Oddaj pan to! – rzekł groźnie mężczyzna koło sześćdziesiątki. – Cham i chuligan! Gnojek! Jak tak można? – Można, można – mruknąłem, nie puszczając ramy wózka. – Co za człowiek! – pisnęła jakaś kobieta. – Przecież tam jest dziecko! Musiałem wyglądać dziwnie – duży mężczyzna siłujący się z dziecięcym wózkiem, który próbowała wyrwać młoda kobieta. – Proszę państwa, to złodziejka! – spróbowałem apelować. Na próżno. Większość z otaczających mnie osób nie chciała tego słuchać. – Jaka niby złodziejka? Młoda matka z dzieckiem. Może to pan jesteś złodziej? – Ja?! – zirytowałem się nie na żarty. – I dlatego zatrzymywałbym tę kobietę? – Bo zawsze złodziej najgłośniej krzyczy, że kradną – padła z boku błyskotliwa riposta. Młoda kobieta próbowała wyrwać wózek w zaciętym milczeniu. Szarpała nim, jakby w środku były kartofle, a nie dziecko. – Puść to wreszcie, chamie zbuntowany! – zażądał po raz kolejny sześćdziesięciolatek. Miałem ochotę odpowiedzieć, żeby szedł w cholerę, ale nie chciałem rozwścieczać pozostałych. I tak już wyszedłem na jakiegoś chama, a pewnie nawet przestępcę. – Bo zadzwonię na policję! – zagroził inny mężczyzna. – Dzwoń, chłopie. Im szybciej, tym lepiej! – Oddaj mi dziecko! – krzyknęła wreszcie dziewucha, z którą się siłowałem. – Dziecko? – wychrypiałem. – Bierz sobie, ale bez wózka! Tą linią autobusową jeździłem od niedawna Znów spróbowała wyrwać mi przedmiot sporu. Nie puszczałem. – Dzwoń wreszcie! – fuknąłem na tego, który groził mi policją. – Zanim się zjawią jej koleżkowie! Facet sięgnął po telefon, ale zwlekał. Moja determinacja chyba zaczęła go zastanawiać. – No dzwoń! – huknąłem. – Oddaj mi dziecko! – powtórzyła dziewczyna....

Niezbyt dobrze się czułam tamtego dnia, coś było nie tak z ciśnieniem, miałam wrażenie, że mogę się przewrócić i zasnąć w każdym momencie. – Pani Klaro, mam prośbę – rzuciła sędzia, wzywając mnie do gabinetu. – Skończyły mi się leki, a muszę przyjąć je o czternastej. Mogłaby pani wyjść do apteki? Skorzystałam z okazji spaceru. Kolejki nie było, przy okienku stała jedna osoba tłumacząca farmaceutce podniesionym głosem, że ona chce opakowanie trzydziestu, a nie dwudziestu tabletek. Pani magister spokojnie odpowiadała jej, że nie produkuje się już tych większych, i może dać tylko mniejsze. Klientka denerwowała się coraz bardziej, w końcu nazwała farmaceutkę kretynką, oznajmiła, że „ona tak tego nie zostawi” i wymaszerowała z apteki, stukając wściekle obcasami botków z futerkiem. Zobaczyłam ją godzinę później idącą po korytarzu sądu. Już nie była wściekła, tylko uroczo uśmiechnięta. Powiedziałabym, że zbyt uroczo – w taki sposób, że człowiek zaczynał się nerwowo drapać po karku. Dopiero po chwili zobaczyłam, że ten lodowaty uśmiech przeznaczony jest dla innej kobiety, siedzącej na ławce pod ścianą i wyraźnie próbującej opanować gwałtowne emocje. Wyglądała na zmęczoną, wystraszoną i zdezorientowaną, nerwowo kręciła na palcu rude włosy i zagryzała wargi. – Co tu robisz, Paulina?! – zapytała Ruda cicho, ale ze wzburzeniem. – Naprawdę nie mogłaś sobie darować?! To jest sprawa między Olkiem i mną! – Nie. To sprawa między moim narzeczonym i jego eksżoną – poprawiła ją tamta z jadowitą satysfakcją. – No i chodzi tu też o moje życie, nie sądzisz? Będę macochą Amandy. I zapewniam cię, że jako macocha i tak będę lepsza niż ty jako matka. W tym momencie Ruda zerwała się z ławki i w ułamku sekundy doskoczyła do tej o imieniu Paulina. Ruch był zbyt szybki, żebym od razu zrozumiała, co się...

Zostałam policjantką nie dlatego, że od dziecka marzyłam o tym, aby chodzić w mundurze i pomagać innym. Prawdę mówiąc, jako mała dziewczynka chciałam być panią na poczcie, bo fascynowało mnie to, że przybijają każdy list taką wielką pieczątką. I to jak szybko! Bach, bach, bach! A ludzie stoją w kolejce i czekają cierpliwie. Wydawało mi się to strasznie fajne. Do policji trafiłam przez czysty przypadek. Po maturze zastanawiałam się, co ze sobą zrobić. Nie dostałam się na psychologię, na którą bardzo chciałam pójść, a jeśli chodzi o płatne studia, moich rodziców nie było na nie stać. Jeśli chciałam studiować zaocznie, musiałam iść do pracy. Tylko dokąd? Może do marketu? Uznałam, że zostanę kasjerką. Praca zmianowa to idealne wyjście dla kogoś, kto chce jednocześnie zarabiać pieniądze i studiować. Szłam właśnie do jednego z marketów na rozmowę, kiedy spotkałam kolegę ze szkoły. Bardzo go lubiłam, bo chociaż kiedyś miał opinię niezłego łobuziaka, to przy tym był zabawny i pomysłowy. Zawsze wymyślił jakiś kawał. Robił je zarówno uczniom, jak i nauczycielom. Oczywiście, ci drudzy strasznie go za to tępili, ale nigdy nie udało im się zostawić Łukasza na drugi rok w tej samej klasie, bo uczył się nieźle. Teraz podobnie jak ja zdał maturę i nie dostał się na studia, musiał więc znaleźć sobie pracę. – Myślałem o policji – powiedział, gdy siedzieliśmy nad colą w jakiejś niewielkiej knajpie i wspominaliśmy dawne czasy. – Podobno cały czas potrzebują ludzi i płacą nawet całkiem znośnie. – No co ty? Będziesz patrolował ulice? – wydało mi się to niedorzeczne. – A dlaczego nie? Chodź ze mną na nabór, może też się załapiesz? – zaproponował nagle, czym totalnie mnie zaskoczył. Po namyśle… zgodziłam się. Oczywiście należało się przygotować. Zdawaliśmy zarówno testy wiedzy, jak i testy...