Artur, mój mąż, jeszcze przed ślubem uprzedził mnie, że nie chce mieć dzieci. Gdy tylko coś o tym wspominałam, okrutnie się krzywił. Twierdził, że to tylko kłopot, stres, że woli cieszyć się życiem, naszą miłością, niż wąchać smród pieluch i słuchać wrzasków rozwydrzonych bachorów. Prawdę mówiąc, nie przejmowałam się za bardzo tym gadaniem. Byłam pewna, że z czasem zmieni zdanie. Twierdził, że kocha mnie nad życie. A jak się kogoś kocha, to chce się mieć z nim dziecko. Było to dla mnie tak oczywiste jak to, że po nocy zawsze następuje dzień, a po burzy wychodzi słońce.
Niestety, moje nadzieje okazały się płonne. Mijały kolejne lata, a mąż nie chciał nawet słyszeć o dziecku. Oczywiście próbowałam go przekonać, ale szybko kończył temat. Mówił, że decyzji nie zmieni, a żeby uniknąć dalszej dyskusji, wychodził z domu. Byłam zrozpaczona. Z żalu i bezsilności uroniłam niejedną łzę.
Po dziesięciu latach małżeństwa miałam dość tej huśtawki. Postanowiłam zajść w ciążę bez zgody Artura.
Wiedziałam, że sporo ryzykuję, ale nie mogłam dłużej zwlekać. W tajemnicy odstawiłam więc tabletki antykoncepcyjne i zdałam się na los.
Już po czterech miesiącach na teście pojawiły się dwie kreski. Oczywiście natychmiast pobiegłam do ginekologa. Potwierdził, że jestem w ciąży. Gdy to usłyszałam, omal nie oszalałam ze szczęścia. Teraz pozostawało mi już tylko jedno: powiedzieć o wszystkim Arturowi…
Zwlekałam z tą rozmową chyba przez tydzień. W końcu jednak zebrałam się na odwagę. Doszłam do wniosku, że nie ma co dłużej czekać, że lepiej mieć to już za sobą.
Oczywiście bałam się, że wybuchnie, ale w głębi duszy wierzyłam, że jak już ochłonie, to pogodzi się z tym, że zostanie ojcem. A gdy maleństwo przyjdzie na świat, pokocha je całym sercem.
Reakcja Artura rzeczywiście była bardzo gwałtowna. Co tu ukrywać, wpadł w szał.
– Zrobiłaś to specjalnie, prawda? – wrzeszczał.
– Ależ skąd… Przez cały czas brałam tabletki… Ale nigdy nie ma gwarancji… Sama jestem zaskoczona – broniłam się.
– Czyli bez problemu pozbędziesz się tego bachora?
– Słucham?! – nie wierzyłam, że tego ode mnie żąda.
– Co się tak gapisz?! Nie słyszałaś o skrobankach?
– Słyszałam, ale…
– To w czym problem?
– Nie chcę tego robić…
– Ale zrobisz! Tu czy za granicą, wszystko mi jedno. Byle tylko było po kłopocie.
– A jak nie?
– To się rozstaniemy! – wypalił.
– Tak? W takim razie już pakuj swoje rzeczy! Bo ja urodzę to dziecko. Czy ci się to podoba czy nie! – odparowałam.
– Będziesz tego żałowała – wycedził i wyciągnął walizkę z szafy. Nie próbowałam go zatrzymać. W tamtej chwili było mi wszystko jedno, czy zostanie czy nie.
Następne dni były bardzo trudne. Na zmianę przeklinałam męża i płakałam. Tłumaczyłam sobie, że jest bezwzględny, okrutny i bez niego będzie mi lepiej. Pomogło, ale tylko troszkę. Mimo wszystko ciągle go kochałam. Przecież przeżyliśmy razem ponad dziesięć szczęśliwych lat. Możecie mi wierzyć lub nie, ale Artur był naprawdę cudownym człowiekiem. Dobrym, czułym, opiekuńczym. Rozumieliśmy się bez słów. Tylko gdy była mowa o dziecku, zamieniał się w potwora.
