Kto mi dorysował drugą kreseczkę? To było 28 grudnia 2013 r. - tego dnia dowiedziałam się, że zostanę mamą . Od kilku dni czułam się jakoś dziwnie, miałam podwyższoną temperaturę, spóźniała mi się miesiączka. Mąż podejrzewał, że jestem w ciąży, a ja łudziłam się, że może jednak nie.  Początkowo na teście pojawiła się tylko jedna kreseczka - odetchnęłam z ulgą. Odłożyłam test ciążowy na półkę i wróciłam do swoich zajęć. Gdy po kilkudziesięciu minutach wróciłam do łazienki, na teście były już dwie kreseczki . Krzyknęłam do męża: "Kochanie, czy ty przypadkiem nie dorysowałeś tej drugiej kreski na teście, a może podmieniłeś go?". Oczywiście zaprzeczył. Tak się dowiedziałam, że zostanę mamusią. Dobrze, że zostawiłam test i nie wyrzuciłam go od razu do kosza. Dzięki temu nie piłam alkoholu podczas imprezy u znajomych.  Jak to się stało? Kilka dni po Nowym Roku poszliśmy z mężem do ginekologa , żeby mieć 100% pewności. Lekarz zrobił mi badania i potwierdził ciążę - to był już 6. tydzień; założył mi kartę ciąży .  Po wizycie u lekarza zadzwoniliśmy do naszych rodziców, żeby oznajmić im tę radosną informację. Moja mama popłakała się z radości, a teściowa zapytała: "Ale jak to się stało? Nie spodziewałam się, że tak szybko". W każdym razie nie miała wyjścia i musiała zaakceptować fakt, że zostanie babcią .  Początki ciąży były dość nieprzyjemne Częste wymioty odbierały mi radość z oczekiwania na dziecko. Prawie nic nie mogłam jeść, gdy wchodziłam do kuchni lub otwierałam lodówkę robiło mi się niedobrze. Trwało to do 4.-5. miesiąca ciąży , potem zniknęło, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Myślałam, że najgorsze mam za sobą. Myliłam się. Nie wymiotowałam, ale miałam straszne bóle kręgosłupa i żeber . Mój malutki chłopczyk tam mocno kopał mnie w żebra, że...

Czułam się, jakbym zamiast głowy miała mikser, w którym euforia mieszała się z paniką. Ciąża... Upragniona, wyśniona, wymarzona. Dlaczego nie pojawiła się przed rokiem, tylko teraz? Teraz, kiedy wreszcie po tylu latach oczekiwania na cud macierzyństwa czułam się spełniona jako matka? Z pokoju obok dochodziło rozkoszne pomrukiwanie Maciusia i powtarzająca się fraza kołysanki nuconej przez mojego męża Marka. Bo to on budził się na każde stęknięcie naszego synka i pędził do niego, kiedy tylko wydawało mu się, że mały jest przemoczony, głodny albo po prostu spragniony ojcowskiego towarzystwa. – Cieszysz się nim przez cały dzień, niech chociaż noce będą tylko dla mnie – prosił mnie tak serdecznie, że zawsze mu ustępowałam. Rozumiałam dobrze, jak wiele dla niego znaczy bliskość synka, chociaż... Maciuś nie zawsze był nasz. Adoptowaliśmy go, kiedy miał trzy i pół miesiąca. Gdy nie mieliśmy już nadziei na poczęcie własnego dziecka. Minione dziesięć lat wspominam jak najgorszą torturę polegającą na podsycaniu nadziei, w sytuacji gdy tak naprawdę tej nadziei już nie ma. Bo o posiadaniu całej gromadki dzieciaków marzyliśmy od chwili, gdy zdecydowaliśmy się na małżeństwo. Tylko... Po trzech latach lekarz zapowiedział nam, że do spełnienia marzeń o rodzicielstwie dzieli nas długa, ciężka droga. Byliśmy młodzi i pełni wiary, więc bez wahania poddaliśmy się terapiom zalecanym przez lekarzy. Robiliśmy tak przez siedem długich lat. W końcu zdecydowaliśmy się na zapłodnienie in vitro i przeżyliśmy dramatyczne chwile , kiedy okazało się, że mimo ponawianych prób nie doszło do zapłodnienia. Nasze wymarzone dziecko śniło się nam po nocach, a w dzień... w dzień znów byliśmy sami, pocieszając się, że może kiedyś, może w końcu się uda. Nie pamiętam, które z nas pierwsze wspomniało o adopcji. Może zrobiliśmy to jednocześnie, bo w obojgu...

Kilka lat temu na badaniu ginekologicznym usłyszałam, że mogę mieć duże problemy z zajściem w ciążę . Lekarz zaproponował mi dodatkowe badania, które miały potwierdzić jego diagnozę. Miałam zgłosić się do kliniki. Jednak odwlekałam tę wizytę; może dlatego że nie myślałam jeszcze o dziecku. Będę mamą Poznałam fantastycznego chłopaka. Po trzech latach znajomości zaręczyliśmy się. Nie ustalaliśmy jeszcze konkretnej daty. Pewnego dnia dziwnie się poczułam, później zaczęłam wymiotować . Pomyślałam: "Coś się dzieje!". Jeszcze tego samego dnia umówiłam się na wizytę do lekarza. Pojechałam sama, bo mąż – jeszcze wtedy narzeczony – pracował w jednostce wojskowej w innej miejscowości. To co usłyszałam było dla mnie ogromną niespodzianką: " Jest pani w ciąży ". Szok! Nie mogłam w to uwierzyć: "Ja w ciąży?". Lekarz potwierdził i zapytał: "Słyszy Pani? To bicie serduszka... a to bicie drugiego serduszka. Będzie miała pani bliźnięta ". Wydusiłam z siebie: "O matko! Bliźniąt?!". Po wyjściu od lekarza zadzwoniłam szybko do Przemka. Po trzech godzinach był u mnie. Gdy powiedziałam mu, jakie mam dla niego niespodzianki, cieszył się, jakby wygrał złoty los na loterii . W ogóle się tego nie spodziewaliśmy! Po czterech miesiącach na kolejnym badaniu USG okazało się, że będziemy mieć parkę – dziewczynkę i chłopczyka. Pomyślałam: "Tyle szczęścia naraz. Córka i syn za jednym razem – marzenie!". Nasze rodziny bardzo się cieszyły. Dostaliśmy mnóstwo prezentów w dwóch kolorach: różowym i niebieskim. Jestem mamą To było 24 sierpnia, o 2.00 nad ranem. Obudziłam mojego męża, mówiąc: "Przemek coś się dzieje; cieknie ze mnie!". Postanowił, że zabierze mnie do szpitala. Na miejscu byliśmy w ciągu 20 minut. Martwiłam się, bo termin porodu miałam dopiero za miesiąc. Od razu zabrano mnie na porodówkę . Położyli... Po 22 godzinach...