Policja, psy tropiące, straż pożarna i pogotowie. Sprawdzili pobliski staw, przeszukali dokładnie nieodległy lasek. Ani śladu. Nie da się opisać, co w tym czasie czuliśmy z Jowitą, moją żoną. Paraliżujący strach, buzująca adrenalina, rozpaczliwa nadzieja. Przesłuchania, konfrontacje, drobiazgowe odtwarzanie wszelkich szczegółów mijającego dnia. A wokół błyskające niebieskie, czerwone i żółte światła radiowozów. Ruch, reflektory rozjaśniające szybko zapadający zmrok, taśmy z napisem „Policja”. I nic. Straszna, niezrozumiała pustka. Juleczko, kochana, gdzie jesteś? – Ustaliliśmy, że po rozstaniu z koleżanką uszła najwyżej sto metrów i wsiadła do samochodu – oznajmił w środku nocy policjant. – To dlatego pies nie może podjąć tropu. – Wsiadła? Do kogoś obcego?! Niemożliwe! Uczyliśmy córkę, żeby trzymała się z dala od obcych! – zawołałem. Policjant się skrzywił. – Zapewne był to ktoś, kogo kojarzyła. Może nawet lubiła? Czy ktoś taki przychodzi państwu na myśl? A może macie z kimś konflikt? Albo jesteście winni komuś pieniądze? Rany, co to za bzdury! Jaki konflikt! Oboje z Jowitą jesteśmy zwykłymi korporacyjnymi szczurami najniższego szczebla. Pracy i stresu dużo, zarobki takie sobie. Ale wystarczające, żeby spokojnie przeżyć do pierwszego. Kto mógłby nas nienawidzić lub chcieć wyciągnąć od nas okup? Złapali podejrzanego A jednak Julki nie było. Nie było też świadków jej porwania. Nasza córeczka jakby rozmyła się w powietrzu. Prowadzone na gorąco poszukiwania nic nie dały, w końcu wróciliśmy więc do pustego domu. I to było jeszcze gorsze niż wcześniejsze godziny szamotaniny na dworze. Ogarnęła nas pustka. Nic, żadnych zadań do wykonania. Musieliśmy tylko siedzieć i czekać. Na co? Czy policji uda się ją odnaleźć? A jeśli tak, to czy nasza córka będzie żywa? Czy ktoś właśnie...
Bliźniaki byli tak samo męczący jak uroczy. Po całym dniu z nimi mogłam tylko paść i spać. Czasem udało mi się jeszcze zrobić kilka asanów lub obejrzeć motywujący filmik na YouTube. I to właściwie wszystko. A jednak nie zamieniłabym swojego życia na takie, jakie prowadziła moja elegancka przyjaciółka. Miała sklep z włoskimi tkaninami, jej mąż był Włochem poznanym dzięki programowi Erasmus. Razem tam byłyśmy. Bosko wspominam czas w Mediolanie. Nigdy w życiu nie wypiłam tyle wina! Nigdy tyle nie tańczyłam i nigdy wcześniej ani później nie wyszukałam sobie tylu cudownych torebek na pchlich targach. Ale lata minęły, moi chłopcy, cudowna wpadka, zaraz kończą trzy lata, a ja się rozglądam za nową robotą. Za to Daria… Materialnie powodzi jej się świetnie, właśnie otwiera trzeci sklep. Tyle tylko, że nie ma tego, o czym marzy: dziecka. Po drugiej nieudanej próbie in vitro zamknęła się w sobie. Miałam wrażenie, że mniej chętnie mnie odwiedza, zrobiła się nawet lekko zgryźliwa. Nie miałam jej tego za złe, to wszystko musiało być dla niej trudne. Kiedyś marzyłyśmy, że będziemy miały dziewczynki, które wystroimy w cudne ciuszki. Raz w sklepie, w naszej dzielnicy, znalazłyśmy tiulowe spódnice w gwiazdki. Obie jęknęłyśmy z zachwytu. – Mów, co chcesz, ale ja kupuję – zdecydowała Daria. – Włożę do szafy, do pudełeczka… – rozmarzona rozkładała przede mną tiulowe cudowności. – Trochę poleży, chwilę poczeka. Ale w końcu przyjdzie czas i moja córka będzie najlepiej ubrana na całym placu zabaw – zaśmiała się. Ta spódniczka wciąż pewnie leżała u niej w szafie, w pudełku, ale podejrzewam, że na najwyższej półce, żeby nie kłuła w oczy. Kiedyś powiedziała nawet coś takiego, że pewnie zapeszyła, kupując ją za wcześnie. – Daj spokój – zaoponowałam. – Przecież nie jesteś przesądna. To głupi zabobon – chciałam ją...
Matko, świat zwariował! Zamiast podziękowań usłyszałem okropne oskarżenia, dostałem torebką w głowę, musiałem tłumaczyć się przed policją… A na dodatek mój wizerunek krąży w internecie z podpisem: „Uwaga, zboczeniec!”. A przecież nie zrobiłem nic złego, chciałem tylko pomóc zagubionemu dziecku. To było miesiąc temu. Wybrałem się na jesienne wyprzedaże. Sam, bez żony i córki. Moje kobiety lubią rządzić na zakupach. Gdy razem odwiedzamy sklepy, zwykle to one wybierają mi ubrania, nie patrząc na to, czy mi się podobają czy nie. Tym razem postanowiłem uniknąć tego typu sytuacji. Chciałem wreszcie kupić to, na co naprawdę miałem ochotę. Powiedziałem więc Kaśce i Ani, że mam ważne spotkanie w firmie, a tak naprawdę pojechałem do centrum handlowego. W kącie siedział skulony, zapłakany pięciolatek W sklepach panował olbrzymi tłok. Miałem wrażenie, że całe miasto przyjechało zapolować na okazje. Z trudem przeciskałem się przez tłum. Nie lubię takiego ścisku, więc szybciutko wybrałem kilka rzeczy w pierwszym butiku z modą męską i ruszyłem w stronę windy. I wtedy w rogu pod ścianą dostrzegłem małego chłopca. Na oko pięcioletniego. Siedział skulony i płakał. Ludzie ogarnięci szałem zakupów mijali go obojętnie. „Co za znieczulica” – pomyślałem. Zrobiło mi się żal malca. Nie zastanawiając się długo, podszedłem i kucnąłem obok niego. – Cześć, mam na imię Albert. A ty? – uśmiechnąłem się. – Rodzice nie pozwalają mi rozmawiać z obcymi – pociągnął nosem. – I bardzo słusznie. Ale ja się przedstawiłem. Nie jestem już obcy. No więc jak się nazywasz? – drążyłem. – Jasiek… – A dalej? – Skotnicki… Mam pięć lat i pół – uspokoił się. – To jesteś już dużym chłopcem. I na pewno bardzo dzielnym. Sam tu przyszedłeś? – Nieee… Z mamą i ciocią – odpowiedział....
