Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...

O tym, że jestem w ciąży dowiedziałam w 8. tygodniu ciąży. Najpierw był test ciążowy i wielka radość, a potem poranne mdłości i ból kręgosłupa. Bolało tak, że nie mogłam się ruszyć, więc mąż wezwał ambulans.  W szpitalu kilka badań, w tym USG. Wtedy po raz pierwszy widziałam moje dziecko . Nazywaliśmy je żabką. Okresu ciąży, a dokładnie trzech pierwszych miesięcy, nie wspominam dobrze. Poranne mdłości, brak apetytu i ciągłe zmęczenie towarzyszyły mi od samego początku. Nie pomógł nawet imbir... Mały człowieczek Mieszkałam w Anglii. O ciąży nie chciałam mówić rodzinie przez telefon, wolałam osobiście, więc poleciałam do Polski . Dopiero gdy kupiłam bilety na samolot, przeczytałam, że odradza się podróże lotnicze w I trymestrze ciąży .  Lekarz mi tego nie powiedział, mimo że go o to pytałam. W ogóle w Wielkiej Brytanii inaczej wygląda opieka nad ciężarną . Są tylko dwa badania USG i jeśli jest wszystko w porządku, więcej ginekologa nie zobaczymy. Dopiero w Polsce wykonałam wszystkie badania, także USG, na którym "moja żabka" wyglądała jak mały człowieczek.  Może Sabina? Około 16. tygodnia ciąży poczułam delikatne ruchy, jakbym miała rybę w brzuchu. Potem moje mdłości ustały i zaczęłam cieszyć się ciążą . Śledziłam różne strony; sprawdzałam, co dzieje się z dzieckiem w poszczególnych tygodniach ciąży.  W piątym miesiącu wróciłam do Wielkiej Brytanii. To tam, podczas badania, okazało się, że na 60% będę miała dziewczynkę. Próbowaliśmy wybrać dla małej imię. Myśleliśmy o Sabinie, ale wciąż nie byliśmy przekonani, więc szukaliśmy dalej. Gdyby to był chłopczyk, wybór byłby łatwiejszy – Daniel.  Może Nina? Wielkimi krokami zbliżał się poród – termin wyznaczony był na 14 stycznia. Bałam się coraz bardziej. Miałam problemy ze snem , nie mogłam przekręcić się na drugi bok. ...

Postanowiliśmy całkowicie zmienić swoje życie. Sprzedaliśmy mieszkanie, kupiliśmy większe. Cały czas staraliśmy się o dziecko. Wreszcie wspaniała wiadomość: " Jestem w ciąży ". Cieszyliśmy się bardzo - my i cała nasza rodzina, która też już chciała mieć kolejnego maluszka do bawienia, rozpieszczania i całowania. Śmialiśmy się, że jak mają takie plany, to ich chyba nie dopuścimy do najmłodszego.  Ciąża przebiegała bez zakłóceń Pracowałam, jeździłam na badania, zażywałam suplementy diety i kolekcjonowałam ubranka dla dzieci. Powoli kompletowaliśmy też wyposażenie dla dziecka, m.in. wanienkę, łóżeczko.  Niestety w pod koniec ciąży okazało się, że mąż musi jeździć do Warszawy na szkolenia. Wyjeżdżał w niedzielę wieczorem, a wracał do domu w piątek wieczorem, po całym ciężkim tygodniu pracy i nauki. No, ale co było robić. I tak mieliśmy dużo szczęścia, bo miał skończyć to szkolenie tydzień przed świętami Bożego Narodzenia, a ja miałam wyznaczony termin porodu na 27 grudnia.    Nadeszła kolejna niedziela, 14 grudnia To był bardzo dziwny dzień. Cały czas byłam podenerwowana, nie wiedziałam o co chodzi. Czy obiad był ciężkostrawny? Czy dopadła mnie depresja przedporodowa (jest coś takiego?). Skończyło się na tym, że kazałam mężowi wcześniej zbierać się do wyjazdu, a sama położyłam się spać.  Dobrze, że miałam spakowaną torbę do szpitala ze wszystkimi potrzebnymi rzeczami. W środku nocy obudziły mnie silne skurcze i od razu wiedziałam, że to już. Tylko dlaczego tak wcześnie? Przecież jestem sama w domu z 4,5-latkiem. Nie ma męża, nie ma samochodu, za to odeszły wody płodowe.  Jednak zachowałam zimną krew Wezwałam taksówkę, obudziłam zaspane dziecko , szybko ubraliśmy się i w drogę. Najpierw do moich rodziców, których wcześniej telefonicznie powiadomiłam, że za chwilę będę i żeby...