Pamiętam, jak tamtego dnia siedziałam w pociągu do stolicy i z dumą opowiadałam przypadkowo spotkanej pasażerce o swojej córce. Julia była naszym oczkiem w głowie, może dlatego, że komplikacje przy porodzie i trudna operacja odebrały mi szansę na ponowne zajście w ciążę… Dbałam o Julię, chuchałam na nią i dmuchałam. Kupowałam jej najlepsze stroje, najdroższe zabawki.  Gdy miała pięć lat, zapisałam ją na zajęcia taneczne i język angielski. W końcu im szybciej maluchy rozpoczną naukę, tym lepiej, prawda? Cieszyłam się, że moja Julcia tak wspaniale się rozwija Była jedną z najlepszych uczennic w całej szkole, reprezentowała ją na wielu konkursach i olimpiadach. Popołudniami nadal uczęszczała na naukę tańca i języka, dodatkowo zapisałam ją na basen. Kiedy rozpoczęła naukę w gimnazjum, doszłam do wniosku, że zapiszę ją też do popołudniowej szkoły muzycznej. Uczyła się tam nie tylko śpiewu, ale i gry na gitarze. Byłam z niej taka dumna! Gdy poszła do liceum, załatwiłam jej korepetycje z biologii i chemii. Byłam pewna, że zechce zdawać na medycynę. Ja też chciałam być lekarzem, od zawsze o tym marzyłam, jednak moich rodziców nie było stać na opłacenie mi studiów. Pochodziłam z ubogiej rodziny, więc w sumie  na niewiele było ich stać… Dlatego obiecałam sobie, że mojej córeczce nigdy niczego nie zabraknie. Niestety, mój mąż miał nieco inne zdanie na temat wychowania naszej jedynaczki. Często czepiał się mnie, że za dużo od Julki wymagam, że przelewam na nią swoje ambicje, że chcę, by spełniała moje niespełnione marzenia… Ale to wcale tak nie było! Ja tylko nie chciałam, by czegokolwiek jej zabrakło, przede wszystkim pragnęłam jej pomóc! A przecież kto wie lepiej, czego trzeba dziecku, jeśli nie matka, prawda? – A spytałaś ją kiedykolwiek o zdanie? Nie! Ty tylko wymyślasz tysiące zadań dodatkowych. Ta...

Jak mogłam nie zauważyć! Jak mogłam dopuścić, żeby Janek, mój jedenastoletni syn, niemal sam prowadził cały dom… Od dawna wszystko było na mojej głowie. Eksmąż płacił alimenty, kiedy chciał. A żyć trzeba codziennie. Do pierwszego ledwie starczało.    Wracałam do domu w złym nastroju. Kolejny tydzień zostawałam w pracy po godzinach. „Przecież szef wie, że sama wychowuję trójkę dzieci!” – piekliłam się w duchu. Dużo pracowałam. Za dużo. Zgadzałam się na nadgodziny, bo chciałam dobrze wykształcić dzieciaki, ale zaczynało mi brakować sił.    Otworzyłam drzwi mieszkania i po ciemku namacałam włącznik światła. Przy wejściu walały się buty.    – Czy wy zawsze musicie zostawiać tu te buciory?! – wściekałam się od progu. – Zabić się o nie można! Ruszy się któreś, żeby zabrać siatki? Rąk nie czuję!   Mój jedenastoletni syn wyrósł przede mną jak spod ziemi. Ostrożnie wyjął mi zakupy z dłoni.    – Szef cię wkurzył? – skwitował bardziej, niż zapytał.– Czy masz te swoje trudne dni? – próbował mnie rozbawić.   – Nie mam żadnych cholernych dni, tylko raz w życiu chciałabym wrócić do posprzątanego domu! Za dużo wymagam?! – prychnęłam.    – Spoko, spoko, przecież ci pomagam – Jaś nie tracił zimnej krwi. – Usiądź, odpocznij. Zrobić herbatkę? – próbował mnie trochę udobruchać.    – Zrób – zgodziłam się łaskawie. Położyłam resztę siatek na stole i opadłam na krzesło.    – Jak dobrze… – westchnęłam. Nogi oparłam na małym taborecie. Lubiłam swoją kuchnię. Była maleńka, ale bardzo przytulna. Pogratulowałam sobie w duchu żółtych ścian, na które uparłam się parę lat temu w trakcie remontu. Mimo szarugi za oknem w pomieszczeniu było radośnie i swojsko.    – Czy to zapach wędzonki? – podeszłam do garnków stojących...

Marlena to moja siostra. Młodsza i nieodpowiedzialna. Wyszła za mąż tuż po maturze, zaledwie po pół roku znajomości i mniej więcej po roku się rozwiodła. Miała wtedy 21 lat.   – To była totalna pomyłka, fatalne zauroczenie. Ten facet kompletnie nie nadawał się do życia. Było, minęło, nie ma o czym gadać – mówiła, gdy pytałam ją o powód rozstania.    W tym nieudanym związku udane było chyba tylko jedno: dziecko. Kubuś był naprawdę słodkim chłopcem i szybko stał się ulubieńcem całej rodziny. Zwłaszcza babci. To właściwie ona zajmowała się wnukiem, bo mojej siostrze po zakończeniu urlopu macierzyńskiego zwyczajna rola matki przestała odpowiadać. Zamiast po pracy wracać do domu i opiekować się synkiem, wolała chodzić do klubów, spotykać się ze znajomymi. Nie podobało mi się to.   – Marlena, ogarnij się! Nie głupio ci tak wykorzystywać mamę? Przecież ona nie jest już najmłodsza! Nie ma siły siedzieć od rana do nocy z maluchem! – zżymałam się.   Ale siostra tylko machała ręką.   – Przestań się wtrącać! To nie twoja sprawa! A poza tym wcale jej nie wykorzystuję! Sama każe mi wychodzić wieczorami. W przeciwieństwie do ciebie rozumie, że jestem jeszcze młoda i muszę się wyszaleć – odpowiadała.    Gdy to słyszałam, wszystko się we mnie ze złości gotowało. Zastanawiałam się, jak ona może być taką egoistką! Półtora roku temu mama nagle zmarła. Na zawał. Bardzo przeżyłam jej śmierć. Siostra odczuła stratę jeszcze bardziej boleśnie. Z dnia na dzień straciła nie tylko ukochaną osobę, ale też opiekunkę do dziecka. Kubuś miał co prawda już 4 lata i chodził do przedszkola, ale przez resztę dnia trzeba było się nim zająć. Do Marleny szybko dotarło, że musi zapomnieć o rozrywkowym życiu. I wydawało się, że się z tym pogodziła.   – Wiem, że do niedawna ostro szalałam –...