Uświadomiłem sobie po rozwodzie z Hanką, że nie mam żadnych praw do Jaśminy. Dopóki ją wychowywałem, była moją córką, ale kiedy rozstałem się z jej matką, wszyscy wokół przestali to tak postrzegać. Nie spodziewałem się tego, a powinienem, przecież nie byłem ojcem mojej małej dziewczynki. Nic na to nie poradzę, tak o niej myślę, chociaż Jaśmina niemal dorównuje mi wzrostem. Nie jestem czułostkowy, ale człowiek przyzwyczaja się do berbecia, którego dostaje pod opiekę. Gdyby prawdziwy tatuś Jaśminy, Roman, był odpowiedzialnym ojcem, nie pchałbym się przed szereg. Niespecjalnie zależało mi na posiadaniu dziecka, ale Jaśmina była córką kobiety, którą kochałem, i musiałem coś z tym fantem zrobić, jakoś to sobie poukładać. Mówiła do mnie „wujku”, nie pasowało mi to, ale lepszego rozwiązania nie było. Jak miała się do mnie zwracać trzyletnia dziewczynka? Po imieniu? Próbowała nazywać mnie tatą, ale szybko ukróciłem jej zapędy. Jaśmina tęskniła za ojcem, nie chciałem być produktem zastępczym. Roman pojawiał się i znikał, mącił małej w głowie, nazywał ją swoją księżniczką, zabierał do zoo, kina i na place zabaw a potem miesiącami się do niej nie odzywał. Albo umawiał się i nie przychodził. Zawiedziona Jaśmina wypytywała o tatę, kiedy przyjdzie i czy o niej nie zapomniał, a ja wymyślałem najrozmaitsze usprawiedliwienia dla tego pętaka, bo nie mogłem patrzeć, jak mała cierpi. Hanka nie patyczkowałaby się z legendą „kochanego tatusia”, chętnie powiedziałaby córce, kim naprawdę jest ten mały człowieczek. Ja uważałem, że mała zdąży jeszcze rozczarować się tatusiem. Wychowywałem ją czternaście lat. Z początku próbowałem trzymać się na uboczu, ale wiadomo, jak to jest, w małżeństwie trzeba dzielić się obowiązkami. Zadebiutowałem jako opiekun, odbierając Jaśminę z przedszkola. Myślałem, że zapadnę...

Wikariusz sądowy patrzył na nas uważnym i surowym wzrokiem. – A zatem potwierdza pan ostatecznie słowa małżonki, że w waszym związku nie pojawiły się dzieci wyłącznie z pańskiej winy? Że nie chciał pan ich mieć, żeniąc się z powódką? – Zgadza się – odpowiedziałem. – Zakładałem wykluczenie potomstwa. – Żeby być precyzyjnym, kodeks kanoniczny nie zawiera takiego tytułu. Jest to tak zwana przez prawników kościelnych symulacja częściowa założenia wykluczenia nierozerwalności. Ale i w tym względzie złożył pan odpowiednie oświadczenie, że rozważał pan możliwość ewentualnego rozwodu, jeszcze zanim przyjął sakrament małżeństwa. Złożyłem oświadczenie, a jakże. I co do rozważań o rozwodzie, i co do niechęci posiadania dzieci. Prawda wyglądała jednak tak, że to Monika była bezpłodna, ale na szczęście do wniosku o unieważnienie małżeństwa nie trzeba było dołączać zaświadczeń lekarskich. – A pani potwierdza, że mąż nie zamierzał mieć dzieci? Monika skinęła głową. – Tak. Mąż wyznał mi jakiś czas po ślubie, że nie chciał mieć dzieci, zanim się jeszcze pobraliśmy. Ksiądz patrzył na nas bez zmrużenia powiek. Wyobrażałem sobie, że pod tym spojrzeniem duchowni, którzy w czymś zawinili, muszą się wewnętrznie kurczyć. – Dobrze, państwa zeznania i wszelkie świadectwa zostały zebrane. W zasadzie można by sprawę skierować już na tory najzupełniej formalne, jednak mam w zwyczaju przeprowadzać w podobnych przypadkach dodatkową rozmowę. Dziękuję, że państwo oboje przybyli. – Jeśli chodzi księdzu o to, żeby nas namawiać do powrotu w małżeństwo, nic z tego – zastrzegła Monika. – Mój były mąż zbyt mocno mnie skrzywdził, żebym chciała z nim być. – Precyzyjnie rzecz ujmując, w świetle prawa kanonicznego wciąż są państwo małżeństwem – odparł spokojnie wikariusz sądowy....

Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...