Nancy Young jest mamą 17 dzieci i babcią 7 wnuków. Aktualnie mieszka z mężem i 12 dziećmi. Najstarsze pociechy zdążyły bowiem wyfrunąć z rodzinnego gniazda i założyć własne rodziny. Chce pobić rekord świata? 38-latka nie wyklucza, że jeszcze nie raz zostanie mamą. Wiele wskazuje na to, że wielodzietna rodzina daje jej mnóstwo radości. A także dostarcza powodów, dzięki którym mama staje się coraz bardziej sławna. Jako matka tak licznej czeladki założyła kanał na YouTube, na którym dzieli się opowieściami ze swego życia. Jedną z najpopularniejszych anegdot jest ta na temat narodzin Archiego, najmłodszego synka. Nancy przyznaje, że obawiała się, iż poród nastąpi w Halloween, ponieważ „mógłby wtedy wyglądać jak mały <<obcy>>”. Ku radości mamy, synek postanowił pojawić się na świecie dokładnie w dzień, gdy jego najstarszy brat Elvin świętował w gronie bliskich własne urodziny… Jak mówi Nancy, najmłodszy synek okazał się prezentem urodzinowym dla najstarszego syna.  „Prawdziwa mama” wie, jak sobie radzić z prawdziwymi problemami? Swój kanał nazwała „Real mum, real solution”, co można przetłumaczyć jako: Prawdziwa mama, prawdziwe rozwiązanie (problemów). Wiele osób bardzo polubiło Nancy. I chętnie słucha jej rad na temat prowadzenia domu. Ludzie wierzą bowiem, ze 38-latka musi być niezwykle zorganizowaną osobą. Radzi ona np. rodzicom, by minimum 2 razy w ciągu roku segregować dziecięce ubrania i zabawki – na te, które mogą się jeszcze przydać, oraz te, których bezwzględnie należy się pozbyć. Pod filmikiem, na którym 38-latka opowiada o narodzinach Archiego, pojawiło się nie tylko mnóstwo gratulacji, ale i osobistych wyznań. „Gratulacje! Pochodzę z rodziny składającej się z 18 dzieci. Ja urodziłam się jako 13. Moi rodzice już nie żyją, ale my nadal jesteśmy razem i kochamy się. Mieszkamy w...

„Szkolenie” 3-latka miało trwać tydzień. Jednak 3 dni przed jego końcem okazało się, że chłopiec zniknął. I że nikt nie wie, co się stało z dzieckiem… Uznała, że wychowanie synka wymaga „męskiej ręki” 31-letnia Katrina Baur z Wisconsin (USA) uznała, że sama nie da rady uporać się z niesfornością swego 3-letniego synka. I że dużo lepszym nauczycielem posłuszeństwa będzie jej 39-letni chłopak. Jesse Vang zgodził się. Przyjął dziecko pod swój dach, by z dala od domu pokazać mu, czym jest dyscyplina. Urządził mu coś w rodzaju obozu dla rekrutów? Jesse Vang przyznał, że należy do dość zasadniczych i wymagających osób. I że faktycznie próbował nauczyć synka przyjaciółki, jak należy się zachowywać. Pokazując, że za złe zachowanie czeka go kara. I to, jak bardzo powinien doceniać mieszkanie z mamą. Powiedział chłopcu, że teraz przechodzi coś w rodzaju męskiego obozu dla rekrutów… Wielogodzinne stanie. Trening powtarzania słów „Przepraszam, mamusiu”. Straszenie polaniem zimną wodą. Mimo tych praktyk, jak zapewnia „trener” chłopca, 3-latek nie sprawiał wrażenia zastraszonego czy nieszczęśliwego. Gdzie jest dziecko? W dzień, w którym zaginął mały Elijah, ostatnią osobą, która widziała chłopca, był Jesse Vang. Zeznał, że rano dał dziecku na śniadanie płatki (bez mleka). Następnie udał się na drzemkę, podczas której kazał chłopcu stać przy łóżku i… modlić się. Właśnie wtedy 3-latek miał zniknąć. Przepadł jak kamień w wodę. „Opiekun” trafił do aresztu. Wkrótce potem za kratkami znalazła się również matka chłopca. W poszukiwania dziecka zaangażowana jest policja oraz ludzie wstrząśnięci zniknięciem małego Elijaha. Śledczy zapewniają, że robią wszystko, by odnaleźć dziecko. Starsza siostra zaginionego chłopca...

Mój mąż stwierdził kiedyś, że narodziny córki ani o centymetr nie zmieniły mojej figury, za to diametralnie odmieniły moje usposobienie. Zupełnie jakbym podczas porodu uszkodziła sobie kanaliki łzowe. Śmiałam się razem z nim, lecz w głębi ducha przyznawałam mu rację. Od dnia, kiedy na świat przyszła Ola, płakałam bardzo często. Jakbym nie umiała inaczej wyrazić uczuć, które we mnie buzowały. Wzruszał mnie każdy uśmiech córeczki, każde spojrzenie jej wielkich, szarych oczu. Czułam łzy pod powiekami, kiedy robiła coś po raz pierwszy, próbowała złapać mój palec, wyciągała rączki do karuzelki nad łóżeczkiem albo do puchatego misia, którego dostała od moich rodziców. Tego wieczoru też tak było. Ola była już wykąpana, przebrana w kolorową piżamkę, gotowa do snu. Ale nie zamierzała jeszcze spać. Chciała ćwiczyć świeżo nabytą umiejętność – chodzenia czy raczej przemieszczania się – za pomocą wszystkiego, czego można się było złapać, a co było w zasięgu jej małych rączek. Od kilku minut przyglądałam się, jak wędrowała w moim kierunki. Wkładała w to wiele wysiłku, przytrzymywała się boku kanapy, oparcia krzesła, brzegu stołu, z którego w panice ściągnęłam obrus. Kiwała się na boki i chwiała na krótkich, tłustych nóżkach, ale wytrwale parła do przodu. Powstrzymywałam się z całej siły, żeby nie przerwać tego mozolnego marszu i nie chwycić jej w objęcia. Zrobiłam to dopiero w chwili, kiedy Ola zbliżyła się tak bardzo, że mogła złapać mnie za kolano i spojrzeć mi w oczy wzrokiem zwycięzcy. – Brawo, córeńko – wyszeptałam, dumna jak paw, zamknęłam ją w objęciach i zaniosłam w stronę łóżeczka. Co wieczór zanosiłam Olę do łóżka, nakrywałam kołderką i całowałam, a potem delikatnym ruchem robiłam na jej czółku znak krzyża, by dobry Bóg miał ją w swojej opiece. To były nasze, tylko nasze...