Uświadomiłem sobie po rozwodzie z Hanką, że nie mam żadnych praw do Jaśminy. Dopóki ją wychowywałem, była moją córką, ale kiedy rozstałem się z jej matką, wszyscy wokół przestali to tak postrzegać. Nie spodziewałem się tego, a powinienem, przecież nie byłem ojcem mojej małej dziewczynki.
Nic na to nie poradzę, tak o niej myślę, chociaż Jaśmina niemal dorównuje mi wzrostem. Nie jestem czułostkowy, ale człowiek przyzwyczaja się do berbecia, którego dostaje pod opiekę. Gdyby prawdziwy tatuś Jaśminy, Roman, był odpowiedzialnym ojcem, nie pchałbym się przed szereg. Niespecjalnie zależało mi na posiadaniu dziecka, ale Jaśmina była córką kobiety, którą kochałem, i musiałem coś z tym fantem zrobić, jakoś to sobie poukładać.
Mówiła do mnie „wujku”, nie pasowało mi to, ale lepszego rozwiązania nie było. Jak miała się do mnie zwracać trzyletnia dziewczynka? Po imieniu?
Próbowała nazywać mnie tatą, ale szybko ukróciłem jej zapędy. Jaśmina tęskniła za ojcem, nie chciałem być produktem zastępczym. Roman pojawiał się i znikał, mącił małej w głowie, nazywał ją swoją księżniczką, zabierał do zoo, kina i na place zabaw a potem miesiącami się do niej nie odzywał. Albo umawiał się i nie przychodził. Zawiedziona Jaśmina wypytywała o tatę, kiedy przyjdzie i czy o niej nie zapomniał, a ja wymyślałem najrozmaitsze usprawiedliwienia dla tego pętaka, bo nie mogłem patrzeć, jak mała cierpi.
Hanka nie patyczkowałaby się z legendą „kochanego tatusia”, chętnie powiedziałaby córce, kim naprawdę jest ten mały człowieczek. Ja uważałem, że mała zdąży jeszcze rozczarować się tatusiem.
Wychowywałem ją czternaście lat. Z początku próbowałem trzymać się na uboczu, ale wiadomo, jak to jest, w małżeństwie trzeba dzielić się obowiązkami.
Zadebiutowałem jako opiekun, odbierając Jaśminę z przedszkola. Myślałem, że zapadnę się pod ziemię, kiedy przedstawiła mnie z dumą dzieciom i rodzicom zgromadzonym w szatni.
– To wujek Tadeusz, mieszka z mamą i ze mną.
Nie zapomnę szybkich, świdrujących spojrzeń, którymi zostałem obejrzany. Opiekunka grupy Jaśminy wcześniej wymogła na mnie przedłożenie pisemnego oświadczenia podpisanego przez Hannę, że mogę odbierać jej dziecko z przedszkola. Podejrzenie, że jestem kidnaperem, udało się oddalić, pozostały wątpliwości co do moich czystych intencji.
Tylko Jaśmina od razu obdarzyła mnie wzruszającym zaufaniem, zupełnie jakby czekała, aż pojawię się w jej życiu. Czułem to, byłbym ostatnim łobuzem, gdybym zawiódł ją tak jak Roman. Robiłem, co mogłem, niezbyt zadowolony z obrotu rzeczy, ale przecież wiedziałem, na co się piszę. Ożeniłem się z matką małej dziewczynki, nie mogłem ignorować Jaśminy.
Chociaż, szczerze mówiąc, z początku starałem się to robić, ale mi się nie udało. Jaśmina na to nie pozwoliła, chodziła za mną krok w krok, o wszystko pytała, o niektóre rzeczy po sto razy. Do dziś, kiedy słyszę pytanie: „Dlaczego tak?”, cierpnie mi skóra i odpowiadam odruchowo: „Bo tak”.
Przyzwyczaiłem się do małej, nie zastanawiałem się kim dla siebie jesteśmy, traktowałem ją jak córkę. To się wydawało normalne, w końcu to ja uczyłem ją jeździć na rowerze, ja prowadzałem na basen, a ponieważ nie mogłem wejść do damskiej przebieralni, prosiłem obce kobiety, by pomogły wysuszyć włosy mojej dziewczynce. Dodam, że Hanna nie była wyrodną matką, pracowała na zmiany i nie zawsze mogła towarzyszyć swojej córce. Robiłem to ja, ojczym zwany wujkiem.
