Kocham Gosię i trójkę naszych dzieci, ale gdy po całym tygodniu w pracy jechałem na weekend do domu, marzyłem o spokoju, zimnym piwie i żonie, jaką miałem jeszcze sześć lat temu, zanim zaszła w pierwszą ciążę. Już wtedy pracowałem jako handlowiec i jeździłem po całej Polsce, więc Gośka wiedziała, w co się pakuje. Spotykaliśmy się w weekendy i to było świetne! Leżenie cały dzień w łóżku, oglądanie do późna seriali… Uwielbiałem ten czas, kiedy mogłem wyjąć służbową kartę z telefonu i zanurzyć się w życiu prywatnym.
Ale potem dostałem propozycję pracy w mieście oddalonym o trzysta kilometrów od domu, który właśnie wykończyliśmy, Gosia była w pierwszej ciąży i trzeba było zdecydować, co robimy.
Pamiętam, z jaką ulgą wracałem z dwutygodniowego urlopu, który wziąłem na okoliczność porodu Gosi.
Pytałem dzieciatych kolegów, czy już zawsze będzie tak ciężko.
– A co myślałeś? – śmiali się ze świeżo upieczonego tatuśka, jakim byłem. – Dzieciaki są cudowne, ale, stary, pierwszy raz się wyśpisz za jakieś trzy do pięciu lat.
Mieli rację o tyle, że nie wysypiałem się w domu. To znaczy tym, w którym mieszkała moja rodzina. Bo w kawalerce, którą wynajmowałem w mieście blisko biura, spałem jak niemowlę. Oczywiście Gosia oczekiwała, że kiedy już się pojawiałem w domu, będę jej pomagał i spędzał czas z synkiem.
– Kotek, harowałem przez cały tydzień, wczoraj zrobiłem trzysta kilosów, daj mi jeszcze pospać – marudziłem, kiedy budziła mnie w sobotnie i niedzielne poranki.
Jej druga ciąża była planowana. Chcieliśmy mieć dwójkę dzieci z jak najmniejszą różnicą wieku. Nie planowaliśmy jednak bliźniąt!
Po narodzinach Eli i Kamila miałem ochotę nakłamać żonie, że szef nie pozwala mi jeździć do domu na weekendy. Tam panował chaos, nad którym zapanowała dopiero teściowa, kiedy się wprowadziła. Pomagała córce, niańczyła wnuki, ale oczywiście miało to swoją cenę. Pod jej wpływem Gosia zaczęła być coraz bardziej wymagająca i niezadowolona, że nigdy mnie nie ma.
– Kotek, w poniedziałek muszę być o siódmej rano w robocie – kłamałem żonie. – Przyjadę jutro i wyjadę w niedzielę wieczorem, okej? – zawiadamiałem, choć wcale nie było takiej konieczności. Po prostu wolałem się porządnie wyspać przed kolejnym tygodniem pracy, a przy trójce maluchów to było niemożliwe.
– Mam wrażenie, że nie lubisz z nimi przebywać – powiedziała raz moja żona, kiedy po godzinie zabawy klockami z dziećmi włączyłem im bajki w komputerze. – Nie widzisz ich przez cały tydzień, a potem czekasz, aż zasną albo zajmą się oglądaniem…
Zaprzeczyłem wtedy i mocno się oburzyłem. Oczywiście, że uwielbiałem nasze dzieciaki! Tyle że po prostu nużyło mnie zajmowanie się nimi. W głębi duszy byłem zadowolony, że jestem tatą weekendowym, bo inaczej oszalałbym chyba. To dlatego nie powiedziałem żonie, że pojawiła się możliwość, bym zmienił pracę.
– Zastanowię się i dam znać – odpowiedziałem dawnemu szefowi, który odszedł i rozkręcił własny biznes.
– Pomyśl, Jarek. Mógłbyś pracować zdalnie, zero dojazdów, czas dla rodziny, weekendy wolne – przekonywał.
Nie powiedziałem mu, że praca z domu mnie przerażała. Jasne, mógłbym się zamykać w pokoju na piętrze, ale mimo wszystko mój czas dla siebie drastycznie by się ograniczył! Myślałem jednak o tej propozycji, jadąc do domu w Wielką Sobotę.
Gosia wróciła już z dziećmi ze święconki, dom był ponoć posprzątany, a okna umyte.
– Czekamy tylko na ciebie, tatusiu – powiedział Alan i zapewniłem go, że będę jechał jak najszybciej.
W radiu leciała muzyka, która dawała mi energię, więc bębniłem palcami o kierownicę i myślałem z rosnącą przyjemnością o rodzinnych świętach. Może jednak powinienem przyjąć ofertę starego znajomego? – rozmyślałem. Może rzeczywiście tracę najlepsze lata dzieciaków?
Piosenka w radiu się skończyła i zaczęły się wiadomości.
