Odkąd w wypadku samochodowym zginął mój syn, życie straciło dla mnie sens. Aż do dnia, kiedy na placu zabaw zobaczyłam tę dziewczynkę... Wyglądała zupełnie tak samo, jak mój Olek, kiedy był mały.
Przez ostatnie kilka lat żyłam jedynie z rozpędu – nie widząc w życiu ani sensu, ani celu, ani perspektyw na lepsze jutro. Ot, wegetacja z dnia na dzień. Mój mąż zmarł w 2000 roku na zawał serca, zostałam sama z 16-letnim synem. Chociaż byłam wówczas jeszcze stosunkowo młoda, nie myślałam o związku z innym mężczyzną.
Mieliśmy siebie nawzajem i to musiało nam wystarczać. Syn zawsze był skrytym dzieckiem, ale od czasu, gdy zabrakło Jerzego, jeszcze bardziej się w sobie zamknął. Pytany o cokolwiek – o szkołę, o dziewczyny – odpowiadał półsłówkami i trzeba było anielskiej wręcz cierpliwości, by się czegoś od niego dowiedzieć.
Skończył liceum, poszedł na studia. Pamiętam, że gdzieś tak na trzecim roku zaangażował się w związek z jakąś Małgosią, ale nigdy mi jej nie przedstawił, choć nieraz prosiłam, by zaprosił ją do nas do domu. W końcu powiedział mi, żebym go więcej nie nagabywała, bo z nią zerwał.
Pocieszałam się, myśląc, że ma jeszcze czas na poważne związki, nie będzie ta – to będzie inna. Zresztą Olka dużo bardziej zdawali się interesować koledzy – niemal co wieczór chodzili w męskim gronie na bilard albo mecz, a czasem po prostu na piwo.
Tłumaczyłam sobie, że musi jeszcze dojrzeć do dorosłego życia. Uwielbiał samochody. Kiedy po studiach udało mu się znaleźć pracę, z pierwszej pensji kupił jakiegoś starego rzęcha do remontu i odtąd wolny czas spędzał, remontując ten złom. Przed pierwszą jazdą osobiście zawiesiłam mu przy lusterku medalik ze świętym Krzysztofem, patronem kierowców.
Im szybciej, tym lepiej. No i stało się. Mój syn spowodował wypadek i wylądował w szpitalu, gdzie po kilku dniach zmarł. Co czułam? To było tak, jakbym sama umarła, jakby to mnie pochowali. Rozpacz i ból nie do opisania. Nie byłam w stanie siedzieć sama w mieszkaniu, w którym każda rzecz przypominała mi męża albo syna, więc na całe dnie wychodziłam z domu. Spacerowałam po ulicach, skwerach, parkach i płakałam, płakałam, płakałam.
Z czasem przekonałam się, że ulgę przynoszą mi… place zabaw – dzieci są takie radosne, że chcesz czy nie, część tej radości udziela się także tobie. Któregoś słonecznego przedpołudnia siedziałam właśnie na ławce przy takim placu zabaw, zaczytana w gazecie, gdy nagle tuż obok mnie rozległ się cieniutki głosik:
– Co pani cyta?
Przede mną stał, czy też raczej stała, bo była to dziewczynka, sobowtór mojego Olka! Jasne kręcone włoski, zgrabny, zadarty nosek i nawet pieprzyk pod lewym okiem – dokładnie taki sam, jak u mojego syna.
– Jak… – zająknęłam się. – Jak masz na imię?
– Ola – odpowiedziała rezolutnie blondyneczka.
Serce waliło mi jak młotem. Mam jakieś zwidy, czy co? Ale dziewczynka nie znikała.
– Co pani cyta? – powtórzyła pytanie.
– Opowiadania – odpowiedziałam. – O życiu, o miłości, o dzieciach.
– Lubię dzieci – powiedziała. – Idę bawić się z dziećmi, pa!
Od tej chwili nie spuszczałam jej z oka, a gdy po jakimś czasie podeszła do swojej matki, by razem z nią opuścić park, podążyłam ich tropem – tak dyskretnie, jak tylko było to możliwe. Tym sposobem dowiedziałam się, gdzie mieszkają. Musiałam po prostu z nimi porozmawiać – przecież to niemożliwe, takie rzeczy się nie zdarzają!
Ale tego dnia zabrakło mi odwagi. Nazajutrz było deszczowo i wietrznie. Przypuszczając, że w taką pogodę raczej nie pójdą na huśtawki, postanowiłam odwiedzić je w domu. Zebrałam się w sobie i z pudełkiem czekoladek w dłoni zadzwoniłam do drzwi.
