Mojej historii ciąży i porodu towarzyszy bardzo wiele emocji, kotłujących się we mnie do dziś. Mam wiele wspomnień tych zarówno tych pięknych, jak i tych przykrych.
Po trzech wspaniałych latach związku zdecydowaliśmy na wyjazd za granicę. Na początku było ciężko. Na szczęście mieliśmy pracę i dach nad głową. W końcu zaczęliśmy realizować nasze plany; to był krok do prawdziwej dorosłości.
Pewnego dnia zorientowaliśmy się, że zostaniemy rodzicami – dokładnie w dniu moich urodzin (piękny prezent!). Nie planowaliśmy tej ciąży, ale zawsze żyliśmy z myślę, że jeśli zajdę w ciążę, będziemy się cieszyć. Mój mąż – jeszcze wtedy narzeczony – gdy odkrył test ciążowy na mojej nocnej szafce, nie potrafił ukryć łez radości, które pojawiły się w jego oczach. Mocno mnie przytulił i powiedział: "Poradzimy sobie, zobaczysz. Będziemy rodzicami. Będę ojcem". Tak dumnie to zabrzmiało. Po moich policzkach też spłynęły łzy radości i strachu... Ktoś kiedyś powiedział: "Strach przed odpowiedzialnością to oznaka dojrzałości".
Niestety przyszedł czas na poważne decyzje. Musieliśmy zastanowić się, co dalej – czy zostajemy za granicą czy wracamy do kraju. Po urlopie w Polsce, ja zostałam w kraju, natomiast mój mąż wrócił (miał tam pracę, a ktoś musiał zrobić ba chleb).
Przez cały okres ciąży byłam sama – mój mąż w tym czasie przejeżdżał do kraju trzy razy. Na szczęście podczas jego ostatniej wizyty zaczęłam rodzić. W sumie nie ustalaliśmy, czy mój mąż będzie uczestniczył w porodzie. Myślę, że trochę się bał, ale sprawy się tak potoczyły, że był przy mnie.
Przerażała mnie perspektywa porodu. Bałam się, czy sobie poradzę, a zaraz wyczekiwałam tego momentu. Myślę, że tak ma każda pierworódka.
Lekarz, który mnie badał na izbie przyjęć, stwierdził, że urodzę dopiero następnego dnia, więc chciał odesłać mojego męża do domu, ale położna powiedziała, że ma zostać. Miała rację.
Podczas porodu mąż był bardzo dzielny, wspierał mnie. Poród i narodziny syna bardzo nas zbliżyły do siebie. Widział, co przeżywam, ile muszę wycierpieć, aby nasz syn przyszedł na świat. Jest mi do dzisiaj wdzięczny. A ja mu za to, że mnie nie zostawił i był ze mną aż do końca.
Byłam przekonana, że gdy urodzę i położą mi dziecko na piersi będę płakać ze szczęścia. Ale nic takiego się nie stało, byłam zbyt zszokowana. To mąż płakał, powtarzał: "Udało się! Kasia, udało się!".
Poród trwał około 15 godzin, było to bolesne przeżycie, a zarazem najpiękniejsze. Pobyt w szpitalu był fatalny. Nie mogłam wykarmić własnego dziecka (to bolesne dla mnie jako matki). Nie potrafiłam zająć się swoim dzieckiem, nie potrafiłam go przewinąć... Stres i presja personelu były tak duże, że nie dawałam rady.
Dopiero po powrocie do domu poczułam się lepiej, powrócił spokój i opanowanie. Pojawił się pokarm, więc zaczęłam karmić piersią. Niestety musieliśmy dokarmiać małego mlekiem modyfikowanym. Pierwszy miesiąc jego życia był dla nas niebywale trudny.
Mąż bardzo angażował się w obowiązki – kąpał, przewijał, dokarmiał, wstawał w nocy. Dzięki niemu naprawdę mogłam odpocząć. Miałam wrażenie, że dopadła mnie jakaś depresja, bo często płakałam i w myślach przeżywałam jeszcze raz poród.
