Do niedawna Ola była pępkiem świata, wszystko kręciło się wokół niej, rodziców miała na wyłączność. Narodziny Amelki wszystko zmieniły. Nic dziwnego, że jest jej trudno...
Na wieść o mojej drugiej ciąży cała rodzina zareagowała entuzjastycznie. No, może prawie cała, bo nasza pięcioletnia Olka wcale się nie ucieszyła. Powiedzieliśmy jej dopiero, gdy byłam w piątym miesiącu. Wolałam się nie spieszyć, bo zanim urodziłam Olę, poroniłam.
Bardzo się bałam komplikacji, chociaż mój lekarz był dobrej myśli i zapewniał mnie, że tym razem powinno się obejść bez niespodzianek. Na początku szóstego miesiąca ciąży zaczęłam urządzać pokoik dla maleństwa, które przyjdzie na świat, starając się zaangażować w to Olkę.
– Im bardziej będzie się czuła potrzebna, tym lepiej przyjmie pojawienie się siostrzyczki – powiedziała mi koleżanka, która jest dziecięcym psychologiem. – Zabieraj ją do sklepów, pozwól jej wybierać śpioszki, zabawki. Niech się czuje ważna, będzie w końcu starszą siostrą.
Robiłam, jak radziła mi Renia. Angażowałam Olkę w przygotowania, czytałam jej bajeczki poruszające tematykę ciąży i pojawienia się nowego domownika, dużo z nią rozmawiałam. Byłam pewna, że jest gotowa – jednak jak się okazało, wcale nie była.
Kiedy przywieźliśmy ze szpitala Amelkę, Olka zachwyciła się co prawda siostrzyczką, jednak nie trwało to długo. Mała często płakała, co drażniło starszą córkę.
– Cicho, głupia bekso! – krzyknęła Ola dwa tygodnie później i z całej siły kopnęła w łóżeczko.
Tak się zdenerwowałam, że dałam jej klapsa i to był mój błąd – córka wpadła w histerię i ledwo ją uspokoiłam.
– Nie chcę siostrzyczki! Nie chcę jej, nie chcę! Zabierzcie ją z powrotem do szpitala, jest głupia! – krzyczała.
– Mama wciąż cię kocha, jesteś tak samo ważna, jak ona – tuliłam ją, jednak zdawała się nie słuchać.
Przez resztę dnia była marudna, w końcu zaszyła się u siebie i nie wyściubiła nosa nawet na wieczorynkę. Przy okazji udało mi się podsłuchać, jak opowiada swoim lalkom, że Amelka jest czerwona na buzi i cały czas ryczy. Pewnego dnia zabrałam je obie do parku.
Rzucała patykami, kręciła się wokół wózka, głośno krzycząc, choć Amelia właśnie zasnęła, ubrudziła nową spódniczkę.
– Chcesz popchać wózek? – zapytałam.
– Nie! – nadąsała się.
– To może usiądziemy na ławce i poczytam ci bajkę? Amelka śpi, a my mamy czas dla siebie – zaproponowałam.
– Wcale nie masz dla mnie czasu! Zajmujesz się tylko nią! – krzyknęła Ola.
– Kiedy ty się urodziłaś, tak samo zajmowałam się tobą. W domu obejrzymy sobie zdjęcia, dobrze? – powiedziałam.
Nagle mała się obudziła i zaczęła płakać.
– Znowu beczy! – burknęła Olka i rzuciła patykiem, który przeleciał tuż nad wózkiem.
– Olka! – krzyknęłam. – Wiesz, co by było, gdybyś uderzyła dzidziusia w buzię?
– Co? – zapytała z zaciekawieniem.
– Zastanów się, co… – powiedziałam, nachylając się nad wózkiem. – No już, już. Nie płacz – czule przemawiałam do małej, przez chwilę poświęcając jej całą uwagę.
– Ola! – krzyknęłam, rozglądając się nerwowo.
