Na świat przyszło moje upragnione dziecko, a ja nie umiałam w pełni cieszyć się tym faktem. Dlaczego? Moja radość mieszała się z uczuciem pustki. Po powrocie ze szpitala przez nasz dom nie przewalały się tłumy gości, spragnionych widoku maleńkich stópek i słodkiego zapachu noworodka.
Mój mąż był jedynakiem, a z dalszą rodziną nie utrzymywał zbyt serdecznych kontaktów.
– Ty masz przynajmniej brata. Swoją drogą może to dobra okazja, żeby odnowić kontakty? – zagadnął mnie pewnego razu, gdy zamyślona przeglądałam zdjęcia w starym albumie.
Wiedziałam, że lubił Marka i wciąż pokładał w nim nadzieje, ale dla mnie to wciąż był bolesny temat. Tyle między nami zaszło, odkąd zmarła mama. Wychowywała nas samotnie. Ja byłam starszą siostrą, więc musiałam świecić przykładem i dbać o młodszego braciszka. On był oczkiem w głowie mamusi. Inteligentny, przystojny, zabawny, uroczy. I rozpuszczony jak dziadowski bicz.
Jednak wyskoki z dzieciństwa to nic. Prawdziwe problemy się pojawiły, gdy zaczęliśmy wkraczać w dorosłość. Zdałam maturę, a potem poszłam na studia i jednocześnie do pracy. W głowie mi się nie mieściło, że mój młodszy o dwa lata brat zamiast skupić się na przygotowaniach do matury, woli palić papierosy na klatkach schodowych, pić z kolegami piwo i imprezować.
– Musi się wyszumieć, chłopaki tak już mają – mama bez przerwy tłumaczyła swojego beniaminka.
Kiedy wracał do domu nad ranem, zamiast ostrej rodzicielskiej reprymendy, dostawał gorący rosół na kaca. Próbowałam chociaż mamę przekonać, żeby nie była tak pobłażliwa wobec Marka, bo brat nie chciał mnie słuchać i każda rozmowa z nim kończyła się awanturą. Niestety moje przestrogi szybko się sprawdziły. Pierwsze załamanie przyszło, kiedy pewnego zimowego ranka do drzwi naszego mieszkania zapukała policja.
Do dziś pamiętam wyraz twarzy mamy, kiedy dowiedziała się, że jej ukochany synuś spał odurzony na ławce w parku. Został zabrany na komisariat i postawiono mu zarzuty, ponieważ znaleziono przy nim narkotyki. Ale i tak miał szczęście – mógł zamarznąć na tej ławce na śmierć! Szkoły średniej już nie skończył. Wagarował tyle, że nie miał najmniejszych szans na nadrobienie zaległości.
Dosłownie pękło, dostała zawału. Urządziłam wtedy Markowi piekielną awanturę, a on… płakał i modlił się na głos o zdrowie dla mamy. Wiedziałam, że ją kochał, ale co z tego? Musiał się zmienić, jeśli nie chciał, by przez niego umarła.
– Zmienię się, niech tylko wyzdrowieje – powtarzał.
Na szczęście wyzdrowiała. Wtedy jeszcze miała siłę do walki. Obie z mamą byłyśmy przekonane, że zakład poprawczy dobrze Markowi zrobi. Wszystko zapowiadało pomyślną resocjalizację. Marek odbywał spotkania z psychologami, miał fantastycznego wychowawcę. I co?
– On chyba nadal bierze... – powiedziała zrezygnowana mama, po ledwie dwóch miesiącach od powrotu Marka do domu.
– Znajdę mu jakiś ośrodek – obiecałam. – Poślemy go na odwyk.
Albo w diabły, dodałam w myślach. Znalazłam stosowną placówkę i załatwiłam mu miejsce.
Nie stawił się jednak na oddziale w dniu planowanego przyjęcia. Kiedy przyjechałam, żeby się z nim rozmówić, był naćpany. Siedział na fotelu, błądząc gdzieś wzrokiem i głupawo się uśmiechał. Moje słowa odbijały się od niego jak od ściany. Mama była zdruzgotana, ale nie chciała go wyrzucić z domu. Taka sytuacja ciągnęła się przez kilka następnych lat.
