Tym się pocieszam. Że jeszcze w czasach, kiedy sama byłam mała – matki na pewno nie zastanawiały się od rana do wieczora czy są szczęśliwymi, wspaniałymi mamami. Po prostu były matkami i robiły swoje. Dziś te wszystkie obrazki rozkochanych w swoich dzieciach mam prowadzą do tego, że pewnie nie tylko ja mam kompleksy. Bo nie jestem taka jak mama z reklamy pieluszek czy kaszek. Nie jestem jak gwiazda, która świata nie widzi poza swoim skarbem w drogim, reklamowanym wózku. Ani jak wzorowa mama z książek o macierzyństwie. Uważam, że macierzyństwo to biologia, nie mistycyzm Tak, pociesza mnie myśl, że rozmyślanie o idealnym macierzyństwie to tylko efekt tego, że ktoś robi biznes na tych pełnych emocji zdjęciach, filmikach i publikacjach. Pocieszam się też myślą, że jako kobiety jesteśmy po prostu zdolne rodzić dzieci i chronić je. Do tego wcale nie trzeba otoczki złożonej z metafizycznej, mistycznej radości z bycia mamą… To wytwór mediów i reklamy. Mimo to żałuję, że mój syn nie ma mamy roztkliwiającej się nad jego cudownością. Od początku do macierzyństwa podchodziłam jak do czegoś najzwyklejszego na świecie. Nie czułam potrzeby robienia sobie stu sesji ciążowych. Pracowałam niemal do samego rozwiązania, po trzech miesiącach z ulgą wróciłam do pracy, małym zajmowała się teściowa. Bycie matką to do dziś tylko jedna z moich ról: jestem człowiekiem, kobietą i żoną, lekarzem weterynarii, autorką artykułów na temat chorób psów, wspinam się po górach, jeżdżę konno, biegam… A jednak żal, że to nie macierzyństwo daje mi szczęście Mimo wszystko przychodzą dni, kiedy myślę: przecież jako człowiek powinnam czerpać z macierzyństwa więcej. To bycie matką powinno dawać mi szczęście. Że to źle, że synek wcale nie jest najważniejszy w moim życiu. I bardzo się tego wstydzę. Nie tylko przed innymi, ale przed samą sobą. Myślę,...

To prawda, Marysia dała nam w kość. Zaczęło się, kiedy byłam w ciąży. Fizycznie czułam się dobrze, ale praktycznie cały czas płakałam albo się wściekałam. Pod koniec ciąży doszedł problem braku snu. Na szczęście Marysia rozwijała się prawidłowo. Poród trwał niecałe cztery godziny. Nie było jak na filmach, nie było muzyki, pięknych kadrów, ale kiedy zostaliśmy rodzicami, byliśmy i tak najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Wyrzuty sumienia, hemoroidy, dreszcze Przez pierwsze miesiące malutka nie sprawiała żadnych problemów. Niestety, w tym czasie ja dochodziłam do siebie po ciąży i porodzie. Nie przestałam płakać ani wściekać się. Im większe miałam wyrzuty sumienia, że nie jestem uśmiechniętą, pogodną mamą, tym bardziej chciało mi się płakać i karać się za to. Najgorszymi wyzwiskami. Kilka tygodni zajęło mi pozbycie się bardzo bolesnych hemoroidów. Cóż, to, że o tej wstydliwej przypadłości nie mówi się zbyt dużo – nie znaczy, że jej nie ma. Nie mogłam siedzieć ani chodzić, nie mówiąc już o tym, że wizyta w toalecie była horrorem. Raz zdarzyła się również sytuacja, że dostałam strasznych dreszczy. Takich jak po porodzie, tylko większych. Mąż otulał mnie kocami, kołdrami i był przerażony, chciał wzywać pogotowie. Szczękając zębami, próbowałam go uspokajać, że już raz tak miałam i przeszło, to i teraz przejdzie. W ogóle Tomek bardzo się o mnie martwił. Pomagał, jak mógł i powtarzał: „Wszystko będzie dobrze, jak zawsze”. Ale przecież byliśmy też szczęśliwi! Na to „dobrze jak zawsze” musieliśmy jednak poczekać. Bo kiedy psychicznie i fizycznie zaczęłam wracać do siebie – Marysia zaczęła nocne koncerty i domaganie się piersi co 2-3 godziny. Chodziliśmy nieprzytomni, często wściekli. Znów płakałam coraz częściej. Z tego wszystkiego kilka razy powiedziałam na głos, że żałuję, że...

Mam 30 lat, męża od 5 lat, niezłą pracę i mieszkanie na kredyt. Mam naprawdę normalne życie, zwyczajne. Choć jest jedna rzecz, która spędza mi sen z powiek. Ciężko mi o tym pisać, bo chodzi o opiekę nad moim synkiem. Jest, no, jest ciężko. Ciężej, niż się spodziewałam. I tak miałam więcej szczęścia niż inni Oskar, mój synek, ma pół roku. To ten okres, kiedy dziecku rozszerza się dietę, a ono samo staje się wesołym, małym stworkiem, z którym można się, w jakiś sposób, dogadać, albo przynajmniej, domyślić. Powinno być miło. A jest, powiedzmy, średnio miło. Bo mam dość. Mam dość bycia dla kogoś 24/7, chcę znowu mieć chwilę dla siebie. Niestety, w Polsce nie jest to popularna opinia i mało kto to rozumie.  Syn był planowany, chcieliśmy mieć z mężem dziecko. W ciążę zaszłam stosunkowo szybko i choć nie będzie ona moim ulubionym stanem, nie było mi w niej tak źle, jak wielu moim koleżankom, które ciągle straszyły: „o, w 8. miesiącu to się dopiero zacznie”. Poród miałam ze znieczuleniem, nic przyjemnego, ale podobnie jak ciążę, wspominam go miło. W końcu na świat przyszedł nasz synek. Z mężem byliśmy przeszczęśliwi. Po jakichś 3 może 4 tygodniach poczułam ogromne zmęczenie. Miałam wrażenie, że trzymało mnie jeszcze zmęczenie z ostatnich tygodni ciąży. Wszyscy dookoła mówili mi, że to normalne, że po trzech miesiącach będzie łatwiej, głowa do góry i tak dalej. Minęło tyle czasu, ale nic się nie zmieniło Magiczne trzy miesiące minęły. I co? I nic. Dalej czułam wypalenie i narastającą frustrację. Mąż całymi dniami był w pracy, a ja od rana do nocy – karmienie, przebieranie, spacery, lulanie, karmienie, przebieranie… I tak dalej, w kółko. Chociaż bardzo kocham synka, mam wrażenie, że zaraz zwariuję. Mam takie wewnętrzne poczucie, że ja to już nie ja… Wiedziałam, że życie po dziecku bardzo się...