Niby na co dzień wiesz, że twojemu dziecku mogą się zdarzyć przerażające rzeczy – może spaść ze schodów w szkole, może wpaść pod samochód, może się zadławić czekoladowym groszkiem – ale nie panikujesz za każdym razem, gdy dzieciak coś je albo wychodzi z domu. Cmokasz go w czółko i jedziesz do pracy albo każesz wrócić na kolację i zabierasz się do sprzątania. Dopiero kiedy coś się stanie… widzisz każde, najmniejsze zagrożenie. Tak właśnie teraz żyję i to nie jest dobre życie. Moja córka była zwykłą ośmiolatką. Jasne włoski, uśmiech łobuziary, okulary, które nadawały jej buzi wygląd małej naukowczyni z bajki Disneya. Uwielbiała chodzić do szkoły, bo codziennie dowiadywała się tam czegoś nowego. Każdego dnia zostawiałem ją przed wejściem, machałem na do widzenia, mówiłem, że ją kocham, i patrzyłem, jak maszeruje, po drodze witając się z koleżankami. A po pracy podjeżdżałem pod szkołę i czekałem, aż wyjdzie ze świetlicy i wskoczy do samochodu, dając mi buziaka. To było moje zadanie. Żona zajmowała się w domu naszym półrocznym synkiem i nie chciałem, by jeszcze męczyła się chodzeniem do szkoły z wózkiem, w tę i z powrotem. Weronika cudem uniknęła porwania Tamten dzień był fatalny od rana. W pracy mnóstwo zadań, szef zły jak osa, bo przegraliśmy duży przetarg, wszystko na wczoraj, w pośpiechu… Jadąc po Weronikę, musiałem przedzierać się przez korki i byłem już pięć minut w plecy. A miałem też zabrać do nas Dorotkę, koleżankę córki, bo dziewczynki chciały spędzić to popołudnie razem. Mama Dorotki się zgodziła. Podjechałem wreszcie pod bramę i dwie ośmiolatki wpakowały się na tylne siedzenie. Werka nie uśmiechnęła się do mnie na powitanie, nie dała całusa, gdy nadstawiłem policzek. Pewnie obraziła się o to małe spóźnienie. Dzieciom kilka minut wydaje się wiecznością. – Długo...

Ruszyłem wzdłuż konfesjonałów, zaglądając do każdego dyskretnie. Wreszcie znalazłem duchownego, którego szukałem, i ustawiłem się na końcu krótkiej kolejki. Przypomniałem sobie, jak to było poprzednim razem… Między mną a człowiekiem po drugiej stronie kratki zapanowało milczenie. Nie mogłem się zdobyć na kolejne, ostatnie i najważniejsze wyznanie, a on mnie nie popędzał. W końcu jednak przerwał ciszę. – Co cię jeszcze dręczy? – Nie, już nic – spłoszyłem się. – Więcej grzechów… – Pamiętaj, że jednym z warunków dobrej spowiedzi jest wyznanie wszystkich grzechów – przerwał mi. – Wszystkich, które się pamięta. – A jeśli się o którymś zapomni? – Jeśli się w ogóle zapomni – zaśmiał się lekko – to trudno, tacy już jesteśmy. Ale jeśli się przypomni po czasie, należy go wyznać przy następnej spowiedzi. Lecz celowe zatajenie czyni twoją spowiedź z góry nieważną. Pamiętaj, że nie rozmawiasz ze mną, tylko z Bogiem. Ja jestem jedynie pośrednikiem. Odetchnąłem głęboko, wypuściłem powietrze z taką siłą, że zaszeleściła cieniutka folia umieszczona na kratce. Przedtem mętnie się zastanawiałem, po co ją zamocowano, teraz już wiedziałem – żeby każdy nie chuchał na spowiednika. To by się mogło kiepsko skończyć dla jego zdrowia, że o powonieniu nie wspomnę. Takie durnowate myśli przelatywały mi przez głowę, kiedy rozważałem, czy powiedzieć księdzu, co mnie naprawdę boli. Po chwili pojawiła się refleksja: przecież po to tutaj przyszedłem. – To ja, proszę księdza… – powiedziałem. – Co ty? – spytał. – Tamta dziewczynka potrącona przez samochód… To ja zrobiłem. Na pewno ksiądz słyszał o tym wypadku pod Płowianami. Słyszałem, jak przełknął ślinę. Moje wyznanie zrobiło na nim ogromne wrażenie. – To było pół roku temu – powiedział. – Siedem...

Śniło mi się, że umarłem. To był długi sen, w którym umierałem, zwijając się z bólu. Obudziłem się zlany potem i przerażony. Gosia gładziła moje ramię kojącym gestem. – Znowu? – spytała. – Teraz naprawdę było koszmarnie. – Zastanawiałeś się, co to znaczy? – Proszę cię… – burknąłem i odwróciłem się do niej plecami. – Jeszcze senniki będę studiował. – Zwiastuje zmiany w życiu… Cholera, czyżby zaglądała do szuflady w moim biurku? Po pierwszym śnie o umieraniu oczywiście sięgnąłem do internetu. Teoretycznie nie było się czym martwić. Snom o własnej śmierci przypisuje się umieranie w sensie symbolicznym, nie dosłownym. Oznaczają uwolnienie się blokujących nas złych wspomnień i emocji, są zapowiedzią wielkich zmian życiowych. Pięknie? Zależy jak dla kogo. Ja nie chciałem zmian. A gdy takie sny się powtarzają? Koszmar o umieraniu budził mnie już szósty raz w ciągu ostatnich tygodni. Wujek Google sugerował, że to może się wiązać z pragnieniem ucieczki. Jeśli na jawie zmagamy się z problemami, we śnie chcemy od nich uciec. Śmierć we śnie może być także symbolem radykalnej decyzji w realnym życiu, której boimy się podjąć. Już bliżej… Gosia wstała i poszła do kuchni, słyszałem, jak nalewa sobie wody. Potem poczłapała do łazienki. Czy to od niej chciałem uciec? Czy od decyzji, do której podjęcia namawiała mnie matka? Miesiąc temu moja mama dała mi swój pierścionek zaręczynowy. – Jest w naszej rodzinie już od czterech pokoleń – powiedziała. – Mam nadzieję, że przetrwa jeszcze kilka. – Spojrzała na mnie znacząco i jakoś karcąco. A przecież nie zrobiłem nic złego. To taki wielki grzech, że nie chciałem tego całego cyrku zwanego ślubem? Pierścionek wziąłem i schowałem do szuflady w biurku. Matce dla świętego spokoju obiecałem, że się zastanowię....