Nie odzywał się do mnie przez tydzień. Powoli zaczęłam oswajać się z myślą, że to już koniec naszego małżeństwa. I wtedy nagle się pojawił. Stanął w drzwiach z olbrzymim bukietem kwiatów. Wyglądał okropnie. Był nieogolony, miał podkrążone oczy.
– Byłem dupkiem, tchórzem i egoistą. Wybaczysz mi? – zapytał ze skruszoną miną.
– To znaczy… – głos mi uwiązł w gardle.
– To znaczy, że nie potrafię bez ciebie żyć. I bez naszego dziecka – wykrztusił.
Rzuciłam mu się na szyję. Wspomnienia ostatnich koszmarnych dni zniknęły. Znowu byłam szczęśliwa. Tamtego wieczoru długo rozmawialiśmy. O naszym związku, dziecku, o tym, co nas czeka. W pewnym momencie mąż wyciągnął butelkę wina.
– Musimy wznieść toast. Za naszą szczęśliwą przyszłość we troje! – zakrzyknął.
– Mowy nie ma. Przecież wiesz, że w ciąży alkohol jest zabroniony! – zbeształam go.
– To bezalkoholowe, sama zobacz – pokazał mi etykietę.
– No dobrze, takiego mogę się napić.
– Wstawię je na moment do zamrażalnika, żeby się schłodziło – odparł.
Po kwadransie wrócił z napełnionymi kieliszkami. Wino miało trochę dziwny, gorzkawy posmak, ale nie wiedziałam w tym niczego podejrzanego. Piłam taki trunek bez procentów pierwszy raz, myślałam, że tak ma właśnie smakować.
Następnego ranka nie czułam się najlepiej. Było mi niedobrze, miałam skurcze w podbrzuszu. Myślałam, że to normalne w początkowej fazie ciąży, więc pojechałam do pracy. Z minuty na minutę czułam się jednak coraz gorzej. Skurcze stały się potwornie bolesne, zaczęłam krwawić. Wpadłam w panikę. Nie wiedziałam, co mam robić. Koleżanki z pokoju przytomnie wezwały pogotowie. Pół godziny później byłam już w szpitalu. Gdy zabierano mnie na oddział, krzyczałam, żeby ratowali moje dziecko.
Poroniłam. Gdy się o tym dowiedziałam, zawalił się cały mój świat. Nawet nie potrafię wyrazić słowami, jak się wtedy czułam. Na szczęście był przy mnie Artur. Pocieszał mnie, przytulał, tłumaczył, że wszystko będzie dobrze. Byłam mu za to bardzo wdzięczna. Wkrótce jednak miałam się przekonać, że to wsparcie i współczucie to były tylko pozory. Że tak naprawdę stałam się ofiarą jego perfidnego planu…
To było miesiąc po tym, jak straciłam dziecko. Artur wyszedł już do pracy. Gdy zniknął za drzwiami, zorientowałam się, że zostawił komórkę. Nigdy nie czytałam jego korespondencji, ale wtedy jakoś przypadkowo nacisnęłam na wyświetlacz. „Stary, miałeś szczęście, bo u mnie numer z prochami nie wypalił. Becia ciągle jest w ciąży. Ale się nie poddaję. Spróbuję jeszcze raz” – przeczytałam wiadomość od najlepszego kumpla męża.
Byłam w szoku. Przez głowę przelatywało mi tysiące myśli. Czyżby utrata dziecka nie była nieszczęśliwym wypadkiem? Czyżby Artur maczał w tym palce? Cofnęłam się do starszych wiadomości. Wynikało z nich, że mój opiekuńczy mąż podał mi w winie tabletki zakazane dla kobiet w ciąży, bo powodujące poronienie. I teraz doradzał to samo kumplowi. Chwalił się, że świetnie na mnie podziałały, że się nie zorientowałam. Poczułam, jak nogi się pode mną uginają i robi mi się ciemno przed oczami. Chyba zemdlałam.
Ocknęłam się na podłodze. Gdy otworzyłam oczy, zobaczyłam nad sobą zatroskaną twarz męża.
