Nigdy nie miałam dobrego kontaktu z córką. Eliza ma trudny charakter. Już jako dziecko często się buntowała. A czas jej dorastania najchętniej wymazałabym z pamięci. Przeciwstawiała mi się na każdym kroku, uciekała z domu, chodziła na wagary. Koszmar! Wychowywałam ją sama, bo mąż odszedł od nas, gdy Eliza była mała. Czasem myślę, że to dlatego tak dała mi popalić, zwyczajnie zabrakło jej twardej ręki ojca.    Największe problemy zaczęły się, gdy córka poszła do gimnazjum. Wtedy już zupełnie nie potrafiłam się z nią dogadać, żadne metody wychowawcze nie pomagały, nawet rozmowy z psychologiem uznała za głupie. Weszła mi na głowę, a ja początkowo tego nie zauważyłam, tak bardzo chciałam, żeby była szczęśliwa. Z czasem sytuacja mnie przerosła. Eliza rządziła mną, po prostu robiła, co chciała, a ja nie miałam wpływu na jej zachowanie. Wciąż wyrzucałam sobie, że jestem złą matką, ale nie umiałam tego zmienić. Nie wiedziałam – jak.    Jakoś tak w połowie drugiej klasy Eliza wdała się w złe towarzystwo. Wtedy też poznała tego swojego „chłopaka”. Zwykły osiedlowy cwaniak, który ani uczyć się nie chciał, ani żadną pracą się nie zhańbił. Był starszy od Elizy i czułam, że sprowadza ją na złą drogę. Po spotkaniach z nim wracała jakaś inna, pobudzona, zamykała się w swoim pokoju. Zrobiła się krnąbrna i opryskliwa. Zaczęła też nosić jakieś dziwne ciuchy.   – Zostaw mnie w spokoju! To nie twoja sprawa – zbywała mnie, gdy pytałam o tego jej Patryka.   – Usiądź, porozmawiajmy... – prosiłam.    – Weź, przestań! – odburkiwała.    – Eliza! Mamy tylko siebie. Kto cię lepiej zrozumie niż ja – tłumaczyłam.   – Odczep się! Jestem prawie dorosła! – krzyczała na odchodne.    I tak kończyły się zwykle nasze rozmowy. „Jestem prawie dorosła” – ten argument...

Można się obrażać, unosić dumą i honorem. Tylko co ja z tego dziś mam? Zostałam sama. A uczuć nie da się ot tak, po prostu zmienić. Wciąż kocham Bartka i bardzo za nim tęsknię. Co ja narobiłam! Jest późny wieczór. Siedzę w fotelu i czekam na Kaśkę. Przed kwadransem do niej dzwoniłam. – Chyba się zaczęło! – ryknęłam spanikowana w słuchawkę. – Uspokój się, usiądź wygodnie, oddychaj głęboko i zajmij czymś głowę Zaraz będę! – odparła. Łatwo powiedzieć: uspokój się, zajmij czymś głowę. Przecież ja zaczynam rodzić! No właśnie, wkrótce zostanę matką. Za kilka, może kilkanaście godzin przyjdzie na świat mój synek. Wiem, że to będzie chłopiec. Wszystko mam już przygotowane. Ubranka, łóżeczko, wózek… Na szafce w przedpokoju czeka niewielka torba z rzeczami do szpitala. Gdy Kaśka wreszcie dotrze, złapię ją pod pachę i sprowadzi mnie na dół do samochodu. O Boże, jak to dobrze, że ją mam… Inaczej zostałabym z tym wszystkim sama. Nie dlatego, że tak chciał los, ale przez swój głupi upór. Bartek i ja… Przypadkowe spotkanie na imprezie u znajomych, zauroczenie, ognisty romans i wielka miłość. Wspaniały związek pełen ciepła, wzajemnego zrozumienia i tolerancji. Owszem, zdarzały się kłótnie, ciche dni, ale zawsze wracały radość i szczęście. Tak jak po burzy zawsze wychodzi słońce. Miałam 24 lata, gdy go poznałam. Starszy ode mnie o 10 lat, zaimponował mi powagą i… dorosłością. Moi rówieśnicy myśleli głównie o zabawie, on był poważny i odpowiedzialny. Miał już za sobą nieudane małżeństwo, rozwód. Teraz chciał zacząć nowe życie. I na początku tej swojej nowej drogi natknął się na mnie. Po pięciu miesiącach znajomości zamieszkaliśmy razem Moją kawalerkę wynajęliśmy. Niczego nam nie brakowało – mieliśmy siebie, swoją miłość, mieszkanie, pracę. Bartek...

Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Dlatego już rok po ślubie zaszłam w ciążę. Kiedy nosiłam pod sercem naszą córeczkę Anię, sądziliśmy, że nie pozostanie ona długo jedynaczką. Niestety, los postanowił inaczej… Ogromne problemy, które wystąpiły podczas porodu spowodowały, że straciłam bezpowrotnie szansę na kolejną ciążę. – Bardzo mi przykro… – w oczach lekarza widziałam współczucie. Płakałam, ale łzy nie koiły mojego bólu Pokochałam moją córkę od pierwszego wejrzenia, ale zawsze, ilekroć na nią patrzyłam, myślałam też o tych wszystkich nienarodzonych dzieciach, które – tego byłam pewna – gdzieś tam na mnie czekają. Co się z nimi teraz stanie? Czy Pan Bóg podaruje je jakiejś innej mamie? Ta myśl, że inna kobieta będzie wychowywała moje dzieci , których nie zdołałam urodzić, zaczęła mnie prześladować, stała się wręcz moją obsesją. Kiedy mijałam na spacerze jakąś matkę prowadzącą wózek, nie mogłam się powstrzymać, aby do niego nie zajrzeć, nie sprawdzić, czy dziecko, które w nim leży, nie ma przypadkiem rysów moich albo Sławka, mojego męża. Mijały lata, nasza córeczka rosła jak na drożdżach, zaczęła przyprowadzać do domu koleżanki. To było nieuchronne, że w końcu zada pytanie: dlaczego nie ma brata albo siostry? No i zadała... – Bo mamusia już nie może urodzić dzidziusia, kochanie – powiedziałam jej zgodnie z prawdą. – A to trzeba go urodzić, żeby mieć? – zapytała naiwnie. Miała wtedy zaledwie 6 lat i nie wiedziała nic o prokreacji. Na jej pytanie w pierwszym momencie tylko się uśmiechnęłam. Pewnie ktoś jej powiedział, że dzieci przynosi bocian, albo kupuje się je w specjalnym sklepie. Ale potem w mojej głowie zaczęła kiełkować pewna myśl: „A może pytanie Ani wcale nie było takie bezsensowne?”. Faktycznie, czy musiałam urodzić dziecko, aby je mieć?...