W międzyczasie wyszłam za mąż i ułożyłam sobie życie. Miałam dobrą pracę, kochałam przyzwoitego człowieka, który nawet w Marku starał się dostrzec dobre strony. A mój brat nadal zażywał narkotyki, i to za pieniądze naszej matki. W końcu jej serce nie wytrzymało. Drugiego zawału mama już nie przeżyła. Rankiem znalazł ją Marek, kiedy po raz pierwszy w życiu nie przyszła go obudzić.
Po pogrzebie coś we mnie pękło. Chciałam, żeby on cierpiał tak jak ona.
– Dopiąłeś swego! Zabiłeś ją! – oskarżyłam go z furią.
Pobladł, mało nie upadł. I dobrze mu tak! To było nasze ostatnie spotkanie. Nie chciałam go nigdy więcej oglądać. Nie obchodziło mnie, co będzie się z nim działo.
– On nie martwił się o mamę, kiedy znikał na całe noce – mówiłam, kiedy mąż próbował mnie uspokajać.
Chyba jako jedyny jeszcze w niego wierzył. Znalazł mu nawet dorywczą pracę. Żeby jedną… Ja się z nim nie kontaktowałam przez dwa lata. Przez dwa lata o nim nie myślałam, a przynajmniej starałam się nie myśleć.
Wyobrażałam sobie, co by powiedział Marek, gdyby mógł zobaczyć swojego siostrzeńca. Wojtuś nawet mi go trochę przypominał, był równie śliczny, choć nie chciałam o tym głośno mówić. Bałam się, że mógłby przejąć po Marku także jego słabości.
– Słuchaj, Gosiu, to już za długo trwa – przekonywał mnie mąż. – Wojtek ma prawo znać wujka. Poza tym minęło sporo czasu, może Marek się zmienił…
Niespodziewanie zaczęły mnie dręczyć wyrzuty sumienia. Uświadomiłam sobie, że Marek nie ma nikogo oprócz mnie. Wracałam myślami do lat dzieciństwa i ogarniała mnie nostalgia. Mój brat popełnił wiele błędów, ale czy miałam prawo odmawiać mu kolejnej szansy?
– Po prostu pojedź do niego – zaproponował Grzesiek.
Bałam się. Cholernie się bałam. Jednak postanowiłam spróbować. Drżącymi z emocji rękami zapięłam Wojtusia w foteliku samochodowym, a potem usiadłam za kierownicą auta i pojechałam brata. W drodze targały mną wątpliwości, jednak nie zawróciłam.
Wewnątrz rozległ się znajomy dźwięk ćwierkania. Po chwili usłyszałam szuranie. Potem nastała cisza. W końcu jednak zachrzęścił zamek i drzwi powoli się uchyliły. Nogi się pode mną ugięły, kiedy zobaczyłam brata. Marek wyglądał nienagannie. Ogolony, krótko ostrzyżony, w czystym dresie. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie.
W oczach zalśniły łzy. Nie patrzył na mnie. Wpatrywał się jak urzeczony w mojego synka, który uśmiechał się do niego.
– Czy to… twoje dziecko? – odezwał się w końcu.
Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Pokiwałam tylko głową. Nagle Wojtuś wyciągnął rączki w kierunku Marka, a on po prostu wziął go w ramiona. Podeszłam i przytuliłam się do jego boku.
– Przepraszam – powiedziałam – wcale tak nie myślę.
– Jak?
– Że zabiłeś mamę.
– Bo zabiłem…
– To po prostu się zdarzyło – pogłaskałam jego mokry od łez policzek.
– Kocham cię, siostrzyczko.