– Kochanie, co ci jest? Dobrze się czujesz? Może zadzwonić po pogotowie? – dopytywał się
– Nie dotykaj mnie! Wiem o wszystkim! Jak mogłeś mi to zrobić! – wrzasnęłam i rzuciłam w niego telefonem. Przez chwilę wpatrywał się w ekran, a potem spojrzał na mnie. Na jego twarzy nie było już troski. Zastąpił ją cyniczny uśmiech.
– Mówiłem ci, że nienawidzę dzieci. Ale do ciebie nic nie docierało. Musiałem więc jakoś pozbyć się kłopotu. Nie chciałem cię stracić – wycedził, a potem odwrócił się na pięcie i po prostu wyszedł.
To był ostatni raz, kiedy widziałam Artura. Gdy wyszedł, spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i wyprowadziłam się do rodziców. Po drodze wstąpiłam na najbliższy komisariat i złożyłam zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Żałowałam, że rzuciłam w męża tą przeklętą komórką, że nie schowałam jej do kieszeni, ale śledczy powiedział, że to żaden problem. Bo wiadomości da się odzyskać.
Nie wiem, co stanie się z Arturem. I prawdę mówiąc, nic mnie to nie obchodzi. Mam nadzieję, że wsadzą go do najcięższego więzienia. Właśnie na to zasługuje. Przecież z zimną krwią zamordował nasze nienarodzone dziecko. Bo inaczej tego nie można nazwać, prawda?
Paulina
Zobacz też:
Nie urodzę dziecka. Takiego wyroku ze strony własnego organizmu nigdy bym się nie spodziewała. Moja mama miała pięcioro rodzeństwa, nas było czworo, a moja siostra już urodziła dwójkę i była w trzeciej ciąży. Więc czemu ze mną miałoby być inaczej? Tymczasem wyniki nie pozostawiały złudzeń. Nie było szans, bym urodziła własne dziecko. Całymi nocami płakałam z bólu, który niszczył mi duszę. Bez końca przeklinałam swoje ciało, które okazało się bezużyteczne, jałowe, ze skazą. Miałam dobrą pracę, wybudowaliśmy domek pod miastem, chcieliśmy, by zamieszkały w nim dzieci… I nic z tego. Przeze mnie! Mogliśmy próbować z in vitro, ale lekarz i tu nie dawał większych nadziei. Szprycowanie się hormonami, leżenie w szpitalu przez całą ciążę dla efektu, którego może nie być… Ja może bym się zdecydowała, ale mój mąż stanowczo zaprotestował. – Są inne sposoby, by wychowywać dzieci, niż rosyjska ruletka z twoim zdrowiem. Na to się nigdy nie zgodzę. Płakałam więc dalej, cierpiałam, nienawidząc samej siebie, tymczasem brzuch Karoliny rósł i niebawem powitała na świecie drugą córeczkę. To takie niesprawiedliwe – myślałam, patrząc, jak karmi maleństwo piersią, a obok siedzą niespełna trzyletni Antoś i czteroletnia Hania. Ona ma trójkę, a ja nawet jednego nie mogę urodzić! Nigdy nie doświadczę, co to znaczy nosić w sobie życie, karmić dziecko piersią, patrzeć, jak rośnie, śpi… Los nie rozdawał po równo. Ja cierpiałam, czując się oszukana, ograbiona ze szczęścia, a moja siostra miała go aż nadto. Tyle że Karolina wcale nie była tak szczęśliwa, tak jak sądziłam. Szwagier wyprowadził się z domu. Stwierdził, że zmęczyło go utrzymywanie trójki dzieci i niepracującej żony, która albo jest w ciąży, albo na macierzyńskim. Znudziło mu się takie życie, więc chce je sobie ułożyć...