Kiedy Jaśmina trochę podrosła, poprosiłem, by mówiła do mnie po imieniu. Długo nie mogła się przyzwyczaić, ale w końcu załapała. Tak wolałem, ten wujek od dawna stawał mi kością w gardle.
Pierwszy raz pomyślałem o niej „moja dziewczynka”, gdy spanikowany, ubrany w dresy i domowe kapcie, wiozłem ją nocą do szpitala na ostry dyżur. Bałem się wtedy jak nigdy w życiu. Jaśmina gorączkowała, bolał ją brzuch, słaniała się na nogach i bardzo płakała. Źle to wyglądało. Przestraszyłem się, że ją stracę, dociskałem gaz jak szalony, aż Hanna na mnie krzyczała. Dojechałem do szpitala w rekordowym czasie, Hania weszła z córką do gabinetu, a ja zostałem jak głupi na korytarzu.
– Niech tatuś się nie boi, córeczka jest w dobrych rękach – pocieszyła mnie pielęgniarka, patrząc z uśmiechem na moje ochlapane błotem bambosze.
Chciałem sprostować, powiedzieć że Jaśmina nie jest moją córką, ale uświadomiłem sobie, że to nieprawda. Oczywiście, że była moim dzieckiem! Nie ten jest ojcem, kto spłodził, tylko ten, co wychował. Głęboko w to uwierzyłem. Po latach okazało się, że to nieprawda.
Jaśmina rosła, ale dla mnie wciąż była małą dziewczynką. Oddalała się, już nie była taka przylepna, ale patrzyłem na to spokojnie, chciałem dać jej trochę przestrzeni, żeby mogła popełniać własne błędy, które po cichu monitorowałem. Może i nie była moją córką, ale czułem się za nią odpowiedzialny. Nie mogłem spać, dopóki nie wróciła bezpiecznie z imprezy do domu, normalnie, jak każdy ojciec.
Kiedy rozstałem się z Hanną, Jaśmina miała siedemnaście lat, wystarczająco dużo, by zrozumieć, że ludziom nie zawsze jest ze sobą po drodze. Nie chciałem stracić z nią kontaktu, zabiegałem o jej czas, zastanawiając się, czy ona też tego chce. Nie byłem pewien. Dla mnie była córeczką, ja dla niej – zwykłym Tadeuszem.
Cieszyłem się, kiedy znajdowała dla mnie czas, żałując, że nie jestem jej prawdziwym tatą. Wtedy wszystko wyglądałoby inaczej. Na przykład sprawa ślubu. Oczywiście wiedziałem o planach Jaśminy i Damiana, znałem datę uroczystości i wszystkie związane z nią szczegóły, ale termin się zbliżał, a ja wciąż nie zostałem oficjalnie zaproszony. Kiedy już myślałem, że odstawiono mnie do kąta jak niepotrzebny przedmiot, wpadła Jaśmina i wręczyła mi zaproszenie.
– Myślałem, że przyjdziesz z narzeczonym – powiedziałem rozczarowany.
– Do ciebie?– zdziwiła się Jaśmina. – Po co tak oficjalnie? I dlaczego mówisz o Damianie, jakbyś go nie znał od dawna?
No dobra, doceniłem, że wśród bliskich sobie osób można nie bawić się w ceregiele, ale było mi trochę przykro. Myślałem, że usłyszę, że mam ją poprowadzić do ołtarza, ale Jaśmina milczała.
Dużo później dowiedziałem się dlaczego. Zaszczyt poprowadzenia panny młodej przypadł w udziale prawdziwemu ojcu.
Nie da się opisać uczucia, z jakim patrzyłem na moją małą dziewczynkę idącą w ślubnej sukni po czerwonym dywanie w towarzystwie faceta, który nie przyłożył ręki do jej wychowania. Roman nie zasługiwał na względy, zaszczyt przypadł mu w udziale wyłącznie dlatego, że był jej ojcem. Prawdziwym tatusiem, nie przyszywanym jak ja.
Wytrwałem do końca ślubu, z wesela uciekłem najszybciej, jak się dało. Nie mogłem już dłużej patrzeć na dumnego z córki Romana.
– Tak szybko wychodzisz? – Hanna zdybała mnie, gdy wymykałem się po cichu.
