Molestowanie nastolatek często zostaje przemilczane. Społeczne przyzwolenie na zachowania przemocowe, czyli tzw. końskie zaloty, oraz wtórna wiktymizacja osób dotkniętych przemocą sprawiają, że problem zostaje przemilczany. Nadkom. Małgorzata Sokołowska nagłaśnia taką historię. Obfity biust powodem do żartów Asia była w 7 klasie i, jak na swój wiek, miała obfity biust. Z tego powodu była obiektem żartów kolegów z klasy, szczególnie Rafała. Pewnego dnia Rafał dla zabawy rozpiął Asi biustonosz. Wbrew jej woli. Nie był to pierwszy raz, kiedy Asia została w ten sposób upokorzona przez Rafała, więc chcąc zamanifestować swoje niezadowolenie, odwróciła się i uderzyła go pięścią w twarz. Końskie zaloty to nie komplementy Do szkoły zostali wezwani rodzice Asi i Rafała. Podczas rozmowy pani dyrektor zrugała Asię. Stwierdziła, że jako dziewczynka nie powinna być taka brutalna, a zachowanie Rafała powinna odczytać jako komplement. Tata Rafała przytaknął, na co mama Asi odpowiedziała: „Skoro to tylko niewinna zabawa i moja córka powinna czuć się wyróżniona, to proszę rozpiąć stanik pani dyrektor”. Ta historia powinna być przekazem nie tylko dla rodziców nastolatek, by wspierali swoje córki, ale przede wszystkim dla rodziców nastoletnich synów: nie przyzwalajmy na zachowania przemocowe. Poszanowanie cielesności jest jednym z podstawowych praw człowieka.         Wyświetl ten post na Instagramie                       Post udostępniony przez nadkom. Małgorzata Sokołowska (@z_pamietnika_policjantki) Źródło: Instagram@ z_pamietnika_policjantki Piszemy też o: Magda Stępień walczy z chorobą synka....

Telefon dzwoni od kilku minut. To znowu on. Nie zamierzam odbierać. Nigdy już nie odbiorę! Najchętniej wyrzuciłabym telefon, zmieniłabym adres, wyprowadziła się daleko, daleko stąd, tam, gdzie on nigdy nas już nie znajdzie…  Poznałam Pawła siedem lat temu  w dość (jak sądziłam) zabawnych okolicznościach. Jest policjantem, ja lekko przekroczyłam prędkość – zatrzymał mnie, chciał wypisać mandat.    – A może jednak tylko pouczenie? – uśmiechnęłam się zalotnie.    Nie jestem typem flirciary i od rozwodu z mężem przez dwa lata z nikim się nie spotykałam, ale o dziwo, się udało.  Zaproponował kawę. Nie pozostawało mi nic innego, jak się zgodzić. Nie liczyłam na wiele. Mój były mąż pił i bił, pozostawił mnie w takiej kondycji psychicznej, że nie szukałam kolejnego związku. A jednak z Pawłem od pierwszej chwili zaiskrzyło. Okazał się człowiekiem czarującym.    Poza tym, co było dla mnie najważniejsze, kiedy usłyszał o Martynce, wyraźnie się ucieszył. Oni z żoną nie mogli mieć dzieci, to był główny powód ich rozstania. Paweł nie ukrywał, że marzy o potomstwie.    Martyna na jego widok wpadła w zachwyt. Pewnie była to po trosze zasługa wielkiego pluszowego konika, którego Paweł przyniósł na pierwsze spotkanie, ale musiałam przyznać, że umiał się facet zaprezentować.     Potem przychodził coraz częściej, nie ukrywał, że chętnie zostałby na stałe. Ja miałam coraz mniej wątpliwości. Moje dziecko przy nim rozkwitało. Marcin po rozwodzie nie zadzwonił do Martynki ani razu, a Paweł zabierał ją na łyżwy, narty, sanki, kupował jej ubrania, spędzał z nią soboty w kinie, na porankach… Muszę przyznać, że czasami byłam zazdrosna o własną córkę. Mój facet sprawiał wrażenie, jakby to sześciolatkę adorował bardziej niż jej mamusię!    Tłumaczyłam sobie, że to dobrze, że przecież zwykle bywa...

Z minuty na minutę mój niepokój rósł. Karolina wyszła przecież tylko do osiedlowego sklepu po bułki, a tymczasem nie wracała już od godziny. Postanowiłam działać. Uznałam, że wystawanie przy oknie nic nie da, zarzuciłam więc cienki sweter i wyszłam z mieszkania.   Dzień był ciepły. Wprawdzie trwał jeszcze rok szkoły, ale oceny zostały już wystawione, dlatego pozwoliłam Karolinie zostać w domu. Kiedy dziś o tym myślę, uważam, że jej zachowanie powinno było mnie zaalarmować. Ewidentnie była jakaś dziwna. Wstała o świcie, choć przecież mogła zrobić sobie wolne, i sama zaproponowała, że pójdzie po pieczywo. Normalnie rzadko pomagała w domu, wiadomo, jak to z nastolatkami bywa.   Wpadłam jak burza do sklepu, ale, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, znajoma ekspedientka poinformowała mnie, że mojej córeczki  w ogóle w nim nie było.   – Jak to? Jest pani pewna?   – Tak. Dziś jej nie widziałam. Czy coś się stało? – zainteresowała się.   – Nie, nie, wszystko w porządku, przepraszam – bąknęłam.   Nie wiem, jak długo kręciłam się bez celu po osiedlu, zanim uznałam, że powinnam zadzwonić do męża.    Roberta również zaniepokoiło zniknięcie Karoliny. Zwolnił się z pracy i po trzydziestu minutach był już ze mną. Naiwnie jeszcze wierzyłam, że córka zaraz wróci i opowie jakąś historię o spotkanej po drodze koleżance, dlatego posłuchałam męża, który poprosił mnie, abym wróciła do domu.   – Całkiem możliwe, że Karolina już tam jest. A jeśli nie, dobrze, żeby ktoś tam na nią czekał. Niestety, córki nie było Nie pojawiła się też w ciągu kolejnych godzin. Szalałam z niepokoju. Nawet nie potrafię opisać słowami tego, co czułam. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogło jej się stać coś złego. Byłam przerażona! Nikogo innego, poza córką i mężem, nie miałam. Byli dla mnie najważniejsi na...