Zawiesiłam karierę na kołku i całkowicie poświęciłam się rodzinie. Czy byłam z tego powodu nieszczęśliwa? Przeciwnie. Czułam się spełniona, widząc dzieci zdrowe i zadowolone. Wiedziałam, że to stan przejściowy. Mąż też był zadowolony – obiadki palce lizać i na czas, mieszkanie zawsze wysprzątane, żadnych obowiązków ani problemów z dziećmi.
Od ponad dwóch lat już tak pięknie nie było, bo mąż zaczął pracować w kilku miejscach, żeby zarobić na utrzymanie rodziny. Dlatego prawie nie było go w domu, a kiedy wracał późnym wieczorem, był tak zmęczony, że nie miał ochoty nawet na rozmowę. Było mi go żal, zwłaszcza że pieniądze zarobione takim kosztem, nie były aż tak duże.
– Za rok bliźniaczki pójdą do szkoły, ja wrócę do pracy, a ty już nie będziesz tak dużo pracował – pocieszałam go, przytulając.
Latem wyjechałam z dziećmi do dziadków na wieś. Miałam trochę tam pobyć, lecz po paru dniach wpadłam na pomysł ożywienia życia intymnego i spędzenia kilku romantycznych wieczorów z mężem. Zostawiłam dzieci na wsi i niespodziewanie wróciłam do domu. Chciałam męża mile zaskoczyć.
Zaskoczyłam jednak przede wszystkim siebie. I raczej niemiło. Mój „zapracowany” mąż już przeżywał romantyczne chwile z rudą zdzirą o rozmiarze stanika 75D. Po ciąży to zdecydowanie nie był mój rozmiar.
W pewnym sensie udało mi się go jednak zaskoczyć. Gdy stanęłam w drzwiach sypialni, mąż na mój widok najpierw znieruchomiał jak kobra przed atakiem, potem jednak odzyskał kontrolę nad ciałem i wyskoczył energicznie z łóżka, zasłaniając nieudolnie pewne partie nagiego ciała. Ruda wolała pozostać w naszym małżeńskim łożu!
Wstrząs psychiczny, jakiego doznałam, był ogromny, zwłaszcza że niespodziewany. I tylko rozwód mógł go nieco złagodzić.
Jak mogłam niczego nie zauważyć? – wyrzucałam sobie. I jeszcze było mi żal męża, że tak dużo pracuje, gdy tymczasem on przyjemnie spędzał czas z kochanką.
Mój świat utracił barwy i przepełniony był cierpieniem. Zostałam z dwójką dzieci, świeżym rozwodem, niewielkimi alimentami, bez pracy, pieniędzy i tak zwanych perspektyw, bo wypadłam z rynku pracy. Nie było dla mnie etatu. W rozmowach kwalifikacyjnych zawsze spadałam kilka punktów niżej, ponieważ byłam samotną matką. Ewentualni pracodawcy nawet nie robili mi nadziei.
Ale nie poddawałam się. Wciąż szukałam pracy. Jakiejkolwiek, byleby zarobić na utrzymanie. W końcu coś znalazłam.
Znajomy obiecał podrzucić mnie samochodem do dość odległej od centrum miasta firmy. Miał przyjechać po mnie o umówionej godzinie autem koloru grafitowego. Spóźniłam się, wyszłam z domu kilka minut po czasie. Ujrzałam pod bramą szary samochód z otwartym bagażnikiem, do którego mój znajomy z jakiegoś powodu wetknął głowę. Podeszłam bliżej i powiedziałam:
– Hej! Przepraszam, że musiałeś czekać.
Z bagażnika dobiegło:
– Cześć, nic nie szkodzi.
Wsiadając do auta, pomyślałam, że ma dziwny głos, ale to pewnie dlatego, że dochodził z wnętrza bagażnika.
Byłam tego dnia w podłym nastroju. Prawie nie spałam ze zdenerwowania przed rozmową kwalifikacyjną. Od rana bolała mnie głowa, nie mogłam się skupić i przewidywałam najgorsze. I choć nigdy nie skarżę się obcym, to właśnie wtedy zebrało mi się na żale.