– Pani do…? – zapytała, patrząc na mnie ze zdziwieniem.
– Do pani – odparłam.
W progu opowiedziałam jej, jak wczoraj spotkałam Olę w parku, jak bardzo przypadła mi do serca i że chciałabym czasem się nią zająć, gdyż jako emerytka mam dużo wolnego czasu. Młoda kobieta żachnęła się.
– To, że jestem samotną matką, nie znaczy, że moje dziecko jest zaniedbane i potrzebuje niani.
I wtedy zjawiła się Ola.
– O, dzień dobry! – uśmiechnęła się. – To dla mnie? – wyjęła mi z ręki słodycze. – Dziękuję!
Kobieta wpuściła mnie do środka. Zaczęłyśmy rozmawiać.
Kiedy dowiedziałam się, że ma na imię Małgosia, byłam już niemal pewna, że ojcem Oli jest mój syn. Tylko dlaczego nic mi nie powiedział?! Wkrótce dowiedziałam się, że Olek porzucił Małgosię, zanim zorientowała się, że jest w ciąży.
Zaskoczyło ją teraz, że Olek nie żyje – nie wiedziała o wypadku. Kiedy poprosiłam, by pozwoliła mi przynajmniej spróbować naprawić to, co zepsuł mój syn, odparła, że nic nie obiecuje, ale że się zastanowi. Minęło kilka dni, podczas których bezskutecznie wypatrywałam „moich” dziewczyn na placu zabaw. Aż tu nagle w niedzielę…
Łzy zakręciły mi się w oczach, kiedy Ola podbiegła do mnie, krzycząc z daleka:
– Babciu, pohuśtasz mnie? – usłyszałam najsłodszy w świecie głosik.
Po spacerze wszystkie trzy poszłyśmy do mnie. I nagle mój dom przestał być pusty i smutny. Rozbrzmiewał śmiechem Oli, tupotem jej małych stóp. I chociaż w trakcie tej wizyty Małgosia odebrała telefon od jakiegoś mężczyzny, to wiem, że nawet jeśli Ola będzie miała nowego tatę, to wciąż pozostanie moją wnuczką. Mój dom znowu jest radosny i tętni życiem. Mam po co żyć!
Maria, lat 50
Czytaj także:
Do niedawna Ola była pępkiem świata, wszystko kręciło się wokół niej, rodziców miała na wyłączność. Narodziny Amelki wszystko zmieniły. Nic dziwnego, że jest jej trudno... Na wieść o mojej drugiej ciąży cała rodzina zareagowała entuzjastycznie. No, może prawie cała, bo nasza pięcioletnia Olka wcale się nie ucieszyła. Powiedzieliśmy jej dopiero, gdy byłam w piątym miesiącu. Wolałam się nie spieszyć, bo zanim urodziłam Olę, poroniłam. Dlatego wcześniej nie przygotowywałam córki na to, że będzie miała rodzeństwo Bardzo się bałam komplikacji, chociaż mój lekarz był dobrej myśli i zapewniał mnie, że tym razem powinno się obejść bez niespodzianek. Na początku szóstego miesiąca ciąży zaczęłam urządzać pokoik dla maleństwa, które przyjdzie na świat, starając się zaangażować w to Olkę. – Im bardziej będzie się czuła potrzebna, tym lepiej przyjmie pojawienie się siostrzyczki – powiedziała mi koleżanka, która jest dziecięcym psychologiem. – Zabieraj ją do sklepów, pozwól jej wybierać śpioszki, zabawki. Niech się czuje ważna, będzie w końcu starszą siostrą. Robiłam, jak radziła mi Renia. Angażowałam Olkę w przygotowania, czytałam jej bajeczki poruszające tematykę ciąży i pojawienia się nowego domownika, dużo z nią rozmawiałam. Byłam pewna, że jest gotowa – jednak jak się okazało, wcale nie była. Kiedy przywieźliśmy ze szpitala Amelkę, Olka zachwyciła się co prawda siostrzyczką, jednak nie trwało to długo. Mała często płakała, co drażniło starszą córkę. – Cicho, głupia bekso! – krzyknęła Ola dwa tygodnie później i z całej siły kopnęła w łóżeczko. Tak się zdenerwowałam, że dałam jej klapsa i to był mój błąd – córka wpadła w histerię i ledwo ją uspokoiłam. – Nie chcę siostrzyczki! Nie chcę jej, nie chcę! Zabierzcie ją z powrotem do szpitala, jest...
