Nigdy nie zapomnę tego dnia. Pamiętam każdą jego godzinę. Skończył się tragicznie, ale zaczął pogodnie i wesoło… Od samego rana świeciło słońce i wszyscy byliśmy w dobrych nastrojach. Żona przygotowywała śniadanie, a ja ubierałem syna w jego pokoju.
Jak co dzień droczył się ze mną przy zakładaniu skarpetek, zabierając stópki w ostatniej chwili.
Potem usiedliśmy razem do stołu, pogadaliśmy chwilę i wyszliśmy z domu. Odwiozłem Magdę i syna do przedszkola, pożegnałem się z nimi i pojechałem do roboty. Tam też wszystko układało się znakomicie. Szef przyszedł do pracy w dobrym nastroju, bo otrzymaliśmy właśnie wyniki za ostatni miesiąc i okazało się, że jesteśmy najlepsi w kraju. Zdecydował więc, że należy nam się trochę odpoczynku i ogłosił, że kończymy dziś wcześniej.
Bardzo się ucieszyłem, bo to oznaczało, że może zdążę odebrać synka z przedszkola przed żoną. Gdy wybiła czternasta, wyłączyłem komputer i wybiegłem z biura. Wsiadłem w auto i jechałem przez miasto jak szalony. Nie miałem zbyt dużo czasu, jeśli chciałem być w przedszkolu przed żoną.
Dojechałem na miejsce i zaparkowałem po drugiej stronie ulicy. Wysiadłem z samochodu przekonany, że zdążyłem, ale kiedy popatrzyłem w stronę budynku przedszkola, zobaczyłem Magdę prowadzącą syna za rękę. To był impuls, chwila, moment. Nie powstrzymałem się i z entuzjazmem zawołałem:
– Adaś, hej! Adam! – krzyknąłem, a on obrócił się w moją stronę.
Na twarzy wykwitł mu od razu promienny uśmiech. Pamiętam swoje emocje. Pamiętam, że serce podskoczyło mi z radości, kiedy zobaczyłem jego uśmiechniętą buzię. A potem stanęło na chwilę, zatrzymało się w pół uderzenia, bo Adaś nagle wyrwał swoją rączkę z dłoni mamy i bez zastanowienia zaczął biec naprzeciw mnie.
Moje serce znów zaczęło bić i rzuciłem się w jego stronę. Niestety, za późno… Zapamiętałem krzyk żony – długi, przeciągły, pełen rozpaczy. A potem pisk hamulców i odgłos uderzenia. Dźwięk, który do dziś rozsadza mi czaszkę na każde wspomnienie. Pamiętam, że rzuciłem się w kierunku leżącego na ziemi syna.
Cały czas wierzyłem, że nic się nie stało. Że nie mogło nas spotkać coś tak strasznego. Pamiętam napięcie, które targało mną przez te kilka sekund, zanim zobaczyłem jego twarz. Powtarzałem tylko w głowie: „Boże, Boże, Boże!”. Prosiłem chyba w ten sposób Najwyższego, żeby Adaś miał otwarte oczy. Niestety, nie miał…
Żona przypadła do mnie, a kierowca samochodu krzyczał do słuchawki telefonu, że doszło do wypadku, że potrzebna jest karetka. Wtedy Magda podniosła wzrok i powiedziała coś, czego jeszcze wtedy nie zrozumiałem:
– Co ty zrobiłeś!? Co, do cholery, zrobiłeś!?
Nie odpowiedziałem. Nie wiedziałem, o co jej chodzi. Siedziałem, tuliłem synka i szukałem oznak życia. Serce biło, był puls. Mały oddychał, ale nie otwierał oczu.
Obiecywałem mu, że wszystko naprawimy, że przyjedzie lekarz i znów wszystko będzie dobrze. Musiałem być w szoku, bo nie wiem, ile czasu minęło do przyjazdu karetki. Patrzyłem tylko na niego i na ludzi, którzy zebrali się dookoła. Tak bezmyślnie stali…
W szpitalu od razu zabrali syna na stół operacyjny. Siedzieliśmy z żoną na korytarzu i nie odzywaliśmy się do siebie. Przyjechali dziadkowie. Nie mieliśmy nawet siły opowiadać im, co się stało. To były najgorsze godziny w moim życiu. Uczuć, które mną targały, nawet nie potrafię wyrazić. To było tak, jakbym trafił do piekła i czekał, czy jeszcze mnie z niego wypuszczą, czy już tu zostawią na stałe.
