Doskonale zdaję sobie sprawę, co sobie o mnie niektórzy pomyślą – w głowie mi się poprzewracało! Przecież mam kochającego męża i roczne dziecko, o które tak długo się staraliśmy. Mąż dobrze zarabia, więc nie muszę martwić się o finanse. Jeśli tylko bym chciała, mogłabym już nigdy nie wracać do pracy. Żyć, nie umierać! Dlaczego w takim razie czuję się tak beznadziejnie?
Mam rodzinę, o której zawsze marzyłam. Wyszłam za mąż i urodziłam swoje dziecko grubo po trzydziestce, więc musiałam trochę na nich poczekać. Mam piękny, duży dom z ogrodem. Mój maluch jest zdrowy i nie sprawia większych problemów. Kocham go, nie wyobrażam sobie bez niego życia i mogłabym patrzeć na niego godzinami. To prawdziwy skarb! Zdaję sobie sprawę, że nie każda kobieta, która pragnie mieć dziecko, w końcu zostanie mamą. Wiem, że jestem szczęściarą, ale czegoś mi brakuje.
Chciałabym zachować to, co mam, a jednocześnie wrócić do mojego poprzedniego życia. Spotkania z przyjaciółmi, randki z partnerem w świetnych knajpach, wyjazdy służbowe i te tylko we dwoje... Czy będę okropną matką, jeśli powiem, że bardzo mi tego brakuje?
Czuję się samotna. Potrzebuję ludzi, towarzystwa. Twórczej energii i nowych pomysłów! Chciałabym mieć gdzie znów ładnie się ubrać (chodzenie wciąż w domowych dresach mnie już dobija). Chciałabym znów poczuć się nie tylko jak żona i matka, ale też (a może przede wszystkim?) jak kobieta. Chciałabym, żeby mój mąż patrzył na mnie z dawnym pożądaniem. Żeby nam się układało w łóżku tak jak kiedyś. Chciałabym się do niego przytulić i mu wyżalić, ale jak, skoro wiecznie go nie ma w domu?
Kocham swoje dziecko, ale jestem zmęczona. Czuję się, jakbym żyła w klatce. Jestem uziemiona w naszym domu i nie mam nawet komu opowiedzieć o swoich problemach i frustracjach. Mam się zwierzać rocznemu dziecku?!
Jeszcze raz: zdaję sobie sprawę, że jestem w uprzywilejowanej pozycji. Wiele kobiet na pewno zazdrości mi takiego życia. Ale to wcale nie poprawia mi humoru. Wiedziałam, że kiedy urodzę dziecko, wiele się zmieni. Nikt nie mówił, że zupełnie przestanę poznawać samą siebie. Mam wrażenie, że w moim życiu nie ma już miejsca na żadne pasje i zainteresowania. Dziecko jest teraz najważniejsze, to oczywiste, ale ja też chcę czuć, że żyję!
Mam prawo do chwili dla samej siebie, tymczasem wszystko jest na mojej głowie! Męża nigdy nie ma. Z tym już się powoli godzę. Ale kiedy mówię mu, że chciałabym zatrudnić opiekunkę (albo chociaż pomoc domową, która by mnie trochę odciążyła), zbywa mnie. A przecież nas na to stać! Naprawdę nie wiem, już co mam robić. Już zawsze tak będzie wyglądało moje życie?
Anna
Zobacz też:
„Teściowej nie zwraca się do mojej córki po imieniu, bo twierdzi, że jest ono DZIWACZNIE”
Postanowiłam napisać do was, do redakcji, bo jesteście moim ulubionym portalem dla mam i wiele ciekawych rzeczy tu się dowiedziałam. Zawsze znajdę tu ważne informacje, inspiracje zabaw z dziećmi albo ciekawe przepisy na obiad. Po prostu kocham być mamą i zdaje się, że w tym jest cały problem. Nie dla mnie. Dla mojego męża. Szczerze mówiąc, liczę na waszą podpowiedź, bo już kończą mi się argumenty. Boję się, że moje małżeństwo skończy się rozwodem. Tylko proszę, nie publikujcie mojego imienia, bo to by mi tylko skomplikowało i tak już napiętą sytuację. Ale od początku. Zawsze chciałam mieć rodzinę. Męża i liczną gromadkę dzieci, bo od zawsze wiedziałam, że chcę być mamą. Kocham dzieci, kocham być w ciąży, a maluszki są całym moim życiem. Oczywiście, kocham też męża, chociaż ostatnio zupełnie nam się nie układa. Mąż chce, żebym wróciła do pracy Mamy trójkę dzieci, najstarsza jest Emilka i niedługo skończy pierwszą klasę, Oliwka ma pięć latek, a Mateuszek trzy. I od kiedy synuś poszedł do przedszkola, zaczął się mój, a w zasadzie nasz problem. Mój mąż chce, żebym wróciła do pracy. A ja nie chcę. I co więcej, nie widzę nawet w tym najmniejszego sensu. Czas spędzony z dziećmi jest dla mnie bezcenny, a umówmy się, jak pójdę do pracy, to wszystko, co teraz robię w domu, jak nie ma dzieci, będę robiła popołudniami i już nie starczy mi ani czasu, ani sił na dzieci. Pieniędzy nam nie brakuje Więc on chce, żebym wróciła do pracy, zrobiła coś sensownego ze swoim życiem, skoro dzieci odchowane i są w przedszkolu. Jemu się wydaje, że leżę i nic nie robię, chociaż cały dom na mojej głowie! I jeszcze muszę teściowej pomagać. I jak sam mówi, tu nie chodzi o pieniądze, chociaż moim zdaniem tak, tylko się nie chce przyznać. Pewnie uważa, że lepiej jest mieć więcej niż mniej i dlatego wysyła mnie do pracy. Tylko po...
