Córka do dziś nie może mi wybaczyć kilku zdarzeń z dalekiej przeszłości, ale przecież w tych sprawach też powinno obowiązywać przedawnienie. Jak długo będę karana za błędy młodości? Wiem, że dla niej to nie była żadna młodość, byłam jej matką, więc oczywiście kobietą wystarczająco dojrzałą, może nawet starą? Z jej perspektywy. Z mojej – inaczej to wyglądało.
Miałam dziewiętnaście lat, gdy urodziłam Bożenkę. Wtedy wszystkie wcześniej dojrzewałyśmy. W każdym razie dziewiętnastka rodząca dziecko nie wydawała się niczym nadzwyczajnym, dziewczyny po maturze, jeśli nie szły na studia, to zakładały rodziny.
A ja nawet matury nie zdałam. Nie dlatego, żebym była tępa czy leniwa, ale z powodu gruźlicy, której nabawiłam się w ostatniej klasie liceum. Na moich rodziców padł wielki strach – dziadek ze strony ojca kilka lat wcześniej zmarł właśnie na tę chorobę. Zostałam wysłana na leczenie do Zakopanego, które wtedy jeszcze uchodziło kurort z krystalicznie czystym powietrzem. W każdym razie nikt wtedy nie słyszał o smogu i nie przejmował się dymiącymi sadzą kominami…
No więc najpierw był szpital, potem sanatorium. Po kuracji miałam powtarzać klasę, ale okazało się, że jestem w ciąży.
Zakochałam się podczas pobytu w sanatorium. I to wcale nie w ojcu mojego dziecka. Obiektem mojej pierwszej wielkiej miłości był lekarz. Miał na imię Włodek.
Zwariowałam na jego punkcie, ale on, mimo że nie tak wiele starszy ode mnie – dopiero niedawno skończył studia – traktował mnie jak dziecko. Miłą, ładną dziewczynkę, z którą nawet lubił porozmawiać, ale nic więcej. Byłam zdruzgotana.
Czekałam na każdy jego dyżur, szczególnie nocny. Nie z powodów erotycznych, rzecz jasna, ale czysto praktycznych: nocne dyżury w sanatorium były spokojne, nic się nie działo, nikt lekarza nie potrzebował, więc mogłam przesiadywać w jego gabinecie.
Tam oddawaliśmy się… długim rozmowom. Doktor Włodek nic przeciwko temu nie miał, wręcz przeciwnie, jemu też się nudziło. Ja opowiadałam mu o książkach, które czytałam w ciągu dnia (zawsze był ciekaw moich opinii, jak twierdził, lubił z nich korzystać), a on o swoim życiu, o miłości do gór i górskich wypraw, o studiach, o planach na przyszłość. Marzył o dużej rodzinie, takiej samej, z jakiej się wywodził. Żona, kilkoro dzieci, psy, koty, wszyscy w góralskiej chacie na zboczu góry. Pamiętam, że słuchałam tego z wypiekami na twarzy. W wyobraźni widziałam siebie otoczoną wianuszkiem potomstwa u jego boku. Będziemy mieć wielką chałupę – myślałam – a w niej pokoje do wynajęcia, rodzinny pensjonat. Nie wrócę do miasta, zostanę do końca życia w Zakopanem, a najlepiej gdzieś w okolicach. Przecież to powietrze tak dobrze mi robi.
Nasze pogaduchy kończyły się zwykle koło 23., kiedy to doktor żegnał się ze mną i wysyłał do łóżka. Nic nie pomagały znaczące, powłóczyste spojrzenia. „Idziesz spać, i tak jest już bardzo późno, jutro nowy dzień. Dobranoc” – mówił stanowczym tonem.
Szłam do pokoju, ale długo jeszcze nie mogłam zasnąć, wciąż przed oczami widząc szczupłą, męską, o tej godzinie pokrytą lekkim zarostem twarz.
