Ależ u ciebie bałagan, dziewczyno! – mama rozejrzała się po naszym niewielkim mieszkaniu i pokręciła głową z dezaprobatą. – Dwoje dzieci wychowałam, mnóstwo roboty miałam, ale nigdy nie dopuściłabym do czegoś takiego. A już Sylwunia to w ogóle… Jasne. Sylwunia. Jeszcze o mojej idealnej siostrze nie było dziś mowy! Udając zaaferowanie gotującą się wodą, czym prędzej uciekłam z „pola rażenia”, czyli z zasięgu wzroku i głosu mojej matki. „To tylko czterdzieści minut, więcej tu nie wytrzyma” – powtarzałam sobie, nalewając wodę do szklanki drżącymi rękami. Owszem, nie radzę sobie. Co się dziwić. Mam trójkę dzieci i męża nieroba! A siostra? Jedno dziecko, dobrze zarabiającego, przystojnego męża. Nie pracuje, bo nie musi i mieszka w domu pod miastem. Coś jeszcze? Odkąd pamiętam, młodsza siostra była w naszym domu faworyzowana. Wszyscy się nią zachwycali i tylko w moich oczach jawiła się jako potwór, który powoli pozbawia mnie wszystkiego, co mam: uczuć rodziców, pokoju, przywilejów! Momentami marzyłam, żeby Sylwia po prostu rozpłynęła się w powietrzu! Moja siostra dorastała i denerwowała mnie coraz bardziej. Pewnie znacie ten typ. Długonoga blondynka o idealnej figurze. Gdyby chociaż była głupia albo opryskliwa, ale nie, nic z tych rzeczy! Sylwia od pierwszej klasy uczyła się znakomicie i działała na rzecz „dobra ogółu”. Wybrali ją nawet na przewodniczącą samorządu. Wszyscy ją uwielbiali. Kochało się w niej pół szkoły (faceci), a drugie pół (dziewczyny) chciało się z nią przyjaźnić. Czy mając kogoś takiego obok siebie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, można nie nabawić się kompleksów? I ja się takich kompleksów nabawiłam się bardzo szybko. Nasi mężczyźni też różnili się od siebie Radziłam sobie tak, że po prostu ignorowałam istnienie Sylwii....

U nas było inaczej niż w typowych związkach. To Jerzy, mój narzeczony, dostał obłędu na punkcie rodzicielstwa. Ja nie miałam takich potrzeb. Żadnych marzeń o ciążowym brzuszku i słodkiej istotce noszonej pod sercem, nic z tych rzeczy. Powiedziałabym nawet, że ta perspektywa raczej mnie przerażała...    Znaliśmy się z Jerzym prawie trzy lata, od pół roku mieszkaliśmy razem. Ledwie podjęliśmy tę decyzję i wynajęliśmy wspólne lokum, Jerzy wyskoczył z zaręczynowym pierścionkiem. Przygotował kolację przy świecach, uroczysty był jak diabli… Byłam tym zaskoczona. Dobrze znał moje poglądy na temat małżeństwa (nie potrzebuję urzędowego papierka, żeby z kimś być!), jednak ich nie podzielał i po raz kolejny dał temu wyraz. Tym razem bardzo zdecydowanie... – Kochanie, marzę o tym, abyś została moją żoną – powiedział, klękając przede mną i podając mi otwarte pudełeczko, w którym lśnił pierścionek z białego złota. Wzruszyłam się, bo która z nas by się nie wzruszyła?    – Jurek, ale ja nie planowałam być niczyją żoną – wyszeptałam bezradnie, jednak czułam, że muszę przyjąć ten uroczy podarunek i propozycję – zwyczajnie nie umiałam jej odrzucić.    – Dla mnie zrób wyjątek – poprosił, uśmiechając się szelmowsko.    A musicie wiedzieć, że Jerzy uśmiech ma zniewalający. Pod jego wpływem niezmiennie topnieje mi serce.   – Zgoda – powiedziałam, wkładając pierścionek na palec. – Jest piękny – uśmiechnęłam się do narzeczonego.    A on? Wprost promieniał szczęściem! Zaczął mnie całować z takim żarem, że chwilę potem wylądowaliśmy w sypialni, zapominając o bożym świecie. Było cudownie. Czy już wtedy myślał o dziecku?  Zostałam narzeczoną i było to nawet miłe doświadczenie, chociaż w zasadzie o samej ceremonii specjalnie nie rozmawialiśmy. Przecież i tak...

Miałam sporo kłopotów z wychowywaniem Agaty. Była krnąbrna, skoncentrowana tylko na sobie, i w gruncie rzeczy zawsze robiła tylko to, co chciała. I to już od najmłodszych lat. Nie miałam ani siły, ani ochoty, żeby to przełamywać. Wracałam zmęczona z pracy i gdy widziałam, że mała siedzi przed telewizorem, objadając się chipsami, zabierałam jej szeleszczącą torebkę i gasiłam gadające pudło. Po dziesięciu godzinach w biurze, spędzonych na użeraniu się ze wszystkimi i o wszystko, nie miałam już siły, żeby jeszcze w domu kłócić się z dzieckiem. Dlatego nie protestowałam, kiedy Agata, wyjąc i wrzeszcząc wściekle, włączała ponownie swój ulubiony serial. Machałam ręką i szłam do kuchni, ciesząc się, że udało mi się wydrzeć jej chociaż chipsy. Potem nie było lepiej Na propozycje, że poćwiczę z nią czytanie, pisanie czy liczenie, zawsze reagowała gwałtownym sprzeciwem. Krzyczała, zatykała sobie uszy, a w ostateczności siedziała bezmyślnie, biernie sabotując moje wysiłki. Było to o tyle dziwne, że poza tym nasze stosunki były bardzo dobre. Rozumiałyśmy się, miałyśmy podobne poczucie humoru, mogłyśmy gadać godzinami – bylebym tylko nie próbowała Agaty czegokolwiek nauczyć.   W szkole też nie szło jej najlepiej. Chociaż pilnie chodziła na lekcje, siedziała na nich grzecznie i nigdy nie dostawała uwag za złe zachowanie, to wiedza jakoś zupełnie omijała jej głowę. Nie rozumiałam dlaczego tak się dzieje, ale nie mogłam pozwolić, by córka poniosła klęskę szkolną na pierwszym poziomie edukacji. Dlatego zatrudniałam i opłacałam kolejnych korepetytorów. I tak przez nasz dom przewijali się: pani od języka polskiego, od angielskiego i pan od przedmiotów ścisłych. Wiedziałam, że to obłęd, ale co miałam zrobić. Moje dziecko z jakichś powodów nie przyswajało wiedzy w szkole. Nie był to rodzaj żadnej choroby ani zaburzenia...