„Przez upór i gburstwo mojego ojca rodzina zaczęła się rozpadać. Scaliła ją dopiero moja kilkuletnia córeczka!”

Cała rodzina cierpiała z powodu humorów naszego ojca. Obraził się na wszystkich i nic nie było w stanie go udobruchać. W końcu udało się to mojej córeczce!

Mój ojciec zawsze był okropnie drażliwy. A już na starość zrobił się wprost nieznośny. Pewnie dlatego drobna sprzeczka z moim bratem przerodziła się w trwający już dobre dwa lata konflikt. Co najgorsze, chociaż Filip podejmował próby załagodzenia sporu, ojciec trwał w swoim oślim uporze, objawiając światu kamienną twarz. I nagle wszelkie rodzinne spotkania przestały być przyjemnymi zjazdami, przeradzając się w arenę, na której matador-syn unikał, jak potrafił, rozjuszonego byka-ojca.

– Jestem już tym zmęczony – stwierdził któregoś razu Filip. – Jeśli on nie przestanie, na następne święta nie przyjedziemy z Jolą do rodziców, tylko spędzimy je w domu. Nie mam siły znosić humorów ojca, przecież tak naprawdę nic mu nie zrobiłem.

Niestety, miał rację

Nie mogłem mu nawet powiedzieć wzorem mamy:

– Przeproś tatusia, bo tatuś to lubi – skoro tak naprawdę już dawno przeprosił i nic to nie dało.
– Pogadam z tatą – mruknąłem.
– Daj sobie spokój – Filip wzruszył ramionami. – Uparł się i tyle. Nic na to nie poradzimy.

Kolejne święta odbyły się bez niego i jego żony z synem. Zostali u siebie w domu, zadzwonili tylko do mamy z życzeniami. Atmosfera przy stole była przez to bardzo ciężka. W końcu ojciec nie wytrzymał, tylko cisnął widelcem na talerz i wstał od stołu. I tyle go widzieliśmy.

Zamknął się w swoim pokoju i nie pojawił się do końca wieczoru.

– No i wesoły nastrój diabli wzięli! – stwierdziłem. – Czy naprawdę mama nie może na niego wpłynąć? Przecież to wszystko jest nienormalne!
– Wiesz, jaki jest tata… Lubi rządzić i zawsze mieć rację – odparła mama.
– Ale nam się rozpada przez to rodzina! Czy on tego nie widzi? – zdenerwowałem się. – Nie jesteśmy już z Filipem małymi dziećmi, żeby latać za ojcem po kilka dni i błagać go o przebaczenie prawie na kolanach! My także mamy swoją dumę! I własne rodziny!

Ale do mojego ojca nic nie trafiało

Po tym incydencie ze świętami jeszcze bardziej zaciął się w sobie i przestał bywać na wszelkich rodzinnych spotkaniach! Nieważne, gdzie się odbywały – u mnie czy u Filipa, on nie przychodził na nie i już!

– Zupełnie się od nas odsunął i nie trafiają do niego żadne argumenty! – żaliłem się żonie.
– Co chcesz, to starszy człowiek… Nie trafisz za tym, co sobie myśli. Ma swoje dziwactwa – tłumaczyła mi Madzia.

Mnie jednak trudno się było z tym wszystkim pogodzić. A już chyba najbardziej cierpiała nasza sześcioletnia córeczka, Wiola.

– Dlaczego nie ma dziadziusia? – dopytywała się przy każdej rodzinnej okazji.

I co ja miałem powiedzieć dziecku? Że dziadek się uparł i obraził?

Najpierw usiłowałem go tłumaczyć, że jest zajęty, potem że choruje, ale to wzbudzało w mojej córeczce jeszcze większy niepokój. W końcu faktycznie rąbnąłem jej prawdę prosto z mostu!

– Gniewa się na nas? Na mnie też? – w oczkach Wioletki pojawiły się łzy.
– Na ciebie nie! Skądże, kochanie! – pośpieszyłem z zapewnieniami czując, że chyba przesadziłem z tą swoją szczerością.
– Aha, to dobrze! Bo przecież za dwa tygodnie są moje urodziny – stwierdziła na to uspokojona Wioletka.

