Dlaczego ludzie uzurpują sobie prawo do wtrącania się w moje życie, do tego w tak intymną jego część. Podjęłam już decyzję co do mojego macierzyństwa i nikomu nic do tego!
Może to dziwne, ale jakoś nigdy nie miałam instynktu macierzyńskiego. Kiedy moje koleżanki z pracy z dumą prezentowały swoje rosnące brzuszki, ja z niepokojem czekałam na wynik testu ciążowego. I oddychałam z ulgą, gdy okazywało się, że jest ujemny.
– Zobaczysz, i na ciebie przyjdzie kiedyś czas. Ja też na początku nie chciałam, a teraz zobacz, z niecierpliwością czekam na drugie – tłumaczyła mi moja najlepsza przyjaciółka, Iwona, która podobnie jak ja wyszła za mąż blisko trzydziestki i zarzekała się, że nigdy nie będzie miała dzieci.
– Pewnie masz rację – przytakiwałam jej, ale gdzieś tam w głębi duszy czułam, że to „kiedyś” nigdy nie nastąpi.
I rzeczywiście, mijały lata, a moja niechęć do macierzyństwa wcale nie słabła. Wręcz przeciwnie – po opowieściach moich koleżanek o nieprzespanych nocach i chronicznym braku wolnego czasu jeszcze wzrastała. Kiedy więc one rodziły kolejne dzieci, ja i mąż przygarnialiśmy… kolejne bezdomne psy. Najpierw Ambrożego, potem Kufla i Alberta. Kochaliśmy je nad życie.
Jakieś podobieństwo rzeczywiście było – poświęcaliśmy im niemal każdą wolną chwilę, a one robiły z nami, co chciały… Czasem miałam wrażenie, że obowiązującym językiem w naszym domu powinno być szczekanie. Mąż przyjął ze zrozumieniem moją decyzję o tym, że nie zamierzam mieć dzieci.
Nie naciskał, nie nalegał. Był starszym ode mnie rozwodnikiem, miał syna i córkę z pierwszego małżeństwa.
– Ja tam już o przyrost naturalny zadbałem, statystycznie jestem więc w porządku. Ale gdybyś zmieniła zdanie, jestem gotów – śmiał się.
Myślę, że mu się podobało to nasze bezdzietne małżeństwo. Cieszył się, że mam do kochania tylko jego i że nie musi się moją miłością z nikim dzielić. Mieliśmy czas tylko dla siebie i byliśmy szczęśliwi.
Najbliżsi, zwłaszcza ze strony męża, nie dawali nam spokoju. Jurek wychował się w tradycyjnej, śląskiej rodzinie. Tam posiadanie przynajmniej dwójki dzieci było niemal obowiązkowe. O matko, ile ich było! Ciotki, wujkowie… Rodzeństwo, cioteczni bracia, siostry. Ich dzieci, wnuki… Aby wszyscy mogli zasiąść przy jednym stole, trzeba było wynajmować salę weselną.
„No kochani, kiedy wreszcie będzie was troje? Może za mało się staracie?” – dopytywali się w czasie takich spotkań, patrząc na mnie znacząco.
Strasznie mnie to denerwowało.
– Dlaczego twoje ciotki włażą z butami w nasze życie? Przecież to prywatna sprawa. Nie zamierzam im się z niczego tłumaczyć – denerwowałam się.
– Daj spokój, wiesz, jakie one są… Dla nich dzieci to największe szczęście, cel życia każdej kobiety. W głowie im się nie mieści, że można świadomie zrezygnować z macierzyństwa. Dla świętego spokoju musisz lawirować. Kiedyś odpuszczą – tłumaczył.
Nie chciałam, żeby w rodzinie gadali, że wziął sobie za żonę jakieś dziwadło. Udawałam więc, że nie słyszę tych wszystkich pytań albo szybko zmieniałam temat. Kiedy to nie skutkowało, mówiłam, że nie jestem jeszcze gotowa do macierzyństwa, że mam bardzo absorbującą pracę albo że na dziecko nas nie stać, bo musimy spłacać duży kredyt. Te odpowiedzi nikogo jednak nie zadowalały.