Teraz jest znacznie lepiej – jestem pewna, że mam wspaniałego męża i dziecko. Maksymilian niedługo kończy 2 miesiące. Coraz więcej się uśmiecha, a ja wzruszam się, gdy to widzę. Uśmiech mojego dziecka wynagradza wszystko.
Trudno zdefiniować pojęcie szczęścia. Dla jednych to dobrze płatna praca, dla innych wielka wygrana, a dla kolejnych jeszcze coś innego. Dla mnie to poczucie, że jestem dla tego malucha najważniejszą osobą, bez której się nie obędzie. Świadomość, że my jako rodzice jesteśmy za niego odpowiedzialni, że jest nasz. Tak po prostu, gdy z miłości dwojga ludzi powstanie takie cudo. Patrzysz na niego i nie możesz wyjść z podziwu. To się nazywa miłość, a moje największe szczęście leży teraz obok mnie.
Być może nasza historia nie jest dla innych wyjątkowa, ale dla nas ma wielkie znaczenie.
Praca nadesłana przez Katarzynę Stachecką na konkurs na historię ciążowo-porodową (edycja listopadowa).
Chciałabym się podzielić z wami historią z mojego życia. Choć ma piękne zakończenie, to na początku nie była usłana różami. Z moim chłopakiem (teraz już mężem) byliśmy parą. Poznaliśmy się za sprawą portalu internetowego. Od słowa do słowa, od smsa do smsa, wreszcie doszło do pierwszego spotkania na żywo. Oboje wpadliśmy sobie w oko. Spotykaliśmy się długi czas, aż w końcu przed weselem siostry zostaliśmy parą. Zabawa była przednia. Złapałam welon, ukochany krawat. Czyżby przeznaczenie? Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Kiedyś byłam z rodziną w centrum handlowym, niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Była tam taka magiczna fontanna. Można było wrzucić monetę i wypowiedzieć życzenie (taka studnia życzeń). Możecie się tylko domyślić, co było wtedy moim największym marzeniem... Czy można wierzyć w skuteczność testów? Z ukochanym czas mijał szybko. Spotykaliśmy się niemal codziennie, zazwyczaj w godzinach wieczornych (ja jeszcze studiowałam, on pracował). Nadszedł dla nas ten cudowny moment, w którym zbliżyliśmy się do siebie. Bez ściemy czy impulsu, że to znajomość na jedną noc. Znaliśmy się, wiedzieliśmy, jakie mamy oczekiwania i pragnienia względem siebie. Kochałam i czułam się kochana. Najpiękniejszy aspekt, jaki czuć może młoda kobieta. Dni mijały jak zwykle, a mi spóźniał się okres. Myślałam, może z nerwów? Dla pewności zrobiłam test ciążowy . Brałam pod uwagę, że mogłam zajść w ciążę. Wynik: negatywny. Szczęście? A może rozczarowanie? Tego nie wiem... Chciałam mieć dziecko, wiedziałam, że ukochany to ten jedyny na całe życie. Lecz chciałam żyć w harmonii z Bogiem i wiedziałam, że urodzę dziecko wtedy, kiedy Bóg nim mnie obdarzy. Mijały kolejne dni, a miesiączki, jak nie było, tak nie było. Zrobiłam kolejny test, tym razem: "pozytywny". Serce biło mi jak oszalałe, nie wiedziałam, jak to zinterpretować....
Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży , byłam bardzo szczęśliwa, mój mąż także. Prawie rok staraliśmy się o dziecko. Byliśmy półtora roku po ślubie i ciągle ktoś pytał, kiedy zamierzamy powiększyć rodzinę. Nie chcieliśmy wszystkim opowiadać o naszych problemach, więc ta informacja była w tamtym czasie najwspanialszą wiadomością dla nas i naszych najbliższych. Od razu pojechaliśmy do sklepu i kupiliśmy pierwsze śpioszki dla naszego maluszka. Urodzę Franusia Wszyscy pytali, czy chcielibyśmy chłopca czy dziewczynkę, jednak dla nas najważniejsze było zdrowie dziecka. Gdy dowiedzieliśmy się od lekarza, że urodzę syna , zaczęliśmy zastanawiać się nad imieniem . Wcześniej mieliśmy pewne "typy imion" w zależności od płci, jednak kiedy zbliżaliśmy się do terminu porodu wymyśliliśmy inne imię niż początkowo wybraliśmy. Już wtedy wiedziałam, że urodzę Franusia . Odeszły mi wody płodowe Ciąża przebiegała raczej bez komplikacji (nie wliczając nudności , gorszego samopoczucia i nieprzespanych nocy z powodu ciągłej zgagi), więc przygotowywałam się do porodu naturalnego i nie mogłam się doczekać tego momentu. Na początku bałam się, że nie będę w stanie rozróżnić, czy to co się będzie działo z moim organizmem to będzie ten "właściwy" poród . Jednak gdy 25.10.2014 o 6:30 rano odeszły mi wody płodowe , wszystko było dla mnie jasne. Jak będzie wyglądał nasz syn Mąż był wtedy w pracy na rannej zmianie, więc od razu dzwoniłam do niego, że musi wracać. Pojechaliśmy do szpitala oddalonego o jakieś 50 km, ponieważ tam przyjmował mój lekarz prowadzący. Pierwszy okres porodu był bardzo spokojny. Skurcze były lekkie , a ja skakałam na piłce , żeby przyspieszyć poród. Na sali porodowej towarzyszył mi mąż, wspierał mnie. Ciągle żartowaliśmy i rozmawialiśmy o tym, jak wyobrażamy sobie naszego syna. Byliśmy ciekawi, czy...
O tym, że jestem w ciąży dowiedziałam w 8. tygodniu ciąży. Najpierw był test ciążowy i wielka radość, a potem poranne mdłości i ból kręgosłupa. Bolało tak, że nie mogłam się ruszyć, więc mąż wezwał ambulans. W szpitalu kilka badań, w tym USG. Wtedy po raz pierwszy widziałam moje dziecko . Nazywaliśmy je żabką. Okresu ciąży, a dokładnie trzech pierwszych miesięcy, nie wspominam dobrze. Poranne mdłości, brak apetytu i ciągłe zmęczenie towarzyszyły mi od samego początku. Nie pomógł nawet imbir... Mały człowieczek Mieszkałam w Anglii. O ciąży nie chciałam mówić rodzinie przez telefon, wolałam osobiście, więc poleciałam do Polski . Dopiero gdy kupiłam bilety na samolot, przeczytałam, że odradza się podróże lotnicze w I trymestrze ciąży . Lekarz mi tego nie powiedział, mimo że go o to pytałam. W ogóle w Wielkiej Brytanii inaczej wygląda opieka nad ciężarną . Są tylko dwa badania USG i jeśli jest wszystko w porządku, więcej ginekologa nie zobaczymy. Dopiero w Polsce wykonałam wszystkie badania, także USG, na którym "moja żabka" wyglądała jak mały człowieczek. Może Sabina? Około 16. tygodnia ciąży poczułam delikatne ruchy, jakbym miała rybę w brzuchu. Potem moje mdłości ustały i zaczęłam cieszyć się ciążą . Śledziłam różne strony; sprawdzałam, co dzieje się z dzieckiem w poszczególnych tygodniach ciąży. W piątym miesiącu wróciłam do Wielkiej Brytanii. To tam, podczas badania, okazało się, że na 60% będę miała dziewczynkę. Próbowaliśmy wybrać dla małej imię. Myśleliśmy o Sabinie, ale wciąż nie byliśmy przekonani, więc szukaliśmy dalej. Gdyby to był chłopczyk, wybór byłby łatwiejszy – Daniel. Może Nina? Wielkimi krokami zbliżał się poród – termin wyznaczony był na 14 stycznia. Bałam się coraz bardziej. Miałam problemy ze snem , nie mogłam przekręcić się na drugi bok. ...