A mnie zmroziło, bo jakoś nie wydawało mi się, aby ojciec zrobił dla niej wyjątek. W końcu na urodzinach miał być także wujek Filip…

– Obawiam się, że dziadziuś jednak nie przyjdzie – starałem się przygotować córkę na najgorsze.
– Przyjdzie, przyjdzie – powtarzała jednak z dziecięcą wiarą i oślim uporem swojego dziadka.

W dniu urodzin Wioletki zebrała się w naszym domu cała rodzina

Oczywiście, z wyjątkiem ojca.

– No to co? Pora siadać do stołu, zdmuchnąć świeczki na torcie! – stwierdziłem z udawaną wesołością, ale moja córka oznajmiła:
– Nie możemy! Nie ma jeszcze dziadka!
– Kochanie, czekamy już tak długo… On nie przyjdzie… – wiedziałem, że to okrutne, co mówię, ale prawdziwe.
– Przyjdzie, przyjdzie… Przecież go zaprosiłam – stwierdziło po raz kolejny moje dziecko.

I spokojnie czekało. Widziałem, że serca pękają wszystkim z rodziny, bo my, dorośli, doskonale wiedzieliśmy, że dziewczynka za chwilę przeżyje straszne rozczarowanie. Moja żona razem z babcią starały się delikatnie jednak zagonić ją do stołu, gdzie już wszyscy siedzieli. Mała w końcu niechętnie poddała się ich zabiegom i przysiadła na brzeżku krzesełka, gdy… Rozległ się dzwonek do drzwi!

– Dziadziuś! – poderwała się Wiola i w podskokach pobiegła do drzwi.

Zamarliśmy w niemym oczekiwaniu. Po chwili mała faktycznie wprowadziła do pokoju… dziadka! Mój ojciec rozejrzał się jakby nigdy nic, powiedział grzecznie „dzień dobry” i usiadł na krześle, które Wiola postawiła obok swojego, na honorowym miejscu.

– Teraz mogę już zdmuchnąć świeczki! – oświadczyła moja córka i za jednym zamachem zdmuchnęła wszystkie siedem.
– Nie mam pojęcia, jak jej się to udało… – szepnąłem potem do żony, która była równie zdumiona, jak ja.

Tata wyglądał jak odmieniony

Rozmawiał swobodnie ze wszystkimi, także z Filipem, jakby się nigdy na nikogo nie obraził. Po chwili zrozumiałego skrępowania cała rodzina przyjęła to z wyraźną ulgą. Nie odważyłem się zapytać ojca, co się stało. Wiola powiedziała nam tylko, że „narysowała dziadkowi zaproszenie”.

Kilka tygodni później moja mama pokazała mi ten rysunek, znaleziony wśród rzeczy ojca. To on stopił lód w jego sercu i wcale się nie dziwię, bo… była na nim cała nasza rodzina siedząca wokół stołu. Tylko jedno krzesło było puste, z napisem „Dziadzio”. Ale najbardziej poruszające było to, że wszyscy obecni wpatrywali się w to jedno puste miejsce i mieli narysowane na piersiach ogromne serca, a każde z nich było… złamane na pół z żalu i tęsknoty.

I tak kilkuletnia dziewczynka odmieniła człowieka, którego wszyscy próbowaliśmy odmienić przez te wszystkie lata...

Paweł, lat 34

Czytaj także:

• „Byłam wściekła, kiedy moje emerytalne marzenia zamieniły się w niańczenie wnuków na pełen etat”
• „Koleżanka zapłaciła mi bajońską sumę, żebym zaszła w ciążę z jej mężem i urodziła im dziecko, ale nie przewidziała jednego...”
• „Nauczyciele na zdalnym nauczaniu przerzucili CAŁĄ robotę na rodziców. Niczego nie tłumaczyli, tylko wysyłali zadania. Zajmowało mi to cały dzień”