„Nie gotowa? Co ty opowiadasz, przecież każda kobieta jest na TO gotowa”. „Absorbująca praca? To nie powód, by rezygnować z dziecka. Nasze powołanie to macierzyństwo”. „Kredyt? Wiele małżeństw żyje na kredyt i to im nie przeszkadza w powiększaniu rodziny” – słyszałam.
Doszło do tego, że moja ciąża stała się głównym tematem wszystkich rodzinnych spotkań. Kiedy tylko pojawialiśmy się na jakichś imieninach, urodzinach czy chrzcinach, zawsze słyszałam to samo: „Kasiu, czy już jesteś przy nadziei?”.
Gdy odpowiadałam, że nie, pytający nie kryli zawodu.
Chciałam załatwić tę sprawę raz na zawsze. Okazja nadarzyła się podczas wielkiego przyjęcia z okazji złotych godów teściów. Znowu padło wiadome pytanie, i nie wytrzymałam. Wstałam i powiedziałam, że chcę coś ogłosić. Mąż chyba wyczuł, o co mi chodzi, bo zaczął mnie kopać w kostkę. Ale ja nie zamierzałam wcale przestać. Pamiętam, że wszyscy zwrócili się w moją stronę.
Pewnie myśleli, że wreszcie obwieszczę wszem i wobec, że zostaniemy rodzicami.
– Nie chcę mieć dzieci. To moja świadoma i ostateczna decyzja. Dlatego proszę mnie więcej nie pytać o to, czy jestem w ciąży. Nie jestem i nie będę – wypaliłam.
Na sali zapanowała najpierw kompletna cisza, a potem... rozgorzała gorąca dyskusja. Jedni mówili, że jestem egoistką i myślę tylko o swoich przyjemnościach, jeszcze inni próbowali mnie przekonywać i mówić, co tracę: tupot małych stópek, radosne uśmiechy, no i herbatę na starość.
– Zobaczysz, kiedy będzie już za późno, pożałujesz swojej decyzji – powiedziała teściowa, kończąc dyskusję.
Czułam, że mam w rodzinie przechlapane.
– No i po co się odzywałaś! Zepsułaś całą imprezę, a przy okazji sprawiłaś mamie wielką przykrość! – strofował mnie po powrocie do domu mąż.
Strasznie mnie to wkurzyło.
– Przykrość? To mnie jest przykro, że wszyscy ciągle zadają mi te głupie pytania. To moje życie i innym nic do tego! – krzyknęłam.
Więcej się nie odezwał, ale byłam przekonana, że ma do mnie pretensję. Przez kolejne lata miałam spokój. Nikt w rodzinie nie wracał do tematu. Nawet nie było zbyt wielu okazji, bo nie zapraszano nas już tak często, jak kiedyś. Czułam, że to przeze mnie.
Kiedy więc dostaliśmy zaproszenie na ślub córki jego kuzynki, aż podskoczył z radości.
– No to wreszcie się pobawimy na prawdziwym śląskim weselu! – cieszył się.
Zabawa rzeczywiście była przednia. A i rodzina nie patrzyła już na mnie tak krzywo, jak wcześniej. Właśnie mieliśmy po raz kolejny wypić zdrowie młodej pary, gdy do naszego stołu przysiadła się ciotka Eliza. Nie było jej w Polsce od 15 lat i krążyła od stolika do stolika, próbując nadrobić towarzyskie zaległości. Kiedy już wreszcie dowiedziała się, kto jest kim i z kim, zaczęła przyglądać się nam badawczo.
– A właściwie dlaczego wy nie macie dzieci? Przecież jesteście z dziesięć lat po ślubie! – wykrzyknęła na całą salę.
Zamarłam.
„No i znowu to samo” – pomyślałam załamana. Już chciałam wstać i wyjść, gdy usłyszałam głos męża.
