Droga Redakcjo, czy istnieje jakiś wiek, od którego można bezpiecznie oddać dziecko do żłobka lub przedszkola? Tak żeby maluszek nie ucierpiał? Nie mogłam pozwolić sobie na siedzenie w domu i czekanie, aż córka skończy 3 lata. Z drugiej strony bardzo cierpię, kiedy ona jest daleko ode mnie. Boję się, że będzie miała traumę. Oddałam dziecko do żłobka, wyrzuty sumienia mnie zżerają Wróciłam do pracy, kiedy moja Agusia skończyła półtora roku. Musiałam to zrobić z kilku powodów. Nie narzekamy z mężem na finanse, ale nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość. Wolę być zabezpieczona i niezależna. O pracę muszę dbać, tam nikt nikomu nie pobłaża, nawet matkom. Rola kury domowej to też nie dla mnie, po roku na macierzyńskim zaczęłam się czuć nieswojo. Ale... Zaczęłam płakać już na tydzień przed pierwszym dniem w żłobku. Nerwy mnie zjadały. Co moja malutka córeczka będzie tam robić beze mnie? Czy ciocie nakarmią ją, kiedy trzeba, czy będzie tęsknić? Może biedna pomyśli, że ją porzuciłam? Te straszne myśli ciągle nie dają mi spokoju. Czasem wręcz nie mogę skupić się na pracy, myślę o córeczce bez przerwy. Ale swoją pracę kocham. Nie ukrywam też, że to dla mnie świetna odskocznia od domowej rutyny i teraz widzę, jak bardzo tego potrzebowałam.  Taki chyba los nas, matek. Jesteśmy w ciągłym rozkroku między dziećmi a normalnym dorosłym życiem. Na razie staram się do tego przyzwyczaić, ale gdzieś w głowie kołacze mi myśl, że jestem złą matką. Może powinnam postawić wyżej dziecko niż pracę i własną niezależność? W końcu nie przymieramy głodem, mogłam spokojnie poczekać jeszcze rok, dwa, nawet do początku podstawówki. Może i zaczęłabym w końcu wariować w domu, ale przynajmniej Agusia miałaby mamę obok, czułaby się bezpiecznie... Alicja Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Matka zawsze mnie krytykowała. Odkąd skończyłam 15 lat, nie usłyszałam od niej dobrego słowa. Niestety teściowa to jakby jej kopia, tyle że zapatrzona w swojego synka. Mną pomiata. Ale teraz mam małą córeczkę, myślałam, że coś się zmieni, że zaczną mnie szanować... Jestem młodą mamą, a nazywają mnie niedojdą Mój problem polega na tym, że mieszkamy z teściami przez ścianę. W domu obok mieszka też szwagierka z mężem i dwoma synami. Rodziców także mam blisko, z rodziną mojego męża żyją dobrze, często przyjeżdżają. Urodziłam Zuzię dwa miesiące temu, jest całym moim światem, ale czuję się zagubiona. Tak naprawdę nie mam w nikim oparcia, nikogo nie mogę zapytać o radę. Ale po kolei. Męża całymi dniami nie ma w domu, wraca wieczorem po pracy i szybko idzie spać. Może gdyby bywał dłużej ze mną, toby mnie obronił, a tak... Teściowie i rodzice bez przerwy mnie dołują! Narodziny Zuzi to był dla mnie szok. To jak skok na głęboką wodę, wydaje mi się, że nic nie wiem o opiece nad takim malutkim dzieckiem. Potrzebowałam czasu, spokoju. A tymczasem... Cała rodzina wparowała mi do mieszkania od razu, gdy tylko wróciłam ze szpitala. Bez pytania brali malutką na ręce, komentowali, że źle ubrana, że jej zimno, ciasno, krzywo... Wszystko nie tak. Najgorzej, że nikt nawet nie patrzył mi w oczy, nie powiedział nic wprost, nie poradził. Teściowa, teść, szwagierka, moja mama – traktowali mnie jak powietrze, jakby mnie tam w ogóle nie było. Od dwóch miesięcy jestem jak w transie, przewijam, karmię, bujam... I tak w kółko. Boję się nieziemsko, że coś robię źle. Ręce mi się trzęsą, gdy biorę malutką w ramiona, serce mi podchodzi do gardła, kiedy słyszę jej płacz... Czy coś jej dolega? Zrobiłam coś źle? I wtedy zwykle wpada teściowa, wchodzi jak do siebie i wyrywa mi Zuzieńkę z rąk. Tuli ją, kołysze, a na mnie nawet nie spojrzy....

Miałam tylko szesnaście lat, gdy zaszłam w ciążę. Oczywiście nie chciałam, ale się stało. Wyjazd na wakacje, obóz chłopaków po drugiej stronie jeziora, młodość, szaleństwo… I wpadłam. Nawet nie wiedziałam, gdzie szukać tego chłopaka. Miałam jego numer telefonu, ale gdy tylko do niego zadzwoniłam i powiedziałam mu o kłopocie, zablokował mój numer. Wiedziałam o nim tyle, że był z Trójmiasta. Szukanie kogoś w takim kompleksie… Zostałam więc z problemem sama. Moi rodzice byli zdruzgotani. Ich córeczka, panienka z dobrego, katolickiego domu… i ciąża? Przed maturą? Bez ślubu? Co teraz? Aborcja była wykluczona, nawet przez myśl im to nie przeszło. Podobnie jak wychowywanie dziecka poczętego wbrew ich wspaniałym zasadom moralnym. Nie chcieli być wytykani palcami, nie chcieli stać się obiektem plotek. Opinia sąsiadów była dla nich ważniejsza niż córka i jej dziecko, które postrzegali wyłącznie w kategoriach wstydliwego kłopotu. Postanowili przenieść mnie do katolickiej szkoły, a dziecko zaraz po porodzie oddać do adopcji. Ja nie miałam nic do gadania. Zresztą bałam się i wierzyłam, gdy mówili, że tak będzie najlepiej. Zamknęli mnie w internacie prowadzonym przez zakonnice, który okazał się okropnym miejscem. Przez kolejne miesiące nie wychodziłam na zewnątrz, nie miałam prawa kontaktować się z przyjaciółmi z poprzedniego życia. Mogłam się tylko uczyć, modlić, żałować za grzechy i czekać na poród. Bałam się? To mało powiedziane. Byłam przerażona. W teorii wiedziałam, jak wygląda ciąża. W praktyce nie miałam pojęcia, co się dzieje z moim ciałem. Kiedy poczułam pierwsze ruchy dziecka… To było jak cud. Nagle ciąża przestała być abstrakcyjnym pojęciem, kojarzącym się ze wstydem, grzechem i złamanym życiem, a stała się czymś realnym, prawdziwym. Rósł we mnie mały człowiek. Nie mogłam zapomnieć Przetrwać i zapomnieć....