– Macie ze mną tylko kłopot. Przepraszam was. Mam nadzieję, że dostanę tę robotę, bo już nie mam skąd pożyczyć pieniędzy i chyba przyjdzie mi skończyć marnie.
W tym momencie za boczną szybą auta pojawiła się zdumiona twarz znajomego, który spytał, co tam robię. Nieco zaskoczona odparłam, że czekam na niego. Mówiąc to, ujrzałam obok niego innego mężczyznę.
– Stoję dalej – wyjaśnił znajomy.
Rany boskie! – nagle mnie oświeciło. Wlazłam obcemu facetowi do auta i nadaję. Co on sobie o mnie pomyślał?
– Bardzo pana przepraszam… – jąkałam się zawstydzona, gramoląc się z powrotem. – Stał pan pod klatką… Pomyliłam samochody… Byłam pewna, że to auto znajomego… Jeszcze raz przepraszam.
– Nic nie szkodzi, miło było z panią pogawędzić – odparł nieznajomy.
Jeszcze się ze mnie natrząsa, złośliwiec! – pomyślałam i wycofałam się speszona.
– No, to mam dziś przechlapane – powiedziałam do znajomego. – Rozmowa, na którą jadę, też pewnie będzie stratą czasu.
Gdy dotarłam na miejsce, skierowano mnie do dyrektora personalnego. Weszłam do jego gabinetu, spojrzałam na siedzącego za biurkiem mężczyznę i pomyślałam, że dopadła mnie jakaś fatalna seria pomyłek.
– Czy ja znów się pomyliłam? – zapytałam, patrząc na faceta od bagażnika.
– Nie sądzę – odpowiedział beznamiętnie – pani w sprawie pracy, prawda?
Nie było sensu odpowiadać. Już nie miałam na nią szans. Kto przyjmie taką porąbaną babę, która gotowa jest się sama zgubić.
– Jest pani przyjęta – powiedział po chwili, przeglądając moje dokumenty.
– Jak to przyjęta? – spytałam jeszcze bardziej zaskoczona niż wówczas, kiedy okazało się, że siedzę w jego samochodzie. – Nic pan nie chce o mnie wiedzieć?
– Wiem już wszystko, mam tu przecież pani papiery – odpowiedział. I dodał: – Potrzebujemy takiego fachowca jak pani.
– Musi pan jeszcze wiedzieć, że mam dzieci.
– To nic niezwykłego. Ja też mam…
Nie wierzyłam własnym uszom. Miałam pracę! Życie bywa zaskakujące, prawda?
Od pierwszego dnia bardzo się starałam. Byłam dokładna i solidna. Praca nie tylko zabezpieczała mnie materialnie, lecz również satysfakcjonowała. Dzięki niej zaczęłam powoli wychodzić z dołka.
W czasie służbowych spotkań z dyrektorem bardzo starałam się zatrzeć pierwsze wrażenie. Chciałam, by widział we mnie pracownika kompetentnego, umiejącego poradzić sobie z każdym problemem i kreatywnego. Zależało mi, żeby nie żałował decyzji o zatrudnieniu mnie w firmie. Dyrektor doceniał moje zaangażowanie, a to motywowało mnie do jeszcze lepszej pracy.
Kilka miesięcy później zauważyłam, że dyrektor darzy mnie szczególną sympatią. Początkowo sądziłam, że w ten sposób docenia moją pracę, lecz niebawem zorientowałam się, że bardzo subtelnie próbuje mi coś powiedzieć. Kiedy zaczęłam o tym intensywnie myśleć i zorientowałam się, że interesuję go jako kobieta, wówczas trochę się pogubiłam. Szczerze mówiąc, krępowało mnie to. Starałam się unikać spotkań sam na sam, choć zauważyłam, że niespodziewanie pojawiła się fascynacja tym mężczyzną. I że jest między nami porozumienie bez słów. Jednak zdrowy rozsądek podpowiadał mi: żadnych romansów w pracy!