Wcześniej miałam już chłopaka, chodziliśmy ze sobą całą trzecią klasę i kiedy w wakacje rzucił mnie dla mojej „najlepszej przyjaciółki”, osiągnęłam dno rozpaczy. Może nawet z tego powodu się rozchorowałam?
Fakt, że niemal przestałam jeść, przez kilka miesięcy schudłam kilkanaście kilogramów i tak naprawdę chciałam uciec od rzeczywistości w chorobę. Udało się. Uciekłam na dobre. Nie tylko zapomniałam o swoim byłym i o zdradzie przyjaciółki, ale śmiałam się z całej tej historii i na absolutnym luzie opowiedziałam ją „mojemu” lekarzowi. Oczywiście sam miał na podorędziu kilka podobnych. „Co za banał” – orzekł.
Jednego nie wziął pod uwagę, i to wcale nie było banalne – że jednak być może rozpaczą sprowadziłam na siebie ciężką chorobę, że moja wrażliwość była znacznie większa, niż on to sobie wyobrażał, że moje uczucia, choć młodzieńcze, miały ciężar i gatunek, z których ten dorosły facet kompletnie nie zdawał sobie sprawy.
Którejś nocy, po kolejnych naszych pogaduchach, jakoś nijak nie mogłam zasnąć. Godziny mijały, a ja przekręcałam się z boku na bok, aż zaczął mnie boleć kręgosłup. Wtedy wstałam i wyszłam pospacerować. Przechodząc pod drzwiami wiadomego gabinetu, na chwilę się zatrzymałam. Pewnie śpi – pomyślałam, ale przez nieszczelny próg na przyciemniony korytarz padała smuga delikatnego światła. Zapukam – przyszło mi nagle do głowy. – Może nie śpi, może czyta?
Delikatnie, cichutko puknęłam palcem w drzwi, a ponieważ nie usłyszałam odpowiedzi, nacisnęłam na klamkę. Drzwi uchyliły się i zobaczyłam…
To, co zobaczyłam, przyprawiło mnie o zawrót głowy. Mój ukochany doktor, nagi, leżał na kozetce i swym muskularnym pięknym ciałem zasłaniał dyżurną pielęgniarkę.
Znałam ją dobrze i uważałam za zimną su*ę. Przychodziła do pracy wymalowana jak aktorka w teatrze, miała grube nogi obleczone zawsze białymi rajstopami, i kręciła swoim wielkim tyłkiem w obcisłym fartuchu.
Stałam w drzwiach mikrochwilę, ale zdążyłam złapać wściekłe spojrzenie Włodka. Znienawidziłam go w tym samym momencie. Odczułam nie tylko spazm dzikiej zazdrości, bo przecież marzyłam o tym, by znaleźć się na miejscu pielęgniarki. Odczułam szok – jak on mógł TO robić z TĄ kobietą? Czy gdyby kobieta była inna, mniej by mnie bolało? Wątpię. Ale wtedy tak myślałam.
Nie rozmawiałam z nim już ani razu, w każdym razie prywatnie. Mój stan znowu się pogorszył i zostałam w sanatorium na kolejny turnus. Doktor Włodek zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, ale ja byłam już inną osobą.
„Zakochałam się”. Oczywiście wcale się nie zakochałam, ale wmówiłam to sobie dość skutecznie, na tyle skutecznie, że dziewięć, no powiedzmy, dziesięć miesięcy później przyszła na świat Bożenka.
Mój nowy wybraniec, Grzesio, był również pacjentem, i to znacznie bliższym mi wiekiem. Patrzył na mnie czule, był na każde zawołanie. Spacerowaliśmy po Krupówkach, które w tamtych czasach jeszcze nie kipiały ludźmi, była zresztą wiosna, przed sezonem, ale przede wszystkim łaziliśmy w doliny. On zbierał dla mnie kwiaty i wyznawał mi miłość w tych cudnych pejzażach, a ja leczyłam swoje schorowane ciało, ale przede wszystkim ciężko zranione po raz kolejny serce.
