Nie uważam, żebyśmy w domu stosowali jakieś wymyślne metody wychowawcze, chociaż niektórzy pewnie popukają się w głowę. Trudno, moje dziecko, moje zasady. Nie daruję tym opiekunkom, że podeptały to, co udało mi się osiągnąć. Tłumaczyłam – nie przytulać! Droga Redakcjo, to nigdy nie powinno się przydarzyć i mam nadzieję, że w nowym przedszkolu zostaniemy potraktowani z szacunkiem. Uważam, że zasady rodziców to świętość i panie w przedszkolu mają obowiązek ich przestrzegać. Jestem wściekła, bo mnie totalnie zlekceważyły i skrzywdziły moją córkę. Marcysia jest bardzo wrażliwym dzieckiem. Nie toleruje dotyku ani przytulania, może przytulać się tylko do mnie, taty i babci. Bardzo tego pilnujemy, bo zdarzało się, że na dotyk obcych ludzi reagowała paniką i histerią. Druga rzecz, że nie chcemy, aby przyzwyczajała się do tego, że obcy ludzie mogą się do niej za bardzo zbliżać i dotykać. Kwestia zdrowia, higieny i bezpieczeństwa. Ona już naprawdę czuła się całkiem bezpiecznie, choć wcześniej bała się ludzi. Poszła do przedszkola, co było sporym postępem. Z obrzydzeniem odkryłam, co zrobiły przedszkolanki. Marcysia sama mi powiedziała, choć z trudem, bo dławiły ją łzy. Tamtego dnia kiedy ją odbierałam, była przygaszona, a potem w drodze do domu pękła. Po prostu zaczęła histerycznie płakać i łkać. Okazało się, że w przedszkolu miała scysję z inną dziewczynką i opiekunki zamiast pocieszyć ją ulubionym misiem albo zaprowadzić na bok, żeby mogła odpocząć w ciszy, zaczęły ją tulić! Zrobiły to, chociaż tłumaczyłam i prosiłam – nie przytulamy mojego dziecka! Odsunąć od dzieci, dać jej ukochanego misia, porozmawiać – tak. Dotykanie – nie! Mówiłam, że tego od nich wymagam! Czy to takie trudne?! Nie interesuje mnie, że w przedszkolu są takie zasady i inne dzieci dobrze reagują na przytulanie. Moja córka jest...

W przedszkolu Aluś ma 5 posiłków, jedzenie jest dobre, gotowane na miejscu. Wszystko zjada ze smakiem, nieważne czy szpinak, brokuły, czy kasze, tak mówią panie. Obiadek o 12, podwieczorek o 15 i jeszcze jeden o 17. W domu od progu woła 'jeść'. Trochę się martwię. Nie nadążam z gotowaniem dla synka Droga Redakcjo, mój problem może jest dziwny, bo zwykle mamy narzekają na brak apetytu u maluszków. Tymczasem mój Aluś je tyle, że już nie wiem, czy wszystko z nim w porządku. Nie jestem pewna, czy dobrze go karmię, myślałam, że sprawę załatwi przedszkole. No bo w końcu dają tam 5 wartościowych posiłków, są i dania na ciepło, zupki, i owoce. Byłam pewna, że synek po południu wróci do domu najedzony. Może jeszcze bułeczkę zje albo mleczko wypije i tyle. Ale on wraca do domu głodny, przynajmniej tak mówi. Ostatnio gotowałam w domu ziemniaki, były schabowe i marchewka z groszkiem. Do tego zrobiłam mężowi pierogów na następny dzień, był też ryż z jabłkami na kolację. Alek zjadł wieczorem drugi, pełny obiad, jeszcze złapał ojcu parę pierogów i próbował ryżu. Szczerze, to byłam w szoku. Tak jest prawie codziennie, synek zjada po przedszkolu drugi obiad i zupę, i jeszcze woła o kolację. Czy powinnam mu bronić tyle jeść? Może coś innego przygotować, lżejszego, może tylko jakąś cienką zupkę albo chałeczkę z masłem? Przecież to dziecko ma dopiero 5 lat, a je jak chłop. Irka Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Przestałam zapraszać do siebie znajomych z dziećmi. Wystarczy, że raz bachory zdemolowały mi mieszkanie" "Dlaczego przedszkola otwierają tak późno? Jak zdążyć do pracy? Na nockę mam jechać z 2-latkiem?" "Córka wymyśliła sobie...

Nawet zastanawialiśmy się z mężem przez chwilę, czy nie wrócić do kraju, ale od kiedy nasza córka chodzi tu do przedszkola, wątpliwości minęły. Nie zrobimy jej tego, nie zabierzemy jej stąd. We włoskim przedszkolu dzieci mogą być dziećmi Od razu zaznaczę, że nie miałam styczności z przedszkolami w Polsce, bo wyjechaliśmy z kraju zaraz po narodzinach Karolinki. Całe szczęście! Wiele wiem od koleżanek i siostry. Bardzo współczuję ich dzieciom. Dziękuję losowi, że córka trafiła właśnie do włoskiego przedszkola i już tłumaczę dlaczego. Tutaj, gdzie mieszkamy, przedszkola są nastawione na dzieci. Zabawa to podstawa, bardzo mnie to urzekło. Śpiewanie piosenek, muzyka, gimnastyka, prace plastyczne, ciągle coś się dzieje. Ale, ale...  Nikt tu dzieci nie próbuje uciszać, rozdzielać, ingerować w zabawę. Mam wrażenie, że to całkiem inaczej niż w Polsce, prawda? Podobno panie w polskich przedszkolach bardziej cenią własny spokój niż swobodę dzieciaczków. Nie chcę generalizować, ale słyszałam o wysyłaniu do kąta, krzykach na dzieci i zmuszaniu do leżakowania. Oczywiście po co – żeby można było w spokoju wypić kawkę. Tutaj nikomu nie przeszkadza hałas, harmider, a nawet bałagan, bo to przecież przedszkole, a nie opera narodowa. Kolejna kolosalna różnica – tutaj mamy świeże posiłki. Karolinka je codziennie cztery posiłki w przedszkolu: pachnący chleb, zupy, mięso, sery, warzywa... Wszystko świeże, gotowane na miejscu przez kucharzy, żadnych pakowanych cateringów. Nie wiem, jak jest w Polsce, ale siostra bardzo narzeka na jedzenie w placówce swojego synka. Nawet ktoś kiedyś podobno się zatruł, koszmar! Jej Ignaś prawie nic nie chce jeść, wraca do domu głodny. No jak tak można? No i jeszcze ceny. Wiem, że w Polsce jest coraz drożej, ale jeśli już mam płacić, to tylko za wysoką jakość. Tutaj płacimy mniej więcej równowartość 1000...