Zaprosił mnie do mieszkania. Nie zmieniło się w nim zbyt wiele, ale było schludnie urządzone i wysprzątane. Na ścianie w salonie wisiało oprawione w ramę zdjęcie mamy. Marek wyznał mi, że pół roku wcześniej opuścił odwyk. Od tamtej pory jest czysty, ma pracę i nawet kończy zaocznie szkołę.
– Udało ci się… Grzesiek zawsze mi to powtarzał.
– Zrobiłem to dla ciebie – Marek spuścił wstydliwie głowę.
Podeszłam do niego i przykucnęłam, aby spojrzeć mu w oczy.
– Rób to dla siebie – powiedziałam.
Potem chwyciłam pełzającego po podłodze synka i posadziłam Markowi na kolanach.
– Chcę, żebyś został jego ojcem chrzestnym. Co ty na to?
– Nie mówisz poważnie? – Marek nie dowierzał.
Uśmiechnęłam się.
– Bardzo poważnie. No chyba że nie chcesz… – droczyłam się z nim.
– Chcę! Chcę być z wami już zawsze. Nie zostawiaj mnie już nigdy więcej, proszę.
– Ani ty mnie, braciszku.
Miesiąc później odbył się chrzest mojego synka. Na matkę chrzestną wybrałam moją jedyną przyjaciółkę. Ojcem chrzestnym został mój brat. Brat, z którym jestem związana nierozerwalną więzią. Kocham go. Za wszystko i mimo wszystko.
Małgorzata, lat 29
Czytaj także
Marka poznałam pięć lat temu. Pracowaliśmy razem. Spędzaliśmy biurko w biurko kilka, a czasem kilkanaście godzin dziennie. Dużo rozmawialiśmy, świetnie nam się współpracowało. Rozumieliśmy się bez słów. Polubiliśmy się, a z czasem pokochaliśmy. Dziś jesteśmy małżeństwem. I nasze życie byłoby zapewne piękne i szczęśliwe, gdyby nie jeden drobny fakt. Mój mąż ma dziecko z inną kobietą. I bardzo swojego synka kocha… Gdy się poznaliśmy, był kawalerem, ale w związku. Na początku, kiedy nasz romans się dopiero rozwijał, nic o tym nie wiedziałam. Myślałam, że Marek nie zaprasza mnie do siebie, bo krępuje się mało tolerancyjnych rodziców, albo że wynajmuje u kogoś pokój. Zresztą ja dostałam mieszkanie od babci, więc mieliśmy się gdzie schronić z naszą miłością. Kiedy zaś sprawa z Joanną wyszła na jaw, nie wyobrażałam już sobie bez Marka życia. Zwłaszcza że mi się oświadczył… On nie chce z tobą być, zrozum to! Prawdę mówiąc, nie obchodziło mnie, co czuje i myśli tamta kobieta. Nawet gdy okazało się, że jest w ciąży. Nie chciałam wiedzieć, jak wygląda ani kim jest. I pewnie nigdy byśmy się nie spotkały, gdyby któregoś dnia mnie nie odwiedziła. Wpadła tuż po tym, jak wróciłam z pracy, chyba mnie śledziła. Myślałam, że to moja przyjaciółka, więc nawet nie spojrzałam przez wizjer i otworzyłam. A tu proszę – Joanna, „narzeczona Marka”. Tak się przynajmniej przedstawiła. Wśliznęła się do środka, zanim zdołałam ochłonąć i trzasnąć jej drzwiami przed nosem. Najpierw oczy mi chciała wydrapać, wyzywała od dziw**, machała mi przed oczami pierścionkiem zaręczynowym, który rzekomo dostała od Marka. Bałam się, że mi nim twarz podrapie. W pewnej chwili już po policję chciałam dzwonić, taka była agresywna. Ale gdy tylko sięgnęłam po telefon, zmieniła front. Nagle zaczęła...