– Karambol na drodze krajowej numer… – popłynął głos spikerki z głośnika. – Zderzyło się jedenaście samochodów, trasa jest nieprzejezdna, obecnie zabezpieczana przez służby…
Usłyszałem, jak reporter łączy się z terenu ze stacją i opowiada o masakrze na drodze. To była trasa, którą właśnie jechałem, ale nie znałem nazw mijanych miejscowości, więc zastanawiałem się, czy katastrofa wydarzyła się za mną czy dopiero zbliżam się do miejsca wypadku.
Z zamyślenia wyrwał mnie ponownie głos reportera: „Rozmawiam z kierowcą, który ocalał z wypadku po tym, jak jego samochód najechał na zmiażdżoną osobówkę i dachował, a potem się zapalił. Kierowca wyszedł z samochodu o własnych siłach, co zakrawa na cud. Proszę pana! Jak się pan czuje?!”.
W tle słychać było jakieś wołanie, trzaski, sygnał karetki. Przez to wszystko przebił się męski głos, który z kimś mi się kojarzył.
„To był cud… powinienem już nie żyć… – mówił ocalały kierowca. – Nie wiem, dlaczego żyję… Chyba tylko po to, żebym mógł wrócić do mojej rodziny. Mam żonę i dzieci… To dla nich przeżyłem, potrzebują mnie… Chcę być z nimi…”.
Właśnie wjeżdżałem pod górę, trasa przede mną była pusta, więc dodałem gazu. Jechałem inną drogą niż zwykle i nie wiedziałem, jak wygląda zjazd z tego wzniesienia… Tak naprawdę nie zobaczyłem tego wszystkiego. Pamiętam jedynie, że ta biała furgonetka leżała w poprzek drogi, skierowana do mnie dachem. Zasłaniała to, co działo się po jej drugiej stronie. Nie miało to jednak znaczenia, bo kiedy uderzyłem w płaski dach, moja toyota odbiła się jak piłka, a potem wpadła w niekontrolowany ruch obrotowy. Rzuciło mną na bok, znowu w coś uderzyłem, a potem zawisłem głową w dół.
Potem dowiedziałem się, że mój samochód dachował dwukrotnie, lecąc po zboczu w dół, aż w końcu uderzył w zmasakrowany bok innego wozu.
Mój rozgrzany silnik zderzył się z pękniętym bakiem tamtego auta i poczułem najpierw wstrząs, a chwilę później falę gorąca i intensywny smród palącej się benzyny.
Nie pamiętam, jak się wydostałem z kabiny, chyba zadziałał „autopilot”. Wiem tylko, że świat wokół mnie chwiał się i wirował, coś wybuchło, w powietrzu unosił się duszący dym.
Do moich źrenic dotarły niebieskie, migające światła i potykając się, ruszyłem w stronę ambulansu.
– Proszę pana! – zawołał ktoś. – Jak się pan czuje?
Nie widziałem jego twarzy, wszystko wokół mnie powoli zamieniało się w rozmazane smugi. Ale chciałem mu odpowiedzieć:
– To był cud… Powinienem już nie żyć… Nie wiem, dlaczego żyję…
Nagle poczułem, że to nieprawda. Bo przecież wiedziałem!
– Tylko po to, żebym mógł wrócić do mojej rodziny… Mam żonę i dzieci… to dla nich przeżyłem…
Nim straciłem przytomność, podjąłem decyzję. I wiedziałem, że ten wypadek był mi potrzebny, żebym wreszcie to zrozumiał.
– To dla nich przeżyłem. Chcę być z nimi! Zmieniam robotę!
Jarosław, 33 lata
Zobacz też:
Nie byłem gotowy na dziecko, nie znosiłem ograniczeń, nie chciałem istotki, która postanowiła przyjść na świat. Miałbym zostać ojcem, zakopać się w domu z niemowlakiem? A moje plany?! Wybiegłem z domu i wsiadłem na motor. Samochód pojawił się zza zakrętu niespodziewanie, nie zdołałem go ominąć. Momentu uderzenia nie pamiętam, tylko lot nad szosą, zakończony twardym lądowaniem na asfalcie. Leżałem i czekałem na oślepiający ból, który nie nadchodził, przeciwnie, okazało się, że jest mi całkiem dobrze. Spróbowałem się poruszyć i zrobiłem to bez najmniejszego problemu, więc wstałem. Pomyślałem, że miałem wiele szczęścia, skoro udało mi się wyjść cało ze zderzenia z samochodem. Spłynęło na mnie lekkie rozbawienie, ciepłe i przyjazne, które chyba nie było moje. Zaraz zresztą zniknęło, bo przeniosłem uwagę na scenę rozgrywającą się na szosie. Na asfalcie, kilka metrów od zniszczonego motocykla, leżało ciało wyglądające jak porzucony niepotrzebny płaszcz albo jak zepsuta lalka z porozrzucanymi pod dziwnym kątem kończynami. Nieopodal zatrzymały się dwa samochody, kierowcy wysiedli i oglądali je ze wszystkich stron. Ktoś zdecydował się rozpocząć reanimację, przewrócił ciało na plecy i wtedy zobaczyłem, że… To ja. Mam coś do zrobienia Dziwne, ale nie czułem żadnego związku z ciałem, dobrze mi było tu, gdzie stałem, patrzyłem z bezmyślnym zainteresowaniem na akcję ratowniczą jakby z góry, bo nikt mi nie zasłaniał. Przyszło mi do głowy, że się uniosłem w powietrze, ale nie docierała do mnie absurdalność sytuacji, czułem się niemal komfortowo, lekki i pozbawiony zmartwień, prowadzony przez kogoś, kto się mną z miłością zaopiekował. Tylko przez kogo? Rozejrzałem się, nikogo nie dostrzegłem i dopiero wtedy się przestraszyłem. Co się dzieje? Byłem i jednocześnie mnie nie było, ogarnęło mnie...