Pewnego razu sekretarka dyrektora poinformowała mnie, że szef mnie wzywa. Gdy weszłam do gabinetu i zamknęłam za sobą drzwi, moje życie diametralnie się zmieniło.
Szef opowiedział mi nieco o swoim życiu. Okazało się, że jest wdowcem. Dwoje życiowych rozbitków o potrzaskanych sercach spotkało się wpół drogi i pokochało. Po tylu cierpieniach, jakich los nam obojgu nie oszczędził, znów jesteśmy szczęśliwi.
Nasz ślub był cudownym przeżyciem. Wyjątkowym. Niezapomnianym. Stworzyliśmy wspaniałą patchworkową rodzinę, w której wychowujemy pięcioro naszych dzieci.
A my z miłością każdego dnia z szaroczarnych kawałków naszego pękniętego życia kleimy wspólnie kolorowy witraż. Jestem pewna, że będzie piękny.
Jagoda, lat 35
Zobacz także:
Córka do dziś nie może mi wybaczyć kilku zdarzeń z dalekiej przeszłości, ale przecież w tych sprawach też powinno obowiązywać przedawnienie. Jak długo będę karana za błędy młodości? Wiem, że dla niej to nie była żadna młodość, byłam jej matką, więc oczywiście kobietą wystarczająco dojrzałą, może nawet starą? Z jej perspektywy. Z mojej – inaczej to wyglądało. Miałam dziewiętnaście lat, gdy urodziłam Bożenkę. Wtedy wszystkie wcześniej dojrzewałyśmy. W każdym razie dziewiętnastka rodząca dziecko nie wydawała się niczym nadzwyczajnym, dziewczyny po maturze, jeśli nie szły na studia, to zakładały rodziny. A ja nawet matury nie zdałam. Nie dlatego, żebym była tępa czy leniwa, ale z powodu gruźlicy, której nabawiłam się w ostatniej klasie liceum. Na moich rodziców padł wielki strach – dziadek ze strony ojca kilka lat wcześniej zmarł właśnie na tę chorobę. Zostałam wysłana na leczenie do Zakopanego, które wtedy jeszcze uchodziło kurort z krystalicznie czystym powietrzem. W każdym razie nikt wtedy nie słyszał o smogu i nie przejmował się dymiącymi sadzą kominami… No więc najpierw był szpital, potem sanatorium. Po kuracji miałam powtarzać klasę, ale okazało się, że jestem w ciąży. Zakochałam się podczas pobytu w sanatorium. I to wcale nie w ojcu mojego dziecka. Obiektem mojej pierwszej wielkiej miłości był lekarz. Miał na imię Włodek. Zwariowałam na jego punkcie, ale on, mimo że nie tak wiele starszy ode mnie – dopiero niedawno skończył studia – traktował mnie jak dziecko. Miłą, ładną dziewczynkę, z którą nawet lubił porozmawiać, ale nic więcej. Byłam zdruzgotana. Czekałam na każdy jego dyżur, szczególnie nocny. Nie z powodów erotycznych, rzecz jasna, ale czysto praktycznych: nocne dyżury w sanatorium były spokojne, nic się nie działo, nikt lekarza nie potrzebował, więc mogłam przesiadywać w jego gabinecie....
