Do tej pory nie rozstawaliśmy się na tak długi czas. Jak ja mam teraz sam wszystko ogarnąć? Dom, dzieci, zakupy, gotowanie? W naszym związku podzieliliśmy się obowiązkami tak, by wszystko dobrze funkcjonowało i żebyśmy z żoną nie czuli, że któreś z nas jest bardziej obciążone. Ja byłem tytanem pracy, ale najlepiej czułem się, gdy dokładnie wiedziałem, co, jak i kiedy mam zrobić. Uwielbiałem wszelkiego rodzaju listy, harmonogramy, zakresy obowiązków. Niektórzy ze znajomych mówili, że żyję jak robot, ale tak mi było najwygodniej funkcjonować. Nie byłem kreatywny. Nie umiałem opowiadać bajek z pamięci, za to mogłem godzinami czytać dzieciom książki. Nie potrafiłem bawić się w wymyślonych przyjaciół, udawać klienta w sklepie z tektury, gdzie za pieniądze służyły guziki. To była dla mnie abstrakcja. I tu zastępowała mnie żona, która cudownie płynęła z prądem i pod prąd. W jednej chwili zmieniała się z motyla w kaszlącą pacjentkę domowej przychodni, wymyślała co rusz nowe przebieranki i gry, kupowała jakieś patyczki i pompony, by potem wraz z dzieciakami wyczarowywać z nich istne cuda. Janka pracowała na pół etatu – żeby nie zdziczeć, jak sama mówiła – i gdy wracała po kilku godzinach z biura, zajmowała się domem i trójką naszych pociech. Ja przejmowałem dzieciaki po powrocie z pracy i z zakupów, odbierałem je z zajęć dodatkowych i przedszkola, a potem zabierałem na rower albo basen. To było dla mnie zrozumiałe, celowe i sensowne. Nie gubiłem się. Jeśli moja żona gotowała coś nowego, przepis znaleziony w necie traktowała wyłącznie jako sugestię. Zmieniała składniki i proporcje, to dodała, tamto odjęła. Ja trzymałem się ściśle receptury i za każdym razem uzyskiwałem ten sam efekt. Może dziwić, że tak różne osobowości jak my potrafiły się w takim układzie odnaleźć i spotkać pośrodku, ale nam się jakoś udawało...

Słowo „macocha” powinno zniknąć ze słownika języka polskiego i zostać zastąpione jakimś innym, które będzie się lepiej kojarzyć. Macochami jesteśmy straszeni już jako dzieci. Wbija nam się do głów stereotypy i uprzedzenia. W żadnej bajce nie ma macochy, która pokochałaby pasierba, tuliła go do snu i podtrzymywała na duchu, gdy tego potrzebował. Nie, w baśniach macocha to wiedźma. Ta, która knuje, terroryzuje, rzuca klątwy i się znęca. Dostała łatkę tej złej tylko dlatego, że jest drugą żoną. Kiedy moi rodzice się rozstali, oczywiste było, że zostanę z mamą. Nie chciałam mieszkać z człowiekiem, który – jak ciągle powtarzała mi mama – zdradził ją i sponiewierał, który nie szanował jej uczuć ani wspólnie spędzonych lat, a już najmniej szanował mnie, swoją rodzoną córkę. Nastawiała mnie przeciwko ojcu Z wyroku sądu jeździłam do ojca w co drugi weekend, na tydzień ferii i dwa tygodnie wakacji. Nie przepadałam za tym, bo w głowie ciągle dźwięczały mi słowa mamy, że tata zrobił coś strasznego. – Kocham cię, córeczko – zapewniał mnie. – I zawsze będę. Nie ułożyło nam się z mamą, i bardzo tego żałuję, ale unieszczęśliwialiśmy się nawzajem. Jesteśmy jeszcze w miarę młodzi, możemy ułożyć sobie życie na nowo – tłumaczył. – Mama też. Na pewno znajdzie kogoś, kto ją pokocha, jak na to zasługuje, jak tego pragnie… Tata nigdy nie mówił źle o mamie i powinnam to docenić. Ale byłam dzieckiem i dałam się zmanipulować matce, która wciąż dopisywała nowe zarzuty i pretensje do listy jego grzechów. Dlatego nie lubiłam ojca i nie ufałam mu. Zarazem go kochałam i chciałam, żeby wrócił. Takie pomieszanie z poplątaniem. A kiedy znalazł sobie nową babę… O, dopiero zaczął się cyrk. Nastawiana i nakręcana przez mamę, odmawiałam wizyt u ojca i poznania tej jego „flamy”. Mama wymyślała przeróżne epitety,...

Często słyszałam, że Maja to skóra zdjęta z matki. No cóż, dobre geny. Ja starzałam się wolno i ładnie, ona dojrzewała pięknie i zdrowo. Nie czekałam też z dzieckiem do czterdziestki, więc szybko zaczęłam słyszeć, że wyglądamy jak siostry. Majka najpierw krzywiła się na takie stwierdzenia, ale potem bawiło ją to i wbijało w jakąś tam dumę, wszak lepiej, gdy matka wygląda jak siostra, nie jak babcia. Wychowywałam ją właściwie sama. Mąż, na kontrakcie marynarskim, był gdzieś daleko. Brakowało mi go, ale taką podjęliśmy decyzję, trudną, ale wspólną – Antek będzie pływał na długich kontraktach, bo w ten sposób szybko zarobimy na mieszkanie. Szkoda, że równie szybko przywykł do bycia rzadkim gościem w domu. Nie umiał odnaleźć się w rytmie życia, które prowadziłyśmy z Majką, bo nie był jego częścią. Tęskniłyśmy za nim, rzucałyśmy mu się na szyję, gdy wracał, chciałyśmy spędzić z nim każdą chwilę… Ale już po tygodniu widziałam, że mąż wzdycha za morzem i wolnością. Kochał nas, czułyśmy to, jednak bardziej kochał morze i swoje życie z dala od nas. Więc znowu zostawałam sama. Majka była zdolnym, inteligentnym dzieckiem. Nie potrzebowała pomocy w nauce, była na tyle bystra, by sama odrabiać lekcje. Cieszyłam się, że choć ten obowiązek mam z głowy i córcia sama pilnuje swoich spraw. No i była ładna. Miło, gdy na spacerach obcy ludzie się za nią oglądali. – Prześliczna! Cała mamusia! – ćwierkały starsze panie. Nie da się zaprzeczyć. Porównując nasze zdjęcia z dzieciństwa, można się było pomylić, która jest która. Różnica tych dwudziestu lat bardziej była widoczna w modzie i fryzurach. Pochlebiało mi, nie ukrywam, gdy w sklepie proszono mnie o dowód. A Majka, gdy włożyła moje ciuchy i się podmalowała, mogła uchodzić za mnie. Czasem się tak przebierałyśmy dla zabawy. Czas ochronny dla...