Nie było jej na huśtawkach, nie było nad wodą. W pierwszej chwili przeraziłam się, że wpadła do jeziorka, ale przecież usłyszałabym plusk. W końcu zauważyłam ją przy samym wyjściu z parku – biegła w stronę bramy i ruchliwej ulicy. Alejką przebiegł młody facet w szarym dresie.
– Moja córka! – krzyknęłam. – Czy mógłby pan za nią pobiec?!
Spojrzał na mnie jak na wariatkę, zanim pojął, o co mi chodzi, w końcu jednak rzucił się biegiem w stronę bramy. Pchając wózek, tak szybko jak dałam radę, ruszyłam w tamtą stronę, jednak Ola była już poza parkiem.
Podziękowałam mu, cała roztrzęsiona łapiąc córkę za rękę.
– Gdzieś ty chciała jechać, co? – zapytałam, starając się mówić do córki w miarę spokojnie.
– Do babci. Babcia jeszcze mnie kocha, ty z tatusiem już nie – powiedziała Ola.
– Wiesz, że to nieprawda, córeczko – przytuliłam ją.
– Prawda! – krzyknęła, z niechęcią spoglądając na śpiącą Amelkę. – Czemu nie oddacie jej do szpitala?!
– Co ty wygadujesz?! – straciłam cierpliwość. – Jesteś już dużą dziewczynką, powinnaś zrozumieć. Przecież tyle czasu ci to wszystko tłumaczyłam. To twoja młodsza siostrzyczka, kiedyś będziecie się bardzo kochać!
– Nie chcę jej! – tupnęła Olka.
– Obawiam się, że nie masz wyjścia – powiedziałam.
W mieszkaniu położyłam małą do łóżeczka i zabrałam się za prasowanie. Ola kręciła się przez chwilę przy mnie. W końcu wsunęła sobie do buzi smoczka, którego od jakiegoś czasu znów potrzebowała. Zupełnie jakby chciała dać nam do zrozumienia, że potrzebuje tyle samo uwagi, co niemowlę. Nie miałam pojęcia, czy to normalne...
– Sprawdzisz, co robi mała? – poprosiłam ją. – Jesteś jej starszą siostrą, powinnaś się nią opiekować.
– Nie chcę! – krzyknęła i wyszła.
Przeprasowałam część ubranek i zajrzałam do małej. Spała. Olka bawiła się u siebie. Słyszałam, jak rozmawia z lalkami:
„Amelka jest głupia i brzydka, a mama ją kocha” – paplała.
Nastawiłam pralkę i zadzwoniłam do teściowej. Chciała wpaść do nas w piątek i pomyślałam, że ucieszy się, kiedy potwierdzę spotkanie. Rozmawiałyśmy chwilę. Nie wiem ile, pięć, sześć minut?
Olka nie gaworzyła już ze swoimi lalkami, z pokoju małej nie dochodził żaden dźwięk. Pchnęłam drzwi. Małej nie było w łóżeczku. Przez kilka sekund stałam jak wmurowana.
– Amelka! – krzyknęłam w końcu.
Drzwi na balkon były otwarte, na zewnątrz była Olka. Stojąc na taborecie, trzymała w ramionach siostrzyczkę. Dziewięć pięter niżej miasto pulsowało letnim skwarem. Zakręciło mi się w głowie.
„Nie panikuj” – powiedziałam sobie.
Olka stała przy barierce, mała ufnie spała w jej ramionach. Podeszłam do nich na palcach, delikatnie biorąc od Olki dziecko. Byłam taka wściekła, że bałam się samej siebie.
– Wyjęłaś ją z łóżeczka?! – krzyknęłam na Olkę.
– Mówiłaś, że mam się nią zajmować – wzruszyła ramionami Olka. – Zabrałaś ją na balkon? Wiesz, że nie możesz sama tam wychodzić! Jak się umawialiśmy?! Tylko z tatusiem i ze mną!