– Ależ ciociu, my mamy dzieci. Trzech synów – mówił. A potem wyjął z portfela zdjęcia naszych psów. – Proszę, to jest Ambroży, najstarszy. Straszny z niego rozrabiaka. A to bliźniaki Kufel i Albert. Aż trudno uwierzyć, że są braćmi, prawda? Jeden czarny, a drugi biszkoptowy – tłumaczył.
Ciocia wyglądała na kompletnie zaskoczoną.
– Ale Jerzy, przecież to są psy. Nie powinieneś tak żartować. Ja pytam poważnie – przerwała mu.
– Psy? Naprawdę? To dziwne… Próbowaliśmy z Kasią, próbowaliśmy i takie coś wyszło. Więc kochamy nad życie – odparł mój mąż.
Spojrzałam na siedzących obok nas teściów. Jeszcze próbowali nad sobą panować, ale po chwili wybuchnęli śmiechem.
– Zdrowie wszystkich dzieci świata! Niezależnie od tego, jak wyglądają! – wzniósł toast mój mąż. Wypili wszyscy.
Katarzyna, lat 35
Czytaj także:
Witka poznałam na studiach. Nie od razu się polubiliśmy, ale w końcu lody zostały przełamane i początkowa niechęć zmieniła się w sympatię, a z czasem miłość, która po czterech latach zaprowadziła nas do ołtarza. Zaraz po ślubie zaczęliśmy starać się o dziecko. Pochodzę z tradycyjnej wielodzietnej rodziny. Witek również miał trzy siostry i żadne z nas nie chciało odkładać na później decyzji o dziecku. Ani poprzestać na jednym potomku. Wydawało mi się, że to takie proste. Kilka chwil przyjemności, potem dziewięć miesięcy oczekiwania, poród i za dwa lata powtórka z rozrywki. Tak to sobie zaplanowaliśmy. Chcieliśmy mieć co najmniej trójkę dzieci. Z góry założyliśmy, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Niestety, było inaczej. Staraliśmy się o dziecko przez kilka miesięcy i nic, zero rezultatów. Byłam gotowa zrobić wszystkie dostępne badania, szalałam i panikowałam, chciałam umawiać nas do najlepszych specjalistów, ale Witek zaprotestował. – Spokojnie, nie stresuj się tak. Dajmy sobie jeszcze trzy miesiące, a jak się nie uda, to wtedy pójdziemy do lekarza – uspokajał mnie. Zgodziłam się. I chyba wtedy sobie odpuściłam. Założyłam, że wytrzymam jakoś te trzy miesiące… I już po dwóch spotkała mnie niespodzianka – nie dostałam okresu! Każdy z trzech zrobionych testów ciążowych potwierdził, że tym razem się udało! Myślałam, że z radości oszaleję! Od razu obdzwoniłam znajomych, przyjaciół, rodzinę i z każdym dzieliłam się radosną nowiną. Miałam ochotę wyjść na ulicę i krzyczeć, że będę mamą! Jeszcze tego samego wieczoru chciałam zamówić wyprawkę i zapas pieluch na pierwsze pół roku! Na szczęście Witek wybił mi ten pomysł z głowy. Z utęsknieniem czekałam na wizytę u ginekologa, którą umówiłam za dwa dni. Chciałam już usłyszeć, że wszystko jest dobrze. Zobaczyć moją...