Dobra teściowa to skarb. Ileż razy w życiu słyszałam to zdanie! I ile razy myślałam w takich chwilach, że mam wyjątkowe szczęście… Mówiąc oględnie, nie trafiłam najgorzej. Kiedy moje koleżanki prześcigały się w obrażaniu matek swoich mężów, ja kiwałam tylko ze zrozumieniem głową…. po czym wracałam do domu, gdzie mama Mariusza już czekała na mnie z gotowym obiadem. To się nazywa mieć szczęście! Grzeszyłabym, gdybym śmiała na taki układ narzekać. I – do czasu – nie narzekałam. Mamę swojego męża poznałam, nim jeszcze on sam wpadł mi w oko. Pracuję w sklepie z obuwiem. Robota nie jest łatwa. W dobie supermarketów, gdzie wszystko można kupić za pół ceny, klientki, które do nas przychodzą, zachowują się jak udzielne królowe. Tu im podaj, tam dodaj rabat… Człowiek ma wrażenie, jakby taka jedna z drugą przychodziła do sklepu z butami, żeby sobie poużywać na sprzedawczyniach! Pani Hanka była inna. Przychodziła do nas od lat. Miała ustalony gust. Lubiła buty na niewielkim obcasie, tak zwanym słupku, w kolorach innych niż czarny. Wiedząc o tym, gdy dostawałam interesujący model, od razu dzwoniłam. Tym razem zrobiłam podobnie. Ale pani Hania tylko westchnęła: – Nie znajdę czasu, kochaniutka – usłyszałam w słuchawce. – Domu muszę pilnować. Syn mi się załamał. Narzeczona go zostawiła. – Jak to? – zdziwiłam się, bo do tej pory słyszałam same superlatywy na temat narzeczonej syna pani Hani. – A tak to – westchnęła klientka. – Pojechała na jakieś szkolenie, poznała kogoś wyżej postawionego i mojemu Mariuszkowi pokazała drzwi. Boję się, żeby chłopak czegoś sobie nie zrobił, bo to pierwszy taki zawód w jego życiu… Słuchaj, a może ty byś wpadła do nas na obiad, co? – wypaliła nagle. – Z tego, co pamiętam, też jesteś sama. Mariusz by się...
Konflikt w mojej rodzinie ciągnie się już od ładnych paru lat. A właściwie od momentu, gdy poznałam Adama, mojego przyszłego męża. Moja mama od początku była nastwiona na „nie” – bo jakiś taki niezbyt przystojny, za dużo mówi, nie ma samochodu, a do tego jest aktorem i co to w ogóle za praca! Potrafiła powiedzieć mu wprost, żeby wziął się za jakąś porządną robotę, bo jej córka zasługuje na dom z basenem, a nie mieszkanie w kawalerce. Myślałam, że w końcu jednak mama zrozumie, że Adam to miłość mojego życia i nie zostawię go tylko dlatego, że jej się nie podoba. Adam też się nie poddawał. Proponował jej pomoc w ogródku, dawał kwiaty, nigdy złego słowa jej nie powiedział. Prawdziwy dżentelmen. Ale mama się uparła i już! Po ślubie ani razu nas nie odwiedziła, bo jak stwierdziła, „brzydzi się niemodnej, starej kawalerki swojego niby-zięcia”. W końcu zaszłam w ciążę i urodził się nasz ukochany Bartuś. Byłam pewna, że mama zmięknie, zakocha się we wnuczku i przekona się do Adama. Tym bardziej że on naprawdę bardzo się stara, jest tatą na medal, nawet znalazł dodatkową pracę, żeby niczego nam nie zabrakło. Pojechałam do mamy z Bartusiem, gdy mały miał miesiąc. Jechałam z nadzieją, że teraz mama poczuje się babcią i stanie się wreszcie częścią naszej rodziny. Och, jak bardzo się zawiodłam! Najpierw zerkała tylko na małego kątem oka, jakby była na niego obrażona. A kiedy w końcu przekonałam ją, żeby wzięła go na chwilę na ręce, zrobiła to tak, jakby się brzydziła! Czułam się strasznie, zupełnie nie tego się spodziewałam. Mama popatrzyła na Bartka z jakimś takim niesmakiem i szybko oddała mi go. Powiedziała, że to cały Adam, że widać to po nosie i ustach. Dodała jeszcze, że liczyła, że mój syn będzie raczej podobny do mnie albo chociaż do niej, ale skoro wdał się w ojca, to...