W końcu wyszedł lekarz. Zerwaliśmy się na równe nogi, ale jeszcze zanim cokolwiek powiedział, poczułem ulgę.
Wyjaśnił nam, że życiu Adasia nic już nie zagraża, że operowali mu kręgosłup, ale na szczęście nie doszło do przerwania rdzenia kręgowego. Rokowania były pomyślne.
– Obrażenia u dzieci szybko się goją i świetnie adaptują. Po operacji będzie problem z czuciem w nogach, ale powinien je odzyskać i z pomocą rehabilitanta dojść do siebie w ciągu kilku miesięcy. Może roku – powiedział doktor, a ja się rozpłakałem.
Kiedy poszedł, chciałem się przytulić do żony, ale ona się ode mnie odsunęła.
– Magda, co się dzieje?
– Jak to co? – spojrzała na mnie surowo. – To wszystko przez ciebie…
– Przeze mnie?! – byłem w szoku. – Co ty, do cholery, wygadujesz? Jak w ogóle możesz tak mówić? To był wypadek.
– Po co go wołałeś?
– Równie dobrze ja mógłbym się czepiać, że go nie trzymałaś!
– A co? Miałam go do siebie przywiązać? Trzeba nie mieć wyobraźni, żeby wołać dziecko przez ulicę.
– Magda, przestań!
Siedzieliśmy w szpitalu do rana. Czekaliśmy aż Adaś się przebudzi, choć lekarze zachęcali, żebyśmy pojechali do domu. Żadne z nas nie widziało jednak w tym sensu, bo i tak nie zmrużylibyśmy oka. Adaś obudził się nad ranem. Był obolały i bardzo słaby, ale lekarze zapewnili nas, że wszystko z nim w porządku. Że nie ma żadnego zagrożenia i teraz będzie odsypiał. Kazali nam iść do domu.
Przez kilka dni tak właśnie robiliśmy. Czuwaliśmy przy Adasiu na zmianę. Syn czuł się już znacznie lepiej, ale nie chcieliśmy zostawić go nawet na chwilę samego. Dlatego przez ten czas nie mieliśmy nawet jak porozmawiać. Kiedy więc w końcu znaleźliśmy się razem w domu, minęły cztery dni od ostatniej rozmowy w szpitalu.
– Magda, musimy pogadać… – zaczepiłem żonę.
– O czym?
– O tym, co powiedzieliśmy sobie w szpitalu? Ja nie miałem tego na myśli, nie mam do ciebie pretensji. Mam nadzieję, że ty też nie?
– Nie wiem… – odpowiedziała.
– Jak to, nie wiesz?
– Zwyczajnie, nie wiem. Prawda jest taka, że gdybyś nie krzyczał, gdybyś podszedł do nas jak człowiek, nic by się nie stało.
– Ale przecież ja nie chciałem… Jak mogłem przewidzieć?
– Trzeba myśleć!
– Trzeba trzymać syna! – wykrzyknąłem i zdałem sobie sprawę, że znów zmierzamy w tym samym kierunku. – Magda, nie możemy tak…
– Może i nie możemy, ale ja nic na to nie poradzę. Tak to widzę i na razie nie chce mi się z tobą gadać.
Nie odzywaliśmy się do siebie. Robiliśmy wyjątek tylko w czasie odwiedzin u syna – żeby nie poczuł, że jest między nami źle. I tak przez trzy tygodnie. Już ledwo wytrzymywałem. Nie mogłem znieść tego napięcia między nami, nie radziłem sobie z poczuciem winy, które żona skutecznie pogłębiała. Czułem też, że nie dajemy Adasiowi takiego wsparcia, jakie powinniśmy. Miałem wrażenie, że on to czuje.
