Zróbmy czasem coś dobrego dla siebie, bo w życiu nie jesteśmy tylko czyimiś mamami i babciami. Mamy prawo do własnego życia i szczęścia. Mamo, nie rób nam tego! Chcieliśmy spędzić ten weekend tylko we dwoje, proszę zajmij się Jaśkiem – moja córka nie dawała za wygraną. – Kochanie, wiesz przecież, że prawie zawsze chętnie wam pomagam, ale ten weekend mam już zaplanowany – próbowałam się bronić. – Dlaczego nie chcesz być jak inne babcie?! – Ewa aż poczerwieniała na twarzy ze złości. – Nie chcesz spędzać ze swoim wnukiem więcej czasu? Przecież jesteś na emeryturze i się nudzisz! – O, wypraszam sobie! – teraz to ja byłam wściekła. – Moja droga, wychowałam ciebie i dałam ci całą moją miłość, ale nikt nie powiedział, że muszę się zajmować twoimi dziećmi! – powiedziałam chłodno i odłożyłam słuchawkę. Czułam się upokorzona. – Żeby własna córka tak do mnie mówiła?! – postanowiłam uspokoić się herbatą. Wsypałam do kubka łyżeczkę mojej ulubionej mieszanki, zalałam wodą i czekałam aż się zaparzy. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. – A może powinnam odpuścić? – pomyślałam. – Ewa i Marcin są tak zapracowani, wieczory poświęcają dziecku. A czterolatek może dać w kość. Z drugiej strony, co miałam powiedzieć Halinie? Obiecałam przecież, że jej pomogę. Niedługo otwarcie klubu, a trzeba w nim jeszcze tyle zrobić! Pomalować ściany, stoły, krzesła. Sama nie da sobie rady. Rozdarta między dziećmi, a przyjaciółką dopiłam herbatę. Sięgnęłam po ulubioną książkę, ale za nic nie mogłam się skupić na jej treści. W końcu dałam za wygraną. Odłożyłam lekturę i wykręciłam numer telefonu. – Ewa? – Przepraszam, Jasiek właśnie wylał na siebie zupę i muszę się nim zająć! Ewa trzasnęła słuchawką, ale nie zrażona wykręciłam...

Usiadłam na ławeczce przed przychodnią. Nie miałam sił zrobić ani kroku więcej. Nie potrafiłam uwierzyć w to, co usłyszałam pół godziny wcześniej. Tyle lat leczenia, pobyty w szpitalach, wiele bolesnych i kosztownych zabiegów, trzy próby in vitro. I nic. Potem słowa, które zapamiętam do końca życia, które zabolały jak wyrok.   – Naprawdę bardzo mi przykro, pani Alu, ale nic więcej nie możemy zrobić. Niestety, nie zajdzie pani w ciążę. Może powinni państwo pomyśleć o adopcji.   Przepłakałam kilka następnych dni i nocy, a potem wpadłam w głęboką depresję. Nie chciałam jeść, nie chciałam się myć, nie chciałam z nikim rozmawiać ani nikogo widzieć. Mój mąż wytrzymał dwa tygodnie, aż w końcu zapisał mnie na wizytę do psychiatry.   – Do żadnego psychiatry nie pójdę! – burknęłam, kiedy powiedział, że zawiezie mnie do przychodni.   Prosił, tłumaczył, krzyczał, a ja milczałam, gapiąc się w okno. W końcu zamknęłam się w łazience. Tam zrzuciłam szlafrok, z którego nie wyłaziłam od tygodnia, wzięłam prysznic i ubrałam się w dżinsy i bluzkę. Boso wróciłam do pokoju.  Witek zerwał się sprzed telewizora. Chyba myślał, że mnie przekonał, i szykuję się do lekarza. Ale ja zupełnie co innego miałam w głowie. Nie wiem, skąd mi się to raptem wzięło. Może się przestraszyłam tego psychiatry, a może dotarło do mnie, że to, co robię, nic nie zmieni. Najwyżej wpędzi mnie w chorobę.   – Witek, zaadoptujmy dziecko – powiedziałam po prostu, siadając w fotelu.   Dopiero teraz mąż poatrzył na mnie, jakbym straciła rozum. Przecież on mówił o tym już od dawna. To ja zapierałam się rękami i nogami, powtarzając, że za nic w świecie nie chcę obcego dziecka. Pragnęłam mieć własne, obojętnie jakim kosztem, ale moje. Chciałam nosić je pod sercem, chciałam je urodzić, chciałam, żeby miało oczy...

We wrześniu zostanę tatą, jestem szczęśliwy, podekscytowany, ale i trochę niepewny… No bo moja narzeczona ma dziwne poglądy.   Zawsze słyszałem, że mężczyźni są nieodpowiedzialni, a kobiety, które zazwyczaj same muszą dźwigać ciężar domowych obowiązków i wychowania dzieci, są przez nich wykorzystywane. Tak mówiła nawet moja rodzona matka. Tym biadoleniem na chłopów tak mnie i bratu w głowach poukładała, że jak Jurek zaraz po technikum zmajstrował dzieciaka, wcale się ojcostwa nie wypierał, tylko od razu się ożenił. Co prawda, synowa nie za bardzo przypadła do gustu naszej rodzicielce, ale co było robić.   – No nic, syneczek nawarzył sobie piwa, będzie je musiał wypić – powiedziała i przed ślubem w kościele pobłogosławiła młodą parę. Ależ mi się ona spodobała! Jest ładna i bardzo kobieca Potem swoje nauki wpajała do głowy moim siostrom. Wciąż je upominała, żeby sobie żadnych obiboków i drani nie wynalazły na mężów, i przed ślubem, broń Boże, w ciążę nie zaszły. Na szczęście moje siostry, Monika i Sylwia, posłuchały matki, mężów znalazły sobie dobrych i pracowitych. Każda ma już dwójkę dzieci, urodzonych w jak najbardziej przepisowym terminie.   Tylko ja wciąż jestem kawalerem, mimo że z naszej czwórki najstarszy. I wygląda na to, że właśnie ja będę miał nieślubne dziecko, chociaż bardzo chciałbym się ożenić z mamą mojej córeczki. Już wiem, że będzie dziewczynka, zgodziliśmy się z Grażynką dać jej na imię Adrianna…   Ale tylko w kwestii imienia jesteśmy z moją narzeczoną zgodni. Bo w innych ważnych sprawach dla nas obojga nie możemy się porozumieć. No nic, może zacznę od początku.   Ja jakoś do dziewczyn nie miałem szczęścia. Kręciło się wkoło kilka, ale żadna mi się tak bardzo nie podobała, żeby się wiązać na stałe. Uważałem więc bardzo, żeby z tych...