W ramach terapii oddałam się Grzesiowi bardzo romantycznie, w piękny majowy dzień na łące. To był mój pierwszy raz, za drugim opierałam się trochę… o skałę. Trzeci raz zrobiliśmy to w sanatorium, liczyłam na to, że zostanę przyłapana przez lekarza dyżurnego albo pielęgniarkę, ale nie. Nie wiem, za którym razem zaszłam w ciążę, ale zemsta została dokonana. Czekały mnie ślub i nieplanowane macierzyństwo.
Jak to w takich przypadkach bywa, w obu rodzinach wybuchł wielki lament, jednak ostatecznie sprawy potoczyły się całkiem gładko. Kiedy zaś Bożenka już się urodziła, wszyscy dziadkowie oszaleli na jej punkcie. Stała się oczkiem w głowie całej rodziny, a najbardziej swojego taty.
Od początku była między nimi więź, której w gruncie rzeczy bardzo zazdrościłam. Bożenka, córeczka tatusia – mówiło się, a we mnie wszystko się zżymało. Dlaczego tatusia? Czy ja mniej ją kocham? Moja młodość urwała się niczym pajęcza nitka, machnęłam ręką na maturę, na studia, które wcześniej planowałam, przestałam wieść jakiekolwiek towarzyskie życie, utyłam, zbrzydłam (w każdym razie we własnym mniemaniu), lecz mimo tego nie odczuwałam żadnego „baby blues”, nie szkoda mi było niczego.
Rzuciłam się w macierzyństwo jak w kryształowo czystą, szmaragdową wodę Morskiego Oka i oczyściła mnie ona w pełni: cieszył mnie każdy dzień z moją dziewczynką, nie czułam zmęczenia, przebytej choroby, psychicznych urazów. Ale to na widok Grzesia Bożenka śmiała się najradośniej, to do niego wyciągała zawsze rączki, to w jego kierunku ruszyła pierwszy raz samodzielnie na nogach, jego prosiła, by czytał jej bajki.
Wiem, ja byłam na co dzień, dostępna o każdej porze dnia i nocy, a tatuś dużo rzadziej. Znalazł pracę, która gwarantowała nam względny dobrobyt, ale wymagała licznych wyjazdów. Mała ciągle na niego czekała, tęskniła. Ale jednak…
Między mną a Grzesiem bywało różnie. Podczas gdy dziecko wyzwalało we mnie najgłębsze pokłady cierpliwości i spokoju, tak mąż raczej na odwrót – niepokoił mnie i niecierpliwił. Z wolna uświadamiałam sobie, że tak naprawdę niewiele mnie z nim łączy. Mieliśmy całkowicie inne zainteresowania, on pasjonował się sportem, ja wolałam siedzieć w domu z książką, lubiliśmy inne filmy, programy w telewizji, innych ludzi. Kochał mnie, czułam to, mało powiedziane, on mnie adorował każdego dnia, lecz ja reagowałam na to zdenerwowaniem, rozdrażnieniem. Nie odwzajemniałam jego nieustannych buziaków, uścisków, głębokich spojrzeń w oczy, unikałam bliskości, zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej.
Mam wrażenie, że Bożenka to czuła, nawet jako bardzo mała dziewczynka, i zawsze stawała po stronie taty, jakby mszcząc się na mnie za okazywaną mu niechęć.
Kiedy miała sześć lat, podczas wakacji, pojechałyśmy do Zakopanego – we dwie.
Pierwszy raz wróciłam w Tatry od czasu choroby. Oczywiście jadąc, cały czas myślałam o Włodku. Wcześniej wydawało mi się, że już o nim zapomniałam, że małżeństwo, jakiekolwiek było, macierzyństwo i życiowa stabilizacja dobiły moje nieszczęsne uczucie. Tymczasem gdy tylko wysiadłam na dworcu, natychmiast zaczęłam rozglądać się za nim.
