Miałam tylko szesnaście lat, gdy zaszłam w ciążę. Oczywiście nie chciałam, ale się stało. Wyjazd na wakacje, obóz chłopaków po drugiej stronie jeziora, młodość, szaleństwo… I wpadłam. Nawet nie wiedziałam, gdzie szukać tego chłopaka. Miałam jego numer telefonu, ale gdy tylko do niego zadzwoniłam i powiedziałam mu o kłopocie, zablokował mój numer. Wiedziałam o nim tyle, że był z Trójmiasta. Szukanie kogoś w takim kompleksie… Zostałam więc z problemem sama. Moi rodzice byli zdruzgotani. Ich córeczka, panienka z dobrego, katolickiego domu… i ciąża? Przed maturą? Bez ślubu? Co teraz? Aborcja była wykluczona, nawet przez myśl im to nie przeszło. Podobnie jak wychowywanie dziecka poczętego wbrew ich wspaniałym zasadom moralnym. Nie chcieli być wytykani palcami, nie chcieli stać się obiektem plotek. Opinia sąsiadów była dla nich ważniejsza niż córka i jej dziecko, które postrzegali wyłącznie w kategoriach wstydliwego kłopotu. Postanowili przenieść mnie do katolickiej szkoły, a dziecko zaraz po porodzie oddać do adopcji. Ja nie miałam nic do gadania. Zresztą bałam się i wierzyłam, gdy mówili, że tak będzie najlepiej. Zamknęli mnie w internacie prowadzonym przez zakonnice, który okazał się okropnym miejscem. Przez kolejne miesiące nie wychodziłam na zewnątrz, nie miałam prawa kontaktować się z przyjaciółmi z poprzedniego życia. Mogłam się tylko uczyć, modlić, żałować za grzechy i czekać na poród. Bałam się? To mało powiedziane. Byłam przerażona. W teorii wiedziałam, jak wygląda ciąża. W praktyce nie miałam pojęcia, co się dzieje z moim ciałem. Kiedy poczułam pierwsze ruchy dziecka… To było jak cud. Nagle ciąża przestała być abstrakcyjnym pojęciem, kojarzącym się ze wstydem, grzechem i złamanym życiem, a stała się czymś realnym, prawdziwym. Rósł we mnie mały człowiek. Nie mogłam zapomnieć Przetrwać i zapomnieć....

Dziecko chciałam mieć od zawsze. Może taka się urodziłam, z włączonym instynktem macierzyńskim, a może ta potrzeba została we mnie wtłoczona przez babcię od strony taty, która kupowała mi lalki, wózeczki i opowiadała, jak to cudownie jest być matką. Z pewnością nie ściemniała – sama urodziła piątkę dzieci i nigdy nie narzekała, że jej życie kręci się między kuchnią a pokojem dziecięcym. Ale kiedy zaszłam w ciążę, nie wsparła mnie. – O czym ty myślałaś, dziecko! – mówiła, chodząc po pokoju tam i z powrotem. – Przecież masz dopiero szesnaście lat, całe życie przed tobą, a ty… – Sama mówiłaś, babciu, że to jest jedyny powód istnienia kobiety. Więc będę matką, chciałaś tego! – Tak, jak będziesz dorosłą mężatką, na miłość Boską, nie dzieckiem! – Dosyć tej kłótni. Decyzja została podjęta – głos mojej matki był szorstki, chłodny i stanowczy. Widziałam jej spojrzenie, którym przyszpiliła teściową. – Mira ma trochę racji, mamo. Zawsze mówiłam, że mama za bardzo miesza jej w głowie tą macierzyńską propagandą. – Nigdy nie mówiłaś – babcia nie dała się przestraszyć. – Poza tym, gdybyś poświęcała więcej uwagi własnej córce i przekazała jej swoje wartości, nie byłoby tego kłopotu. Uciekałaby od mężczyzn na drugą stronę ulicy. Skąd wzięła się ta ciąża? Czy naprawdę byłam taka głupia, jak mówiła mama? W moim rozumieniu ciąża była konsekwencją uczucia, jakie niespodziewanie połączyło mnie z Patrykiem, siedemnastoletnim chłopakiem, który pod koniec czerwca przyjechał do naszego miasteczka do pracy sezonowej. Zbierał truskawki, potem marchewki, jabłka. Był tu przez całe trzy letnie miesiące, zarabiając na swój pierwszy samochód, używanego jeepa po wypadku. Jego ciotka miała warsztat samochodowy i obiecała pomóc mu w remoncie. Kiedy Patryk opowiadał o samochodzie, o swoich...

Dziewczynka mogła mieć jakieś sześć-siedem lat. Włosy jak złote pierścionki, ubrana była w legginsy i koszulkę z wizerunkiem jakiejś księżniczki z bajki, której nie znałam. Nic nie mówiła, tylko mocno ściskała moją dłoń. Może się zgubiła? – Hej, coś się stało? – spytałam. Uniosła głowę i popatrzyła na mnie. W jej spojrzeniu było coś niesamowitego. Dopiero po chwili zrozumiałam, czemu wywarło na mnie tak duże wrażenie. Dziewczynka miała oczy różnych kolorów: jedno niebieskie, drugie brązowe. Wyglądało to dziwnie, trochę niepokojąco, ale pięknie. Z zapatrzenia wyrwał mnie cichy głos małej: – Uratuj mnie – poprosiła. – Pomogę ci, ale musisz mi powiedzieć, co się stało. Zgubiłaś rodziców? Ktoś ci zrobił krzywdę? – dopytywałam. – Tylko ty możesz to zrobić, proszę! Puściła moją rękę, odwróciła się i zaczęła uciekać. A ja znowu byłam tak zdumiona jej zachowaniem, że zareagowałam dopiero po chwili, gdy zdążyła się oddalić. Pobiegłam za nią. Nie mogę przecież puścić samopas małego dziecka, które poprosiło mnie o pomoc! Dziewczynka okazała się zaskakująco szybka. Goniłam ją, mocno wyciągając nogi, a nie byłam w stanie jej złapać. Wybiegła z parku, ja za nią. Już prawie ją dogoniłam, kiedy z przerażeniem zobaczyłam, że pędzi prosto na ulicę, pod koła nadjeżdżającego samochodu. Skoczyłam, żeby ją osłonić. Upadłam i uderzyłam głową o asfalt. Tracąc przytomność, słyszałam pisk hamulców i jakieś krzyki… Byłam kompletnie skołowana Ocknęłam się w szpitalu. Była przy mnie pielęgniarka. – Co z małą? Nic jej nie jest?! – Z ciążą wszystko dobrze, proszę się nie martwić. Ale… wie pani, jeszcze za wcześnie na określenie płci, a te… przeczucia nie zawsze się sprawdzają – odpowiedziała z kobieta wyrozumiałym uśmiechem. O czym ona mówi? – Co z...