Weź jeszcze szalik, dziś jest zimno – zawołałam do Krzysia, gdy wychodził do szkoły. Patrzyłam z czułością, jak staje na palcach i wyciąga wysoko ręce, żeby dosięgnąć do górnej półki. Podeszłam, podałam mu szalik, przytuliłam i pocałowałam w czoło. Wybiegł z domu w doskonałym nastroju, machając mi na do widzenia. To była jedna z tych chwil, kiedy zapominałam, że nie jestem jego mamą. Choć początki były trudne, teraz funkcjonowaliśmy w pełnej harmonii – jak matka i syn. Kto by pomyślał jeszcze dziesięć lat temu, że z beztroskiej i dość niefrasobliwej nastolatki stanę się odpowiedzialną kobietą radzącą sobie z opieką nad dzieckiem i całą masą innych obowiązków. Krzyś wie, że nie jestem jego mamą. Nieraz pokazywałam mu zdjęcia naszych rodziców i opowiadałam mu o nich. Jednak kiedy w wieku pięciu lat zapytał, czy mógłby mówić do mnie: „mamo”, nie miałam serca odmówić. A odkąd zaczął mnie tak nazywać, naprawdę się tak poczułam. Taki scenariusz napisało dla nas życie – nie chciałam i nie mogłam dopuścić, by Krzyś ucierpiał w związku z tą stratą. W końcu był moim jedynym bratem. Wiedziałam, że go nikomu nie oddam Osiem lat temu, gdy rodzice poinformowali mnie, że mama spodziewa się dziecka, osłupiałam. Miałam siedemnaście lat. Byłam jedynaczką. W podstawówce wciąż próbowałam ich namówić, żeby postarali się o rodzeństwo dla mnie, ale ciągle mówili „nie”, więc wreszcie odpuściłam. Gdy byłam w liceum, przez myśl mi nawet nie przeszło, że nasza rodzina mogłaby się powiększyć. Odpowiadało mi to, że byłam oczkiem w głowie mamy i taty i nie musiałam, jak niektóre moje koleżanki, zajmować się młodszym rodzeństwem. Tymczasem niedługo przed maturą rodzice zgotowali mi taką niespodziankę. Nie byłam zachwycona, delikatnie mówiąc! Mały brzdąc to już nie to samo, co dwa, a nawet pięć lat...
Kilka lat temu mieszkaliśmy z mężem i naszym maleńkim synkiem Stasiem w bloku na warszawskim Mokotowie. Piotr był grafikiem w agencji reklamowej, ja zajmowałam się domem i prowadziłam z przyjaciółką butik z damskimi ciuszkami. Miewaliśmy problemy, jak każde małżeństwo, ale jakoś sobie radziliśmy. Święcie wierzyliśmy, że czeka nas wspaniała przyszłość. Oczywiście w Warszawie, bo nie wyobrażaliśmy sobie, że moglibyśmy mieszkać gdzieś indziej. Szczególnie mąż był bardzo związany z miastem. Nie znosił wsi i wcale tego nie ukrywał. Często proponowałam, żebyśmy się wybrali na wakacje do moich rodziców na Podlasie, ale on tylko się krzywił. – Kochanie, daruj sobie. Nie wytrzymałbym tam tak długo. Wieś jest dla mnie za spokojna, za sielska i za anielska – mówił z przekąsem. Do rodziców jeździliśmy więc rzadko, i to na jeden, góra dwa dni, bo trzeciego Piotr robił się troszkę nerwowy. Brakowało mu miejskiego zgiełku, bieganiny, zatłoczonych skrzyżowań. Uspokajał się dopiero wtedy, gdy przekraczaliśmy rogatki. Początkowo nasz synek rósł zdrowy i silny. Kiedy jednak skończył trzy latka, zauważyliśmy, że często się przeziębia i jest alergikiem. Nawet kilka razy w miesiącu musiałam chodzić z nim do lekarza. Dostawał leki, coraz silniejsze, ale jego stan wciąż się pogarszał. Kiedyś miał taki atak duszności, że przestraszyłam się nie na żarty. Karetka zabrała go do szpitala. Lekarze opanowali sytuację, ale uprzedzili, że ataki będą się powtarzać. Coraz silniejsze i groźniejsze. – Nic więcej nie możecie zrobić? Nie mogę patrzeć, jak moje dziecko się męczy – dopytywałam przerażona. – My już raczej nie, ale państwo, jako rodzice, owszem – usłyszałam. – Zrobimy wszystko, co trzeba! – Konieczna jest zmiana klimatu. Najlepiej, gdybyście zamieszkali z synkiem gdzieś na wsi, z dala od miasta....