Moim życiem zawsze rządził przypadek. Najlepszą szkolną koleżanką stała się ta, która usiadła obok mnie, bo nigdzie indziej nie było już miejsca. – Wolne? – zapytała po prostu śliczna blondynka z ogromnymi niebieskimi oczami. A ja w odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową. I Zosia zajęła krzesełko obok mnie. Na całe osiem lat szkoły podstawowej Potem nasze drogi na moment się rozeszły, bo ja poszłam do zawodówki, a ona do ogólniaka. Nie przeszkadzało nam to jednak w spotykaniu się popołudniami, po lekcjach. Wymieniałyśmy się wrażeniami, ona opowiadała, kogo poznała i jak jej serce chciało wyskoczyć z piersi na widok tego czy innego szkolnego przystojniaka. Nie znałam tego uczucia. Nigdy nic nie cieszyło mnie do tego stopnia, bym skakała z radości. Gdy inni pytali mnie, czy mam chłopaka, odpowiadałam zgodnie z prawdą, że mam. I wzruszałam ramionami w odpowiedzi na pytania, czy to poważna sprawa. – Czy ja wiem… – nie mogłam się zdecydować, co odpowiedzieć na pytania koleżanek. – Chyba nie do końca… Nie czuję motyli w brzuchu, jak to zwykle się określa. Nie chce mi się krzyczeć na całe gardło, że kocham, że jestem taka szczęśliwa. – Rozumiemy – śmiały się dziewczyny. Ale czy naprawdę rozumiały? Wątpię Przez zawodówkę się prześlizgnęłam. Chciałam być fryzjerką. Udało się, choć jakichś oszałamiających wyników w nauce nie miałam. Zresztą nie było się czym chwalić, w końcu to tylko zawodówka. Pogarda wielu z tych, którzy chodzili do ogólniaka, była czasem nie do zniesienia. Dlatego postanowiłam uczyć się dalej w zaocznym liceum. Z perspektywy czasu, wydaje mi się, że była to najmądrzejsza z moich decyzji. Pracowałam już jako pomoc fryzjerska w niewielkim zakładzie, a popołudniami zdobywałam wiedzę. Taka forma nauki bardzo mi się podobała. Ogólniak ukończyłam z dobrymi...
Pierwszego syna, Igora, Magda urodziła siedem lat temu. W Anglii. Miała 23 lata i gdyby nie rosnący brzuch, nie wiedziałaby, że jest w ciąży . Jedynym problemem, jaki miała, była tęsknota za mamą. Poród trwał trzy godziny. Rodziła bez bólu, krzyku i łez. Dziesięć godzin później pokazywała synka świeżo upieczonej babci przez Skypa. Byli już w domu. Bardzo chciała kolejnego dziecka, ale jej życie skomplikowało się tak bardzo, że dopiero po sześciu latach, przeprowadzce do Polski i poznaniu obecnego męża, Szymka, mogła znów doświadczyć cudu narodzin. Oto jej historia: Druga ciąża była całkiem inna niż pierwsza. Spędziłam ją, wymiotując, masując obolałe stopy i kulając się z nogi na nogę. Hormony szalały jak przy połączeniu menopauzy z PMS. Byłam wredna, zła i chronicznie zmęczona. Aż do dnia porodu. Przeczytaj także: Druga ciąża jest inna - czego się spodziewać? 17 listopada 14:45 Leżymy z mężem i synkiem na kanapie. Igor ogląda bajki, ja przysypiam. Nagle czuję, że coś pęka w moim brzuchu. Zrywam się z łóżka: „ Wody mi odeszły! Chciałaś babo, żeby było jak na filmie, to masz!”. 15:00 Stoję na wszystkich ręcznikach, jakie były pod ręką. Leje się ze mnie jak z cebra bez dna. Igor patrzy to na mnie, to na kreskówkę. Szymek biegnie do bankomatu po pieniądze na taksówkę. Dzwonię do opiekunki, by przyszła zająć się moim synem, zanim dojedzie mama. Obieram ziemniaki, żeby mały zdążył zjeść obiad. Skurcze nie do wytrzymania. Nie co pięć minut, nie co trzy... Co minutę. 15:15 Czuję skurcze parte! Wbijam zęby w futrynę. Opiekunka już jest. Kładę się na kanapie i zdaję sobie sprawę, że taksówką nigdzie nie dojadę. Opiekunka dzwoni na pogotowie i do mojego chłopa. Traci zasięg. Po chwili telefon: to dyżurny pogotowia z pytaniem o adres. Krzyczę z drugiego...