Rzadko udaje nam się razem wyjść, zwykle jedno z nas musi zostać w domu z chłopcami. Młodszy, Tadzik, jest samodzielny i rozsądny, a starszy, Jędruś, mógłby dawać korepetycje, jak kochać całym sercem, zwłaszcza brata. Jednak to on właśnie wymaga stałej uwagi i opieki. – Idźcie, ja z nimi zostanę – wygoniła nas mama Cezarego, która przyjechała do nas na tydzień. Nie byliśmy pewni, czy wie, co ją czeka. Nie była zżyta z wnukami, a reakcje, do których my byliśmy przyzwyczajeni, ją mogły zaskoczyć. No, ale kto powie mamie czy teściowej, że nie ma kwalifikacji, by zająć się wnukami? My nie byliśmy tacy odważni… Kiedy wróciliśmy, babcia Ania wyszła nam na spotkanie, mocno zdenerwowana. W mieszkaniu panowała podejrzana cisza, ale ona i tak przytknęła palec do ust, po czym, jakby tego jeszcze było mało, zaczęła szeptać. Zostawiłam ją Cezaremu i zaniepokojona pobiegłam w głąb korytarza. Bała się, że zrobią mu krzywdę – Jędrek?! Tadzik? Otworzyłam drzwi pokoju młodszego syna i zobaczyłam sielski obrazek. Tadek w słuchawkach, zamiast odrabiać lekcje, grał na komputerze a jego starszy brat, również w słuchawkach, leżał na podłodze, cicho do siebie mamrocząc. Zachowywał się tak, gdy słuchał bajki, widać Tadzik włączył mu ulubionego audiobooka. Obaj mnie nie słyszeli, ale wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Wróciłam do teściowej dowiedzieć się, co ją tak wzburzyło. – Do Tadzika przyszli znajomi. Nie macie pojęcia, co tu się działo! Myślałam, że oni na Jędrusia tak krzyczą, nie chcą się z nim bawić i wyrzucają go z pokoju – opowiadała, już mocniejszym głosem, patrząc, jak Cezary rozkłada przyniesione zakupy. – Koledzy Tadzia akceptują Jędrka, na pewno nie zrobiliby mu krzywdy – powiedział Cezary. – Ach, ty tego nie słyszałeś! Przyszła ich cała gromada, podobno tylko na...
Kiedy tylko poznaliśmy się z Grzegorzem, wiedzieliśmy, że chcemy być razem już zawsze. Byliśmy bardzo młodzi jak na dzisiejsze standardy, bo tuż po maturze. Spotkaliśmy się na korytarzu uczelni, tuż przed egzaminami wstępnymi. Startowaliśmy na dwa zupełnie różne kierunki, nie byliśmy dla siebie konkurencją, ale momentalnie zaiskrzyło. Nawet kiedy starałam się skupić na tym, że za chwilę wchodzę na egzamin i ostatni raz przeglądałam notatki, czułam na sobie jego wzrok. Sama też co chwilę zerkałam na przystojnego bruneta. To było jak magia. A kiedy wyszłam z sali, czekał pod drzwiami. – Boże, zdążyłem… – westchnął. – Przepraszam, to nie znaczy, że cię śledzę czy coś. Tylko… Zauważyłem cię przed egzaminem i nie wiem, co napisałem, bo mogłem myśleć tylko o tobie. Chciałem cię zaprosić na kawę albo do kina… Cieszyłam się, że wrócił, że wyszedł z inicjatywą, więc mnie pozostało się tylko zgodzić. Nazajutrz po południu zjawiłam się pod kinem. Znowu na mnie czekał, tym razem z długą, różową różą i pełnym nadziei uśmiechem. Od tamtej pory byliśmy nierozłączni. Miłość uderzyła nas w serca i między oczy i nic nie było w stanie jej osłabić. – Szybko przyszło, szybko wam przejdzie! – prorokowano. – Tego kwiatu pół światu, nie spiesz się – mówiła moja mama, choć bardzo Grześka polubiła. Nie pił, nie balował, nie rozpraszał mnie, przeciwnie, namawiał, żebym uczyła się jak najwięcej. Ale od razu mówiliśmy, że nie chcemy czekać ze ślubem. Obędzie się bez wesela, by nie naciągać rodziców na huczną imprezę. Grunt, żebyśmy mogli założyć obrączki i pokazać wszystkim, kim dla siebie jesteśmy. Mama bała się, że pójdę w jej ślady. Poznała tatę jako osiemnastolatka, szybko się pobrali i nigdy nie poszła na studia, o których marzyła. Urodziła mojego brata, moją siostrę,...