Moi rodzice pobrali się bardzo młodo, mama miała dziewiętnaście lat, a tata – dwadzieścia. Jak nietrudno się domyślić, to ja byłam przyczyną tego szybkiego i wczesnego ślubu. Wiele razy słyszałam w dzieciństwie, że gdyby nie ja, moja mama „miałaby prawdziwe życie”. Kiedy zaszła w nieoczekiwaną ciążę, właśnie zaczynała wymarzone studia na architekturze, miała ambitne plany, chciała wyjechać z Polski i mieć pracownię architektoniczną gdzieś w Europie, gdzie mogłaby zarabiać duże pieniądze. Moi dziadkowie byli dumni z mądrej i pracowitej jedynaczki, obiecali jej wszelką pomoc w spełnieniu tych pragnień. Ale kiedy „zaliczyła wpadkę” ze swoim chłopakiem, dziadkowie kazali jej radzić sobie samej. Mnie ponoć zobaczyli po raz pierwszy, dopiero kiedy miałam pół roku. Cieszę się, że nie pamiętam tego okresu, kiedy byłam dla wszystkich tylko problemem. Mam wspomnienia z mamą i babcią, kiedy mnie przytulały i czytały mi bajki. To znaczy z mamą tylko do jakiegoś momentu, bo potem zostałam sama z tatą. Na szczęście, kiedy mama odeszła miesiąc po moich dziesiątych urodzinach, babcia bardzo się zaangażowała w moje wychowanie i w sumie mi ją zastąpiła. Nie, moja mama nie umarła, tylko rozwiodła się z tatą, żeby zrealizować swoje marzenia o karierze architektki i mieszkaniu za granicą. I dopięła swego: dzisiaj jest właścicielką biura projektowego w Danii, ma też nowego męża i żegluje razem z nim po Karaibach. Nie umiem mieć do niej żalu, że mnie zostawiła. Ona po prostu chciała mieć inne życie. A mi nie było źle, zwłaszcza kiedy tata poznał Anitę. Nie zastąpiła mi mamy, bo była ode mnie raptem dwanaście lat starsza i byłyśmy raczej przyjaciółkami. To ona była przy mnie, kiedy dojrzewałam. Nigdy nie powiedziałam do niej „mamo”, ale tak naprawdę była nią bardziej niż ta biologiczna. – Więc masz macochę tylko dwanaście lat starszą?...
Z kolei mój chłopak należał do szczęśliwców, którym się wszystko udaje. Czegokolwiek się tknął, odnosił sukces, nawet wówczas, gdy lwią część pracy wykonali inni, to na niego spadały splendory! Nigdy nie miał z tego powodu wyrzutów sumienia; uważał, że skoro dostaje, to mu się należy, więc czemu miałby się z kimś dzielić? Mam trzydziestkę z okładem, jestem atrakcyjna i daję sobie radę w najtrudniejszych sytuacjach. Wiem, że są kobiety o wiele inteligentniejsze, ładniejsze i milsze niż ja, ale nie mają takiej determinacji, która mnie cechuje. Moją dewizą życiową jest: postanowiłaś coś – wykonaj to bez wahania! Dla mnie najważniejsze jest to, by założyć rodzinę w ciągu najbliższych dwóch lat, urodzić dziecko (jedno albo dwoje), ustawić się finansowo i towarzysko, i jak najdłużej być kobietą atrakcyjną, na którą jedni patrzą z przyjemnością, a inni – z zazdrością! Wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze; piękne mieszkanie kupiliśmy wprawdzie na kredyt, ale nie było problemu z jego spłacaniem i jeszcze wystarczało na wygodne życie. Oboje mieliśmy samochody, też na kredyt, zastanawialiśmy się nad kupnem domu gdzieś na przedmieściach i nawet jeździliśmy czasami w weekendy oglądać okolice i szukać odpowiedniego lokum. Byłam zadowolona ze swojego życia! Czemu miałoby być inaczej? Gdyby nie ten głupi wyjazd integracyjny organizowany przez firmę, nic by się nie zmieniło. Ale niestety, jak coś idzie za dobrze, to wcześniej czy później musi się zepsuć! Zdradza mnie z inną? Nie, to byłoby zbyt banalne! Przyjechaliśmy trochę spóźnieni, dlatego najlepsze pokoje były już zajęte i nam przypadł taki trochę oddalony, na półpiętrze naszego leśnego hotelu, gdzie była sauna, SPA, basen, zabiegi pielęgnacyjno-relaksacyjne, masaże, luksusowy bar i inne atrakcje. Zapowiadała się wspaniała zabawa, zwłaszcza że...