– Kiepsko się czuję – powiedziałem zgodnie z prawdą. – Nie zdążyłem powiedzieć Jaśminie o prezencie ślubnym, ale na to jeszcze będzie czas.
– O prezencie? – zainteresowała się.
– To ma być samochód – powiedziałem, dumny z siebie. Już dawno to zaplanowałem, pieniądze miałem odłożone.
Oczy Hani zwęziły się niebezpiecznie.
– Kosztowny dar. Chyba nie myślisz, że dostaniesz coś w zamian?
– W zamian? – nie zrozumiałem.
– Słyszy się historie o ojczymach traktujących pasierbice jak obiekty seksualne.
– Oszalałaś?! – krzyknąłem, nie panując nad sobą. – Co ci przyszło do głowy?! Wychowywałem twoją córkę jak własne dziecko, wtedy jakoś nie podejrzewałaś mnie o niecne zamiary. Byłem jej opiekunem, przybranym ojcem.
– Właśnie, przybranym. To kluczowe słowo – wycedziła Hanna.
Wyzłośliwiała się, bo wciąż miała pretensje o rozpad naszego małżeństwa, ale nie musiała mieszać do naszych porachunków Jaśminy.
Poczułem się oszukany i wykorzystany. Takie zarzuty po latach wychowywania dziecka? Wcześniej byłem ojcem dla Jaśminy, teraz, powinienem odejść i nie oglądać się za siebie.
Wolałbym nie pamiętać dni, które nastąpiły po weselu. Towarzyszyły mi czarne myśli, rozpatrywałem błędy, jakie popełniłem w przeszłości. Zarzuty Hanny były od czapy, ale mocno mnie dotknęły, zrozumiałem, że powinienem się wycofać. Jaśmina to przeszłość, za parę lat o mnie zapomni. Przez chwilę byłem jej przybranym ojcem, ale dziadkiem jej dzieci zostanie Roman. Taka jest kolej rzeczy. Tylko że nie umiałem się z tym pogodzić.
Zaraz po ślubie Jaśmina i Damian wyjechali, ale jak tylko wrócili do kraju, przyszli do mnie prawie bez uprzedzenia. Jaśmina co prawda zadzwoniła, ale tylko po to, by upewnić się, że mnie zastanie, nie miała czasu rozmawiać. Za to wieczorem zadzwoniła do drzwi.
– Damian, poznaj Tadeusza – powiedziała uroczyście.
Świeżo poślubiony mąż spojrzał zdziwiony na nią, a potem na mnie.
– My się już znamy, i to nieźle, prawda?
– Od trzech lat – przytaknąłem.
– Nie do końca się znacie – przerwała nam Jaśmina. – Damian, przedstawiam ci mojego prawdziwego tatę, Tadeusza.
Zrobiło mi się gorąco, nie spodziewałem się takich słów.
– Tadeusz, przepraszam cię, nie pomyślałam i zrobiłam jak wszyscy, poprosiłam ojca, żeby poprowadził mnie do ołtarza. To znaczy Romana – ciągnęła zdenerwowana Jaśmina. – To powinieneś być ty, z tobą wiążą się wszystkie moje dziecięce wspomnienia. Pamiętasz, jak ruszał mi się ząb i płakałam? Opowiedziałeś mi o Wróżce Zębuszce i dopiero wtedy pozwoliłam ci wyrwać mleczaka.
– Potem bałaś się zębatej wróżki i co noc przybiegałaś do naszego łóżka – przypomniałem sobie. – Odstępowałem ci swoje miejsce i zły jak piorun gniotłem się na twoim wąskim tapczanie.
– A pamiętasz, jak skręciłeś nogę, kiedy poszedłeś ze mną na rolki?
– Albo jak zdarłaś kolana, przewracając się wraz z rowerem, krew się lała, szukałem plastra w okolicznych domach, bo apteka była zamknięta?
– A jak wiozłeś mnie do szpitala w kapciach założonych na bose nogi?
– Poważnie? – ucieszył się Damian.
– Wzbudził w szpitalu sensację, bo akurat była zima – śmiała się Jaśmina.
– Dzieciak mi się lał przez ręce, wyskoczyłem z domu, jak stałem – tłumaczyłem.
– Zawsze byłeś przy mnie, a ja tego nie dostrzegałam, uważałam, że to normalne. Świat wywróciłby się do góry nogami, gdybyś zniknął, ale ty tego nigdy nie robiłeś. Za to ojciec był mistrzem uników, pojawiał się od święta.
