Moja córka ma 35 lat, a zięć 37. Trzy lata temu zostali rodzicami. Myślałam, że wraz z pojawieniem się na świecie dziecka, dorosną, ale gdzie tam! Wciąż słuchają tej samej, ciężkiej muzyki i ubierają się, jakby byli nastolatkami. Niby skończyli studia, pracują i całkiem nieźle zarabiają, ale… po pracy zachowują się jak dzieci! Są tacy dziecinni Córka jest farmaceutką, zięć informatykiem. Są ze sobą od czasów liceum. Trzeba przyznać, że dobrali się jak w korcu maku. Oboje z długimi włosami, w skórzanych kurtkach, oboje z bardzo lekkim podejściem do życia. Nie wiem, jak oni skończyli studia, bo lubili imprezować. Zanim się wyprowadzili, przez nasz dom przewijały się rozmaite indywidua, tylu mieli przyjaciół… I nadal mają. Pięć lat temu zamieszkali we własnym domku na wsi. Od razu sprawili sobie psa. Nazwali go Demon. Żeby było śmiesznie oczywiście. Lubię tego psa, ale od początku uważałam, że to imię, jak to oni mówią jest „z tyłka”. Kiedy dowiedziałam się, że Dorotka jest w ciąży, bałam się pytać, jakie imię wybiorą dla dziecka. Kiedy dowiedzieli się, że to będzie dziewczynka, myśleli o imieniu Freja (rozpłakałam się, kiedy przekonywałam ich, że niewypowiadające „r” małe dziecko będzie się przedstawiać jako Fleja). Na szczęście córeczce dali na imię Maria. Mnie, jako praktykującej katoliczce, kamień spadł z serca. Wyjechali na weekend, zostałam z wnuczką Od czasu do czasu proszą mnie, bym zaopiekowała się Marysią. To za każdym razem dla mnie wielka radość. Choć to bardzo płaczliwe dziecko, Marysia jest moim oczkiem w głowie. To pierwsza i na razie jedyna wnuczka. Dorota i Marek przywieźli ją w sobotę rano i ruszyli w swoją stronę. Mieli wrócić po nią w niedzielę po południu. Całą sobotę się bawiłyśmy, było tak pięknie. Marysia ani razu nie zapłakała, że chce do domu, do mamy lub...

Sonia biegała po placu zabaw z innymi dziećmi, a ja odpłynęłam… Zwykle starałam się odpędzać myśli o Wojtku, bo robiło mi się od nich smutno, ale tym razem ogarnęły mnie wspomnienia naszego wyjazdu w góry. Przez chwilę siedziałam z zamkniętymi oczami i wyobrażałam sobie, że ukochany jest tuż obok mnie, że słuchamy szumu potoku i wystawiamy twarze, by złapać promienie wiosennego słońca. Ale szum, który słyszałam, pochodził z ulicy za ogrodzeniem, a słońce właśnie zaszło za chmury i zrobiło mi się zimno. Otworzyłam oczy i poszukałam wzrokiem czerwonej czapeczki córki. Nigdzie nie dostrzegłam czapki z pomponem, więc poderwałam się z miejsca w panice.  – Sonia? Sonia! Pobiegłam najpierw do drabinek, potem do miniścianki wspinaczkowej. Serce mi waliło, w gardle zaschło, przed oczami zaczęły przesuwać się okropne obrazy… Nagle usłyszałam głos córeczki: – Mamo, czemu krzyczysz? – Sonia wychylała się z okrągłego okienka w domku imitującym okręt. – Nie chcę jeszcze iść! Bawię się z Asią! Poczułam się jak idiotka.  Oczywiście, że córeczka bawiła się z Asią, przecież po to tu przyszłyśmy. Powlokłam się z powrotem na ławkę i usiadłam obok młodej kobiety też pilnującej jakiegoś dziecka. – Też tak miałam przy najstarszej córce – uśmiechnęła się do mnie.  – Panikowałam za każdym razem, kiedy straciłam ją z oczu. Przy drugim dziecku już sobie bardziej odpuściłam, a teraz przysypiam nieraz na dobry kwadrans, jak tak tu siedzę… Nie chciałam jej urazić, ale ta kobieta nic o mnie nie wiedziała. Nie byłam taką sobie zwyczajną nadopiekuńczą matką. Po prostu nie wrócił Wojtka poznałam w swoje 35. urodziny. Ja czekałam w barze na przyjaciółki, on na dziewczynę, która go wystawiła do wiatru. Kilka godzin później byłam skłonna uznać, że dostałam najlepszy urodzinowy...

Pamiętam pierwszy raz, kiedy zobaczyłam panią Lidię. Siedziała w ogródku na ławce, wystawiała pomarszczoną twarz do słońca. Gęste siwe włosy, lekko kręcone, tworzyły srebrzystą, połyskującą w promieniach słońca aureolę. Na twarzy miała lekki uśmiech. Wtem staruszka przechyliła lekko głowę na bok, jakby czegoś nasłuchiwała. Potem uśmiechnęła się szeroko i coś odpowiedziała.  A na ławce siedziała sama… Nieco później spytałam pielęgniarkę o srebrzystowłosą staruszkę.  – To pani Lidia – powiedziała Zosia. – Twierdzi, że rozmawia ze swoją córką, która jest przy niej cały czas. Tyle tylko, że ona nie ma córki. Ale poza tym to rozsądna kobieta.  – Skoro nie ma córki, to jak pani myśli, dlaczego z nią rozmawia? – Na starość ludzie często zanurzają się w światy swoich niespełnionych marzeń i pragnień. Albo przeszłości, za którą tęsknią. Żal i tęsknota potrafią nieźle namieszać w słabych umysłach, które tkwią już w poczekalni… Poczekalnia. Nie lubiłam tego sformułowania. Zabierało nadzieję na zmianę. Na coś jeszcze poza rutyną dnia codziennego.   Zaprzyjaźniłyśmy się Dom „Pogodna Jesień” stał na niewysokim wzgórzu zaraz za południowymi rogatkami miasta. Po miesiącu od zatrudnienia się tam znałam już wszystkich, a z panią Lidią nawet zaczynałam się zaprzyjaźniać. Przeważnie była normalnie myślącą kobietą, z całkiem niezłą pamięcią. Ale kiedy zostawała sama, wtedy zaczynała swoje drugie życie, jak to nazywałam.  Bywało, że kiedy przechodziłam obok drzwi do jej pokoju, słyszałam, jak z kimś rozmawia. Pewnego dnia przywiozłam jej z miasta świeżą napoleonkę, bo słyszałam, że lubi.  Pani Lidia bardzo się ucieszyła i zrobiła mi kawę. Gdy zjadła, spojrzała na mnie ciepło i powiedziała: – To ulubione ciastko mojej córki.  To była okazja, na którą...