Czy tylko ja kładę dzieci do łóżek w ubraniach na następny dzień? Nie sądzę, przecież to świetny patent! Podpowiedziała mi to koleżanka, ale kiedy ja poradziłam tak robić znajomym w pracy, to mnie wyśmiały. Nie rozumiem, po co sobie utrudniać życie? Do łóżka w szkolnym mundurku To niby takie proste, ale wcześniej na to nie wpadłam. Od tygodnia moje dzieci kładą się spać wieczorem w bluzkach i spodenkach do szkoły. Zakładają też bieliznę. Są umyci, pachnący, wkładają czyściutkie ubrania, więc nie mamy problemu z higieną. A rano są gotowi od razu po wstaniu! Jak usłyszałam, ze tak można, to mi się zapaliła jakaś lampka w głowie. Do tej pory poranki były u nas koszmarne, wlokło się to wszystko, dzieci nie chciały się ubierać, a przecież jeszcze trzeba zjeść, spakować się i dojechać. Regularnie spóźnialiśmy się na lekcje, a jeszcze ile nerwów nas to kosztowało. Wiem, uczymy dzieci w domu rutyny i obowiązków, ale jeśli można sobie coś ułatwić, to czemu nie? Za to znajome w pracy patrzyły na mnie z niedowierzaniem, gdy im o tym powiedziałam. No nie rozumiem, mi się dzieci w nocy nie pocą, ubranka mają luźne, wygodne, z dobrych materiałów, dbam o to. Więc w czym problem? Droga Redakcjo, czy to rzeczywiście coś złego? A może więcej mam robi tak jak ja?  Martyna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: To niekorzystnie wpływa na sen dziecka! Robi tak większość rodziców... "Dzieci chciały psa, ale się nim nie zajmują. Pies zniszczył kanapę, pogryzł meble, mam dość" "Łóżko służy mi tylko do spania, a mąż się wścieka i straszy rozwodem"

Nie mogę odmówić teściowej doświadczenia, w końcu sama z czwórką dzieci nie miała lekkiego życia. Wszystko robiła samodzielnie i na pewno mogłaby służyć mi czasem jakąś radą. Wcale bym się nie obraziła. Tylko że jej metody wychowawcze to nie są moje metody! A jeszcze Igor chce, żebym była jej wdzięczna, bo podobno bez jej pomocy utonęłabym w pieluchach i zagłodziła dzieci.  Teściowa steruje naszym domem, ma gdzieś moje zdanie! Tak naprawdę źle zaczęło się dziać dopiero po narodzinach Maciusia, naszego starszego synka. Wcześniej Halina chyba się maskowała, niby czasem wtrąciła swoje trzy gorsze, ale nie miałam poczucia, że się narzuca. Kiedyś kupiła nam firanki i bez pytania przyniosła do domu, bo niby nasze do niczego się nie nadawały. Albo nagotowała zupy i wstawiła nam do lodówki z komentarzem, że my to pewnie głodujemy, no bo nie ma kto w tym domu gotować. Uznałam wtedy, że to nawet zabawne i nieszkodliwe. Ale narodziny Maciusia wyzwoliły w niej jakieś demony! Zaczęła wydzwaniać codziennie, wypytywać, czy mały płacze, ile razy jadł i czy na pewno go wykąpaliśmy. Kazała iść do lekarza, bo dziwnie podkurcza nóżki. Nakupowała mieszanki i kazała dokarmiać, żeby spał i rósł. Wyrzuciła mi większość kosmetyków dla małego, bo tylko stary krem z jej czasów się nadaje. Dostało mi się za to, że śpię z synkiem, i jeszcze kiedy jadłam truskawki, bo przecież Maciuś dostanie wysypki. Kiedy podrósł, wybiła Igorowi z głowy żłobek, bo ja mam siedzieć z dzieckiem, a nie pozbywać się go z domu jak jakaś patologia. Igor bardzo przejmuje się jej uwagami. Mamusia to i mamusia tamto – musimy robić, jak mamusia każe, bo synka zmarnujemy. Ja już nie mam nic do powiedzenia w tym domu. Narodziny Natalki tylko wszystko pogorszyły. Jestem wykończona, nie mam siły na kłótnie, Halina jest u nas ostatnio co drugi dzień, ustawia mi wszystko wg...

Mąż twierdzi, że za bardzo rozczulam się nad naszym dzieckiem i robię z Tomaszka maminsynka. A ja tylko chcę go chronić przed nadmiarem złych emocji. Czy to coś złego...? Wydawało mi się, że ledwo zasnęłam, kiedy z pokoju mojego sześcioletniego synka rozległ się krzyk: – Mamooo, misia nie ma! Daj mi misia! Poderwałam się jak oparzona. Mąż zdążył mnie jednak złapać za rękę. – Zostaw! – warknął nieprzyjemnym tonem. – To ty mnie zostaw – odparowałam. Wyrwałam mu się i poszłam do Tomaszka Siedział w pościeli, taki dziwnie malutki na swoim tapczaniku i patrzył przed siebie rozszerzonymi ze strachu oczami. Jego miś, nocny strażnik spokojnego snu, leżał przy łóżku na dywaniku. Jak zwykle spadł, bo trudno było temu zapobiec, kiedy mój synek w nocy wiercił się, jak to dziecko. A kiedy tylko wybudzał się ze snu i zauważył, że jego pluszowego przyjaciela przy nim nie ma, natychmiast krzyczał. Zdarzało się, że jednej nocy nie budził mnie wcale, ale bywało, że po kilka razy. Oczywiście, wtedy także budził ojca. A ten był wściekły! – Robisz z niego maminsynka! – mówił. Paweł usiłował zawsze zatrzymać mnie w łóżku, ale się nie dawałam. Mimo wyrzutów męża, że Tomek jest przecież już duży, zawsze biegłam utulić mojego chłopca. Uważam, że jestem mu to winna. Dlatego, że nie potrafiłam postawić się mężowi wtedy, kiedy powinnam. Rok temu zmarł ojciec Pawła, po długiej i ciężkiej chorobie Rak prostaty przez trzy lata wyniszczał jego organizm. Przez ostatnie miesiące, kiedy już było bardzo źle, dziadek tylko leżał i codziennie dostawał morfinę. Nie wiedział zupełnie, co się wokół niego dzieje. Wtedy zadecydowaliśmy, że mały nie musi widzieć go w takim stanie. I to była dobra decyzja, podjęta wspólnie, przeze mnie i męża. Zupełnie więc nie pojmuję, co się stało, że podczas pogrzebu Paweł uparł...