– Codzienny, zwyczajny Tadeusz– wtrącił Damian. – Takich ludzi się nie dostrzega.
– Bez nich świat byłby znacznie gorszy – uśmiechnęła się Jaśmina. – Żałuję tylko, że nie pozwoliłeś mi mówić do siebie „tato”, może wtedy poukładałoby mi się w głowie.
– Nie byłem twoim ojcem – powiedziałem cicho.
– Byłeś i jesteś – Jaśmina przysunęła się do mnie.
Uznałem, że nadszedł dobry moment, by powiedzieć jej o samochodzie. Nie wspomniałem o obiekcjach, jakie żywiła Hanna, nie chciałem psuć tej chwili.
– Samochód? – Jaśmina zrobiła wielkie oczy. – Ależ to za dużo, nie możemy przyjąć takiego prezentu.
– Od ojca nie przyjmiesz?! – spytałem groźnie.
Poskutkowało. Jednak nazewnictwo ma znaczenia, jako zwykły Tadeusz nie miałem takiego autorytetu. Uszczęśliwiłem moją małą dziewczynkę i jej męża, pozostało mi jeszcze ułagodzić rozsierdzoną Hanię. Już zawsze będziemy rodziną, mogłaby przez wzgląd na Jaśminę trochę mi odpuścić i przestać rozsiewać krzywdzące pomówienia. Jeszcze te oszczerstwa dotrą do naszej córki i wywołają niepotrzebny kwas…
A swoją drogą, dlaczego nikt nie podejrzewa o nic Romana, faceta, do którego Jaśmina mówiła „tatusiu”, a który nigdy nie zaangażował się w życie własnego dziecka? Będę musiał spytać o to Hannę.
Tadeusz
Zobacz także:
Kiedy zobaczyłam Pawełka, od razu zdobył moje serce. Poczułam, że chcę go chronić przed złem całego świata. Nie mieściło mi się w głowie, że można skrzywdzić taką bezbronną istotę. A jednak jego matka to zrobiła. Zanim sąd w końcu odebrał jej władzę rodzicielską, potrafiła głodzić synka nawet po kilka dni, bo nie miała na jedzenie dla dziecka. Ale zawsze miała dla siebie na wódkę. Zamykała go samego w domu i szła w tango A potem przyprowadzała do domu rozmaitych „wujków”. Kiedyś któremuś z nich przeszkadzał mały, to wyrzuciła syna na balkon. Jesienią, w samej piżamce! Pięciolatka! Kiedy Antek, mój ukochany mi o tym opowiadał, serce mi się krajało. Znałam losy jego małżeństwa z tą pijaczką i wiedziałam, jak bardzo walczył o swoje dziecko w sądzie. Długo nie chciano mu przyznać opieki nad Pawełkiem, bo uważano, że matka zaopiekuje się nim lepiej. Nie wiem, ile czasu trwałaby jeszcze ta batalia, gdyby nie to, że właśnie tamtego wieczoru, gdy wyrzuciła syna na balkon, zauważyli to sąsiedzi. To oni zawiadomili policję, która przyjechała i zastała w domu pijaną matkę i jej kompana, a na balkonie zziębnięte i wygłodzone dziecko. Pawełek trafił wtedy do szpitala z zapaleniem płuc Ze szpitala pojechał od razu do ojca. A raczej do mnie, do mojego domu, bo Antek mieszkał już wtedy ze mną. Widziałam, jak mój ukochany cieszy się z tego, że ma syna przy sobie i sama także byłam z tego powodu szczęśliwa. Wiele rozmawialiśmy, jak bardzo tęskni za dzieckiem i że chciałby, aby mały z nami zamieszkał. Nie miałam nic przeciwko temu. Pawełek był przecież miniaturką Antka – te same niebieskie oczy, identyczne usta. Jak mogłabym go nie pokochać? Przysięgłam sobie, że będę dla niego dobrą macochą, po prostu najlepszą na świecie. Wynagrodzę mu wszystko to, co zrobiła złego jego rodzona matka. Sąd odebrał...