Mimo teatrzyku, który przed nim ogrywaliśmy, wie, że się kłócimy. Jakby tego było mało, co noc miałem koszmary. Przeważał jeden, najstraszniejszy. W tym śnie ubierałem Adama. Zakładałem mu koszulkę, spodenki, bluzę, ale kiedy przychodziło do włożenia skarpetek, nie mogłem znaleźć jego stópek. Miał nogi, ale nie miał stóp. Szukałem, pociłem się, macałem jego nóżki, a on dopytywał wystraszonym głosem: „Tatusiu, co się dzieje?”.
Ja kłamałem, że nie mogę wywrócić skarpetek na prawą stronę i w ukryciu przed nim szukałem tych moich maleńkich, kochanych stópek. Budziłem się przerażony i spocony. Szedłem do kuchni napić się wody. Przechodząc obok salonu, zerkałem do żony.
A ona często też nie spała, tylko siedziała przy zapalonej lampce i coś tam czytała. Domyślałem się, że też ma koszmary. Nie wiem, jak długo trwałby ten wyniszczający dla naszej rodziny stan wojny w zawieszeniu, gdyby nie lekarz, który prowadził syna. Po tych trzech tygodniach zabrał nas do siebie do gabinetu.
To był starszy pan, z krzaczastymi brwiami. To one wyrażały zatroskanie. Osunęły mu się na oczy, nadając jego twarzy pochmurny, a nawet gniewny wygląd.
– Co się dzieje, panie doktorze? – zapytałem.
– Mamy problem. Wasz syn nie wraca do zdrowia w takim tempie, jak przewidywaliśmy. Wyniki badań dają bardzo dobre rokowania, a tymczasem zdrowie państwa syna niewiele zmieniło się od czasu operacji.
– To co się dzieje? – zbladła żona.
– No właśnie, w tym cały szkopuł, że nie wiemy…
– Jak to?
– Czasem tak jest, że pojawiają się czynniki niezależne od nas. I bardzo często są to czynniki psychiczne. Bywa, że sam pacjent po prostu nie chce zdrowieć. Ma za sobą taką traumę, że nie odnajduje sensu w powrocie do zdrowia. Każdy dobry lekarz wie, że psychika ma w takich sytuacjach ogromne znaczenie.
– Ale czy to oznacza, że nasz syn stracił ochotę do życia, że ma problemy psychiczne? – pytałem.
– Wy najlepiej powinniście to wiedzieć. Ale wygląda na to, że zbyt jesteście państwo zajęci sobą, żeby poświęcić mu sto procent uwagi.
– Ale co pan doktor mówi?! – oburzyła się żona. – Spędzamy tu każdą chwilę.
– I nie dostrzegliście, że wasz syn jest nieszczęśliwy? Że martwi się o was, zamiast skupić na tym, by wyzdrowieć?
– Nie, ale…
– Rozmawiałem z nim przedwczoraj. Wiem, że to was zaboli, ale muszę wam jego słowa przekazać, bo lada moment może być za późno. Otóż wyznał mi, że boi się, że już go nie chcecie. Że po tym wypadku już nie jest waszym synkiem… Że już go nie kochacie takiego niezdrowego.
– Ale jak to…? – żonie opadły ręce.
– On tak odbiera wasze nastroje. Proszę, popracujcie państwo nad sobą. Nie wy jesteście teraz ważni. Liczy się zdrowie waszego syna, a on nie wróci do formy bez was.
Jeszcze nigdy nie wyglądała tak źle. Jakby w jednej chwili postarzała się o co najmniej dziesięć lat. Zgarbiła się, westchnęła ciężko, a potem opadła na krzesło, które stało przed gabinetem doktora. Chwilę przy niej stałem, ale potem już nie wytrzymałem i kucnąłem. Złapałem ją za kolana.
– Już dobrze, naprawimy to… – powiedziałem, a ona wybuchła gorzkim płaczem.
Wtulaliśmy się w siebie bez słowa. Wybaczyliśmy sobie. Od razu poczuliśmy ulgę i przypływ nadziei. Potem wstaliśmy, doprowadziliśmy się do porządku. Nie mogliśmy pokazać synowi, że płakaliśmy. Tak sobie obiecaliśmy przed wejściem na salę, w której leżał. Ale nie udało nam się utrzymać nerwów na wodzy.
