Jejku, ale ja się wreszcie wyspałam! Kochana Redakcjo, po miesiącu od porodu poczułam, że tracę grunt pod nogami. Po 7 miesiącach wiedziałam, że jeśli czegoś szybko nie zrobię, stanie się coś złego. Podjęłam decyzję, wyjechałam na całych 7 dni. Mąż nadal się do mnie nie odzywa. Przyznam, że nie zastanawiałam się długo, nie miałam dylematów, czy zostawiać córeczkę, czy mąż sobie poradzi itp. Bez przesady. Spadałam w przepaść, nie było o czym dywagować. I tak, przyznaję też, że to było koszmarne przeżycie – zostawić 7-miesięczne dziecko, zaufać umiejętnościom męża, odciąć się i zwalczyć poczucie winy. Ale dałam radę. Dla naszej rodziny. U nas w domu do tej pory było tak, że ja zajmowałam się domem, a mąż pracą. Jakbym zaczęła za bardzo się tłumaczyć z mojego pomysłu, on nigdy by mnie z domu nie wypuścił. Więc dosłownie uciekłam.  Ktoś spyta, dlaczego. Odpowiedź jest prosta, każda matka ją zna. Nie dawałam rady, sama ze wszystkim. Mój mąż nie rozumiał, że opieka nad dzieckiem to ciężka harówka. Musiałam mu to uzmysłowić, on musiał poczuć, z czym ja się mierzę 24 godziny na dobę. W ogóle nie było mi go żal. Wróciłam po tygodniu, wyspana i wypoczęta jak nigdy. To było cudowne uczucie. Wiedziałam, że wszystko z córeczką jest dobrze, dzwoniłam codziennie. Mąż nie za bardzo chciał ze mną rozmawiać. Ten tydzień był dla niego koszmarem i ja to doskonale rozumiem. Ale wiecie co, wróciłam do w miarę ogarniętego mieszkania, uśmiechniętej i najedzonej córeczki ubranej w czyste ciuszki. Mąż dał radę, bo nie miał innego wyjścia. Trochę mi się śmiać chce, że mąż nie odzywa się do mnie od paru dni. Ale wiem, że mu przejdzie i że coś do niego dotarło. Teraz więcej robi przy naszym dziecku. Szok chyba minął. Uważam, że kobiety powinny więcej uwagi poświęcać...

Jestem mamą 3-latki i rocznego synka. Mieszkamy na wsi, do przedszkola daleko, więc siedzę z dziećmi w domu. Chciałam krótko opisać mój typowy dzień i zapytać, co robię nie tak. Może coś jeszcze mogłabym robić, żeby być lepszą mamą dla swoich dzieci? Ciągle mnie krytykuje Jest mi bardzo przykro, bo jeszcze nigdy nie usłyszałam miłego słowa od męża, odkąd urodziły się nasze dzieci. Ciągle tylko ma uwagi i twierdzi, że mogłabym się lepiej postarać. Myślę sobie, że może on ma rację i coś robię źle? Moja córeczka jest bardzo nerwowa, często płacze, histeryzuje, a synek uwieszony na mnie przez całe dnie, za nic nie mogę go oderwać od siebie. Może to przeze mnie są takie kłopoty z naszymi dziećmi? Mąż wychował się z dwoma siostrami i dwoma braćmi. Był najstarszy, więc wiele widział i pomagał swojej mamie. Może więc on wie, co mówi? A tak wygląda mój dzień: wstaję o 5, żeby zdążyć dzieciom naszykować śniadanie. Mały budzi się różnie, ale córeczka czasem o 5.30 już jest na nogach, więc mam mało czasu. Potem jemy, myjemy się, ubieramy, jak jest ciepło, wychodzimy na podwórze. Dzieci się bawią, a ja jednym okiem ich pilnuję, bo muszę nastawić obiad i zrobić pranie. W czasie drzemki małego czasem włączam córce bajki i ogarniam coś w gospodarstwie. Później jedzenie, zabawy, sprzątanie. Zawsze coś wyskoczy w międzyczasie, płacz o byle co, jedno nie chce jeść, drugie krzyczy. Jak to z dziećmi. Po kolacji i kąpieli kładę dzieci do łóżek. Jak dobrze pójdzie o 21 śpią. Potem jeszcze ogarniam bałagan, który został, szykuję jedzenie na następny dzień.  Moje dzieci są zawsze czyste, najedzone, kiedy chorują, pilnuję leków i dbam o nie. Nie jeżdżą na wakacje i nie mają modnych ubrań ani zabawek, ale nie stać nas na to. Jestem zmęczona fizycznie i bardzo wyczerpana emocjonalnie. Może popełniam gdzieś błąd,...

Nauczyciele są od nauki tabliczki mnożenia, czytania, omawiania lektur. Nie od pouczania rodziców. A może się mylę? Zostawiła liścik w śniadaniówce Szanowna Redakcjo, proszę o potwierdzenie, że mam rację, albo o wyprowadzenie mnie z błędu. Moim zdaniem wychowawczyni mojego syna posunęła się za daleko i pomyliła swoją rolę nauczyciela z rolą rodzica. To ja jestem matką i decyduję, co je moje dziecko. Tymczasem ona postanowiła się wtrącić, jak jakiś kontoler. Uważam, że nauczyciel nie ma prawa zaglądać dzieciom do śniadaniówek i komentować. A już tym bardziej pouczać rodziców. Wczoraj po szkole znalazłam w śniadaniówce syna karteczkę z odręcznie napisaną wiadomością. Wychowawczyni napisała, że na przyszłość prosi o zwrócenie uwagi na zawartość lunchboxa i wkładanie tam zdrowszych przekąsek. 'W szkole dbamy o kształtowanie zdrowych nawyków żywieniowych, niezdrowe przekąski utrudniają nam pracę'. I na końcu uśmieszek. Zagotowałam się! Wszystko dlatego, że tego dnia dałam synkowi do śniadaniówki kilka chipsów. Utrudniam pracę nauczycielom! Przepraszam, ale to tylko i wyłącznie moja sprawa, co daję synowi do jedzenia. Ciekawa jestem komentarzy innych Waszych czytelniczek. Czy komuś zdarzyło się coś podobnego? Czy ja przesadzam? Żaneta Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż zaszalał z prezentem komunijnym dla chrześnicy. Jak mu to wybić z głowy? Puści nas z torbami!" "Ogarniam cały dom i dwójkę dzieci, a mąż każe mi jeszcze iść na etat. Ciągle narzeka, że do niczego się nie dokładam" "Mój syn podliczył koperty z komunii i wpadł w szał. Gdzie popełniłam...