Ojczym zgwałcił mnie po raz pierwszy, gdy miałam niespełna dwanaście lat. Wrócił do domu w środku nocy ze spotkania biznesowego. Jak zwykle podpity. Matka dawno już spała. Ja jeszcze nie. Leżałam w łóżku i rozmyślałam o pewnym chłopaku, w którym byłam zakochana po uszy. Miał na imię Patryk, chodził do równoległej klasy i nie miał pojęcia o moim uczuciu. Marzyłam, by wreszcie mnie zauważył. Wyobrażałam sobie, jak idziemy przytuleni szkolnym korytarzem, a moje przyjaciółki aż zielenieją z zazdrości. To był taki piękny obrazek, że uśmiechałam się do siebie w myślach. No i wtedy przyszedł do mnie na górę ojczym. Przez chwilę łudziłam się, że po pijanemu pomylił sypialnie i zaraz wyjdzie. Nie wyszedł… Gdy płakałam z bólu i przerażenia, usłyszałam tylko, że mam milczeć. Bo jeśli pisnę choćby słówko, to trafię do poprawczaka, a matka na ulicę. Byłam tylko dzieckiem, więc mu uwierzyłam. Od tamtej pory gwałcił mnie regularnie. Nie tylko po pijanemu, ale także na trzeźwo. Twierdził, że to normalne, że ma prawo do mojego ciała. Bo mnie utrzymuje, choć nie jestem jego prawdziwą córką, kupuje mi różne rzeczy. Nieraz błagałam, by dał mi spokój. Mówiłam, że nie chcę nowych ubrań, prezentów. Obiecywałam nawet, że znajdę pracę i zwrócę mu pieniądze, które na mnie wydał. Ale nie słuchał. Robił się wtedy bardziej brutalny i bezwzględny. Kilka razy mnie uderzył. Z czasem przestałam więc błagać. Zamykałam oczy i czekałam, aż skończy. Matka mi nie uwierzyła Najbardziej bolało mnie to, że wszyscy wokół uważali ojczyma za wspaniałego człowieka. Był majętnym człowiekiem, znanym biznesmenem. Mógł ożenić się z każdą kobietą. A on nie dość, że wziął sobie za żonę pannę z dzieckiem, to jeszcze pokochał to dziecko jak swoje i zapewniał mu dostatnie życie… Pewnie nawet nie przypuszczali, co ten ideał ma na...
Pamiętam tamten obiad. Miał być wyjątkowy. I właściwie był, tyle że z innego powodu, niż planowałam. Jurek miał podczas toastu oznajmić coś ważnego: że się zaręczyliśmy. Bardzo żałowałam, że na tym obiedzie nie będzie nikogo z mojej rodziny, ale siostra mieszkała za daleko, a z bratem od dawna nie utrzymywałam kontaktów. Przygotowałam więc obiad dla rodziny Jerzego: czwórki dzieci ze współmałżonkami i potomstwem, dwóch sióstr i pary najlepszych przyjaciół. Jednak zanim Jerzy zdołał podzielić się fantastyczną nowiną, że zgodziłam się zostać jego żoną, Alicja nie wytrzymała i ogłosiła swoją wiadomość. – Jestem w ciąży! – wypaliła bez wstępów 23-letnia córka Jurka . – Będę mamą! A ty dziadkiem po raz kolejny, tatuś! W tym momencie wszyscy zajęli się Alą, próbując jednocześnie dowiedzieć się, kto jest ojcem jej dziecka, i nie urazić jej tym pytaniem. Nasza nowina musiała poczekać Ostatecznie wspomnieliśmy o zaręczynach przy deserze, nie wywołując większej sensacji. Ale może to i dobrze, że nikt się nie zdziwił. Miałam zostać trzecią panią M., dwie poprzednie żony Jerzego dały mu w sumie czworo dzieci, które stanowiły całkiem zgrane przyrodnie rodzeństwo. Dla mnie to miał być drugi związek, a własnych dzieci nie miałam . Szybko przekonałam się, że dla rodziny Jerzego jest to pewien problem. – Chciałem, żeby Ania i Artur zostawili nam Jagienkę na kilka godzin w niedzielę – powiedział mąż, cały zakochany w trzyletniej wnuczce – ale Ania nie chce się zgodzić. Boi się, że nie damy sobie z nią rady. Wcześniej usłyszeliśmy to samo od partnerki najstarszego syna mojego narzeczonego . Że nie da nam zabrać wnuka do wesołego miasteczka, bo „sobie z nim nie poradzimy”. – To nie chodzi o ciebie – zapewniał mnie ukochany – tylko o mnie. Nie byłem za dobrym ojcem… Pierwszą żonę...
