Ruszyłem wzdłuż konfesjonałów, zaglądając do każdego dyskretnie. Wreszcie znalazłem duchownego, którego szukałem, i ustawiłem się na końcu krótkiej kolejki. Przypomniałem sobie, jak to było poprzednim razem… Między mną a człowiekiem po drugiej stronie kratki zapanowało milczenie. Nie mogłem się zdobyć na kolejne, ostatnie i najważniejsze wyznanie, a on mnie nie popędzał. W końcu jednak przerwał ciszę. – Co cię jeszcze dręczy? – Nie, już nic – spłoszyłem się. – Więcej grzechów… – Pamiętaj, że jednym z warunków dobrej spowiedzi jest wyznanie wszystkich grzechów – przerwał mi. – Wszystkich, które się pamięta. – A jeśli się o którymś zapomni? – Jeśli się w ogóle zapomni – zaśmiał się lekko – to trudno, tacy już jesteśmy. Ale jeśli się przypomni po czasie, należy go wyznać przy następnej spowiedzi. Lecz celowe zatajenie czyni twoją spowiedź z góry nieważną. Pamiętaj, że nie rozmawiasz ze mną, tylko z Bogiem. Ja jestem jedynie pośrednikiem. Odetchnąłem głęboko, wypuściłem powietrze z taką siłą, że zaszeleściła cieniutka folia umieszczona na kratce. Przedtem mętnie się zastanawiałem, po co ją zamocowano, teraz już wiedziałem – żeby każdy nie chuchał na spowiednika. To by się mogło kiepsko skończyć dla jego zdrowia, że o powonieniu nie wspomnę. Takie durnowate myśli przelatywały mi przez głowę, kiedy rozważałem, czy powiedzieć księdzu, co mnie naprawdę boli. Po chwili pojawiła się refleksja: przecież po to tutaj przyszedłem. – To ja, proszę księdza… – powiedziałem. – Co ty? – spytał. – Tamta dziewczynka potrącona przez samochód… To ja zrobiłem. Na pewno ksiądz słyszał o tym wypadku pod Płowianami. Słyszałem, jak przełknął ślinę. Moje wyznanie zrobiło na nim ogromne wrażenie. – To było pół roku temu – powiedział. – Siedem...

Śniło mi się, że umarłem. To był długi sen, w którym umierałem, zwijając się z bólu. Obudziłem się zlany potem i przerażony. Gosia gładziła moje ramię kojącym gestem. – Znowu? – spytała. – Teraz naprawdę było koszmarnie. – Zastanawiałeś się, co to znaczy? – Proszę cię… – burknąłem i odwróciłem się do niej plecami. – Jeszcze senniki będę studiował. – Zwiastuje zmiany w życiu… Cholera, czyżby zaglądała do szuflady w moim biurku? Po pierwszym śnie o umieraniu oczywiście sięgnąłem do internetu. Teoretycznie nie było się czym martwić. Snom o własnej śmierci przypisuje się umieranie w sensie symbolicznym, nie dosłownym. Oznaczają uwolnienie się blokujących nas złych wspomnień i emocji, są zapowiedzią wielkich zmian życiowych. Pięknie? Zależy jak dla kogo. Ja nie chciałem zmian. A gdy takie sny się powtarzają? Koszmar o umieraniu budził mnie już szósty raz w ciągu ostatnich tygodni. Wujek Google sugerował, że to może się wiązać z pragnieniem ucieczki. Jeśli na jawie zmagamy się z problemami, we śnie chcemy od nich uciec. Śmierć we śnie może być także symbolem radykalnej decyzji w realnym życiu, której boimy się podjąć. Już bliżej… Gosia wstała i poszła do kuchni, słyszałem, jak nalewa sobie wody. Potem poczłapała do łazienki. Czy to od niej chciałem uciec? Czy od decyzji, do której podjęcia namawiała mnie matka? Miesiąc temu moja mama dała mi swój pierścionek zaręczynowy. – Jest w naszej rodzinie już od czterech pokoleń – powiedziała. – Mam nadzieję, że przetrwa jeszcze kilka. – Spojrzała na mnie znacząco i jakoś karcąco. A przecież nie zrobiłem nic złego. To taki wielki grzech, że nie chciałem tego całego cyrku zwanego ślubem? Pierścionek wziąłem i schowałem do szuflady w biurku. Matce dla świętego spokoju obiecałem, że się zastanowię....

Wydarzyło się to trzynaście lat temu, gdy wreszcie udało mi się uzbierać kwotę potrzebną na wymarzoną wyprawę do Azji. Znalazłam wycieczkę, wprawdzie z Niemiec, ale za to dużo taniej, i zorientowałam się, że dzieci do czwartego roku życia mogą lecieć za ułamek ceny. Jance do urodzin brakowało sześciu tygodni, więc to był ostatni dzwonek, żeby pokazać jej tanio kawałek świata. Mimo obaw moich bliskich, wycieczka wydawała się zupełnie bezpieczna. Naszą grupę poznałam na lotnisku w Monachium, składała się głównie z osób po sześćdziesiątce i dwóch małżeństw w średnim wieku. Janka z miejsca została maskotką grupy i chociaż nie rozumiała ani niemieckiego, ani angielskiego, doskonale umiała się skomunikować niewerbalnie, zwłaszcza z dwiema starszymi paniami, siostrami spod Lipska, które pierwszy raz w życiu leciały za granicę. Frieda i Helga zabawiały ją najpierw na lotnisku, a potem przez cały lot. Byłam im wdzięczna, bo mogłam się chociaż trochę zdrzemnąć w samolocie. Córeczka była jak do rany przyłóż Przez kolejne dni intensywnego zwiedzania Janka była bardzo cierpliwa. Z fascynacją oglądała świat zupełnie inny od tego, który znała, nie grymasiła przy posiłkach, a kiedy była zmęczona, po prostu zasypiała. O dziwo, szybko przyswoiła sobie kilka zwrotów po niemiecku i potrafiła powiedzieć Friedzie i Heldze, czego jej potrzeba. Starsze panie wręcz szalały na jej punkcie. – Ma pani cudowną córeczkę – powtarzały jedna przez drugą. – Z nas żadna nie ma dzieci ani wnuków. – Ale ja byłam nauczycielką przez czterdzieści lat – dodała Helga. – Mogłabym wiele powiedzieć o dzieciach! Nigdy nie widziałam tak mądrej dziewczynki jak Janka. – Ja pracowałam jako opiekunka społeczna – uzupełniła Frieda. – Nie wyobrażam sobie, żeby któryś z moich podopiecznych zniósł tak spokojnie podobną wyprawę. I ja byłam pod...