Może go przypadkiem spotkam? Ciekawe, co u niego? Czy ożenił się, założył rodzinę? Ile ma dzieci? Czy jego żoną została „pielęgniarka dyżurna”, ta grubonoga „su*a”, czy też przeżył wtedy po prostu chwilę zapomnienia i nic go z nią nie łączyło?
Złapałam się na tym, że chcę, że koniecznie chcę się z nim spotkać.
Po trzech dniach poddałam się i w ramach spaceru poszłyśmy do „mojego” sanatorium. Dowiedziałam się, że jeszcze tego wieczoru będzie na dyżurze. Zostawiłam mu kartkę z pozdrowieniami i numerem telefonu. Teraz wszystko w jego rękach – pomyślałam. – Albo zadzwoni, albo nie. Ja zrobiłam swoje.
Zadzwonił późnym wieczorem. Wymiękłam już na dźwięk jego głosu. Przepadłam. Znowu. Minęło kilka lat, byłam innym człowiekiem, żoną, matką, a znowu czułam się jak ta mała Beatka, wtedy, zanim ich zobaczyłam…
Umówiliśmy się na kawę na neutralnym gruncie, w kawiarni. Ręce mi się trzęsły, głos nie mógł wydostać się z gardła. Ale rozmowa poszła nadspodziewanie lekko. Wciąż był samotny. Nie zapytałam go o wiadomą pielęgniarkę ani o inne kobiety. Nie obchodziło mnie, co i z kim go może łączyć. Pragnęłam go dla siebie i wiedziałam, że nie zaznam spokoju, póki tego pragnienia nie spełnię.
– Przyjdź późnym wieczorem, gdy Bożenka będzie już spać – mruknęłam, gdy żegnaliśmy się w kawiarni.
Popatrzył na mnie łakomie.
– Po prostu zadzwoń, gdy będzie spała.
Tak, to było spełnienie pragnienia, które wciąż głęboko we mnie siedziało, choć wyparte poza obrzeża świadomości. Nie mogłam się doczekać – wieczoru, pory, gdy córka idzie spać. Mój niepokój się jej udzielił, marudziła, zawracała głowę w nieskończoność. Wreszcie sen ją zmorzył.
Chwyciłam za telefon. Byłam znowu chora: rozgorączkowana, półprzytomna, biegałam po naszym „apartamencie” w domu wczasowym i starałam się go przystroić, urządzić po swojemu, wymościć przytulne gniazdko na nocną randkę.
Byliśmy już po „wszystkim”, gdy w ciepłym świetle lampki owiniętej jedwabnym szalikiem zobaczyłam twarzyczkę córki. Jej wielkie jasne oczy, tak podobne do oczu ojca, patrzyły na nas ze zdumieniem i strachem. Postała chwilę, coś pomruczała i uciekła do swojego pokoiku. Narzuciłam szlafrok i pogoniłam za nią.
– Chcę do tatusiaaa! – szlochała żałośnie. – Gdzie jest mój tatuś?!
Liczyłam na to, że zapomni. Miała zaledwie sześć lat, obudziła się w środku nocy z głębokiego snu, to wszystko mogło jej się przecież przyśnić. I absolutnie nie musiała zapamiętać twarzy Włodka, więc gdy znowu – choć tym razem naprawdę przypadkiem – spotkaliśmy się na Krupówkach i poszliśmy na lody, nie musiała rozpoznać w nim mężczyzny, w którego objęciach leżałam. Mogła wreszcie nie mieć żadnej świadomości, że kiedy wymykam się, zostawiając ją pod opieką pani „od stolika”, żeby „przelecieć się trochę po sklepach”, to tak naprawdę spotykam się z kochankiem. Który nawiasem mówiąc, szybko się to okazało, wcale nie był żadnym „mężczyzną mojego życia”.