Magda jak tylko zobaczyła Adama, znów rozszlochała się na całego. Położyła się koło syna, przytuliła do niego i płakała w pościel. A ja usiadłem z drugiej strony. Też płakałem i głaskałem na zmianę ją i jego.
– Synku, tak cię strasznie przepraszamy… Jesteś naszym aniołem! – powtarzała żona, a Adaś uśmiechnął się do nas.
Jedną rączkę podał Magdzie, drugą mnie i po prostu sobie leżał. Uświadomiłem sobie, że to był jego pierwszy uśmiech po tych trzech tygodniach w szpitalu. Od tego czasu skończyliśmy ze spektaklami. Opowiedzieliśmy synkowi prawdę.
Przyznaliśmy, że nawzajem obwinialiśmy się za to, co mu się stało. A on nas zaskoczył, bo wszystko zrozumiał i zapewniał dorosłym tonem, że ten wypadek to jego wina i żebyśmy się nie martwili, bo doktor mówi, że będzie dobrze.
Zaczęło się od jednego paluszka, potem drugiego, trzeciego, a potem udało mu się zgiąć nogę w kolanie. Dziś, po dwóch latach od wypadku, biega za piłką jak szalony. I choć ma już siedem lat, ciągle bawię się z nim w zakładanie skarpet. Tylko teraz, za każdym razem, gdy mi ta śliczna stópka ucieknie, dziękuję Bogu, że możemy się w to bawić. Że zesłał nam mądrego lekarza, który przywołał nas do porządku. Który rozumiał, że tylko nasza miłość mogła syna uzdrowić.
Tomasz, lat 36
Czytaj także:
Ciąża Agnieszki była najlepszą wiadomością w moim życiu. Nie mogłem się doczekać, kiedy zobaczę swoje dziecko! Od kiedy wiedziałem, że to będzie syn, nic tylko planowałem, jakim będę dla niego ojcem. Oczywiście zamierzałem być tatą idealnym! – Mój ojciec był praktycznie nieobecny w życiu moim i sióstr – powiedziałem do żony. – Nie popełnię jego błędów. Jak tylko mały zacznie chodzić, będę go uczył kopać piłkę i… tańczyć salsę – puściłem oko do Agniechy, bo przecież poznaliśmy się na imprezie latino. – A jak zacznie mówić, będę z nim rozmawiał po angielsku, żeby się osłuchał z językiem, zapiszę go na lekcje gry na gitarze, żeby był popularny w towarzystwie i… – Zwolnij! – roześmiała się moja żona. – Wszystko po kolei! Przecież to na razie będzie noworodek, będziesz go mógł co najwyżej ponosić po karmieniu, żeby mu się odbiło. Trzy miesiące później wziąłem Franka w ramiona To był moment, w którym poczułem się jak król świata! Mój syn, mój dziedzic, moja krew – powtarzałem sobie, patrząc na tego maleńkiego człowieczka. Kiedy Agnieszka wróciła ze szpitala do domu, wyobrażałem sobie, że od teraz wszystko będzie jeszcze lepiej, niż kiedy byliśmy tylko we dwójkę. W moich marzeniach byliśmy idealną rodziną – my z żoną zakochani jeszcze bardziej niż na początku znajomości, oboje uwielbiający naszego syna, on rosnący w atmosferze miłości, ciepła i bezpieczeństwa. Agnieszka jednak dość szybko sprowadziła mnie na ziemię. – Posuń się bliżej do ściany – poleciła mi w łóżku. – Ja śpię od zewnątrz, mały w łóżeczku, ale w nocy muszę mieć miejsce, żeby go kłaść i karmić. Już pierwsza wspólna noc okazała się koszmarem. Franek budził się na karmienie co dwie godziny. Żona najpierw go wyjmowała z łóżeczka i odkładała, potem już jej się...
