Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży , byłam bardzo szczęśliwa, mój mąż także. Prawie rok staraliśmy się o dziecko. Byliśmy półtora roku po ślubie i ciągle ktoś pytał, kiedy zamierzamy powiększyć rodzinę. Nie chcieliśmy wszystkim opowiadać o naszych problemach, więc ta informacja była w tamtym czasie najwspanialszą wiadomością dla nas i naszych najbliższych. Od razu pojechaliśmy do sklepu i kupiliśmy pierwsze śpioszki dla naszego maluszka.  Urodzę Franusia Wszyscy pytali, czy chcielibyśmy chłopca czy dziewczynkę, jednak dla nas najważniejsze było zdrowie dziecka. Gdy dowiedzieliśmy się od lekarza, że urodzę syna , zaczęliśmy zastanawiać się nad imieniem . Wcześniej mieliśmy pewne "typy imion" w zależności od płci, jednak kiedy zbliżaliśmy się do terminu porodu wymyśliliśmy inne imię niż początkowo wybraliśmy. Już wtedy wiedziałam, że urodzę Franusia .  Odeszły mi wody płodowe Ciąża przebiegała raczej bez komplikacji (nie wliczając nudności , gorszego samopoczucia i nieprzespanych nocy z powodu ciągłej zgagi), więc przygotowywałam się do porodu naturalnego i nie mogłam się doczekać tego momentu. Na początku bałam się, że nie będę w stanie rozróżnić, czy to co się będzie działo z moim organizmem to będzie ten "właściwy" poród . Jednak gdy 25.10.2014 o 6:30 rano odeszły mi wody płodowe , wszystko było dla mnie jasne.  Jak będzie wyglądał nasz syn Mąż był wtedy w pracy na rannej zmianie, więc od razu dzwoniłam do niego, że musi wracać. Pojechaliśmy do szpitala oddalonego o jakieś 50 km, ponieważ tam przyjmował mój lekarz prowadzący. Pierwszy okres porodu był bardzo spokojny. Skurcze były lekkie , a ja skakałam na piłce , żeby przyspieszyć poród. Na sali porodowej towarzyszył mi mąż, wspierał mnie. Ciągle żartowaliśmy i rozmawialiśmy o tym, jak wyobrażamy sobie naszego syna. Byliśmy ciekawi, czy...

Mam na imię Joanna, mój mąż to Artur. Jesteśmy rodzicami dwójki kochanych dzieciaczków: Daniela (4 lata) i Lenki (prawie 2 latka), ale spodziewamy się kolejnego dziecka. I właśnie o tej ciąży chciałabym napisać, bo dla mnie jest ona prawdziwym cudem.  Jak grom z jasnego nieba Po narodzinach córki nie planowaliśmy więcej dzieci , ale los sprawił inaczej. Na początku czerwca tego roku niespodziewanie okazało się, że jestem w ciąży. Ta wiadomość była jak grom z jasnego nieba. Szok, strach i nie wiadomo, co jeszcze. Powoli jednak zaczęłam się przyzwyczajać do tej myśli, a nawet cieszyć.  Najstraszniejsze słowa, jakie słyszałam w życiu Poszłam na wizytę do lekarza. Nagle usłyszałam: „Przykro mi, ale ciąża się zatrzymała . Serduszko nie bije”. To były najstraszniejsze słowa, jakie usłyszałam w życiu. Poczułam się tak, jakby ktoś wbił mi nóż w serce. Nie mogłam się z tym pogodzić. Nie wierzyłam w to… Ogromna pustka W urodziny męża, 17 lipca, miałam zabieg łyżeczkowania macicy. Nie zapomnę tego do końca życia, ale trzeba żyć dalej. Czeka na mnie w domu dwójka cudownych dzieciaków. Dla nich muszę być silna, ale nie jest to łatwe. Gdy nikt nie widział, płakałam po kątach . Czułam ogromną pustkę. Jak tu nie wierzyć w cuda?! Wychodząc ze szpitala dostałam odpowiednie zalecenia, wyjaśnienia i zapewnienia, że jeszcze kiedyś zostanę mamą. Po dwóch miesiącach poszłam do lekarza, bo nie miałam miesiączki. Opowiedziałam mu o wydarzeniach sprzed kilku miesięcy. Dokładnie mnie zbadał, zrobił badanie USG. To, co zobaczyłam i usłyszałam, doprowadziło mnie do łez. „Jest pani w ciąży” – powiedział lekarz. Bicie serduszka mojego dziecka to najpiękniejsza muzyka dla moich uszu. Z radości chciałam skakać do nieba, zadzwonić do wszystkich na świecie. Krzyczeć, by każdy usłyszał o moim cudzie.  Okazało się, że zaszłam w...

O tym, że jestem w ciąży dowiedziałam w 8. tygodniu ciąży. Najpierw był test ciążowy i wielka radość, a potem poranne mdłości i ból kręgosłupa. Bolało tak, że nie mogłam się ruszyć, więc mąż wezwał ambulans.  W szpitalu kilka badań, w tym USG. Wtedy po raz pierwszy widziałam moje dziecko . Nazywaliśmy je żabką. Okresu ciąży, a dokładnie trzech pierwszych miesięcy, nie wspominam dobrze. Poranne mdłości, brak apetytu i ciągłe zmęczenie towarzyszyły mi od samego początku. Nie pomógł nawet imbir... Mały człowieczek Mieszkałam w Anglii. O ciąży nie chciałam mówić rodzinie przez telefon, wolałam osobiście, więc poleciałam do Polski . Dopiero gdy kupiłam bilety na samolot, przeczytałam, że odradza się podróże lotnicze w I trymestrze ciąży .  Lekarz mi tego nie powiedział, mimo że go o to pytałam. W ogóle w Wielkiej Brytanii inaczej wygląda opieka nad ciężarną . Są tylko dwa badania USG i jeśli jest wszystko w porządku, więcej ginekologa nie zobaczymy. Dopiero w Polsce wykonałam wszystkie badania, także USG, na którym "moja żabka" wyglądała jak mały człowieczek.  Może Sabina? Około 16. tygodnia ciąży poczułam delikatne ruchy, jakbym miała rybę w brzuchu. Potem moje mdłości ustały i zaczęłam cieszyć się ciążą . Śledziłam różne strony; sprawdzałam, co dzieje się z dzieckiem w poszczególnych tygodniach ciąży.  W piątym miesiącu wróciłam do Wielkiej Brytanii. To tam, podczas badania, okazało się, że na 60% będę miała dziewczynkę. Próbowaliśmy wybrać dla małej imię. Myśleliśmy o Sabinie, ale wciąż nie byliśmy przekonani, więc szukaliśmy dalej. Gdyby to był chłopczyk, wybór byłby łatwiejszy – Daniel.  Może Nina? Wielkimi krokami zbliżał się poród – termin wyznaczony był na 14 stycznia. Bałam się coraz bardziej. Miałam problemy ze snem , nie mogłam przekręcić się na drugi bok. ...