– Chciałam jej pokazać miasto – powiedziała Olka beztrosko.
Przytuliłam ją, z trudem hamując łzy. Nagle zdałam sobie sprawę, że to moja wina.
Skąd mogła wiedzieć, że niemowląt nie można bez opieki dorosłych wyjmować z łóżeczka i zabierać na balkon?
– Nie mogę jej ukarać, bo przecież chyba po raz pierwszy chciała się zająć małą, ale nie mogę jej też pobłażać. Wiesz, jak to się mogło skończyć? – rozpłakałam się, kiedy zadzwoniła moja przyjaciółka.
– Pilnuj jej i nagradzaj każdy pozytywny kontakt z siostrzyczką. W końcu się wam poukłada. Mój Damian też był zazdrosny o Olafa. Raz nawet zastałam go z poduszką na twarzy braciszka – powiedziała Renata.
Wiedziałam, że może być ciężko, ale nie miałam pojęcia, że aż tak.
Daria, lat 33
Czytaj także:
Dobra teściowa to skarb. Ileż razy w życiu słyszałam to zdanie! I ile razy myślałam w takich chwilach, że mam wyjątkowe szczęście… Mówiąc oględnie, nie trafiłam najgorzej. Kiedy moje koleżanki prześcigały się w obrażaniu matek swoich mężów, ja kiwałam tylko ze zrozumieniem głową…. po czym wracałam do domu, gdzie mama Mariusza już czekała na mnie z gotowym obiadem. To się nazywa mieć szczęście! Grzeszyłabym, gdybym śmiała na taki układ narzekać. I – do czasu – nie narzekałam. Mamę swojego męża poznałam, nim jeszcze on sam wpadł mi w oko. Pracuję w sklepie z obuwiem. Robota nie jest łatwa. W dobie supermarketów, gdzie wszystko można kupić za pół ceny, klientki, które do nas przychodzą, zachowują się jak udzielne królowe. Tu im podaj, tam dodaj rabat… Człowiek ma wrażenie, jakby taka jedna z drugą przychodziła do sklepu z butami, żeby sobie poużywać na sprzedawczyniach! Pani Hanka była inna. Przychodziła do nas od lat. Miała ustalony gust. Lubiła buty na niewielkim obcasie, tak zwanym słupku, w kolorach innych niż czarny. Wiedząc o tym, gdy dostawałam interesujący model, od razu dzwoniłam. Tym razem zrobiłam podobnie. Ale pani Hania tylko westchnęła: – Nie znajdę czasu, kochaniutka – usłyszałam w słuchawce. – Domu muszę pilnować. Syn mi się załamał. Narzeczona go zostawiła. – Jak to? – zdziwiłam się, bo do tej pory słyszałam same superlatywy na temat narzeczonej syna pani Hani. – A tak to – westchnęła klientka. – Pojechała na jakieś szkolenie, poznała kogoś wyżej postawionego i mojemu Mariuszkowi pokazała drzwi. Boję się, żeby chłopak czegoś sobie nie zrobił, bo to pierwszy taki zawód w jego życiu… Słuchaj, a może ty byś wpadła do nas na obiad, co? – wypaliła nagle. – Z tego, co pamiętam, też jesteś sama. Mariusz by się...