Nie umiem sobie poradzić. To, co się wydarzyło, jest tak straszne, że nie znajduję odpowiednich słów, by wyrazić swoją rozpacz i poczucie winy. Nie da się opisać grozy, która ogarnia człowieka na widok czteroletniego, ukochanego wnuczka w takim stanie. Stajesz wtedy jakby poza swoim ciałem, widzisz świat w rozmazanych barwach, a potem chcesz umrzeć. Bo wiesz, że to lepsze od konieczności powiadomienia córki o fakcie, że przez twoją nieuwagę straciła dziecko. Tak się właśnie czułam tamtego słonecznego popołudnia, dwudziestego pierwszego lipca. Wtedy nasza rodzina przestała istnieć. Adaś był rozbrykanym, pociesznym chłopcem… Magda i Janusz, po siedmiu latach starań stracili już niemal nadzieję na potomstwo, gdy niespodziewanie udało się. Podczas wigilii w rodzinnym gronie obwieścili wszystkim szczęśliwą nowinę. Dziękowałam Bogu za wysłuchanie moich modlitw. Żałowałam tylko, że Kaziowi nie dane było dożyć tej chwili. Mój mąż zmarł na raka cztery lata wcześniej. Bardzo pragnął wnuka. Specjalnie wcześniej przeszłam na emeryturę Mały rozwijał się modelowo. Nim skończył roczek, nauczył się chodzić. Przed swoimi drugimi urodzinami mówił już dość płynnie. Miał mnóstwo zainteresowań i był wulkanem energii. A także wielkim naszym szczęściem. Magda to moje jedyne dziecko, nic dziwnego, że jej życie stało się moim. Wychowywanie dziecka nie jest oczywiście wolne od problemów. Magda i Janusz pracowali całymi dniami, żeby utrzymać dom, spłacać kredyty na mieszkanie i samochód oraz pozwolić sobie na wakacyjne wojaże. Przeszkodą okazało się przedszkole, a właściwie jego brak. Wszystkie placówki w naszym mieście pękały w szwach. Załatwienie miejsca w jakiejkolwiek placówce graniczyło z cudem, a prywatne przedszkole kosztowało krocie. Bez znajomości człowiek nie mógł zdziałać kompletnie nic. Wyjściem okazała się...
Raz się nawet popłakałam, kiedy zobaczyłam, co robią biednym zwierzątkom – Malwinka udawała, że grabi liście i gadała jak nakręcona, opowiadając jedną ze swoich wymyślonych historyjek… Miała ich na pęczki, jakie kto chciał, ale najbardziej lubiła tę o chłopcach, którzy przychodzili się z nią bawić. Według mnie problem polegał na tym, że mała czuła się odrzucona przez starszego brata i dość samotna. Rozmawialiśmy o tym z żoną, ale żadne z nas nie wiedziało, jak temu zaradzić. Mieszkaliśmy na uboczu, to dlatego pięcioletnia Malwinka nie miała koleżanek w swoim wieku. Spojrzałem na skąpany w blasku słońca dom, w którym Kasia przygotowywała obiad, i nagle usłyszałem jej krzyk. Był tak rozdzierający, że ani mnie, ani dzieciom nie przyszło do głowy, by go zlekceważyć. Rzuciłem grabie i ruszyłem biegiem do domu, za plecami słysząc tupot nóg Oskara i Malwinki. Kasia nadal wrzeszczała na jednej nucie, jej głos wibrował histerycznie. Niewielki sad, w którym grabiliśmy z dziećmi liście, rósł tuż za domem, więc w kilku susach znalazłem się przed drzwiami. Położyłem rękę na klamce i zawahałem się. – Pilnuj siostry – rzuciłem do Oskara, uświadamiając sobie, że to, co przestraszyło Kasię, może nie być właściwym widokiem dla pięcioletniej dziewczynki. – Nie jestem jej niańką, chcę zobaczyć, co się stało mamie – Oskar jak zwykle stanął okoniem. Nacisnąłem klamkę i pchnąłem drzwi. Stare dębowe skrzydło, z którego byłem taki dumny, ustąpiło niechętnie, jakby nagle nabrało niezwykłego ciężaru. Naparłem mocniej, przełamując opór materii i w kilku susach znalazłem się na progu kuchni. – Zabierz stąd dzieci! – krzyknęła Kasia strasznym głosem. – Tu jest szczur! Co ty, myszki się boisz? Stała na stole z nożem w ręku, po blacie walały się marchewki, które przed chwilą obierała. Widok...