Musiałam to zrobić. Musiałam zabrać Markowi naszego syna. Dziś wiem, że to był dla męża początek końca. Muszę opowiedzieć tę historię, bo szukam rozgrzeszenia. Sama nie potrafię sobie wybaczyć, choć pewnie postąpiłam słusznie. Wybrałam dobro dziecka, a nie jego ojca Decyzja ta pociągnęła za sobą jednak konsekwencje, które do dziś odbierają mi spokojny sen. Marek zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Energiczny, pewny siebie, z głową pełną fantastycznych planów. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak on – człowieka tak optymistycznie nastawionego do życia. Chodząca euforia, radość i energia. Po dwóch tygodniach znajomości zakochałam się w nim bez reszty, po sześciu miesiącach byliśmy zaręczeni, a po roku zostałam jego żoną. Niestety, tuż po ślubie Marek zaczął się zmieniać . Gdzieś zniknęła ta energia i wigor, a jego samopoczucie pogarszało się z tygodnia na tydzień. Po dwóch miesiącach był już w depresji. Zdarzało mu się przeleżeć pół dnia w łóżku twarzą do ściany. Miewał napady lęku, w trakcie których bez słowa wybiegał z domu. Płakał bez powodu. Po wielu namowach, poszedł do lekarza. Dostał leki, zwolnienie z pracy i skierowanie na terapię. Leczył się prawie pół roku i w końcu z tego wyszedł. Dochodził do siebie powoli. Przez kilka miesięcy zachowywał się bardzo powściągliwie. Wyleczył się z depresji, ale ciągle jeszcze nie przypominał człowieka, którym był przed naszym ślubem. Cieszyłam się więc jak głupia, gdy w końcu po kolejnych tygodniach odzyskał tę dawną, szaloną energię. Znów był cudowny Wstawał dwie godziny przede mną, żeby poćwiczyć, poczytać o wspinaczce, którą się pasjonował. Gdy podnosiłam się z łóżka, na stole stało już śniadanie. A kiedy ja po całym dniu kładłam się spać, to on jeszcze słuchał muzyki, robił pompki albo coś na następny dzień gotował....
Gdy poznałam Marka, był raczej szczupłym facetem. Jadł na potęgę, ale nic nie było po nim widać. Wszystko dlatego, że się ruszał, spalał kalorie. Do ślubu regularnie chodził na siłownię i biegał. Mąż przestał o siebie dbać Po ślubie jakoś mu się jednak odechciało. Uznał chyba, że domowe obowiązki i praca to wszystko, na co go stać. Wracał więc zmęczony z roboty i opadał ciężko na fotel. Włączał jakiś film albo mecz i otwierał piwo do obiadu. Po obiedzie wyciągał z lodówki lody albo czipsy i przegryzał bezmyślnie. – Chcesz? – pytał mnie co chwila. – Nie, dzięki. Wiesz, ile to kalorii? – Nigdy ich nie liczyłem i nie będę liczył. To dobre dla jakichś gogusiów. Ja tam problemów z wagą nie mam! To kwestia dobrej przemiany materii. Niestety, przemiana materii zdradziła go jeszcze przed trzydziestką. Od dobrych trzech, czterech lat nie zrobił nic, żeby pobudzić metabolizm. Zupełnie stracił formę. Szybko okazało się, że facet, który kiedyś przebiegał dziesięć kilometrów, ma problemy z wejściem po schodach na szóste piętro, gdy zepsuje się winda. – Co tak sapiesz? – pytałam, gdy zdarzyło nam się podbiec do autobusu albo gdy przekopywał działkę rodziców. – Gorąco… – odpowiadał. – I ciężko – klepałam go po rosnącym brzuchu. Marek tył jak opętany, a im bardziej przybierał na wadze, tym mniej miał energii na ruch. Całkiem się rozleniwił. Gdy dobił wieku chrystusowego, ważył sto piętnaście kilogramów. Jeszcze wtedy żadna refleksja nie nadchodziła. – Chodź, przejdziemy się – zachęcałam. – Nie chce mi się, Iwonka. Jestem zmęczony. – Po czym? Jest sobotnie popołudnie. Wstałeś, zjadłeś śniadanie i pobawiłeś się chwilę z Moniką klockami. – Jestem zmęczony po całym tygodniu. Daj odsapnąć....