Nie umiem sobie poradzić. To, co się wydarzyło, jest tak straszne, że nie znajduję odpowiednich słów, by wyrazić swoją rozpacz i poczucie winy. Nie da się opisać grozy, która ogarnia człowieka na widok czteroletniego, ukochanego wnuczka w takim stanie. Stajesz wtedy jakby poza swoim ciałem, widzisz świat w rozmazanych barwach, a potem chcesz umrzeć. Bo wiesz, że to lepsze od konieczności powiadomienia córki o fakcie, że przez twoją nieuwagę straciła dziecko. Tak się właśnie czułam tamtego słonecznego popołudnia, dwudziestego pierwszego lipca. Wtedy nasza rodzina przestała istnieć. Adaś był rozbrykanym, pociesznym chłopcem… Magda i Janusz, po siedmiu latach starań stracili już niemal nadzieję na potomstwo, gdy niespodziewanie udało się. Podczas wigilii w rodzinnym gronie obwieścili wszystkim szczęśliwą nowinę. Dziękowałam Bogu za wysłuchanie moich modlitw. Żałowałam tylko, że Kaziowi nie dane było dożyć tej chwili. Mój mąż zmarł na raka cztery lata wcześniej. Bardzo pragnął wnuka. Specjalnie wcześniej przeszłam na emeryturę Mały rozwijał się modelowo. Nim skończył roczek, nauczył się chodzić. Przed swoimi drugimi urodzinami mówił już dość płynnie. Miał mnóstwo zainteresowań i był wulkanem energii. A także wielkim naszym szczęściem. Magda to moje jedyne dziecko, nic dziwnego, że jej życie stało się moim. Wychowywanie dziecka nie jest oczywiście wolne od problemów. Magda i Janusz pracowali całymi dniami, żeby utrzymać dom, spłacać kredyty na mieszkanie i samochód oraz pozwolić sobie na wakacyjne wojaże. Przeszkodą okazało się przedszkole, a właściwie jego brak. Wszystkie placówki w naszym mieście pękały w szwach. Załatwienie miejsca w jakiejkolwiek placówce graniczyło z cudem, a prywatne przedszkole kosztowało krocie. Bez znajomości człowiek nie mógł zdziałać kompletnie nic. Wyjściem okazała się...
Chociaż kartkę byś mu przysłał z tych twoich zagranicznych wojaży – w telefonie słyszę głos byłej żony, a w głowie huczy mi tylko jedno: „Jak najszybciej zakończyć tę rozmowę. Jak najszybciej zakończyć i znaleźć się w swoim świecie, w tym, który znam najlepiej. Z dala od tych problemów i wyrzutów sumienia!”. Sposób, żeby przerwać tę niewygodną rozmowę, jest tylko jeden. I nie ma większego znaczenia fakt, że Gośka dawno świetnie rozszyfrowała takie uniki. – Przepraszam cię, Małgosiu, ale muszę kończyć. Sama rozumiesz, jestem w pracy. Odezwę się w przyszłym tygodniu. Po drugiej stronie słuchawki odpowiada mi martwa cisza. Gośka chyba straciła już cierpliwość do tych moich wymówek. Z drugiej strony – powinna postarać się mnie zrozumieć. Przecież należy mi się od życia coś więcej, może nie?! Inteligentny, przystojny, bogaty – dobra partia ze mnie! Zawsze słyszałem, że jestem wyjątkowy. Może to trochę głupio tak się przechwalać, ale sroce spod ogona nie wypadłem. W domu rodzinnym to zawsze ja byłem tym, który umiał wszystko załatwić. Jak trzeba było wyprosić coś w administracji – to mnie mama wysyłała. W sklepie przekonać ekspedientkę, że źle wydała bratu resztę – oczywiście kto szedł? Adrian! Miałem i, co tu dużo gadać, mam coś takiego, że ludzie do mnie lgną, szczególnie kobiety. Pewnie jakaś w tym zasługa tych moich blond loczków, z których kumple (pewnie trochę zazdrośni) od zawsze się podśmiewali, ale chyba więcej w tym zasługi tego, że – znowu nie chwaląc się – inteligentny ze mnie gość, który umie ustawić się w życiu. Po szkole średniej nie zawracałem sobie głowy jakimiś tam studiami. To dobre dla kujonów, wymoczków w okularach, a nie dla prawdziwych facetów. Zaczepiłem się w warsztacie u kumpla. Zawsze interesowałem się motorami, to była dla mnie...