Ostatecznie został nim mój pierwszy i jedyny mąż, z którym mam jeszcze dwoje dzieci, syna Aleksandra i córkę Kingę. Dotarliśmy się. Dojrzeliśmy, a raczej to ja w końcu dojrzałam. Może nie jesteśmy małżeństwem idealnym, ale chyba całkiem normalnym.
Ale Bożenka nie zapomniała. Nie wyparła. Wie wszystko. I nie może mi wybaczyć, bo, choć wie o tym tylko ona – nigdy nikomu nie pisnęła ani słówka – skrzywdziłam jej tatusia. Nie dogadujemy się do dzisiaj, a jest już dorosłą kobietą. Mogłaby może mnie zrozumieć, przynajmniej spróbować, ale nie. Taką cenę zapłaciłam za „spełnienie młodzieńczego pragnienia”.
Trudno się z tym pogodzić.
Beata
Zobacz także:
Moi rodzice pobrali się bardzo młodo, mama miała dziewiętnaście lat, a tata – dwadzieścia. Jak nietrudno się domyślić, to ja byłam przyczyną tego szybkiego i wczesnego ślubu. Wiele razy słyszałam w dzieciństwie, że gdyby nie ja, moja mama „miałaby prawdziwe życie”. Kiedy zaszła w nieoczekiwaną ciążę, właśnie zaczynała wymarzone studia na architekturze, miała ambitne plany, chciała wyjechać z Polski i mieć pracownię architektoniczną gdzieś w Europie, gdzie mogłaby zarabiać duże pieniądze. Moi dziadkowie byli dumni z mądrej i pracowitej jedynaczki, obiecali jej wszelką pomoc w spełnieniu tych pragnień. Ale kiedy „zaliczyła wpadkę” ze swoim chłopakiem, dziadkowie kazali jej radzić sobie samej. Mnie ponoć zobaczyli po raz pierwszy, dopiero kiedy miałam pół roku. Cieszę się, że nie pamiętam tego okresu, kiedy byłam dla wszystkich tylko problemem. Mam wspomnienia z mamą i babcią, kiedy mnie przytulały i czytały mi bajki. To znaczy z mamą tylko do jakiegoś momentu, bo potem zostałam sama z tatą. Na szczęście, kiedy mama odeszła miesiąc po moich dziesiątych urodzinach, babcia bardzo się zaangażowała w moje wychowanie i w sumie mi ją zastąpiła. Nie, moja mama nie umarła, tylko rozwiodła się z tatą, żeby zrealizować swoje marzenia o karierze architektki i mieszkaniu za granicą. I dopięła swego: dzisiaj jest właścicielką biura projektowego w Danii, ma też nowego męża i żegluje razem z nim po Karaibach. Nie umiem mieć do niej żalu, że mnie zostawiła. Ona po prostu chciała mieć inne życie. A mi nie było źle, zwłaszcza kiedy tata poznał Anitę. Nie zastąpiła mi mamy, bo była ode mnie raptem dwanaście lat starsza i byłyśmy raczej przyjaciółkami. To ona była przy mnie, kiedy dojrzewałam. Nigdy nie powiedziałam do niej „mamo”, ale tak naprawdę była nią bardziej niż ta biologiczna. – Więc masz macochę tylko dwanaście lat starszą?...
