Gdybym miała wskazać jedną jedyną rzecz w moim życiu, która jest dla mnie najważniejsza, powiedziałabym, że rodzina. A dokładniej miłość do rodziny. Aż zapiera dech, ile satysfakcji i dobra można znaleźć w niewielkim mieszkaniu i czterech osobach, które razem w nim żyją. Czasem tak dużo, że człowiek chce się tym podzielić. Kiedy tylko poznaliśmy się z Grzegorzem, wiedzieliśmy, że chcemy być razem już zawsze. Byliśmy bardzo młodzi jak na dzisiejsze standardy, bo tuż po maturze. Spotkaliśmy się na korytarzu uczelni, tuż przed egzaminami wstępnymi. Startowaliśmy na dwa zupełnie różne kierunki, nie byliśmy dla siebie konkurencją, ale momentalnie zaiskrzyło. Nawet kiedy starałam się skupić na tym, że za chwilę wchodzę na egzamin i ostatni raz przeglądałam notatki, czułam na sobie jego wzrok. Sama też co chwilę zerkałam na przystojnego bruneta. To było jak magia. A kiedy wyszłam z sali, czekał pod drzwiami. – Boże, zdążyłem… – westchnął. – Przepraszam, to nie znaczy, że cię śledzę czy coś. Tylko… Zauważyłem cię przed egzaminem i nie wiem, co napisałem, bo mogłem myśleć tylko o tobie. Chciałem cię zaprosić na kawę albo do kina… Cieszyłam się, że wrócił, że wyszedł z inicjatywą, więc mnie pozostało się tylko zgodzić. Nazajutrz po południu zjawiłam się pod kinem. Znowu na mnie czekał, tym razem z długą, różową różą i pełnym nadziei uśmiechem. Od tamtej pory byliśmy nierozłączni. Miłość uderzyła nas w serca i między oczy i nic nie było w stanie jej osłabić. – Szybko przyszło, szybko wam przejdzie! – prorokowano. – Tego kwiatu pół światu, nie spiesz się – mówiła moja mama, choć bardzo Grześka polubiła. Nie pił, nie balował, nie rozpraszał mnie, przeciwnie, namawiał, żebym uczyła się jak najwięcej. Ale od razu mówiliśmy, że nie chcemy czekać ze ślubem. Obędzie się bez wesela, by...

Odebrałem właśnie bodaj czterdzieste połączenie. Zdenerwowany kobiecy głos zaczął mówić coś o zawale, ataku serca… Szybko przerwałem, prosząc o konkretne odpowiedzi na moje pytania. Mężczyzna, lat około 35, nagle dostał ataku duszności, nie może mówić, jest siny, ma drgawki. Błyskawicznie zrzuciłem z kolejki ostatnie złamanie i zgłosiłem załodze karetki ten przypadek – jako bezwzględnie najpilniejszy. Najłatwiej było mi przekazać adres. To był adres mojego własnego domu, ta sama klatka, nawet piętro. Mieszkanie numer 11 jest w końcu korytarza… Czyżby zgłaszającą była pani Iwona? Kobieta podała nazwisko. Tak, to była ona – sympatyczna blondynka koło pięćdziesiątki, która czasem pożyczała od mojej żony szybkowar. Ale nie powiedziałem jej, że rozmawia z sąsiadem – nie zajmujemy linii na prywatne pogaduszki. Dyżur skończyłem późno. Kiedy wróciłem, Monika, moja żona, już spała. Dopiero następnego dnia mogłem ją zapytać. – Wysyłałem tu wczoraj załogę, pod jedenastkę, do Kowalczyków, koło ósmej. Wiesz coś może? To był jakiś mężczyzna, ale nie pan Stefan i nie ich syn. Wyglądało to dość niebezpiecznie… Może jakaś rodzina u nich teraz mieszka? Chociaż to dziwne, bo mówiła tak, jakby go za dobrze nie znała… Monika, owszem, zauważyła przyjazd karetki, ale akurat rozmawiała przez telefon z teściową, więc nie wiedziała nawet, że coś się stało pod jedenastką. Powiedziała, że przy okazji zapyta sąsiadkę. Pokiwałem głową, ale zaraz coś mnie tknęło. – Wiesz, co? Może nie pytaj, jeżeli sama ci nie opowie. A jak to jednak nie rodzina? No bo popatrz. Jakiś obcy facet u niej był i nagle dostał ataku serca. Może ona ma kochanka? Pan Stefan, zdaje się, pracuje często na popołudnia. Może ona przyjmuje tego mężczyznę pod nieobecność Stefana? Iwona, mimo pięćdziesiątki na karku, to bardzo atrakcyjna babka. A Stefan...

Wikariusz sądowy patrzył na nas uważnym i surowym wzrokiem. – A zatem potwierdza pan ostatecznie słowa małżonki, że w waszym związku nie pojawiły się dzieci wyłącznie z pańskiej winy? Że nie chciał pan ich mieć, żeniąc się z powódką? – Zgadza się – odpowiedziałem. – Zakładałem wykluczenie potomstwa. – Żeby być precyzyjnym, kodeks kanoniczny nie zawiera takiego tytułu. Jest to tak zwana przez prawników kościelnych symulacja częściowa założenia wykluczenia nierozerwalności. Ale i w tym względzie złożył pan odpowiednie oświadczenie, że rozważał pan możliwość ewentualnego rozwodu, jeszcze zanim przyjął sakrament małżeństwa. Złożyłem oświadczenie, a jakże. I co do rozważań o rozwodzie, i co do niechęci posiadania dzieci. Prawda wyglądała jednak tak, że to Monika była bezpłodna, ale na szczęście do wniosku o unieważnienie małżeństwa nie trzeba było dołączać zaświadczeń lekarskich. – A pani potwierdza, że mąż nie zamierzał mieć dzieci? Monika skinęła głową. – Tak. Mąż wyznał mi jakiś czas po ślubie, że nie chciał mieć dzieci, zanim się jeszcze pobraliśmy. Ksiądz patrzył na nas bez zmrużenia powiek. Wyobrażałem sobie, że pod tym spojrzeniem duchowni, którzy w czymś zawinili, muszą się wewnętrznie kurczyć. – Dobrze, państwa zeznania i wszelkie świadectwa zostały zebrane. W zasadzie można by sprawę skierować już na tory najzupełniej formalne, jednak mam w zwyczaju przeprowadzać w podobnych przypadkach dodatkową rozmowę. Dziękuję, że państwo oboje przybyli. – Jeśli chodzi księdzu o to, żeby nas namawiać do powrotu w małżeństwo, nic z tego – zastrzegła Monika. – Mój były mąż zbyt mocno mnie skrzywdził, żebym chciała z nim być. – Precyzyjnie rzecz ujmując, w świetle prawa kanonicznego wciąż są państwo małżeństwem – odparł spokojnie wikariusz sądowy....