Nie od razu rozpoznałam głos w słuchawce, nie widziałam dziadka Dominiki od lat. Nie przedstawił się, widocznie uznał, że w rodzinie to niepotrzebne ceregiele. – Alimenty dostajesz w terminie? – spytał, przywitawszy się zdawkowo. – Tak – wydukałam jak uczennica, która nie odrobiła lekcji. Nie umiałam nic więcej powiedzieć, chociaż z tym człowiekiem akurat chciałabym kiedyś szczerze porozmawiać. Co właściwie myślał, rozdzielając mnie z Damianem? O, przepraszam, to wiem. Chronił syna przed zakusami dziewczyny, która urodziła jego dziecko bez pozwolenia. Ciąża, w którą dość nieplanowanie zaszłam, wywołała w rodzinie Damiana burzę. Sam zainteresowany na wieść o tym, że zostanie ojcem, zaniemówił, ale stanął na wysokości zadania. Przynajmniej na początku. – Poradzimy sobie, trochę to wszystko nie w porę, ale przecież kochamy się i będziemy mieli dziecko. Wcześniej czy później, co za różnica – mówił drżącym głosem. Bał się, podobnie jak ja, ale wspierał mnie, jak umiał. Zawsze mu będę za to wdzięczna. To był trudny czas, mieliśmy po dwadzieścia jeden lat, dużo i mało jednocześnie. Para dorosłych dzieciaków, oto kim wówczas byliśmy, ale okazało się, że musimy szybko dojrzeć i zająć się nowym istnieniem, które szykowało się do przyjścia na świat. Damian zachował się jak prawdziwy mężczyzna, trzymał mnie w pionie, nie odstępując na krok. Miałam szczęście, że przy mnie był. Wiedziałam, że rodzice codziennie ciosają mu kołki na głowie, wymawiając nieodpowiedzialność i pytając, co zamierza dalej. Chce ugrzęznąć w pieluchach? Co ze studiami, karierą uniwersytecką, którą, jak się spodziewali, będzie kontynuował po ojcu i dziadku? Czy myśli, że wytrzyma, mieszkając ze mną i wrzeszczącym niemowlęciem w pokoiku u teściowej? Pytali i pytali, jakby rzeczywiście chcieli usłyszeć odpowiedź....

Upiłem się pierwszy raz w życiu. Czułem się, jakby ktoś uderzył mnie cegłą w głowę. Myślę, że byłem nawet bardziej poturbowany, niż gdybym faktycznie dostał ciężkie lanie… A to wszystko dlatego, że moja córka Ania, patrząc mi prosto w oczy, oświadczyła, że wstępuje do klasztoru. I jeszcze że to jest klasztor klauzurowy, to znaczy od tej pory będziemy się widywali rzadko albo wcale. W pierwszej chwili nie zrozumiałem. – Co ty robisz? – zapytałem. – To jakiś żart, prawda? – Nie, tato – odpowiedziała. – Mówię poważnie. Przemyślałam swoją decyzję, nie podjęłam jej pochopnie, możesz mi wierzyć, że wiem, co robię. – Ależ ja wierzę, dlaczego miałbym nie wierzyć? Tylko mam wrażenie, że albo ogłuchłem, albo zwariowałem, bo przecież dopiero co skończyłaś studia, odebrałaś dyplom, czekałem na twój pierwszy dzień w pracy, a ty wszystko odwracasz do góry nogami, więc się nie dziw, że jestem zaskoczony. Powiem więcej, nigdy nie byłem bardziej zdumiony niż teraz! – Tato, naprawdę się nie domyślałeś, że mam takie plany? – A sądzisz, że gdybym się domyślał, tobym milczał? Ja, ateista niemający nic wspólnego z Kościołem, pozwoliłbym ci na takie szaleństwo? – Mama wierzyła. Babcia Zosia także, więc nie jest tak, że byłam tylko pod twoim wpływem. Jestem ochrzczona, byłam u komunii, o bierzmowaniu nawet nie wiedziałeś, bo wtedy pracowałeś za granicą. Potem też nie pytałeś, czy wierzę. Czemu? Na to pytanie nie umiałem jej odpowiedzieć. Faktycznie, Ania miała rację, moja żona i teściowa były praktykującymi katoliczkami, a ja nigdy im nie przeszkadzałem, bo dla mnie sprawy wiary nie miały żadnego znaczenia. Zgodziłem się nawet na ślub kościelny, bo kochałem Małgosię, a jej na tym bardzo zależało. Mnie było wszystko jedno, więc nie protestowałem.  Do czasu choroby Małgosi tolerowałem święte...

W nocy obudził mnie ból brzucha. Przekręciłam się na bok, ale to tylko pogorszyło sprawę, ból stał się ostry, alarmujący. No więc obudziłam Julka. – Co jest? – usiadł, starając się otworzyć oczy – Jeśli mnie kochasz, nie wysyłaj mnie do nocnego po galaretki nadziewane sokiem owocowym, bo jestem strasznie śpiący i nie trafię nawet do garażu. Wytrzymasz do rana? – Nie mam ochoty na ogórki – jęknęłam trochę od rzeczy, bo brzuch bolał coraz bardziej. – Mam kolkę. – Jakoś mnie to nie dziwi, przecież jesz dziwne rzeczy, widziałem, jak zagryzałaś czekoladę małosolnymi. – A poza tym jestem w ciąży, ale to drobiazg. Kurczę, jak boli, zrób coś! – Zaparzę ci rumianek, i tak nie mogę spać – usłyszałam głos teściowej. Ucieszyłam się z jej pomocy, bo na Julka nocą nie można było liczyć, był zbyt nieprzytomny. Tak mnie bolało, że nie miałam nawet ochoty zastanawiać się, co teściowa robi nocą w naszej części domu. Czekając na rumianek, wstałam i zaczęłam spacerować, żeby rozchodzić ból. Byłam w 15 tygodniu ciąży, nie najlepiej znosiłam ten stan, miewałam mdłości, zawroty głowy, problemy z trawieniem. Mówią, że ciąża to nie choroba, a ja czułam, jakby odebrała mi połowę zdrowia, dosłownie rozsypywałam się na kawałki. Ból brzucha był czymś nowym, ale nie zaskoczył mnie, wszystkiego mogłam się spodziewać. – Jak się czujesz, kochanie? – Julek dołączył do mojego spaceru. – Lepiej – przyznałam – możesz wracać do łóżka, nie ma powodu, żebyśmy oboje zarywali noc. Zawołam cię, jakby co. – Idź, Juleczku, ja posiedzę z Martynką – teściowa dołączyła do nas z kubkiem rumianku w dłoni. – Pij, póki gorące, to najlepsze lekarstwo na kolkę. Jak byłam w ciąży z Julkiem… – Błagam, nie – jęknęłam. – Masz rację, nie będę ci zawracać głowy wspomnieniami –...