Córka zrobiła zbolałą minę i stwierdziła, że to się zdarza. Na szczęście potem dodała, że ona i Sławek zdecydowali się wziąć ślub. Powiedziała, że jej chłopak się ucieszył, więc kamień spadł mi z serca. Marika i jej narzeczony nie chcieli dużej ceremonii ani kosztownego wesela. Zarezerwowali termin w urzędzie i zdecydowali, że rodzinny obiad odbędzie się u rodziców Sławka. Na wieść o tym zgłosiłam się do pomocy. – Ale mama Sławka zrobi wszystko sama – zapewniała córka. – Wiesz, ona jest perfekcjonistką. Nie wiem, czy będzie zadowolona, że chcesz się mieszać. Kiedy poznałam Reginę, najpierw myślałam, że po prostu chce się wykazać przede mną, że ma wszystko pod kontrolą i jak dobrą jest gospodynią. Dopiero po dwóch dniach wspólnego gotowania, pieczenia i dekorowania domu zrozumiałam, że ona jest po prostu szurnięta! Wszystko musiało być starannie zaplanowane i rozpisane, a składniki do ciast odmierzałyśmy za pomocą wagi. – Na oko?! – zbulwersowała się, kiedy powiedziałam jej, jak zawsze ja dodaję mąkę czy olej. – Przecież po to są przepisy, żeby się do nich stosować! Nie kłóciłam się z nią, bo byłyśmy u niej w domu, ale ta jej dokładność i drobiazgowość wydały mi się wtedy jakimś rodzajem nerwicy. Zaciskałam zęby, kiedy sprawdzała po mnie, czy na pewno nie zostawiłam grudek w masie albo zdjęła połowę lukrowej dekoracji z tortu, żeby zastąpić swoją, bo ja „zrobiłam krzywe różyczki”. Męża Reginy chyba też ten jej perfekcjonizm doprowadzał do szału, bo siedział zamknięty w sypialni i nie wyszedł nawet spróbować pieczeni. Oczywiście Regina musiała się też wtrącać do rzeczy, które całkowicie do niej nie należały. Usiłowała narzucić Marice ubranie sukienki, chociaż córka wymarzyła sobie luźne spodnium. Krytykowała decyzję młodych, że nie chcą...
Usiadłam na ławeczce przed przychodnią. Nie miałam sił zrobić ani kroku więcej. Nie potrafiłam uwierzyć w to, co usłyszałam pół godziny wcześniej. Tyle lat leczenia, pobyty w szpitalach, wiele bolesnych i kosztownych zabiegów, trzy próby in vitro. I nic. Potem słowa, które zapamiętam do końca życia, które zabolały jak wyrok. – Naprawdę bardzo mi przykro, pani Alu, ale nic więcej nie możemy zrobić. Niestety, nie zajdzie pani w ciążę. Może powinni państwo pomyśleć o adopcji. Przepłakałam kilka następnych dni i nocy, a potem wpadłam w głęboką depresję. Nie chciałam jeść, nie chciałam się myć, nie chciałam z nikim rozmawiać ani nikogo widzieć. Mój mąż wytrzymał dwa tygodnie, aż w końcu zapisał mnie na wizytę do psychiatry. – Do żadnego psychiatry nie pójdę! – burknęłam, kiedy powiedział, że zawiezie mnie do przychodni. Prosił, tłumaczył, krzyczał, a ja milczałam, gapiąc się w okno. W końcu zamknęłam się w łazience. Tam zrzuciłam szlafrok, z którego nie wyłaziłam od tygodnia, wzięłam prysznic i ubrałam się w dżinsy i bluzkę. Boso wróciłam do pokoju. Witek zerwał się sprzed telewizora. Chyba myślał, że mnie przekonał, i szykuję się do lekarza. Ale ja zupełnie co innego miałam w głowie. Nie wiem, skąd mi się to raptem wzięło. Może się przestraszyłam tego psychiatry, a może dotarło do mnie, że to, co robię, nic nie zmieni. Najwyżej wpędzi mnie w chorobę. – Witek, zaadoptujmy dziecko – powiedziałam po prostu, siadając w fotelu. Dopiero teraz mąż poatrzył na mnie, jakbym straciła rozum. Przecież on mówił o tym już od dawna. To ja zapierałam się rękami i nogami, powtarzając, że za nic w świecie nie chcę obcego dziecka. Pragnęłam mieć własne, obojętnie jakim kosztem, ale moje. Chciałam nosić je pod sercem, chciałam je urodzić, chciałam, żeby miało oczy...