Tomka poznałam na imprezie. Ot, zwykły grill na działce u kumpla. Kiełbaski skwierczały nad ogniem, syczały kolejne otwierane puszki piwa, a dziewczyny systematycznie dokrajały warzyw do sałatki, żeby nie jeść tylko mięsa. Tomek od razu wpadł mi w oko. Wysoki, ciemnowłosy, o oczach jak gorzka czekolada. Jako jeden z nielicznych nie pił piwa, bo obiecał potem rozwieźć znajomych do domów. Zaczęliśmy rozmawiać… i nim się zorientowaliśmy, przegadaliśmy większość popołudnia. Zadzwonił dwa dni potem, przyznając, że poprosił o numer moją koleżankę. Nie miałam jej za złe tego naruszenia prywatności. Jedna randka, druga, trzecia… Oczarował mnie swoją erudycją nie mniej niż uśmiechem i czekoladowym spojrzeniem. Ja ponoć ujęłam go wielką ambicją skrytą w drobnej posturze blondynki. Studiował polonistkę, ja prawo. Szybko staliśmy się parą i nie zwlekaliśmy z wynajęciem wspólnego pokoju, gdzie jego lektury i moje kodeksy mieszały się ze sobą. Poznawaliśmy się coraz lepiej, poznaliśmy swoje rodziny, a po zakończeniu studiów Tomek przede mną klęknął, trzymając skromny, ale najpiękniejszy na świecie pierścionek zaręczynowy. Nie planowaliśmy wielkiego wesela, za to wieczór panieński moja siostra wyprawiła mi z rozmachem. Biegałyśmy po klubach, tańczyłyśmy jak szalone, a po drodze do kolejnego przybytku alkoholu i muzyki zahaczyłyśmy o Stare Miasto. Tam, na rynku, zaczepiła nas Cyganka, prosząc o parę złotych w zamian za wróżbę. – Dziewczyny, dajcie spokój – oponowałam – nie wierzę w takie rzeczy. – A kto ci każe wierzyć? – siostra machnęła ręką na moje wątpliwości. – Uznaj to za kolejny punkt na liście rozrywek. Nie zaszkodzi. Dalej, laski, wyskakiwać z drobniaków. Gdy Cyganka dostała zapłatę, ujęła mnie za rękę i pociągnęła w stronę latarni, by lepiej widzieć linie na dłoni. – Zakochana jesteś bardzo w...
Moja historia wcale nie jest taka znów nadzwyczajna. Wiem, że niektórzy faceci mają kochanki i dzieci z tych związków. Ale choć ja mam żonę i córkę w jednym związku, a także ukochaną kobietę i syna w drugim – nieformalnym, to nie mogę myśleć o sobie jako o tym, który „zdradza żonę z kochanką”. W moim wypadku sprawa jest bardziej skomplikowana, ponieważ… kocham je obie. Nie tylko obie kobiety: Annę i Rositę. Również obie rodziny, które z nimi tworzę. Moja 8-letnia córeczka Wiktoria jest mi nie mniej bliska niż niespełna dwuletni Lucas. Spotkałem ją na imprezie firmowej Jak to się wszystko zaczęło? I kiedy? Trudno powiedzieć, bo impulsem, który popchnął mnie w ramiona Rosity, nie było oziębienie uczuć, ale – paradoksalnie – straszna tęsknota za żoną. Najpierw to była tylko fizyczna fascynacja. Nie mogę zaprzeczyć – fakt, że z żoną widywałem się tak rzadko i w związku z tym byłem po prostu seksualnie wygłodzony, nie był bez znaczenia. Lecz potem odkryłem w Rosicie wspaniałą towarzyszkę życia – prawdziwego przyjaciela, po prostu dobrego człowieka. I tak od czterech lat moje życie upływa na kursowaniu pomiędzy Madrytem a Warszawą, gdzie mieści się centrala mojej firmy. Obowiązki służbowe często zmuszają mnie do pozostania w Hiszpanii nawet kilka miesięcy. Potem na jakiś czas wracam do Polski. Pierwszy rok był bardzo trudny, nie potrafiłem przyzwyczaić się do długiej rozłąki z żoną. Ona nie mogła do mnie przyjeżdżać, bo raz, że pracuje, dwa – nasza córeczka była wtedy już w przedszkolu. Anna odwiedzała mnie więc w Madrycie rzadko. Drugi rok był już znacznie łatwiejszy, poznałem wiele osób z firmy. Z kilkoma nawet się zaprzyjaźniłem. Rositę spotkałem na imprezie firmowej. Było głośno, tłoczno i wesoło. W pewnym momencie zderzyłem się z niosącą stertę kanapek Sonią, naszą tłumaczką. Pomagała jej...
