Jak mogłam nie zauważyć! Jak mogłam dopuścić, żeby Janek, mój jedenastoletni syn, niemal sam prowadził cały dom… Od dawna wszystko było na mojej głowie. Eksmąż płacił alimenty, kiedy chciał. A żyć trzeba codziennie. Do pierwszego ledwie starczało.    Wracałam do domu w złym nastroju. Kolejny tydzień zostawałam w pracy po godzinach. „Przecież szef wie, że sama wychowuję trójkę dzieci!” – piekliłam się w duchu. Dużo pracowałam. Za dużo. Zgadzałam się na nadgodziny, bo chciałam dobrze wykształcić dzieciaki, ale zaczynało mi brakować sił.    Otworzyłam drzwi mieszkania i po ciemku namacałam włącznik światła. Przy wejściu walały się buty.    – Czy wy zawsze musicie zostawiać tu te buciory?! – wściekałam się od progu. – Zabić się o nie można! Ruszy się któreś, żeby zabrać siatki? Rąk nie czuję!   Mój jedenastoletni syn wyrósł przede mną jak spod ziemi. Ostrożnie wyjął mi zakupy z dłoni.    – Szef cię wkurzył? – skwitował bardziej, niż zapytał.– Czy masz te swoje trudne dni? – próbował mnie rozbawić.   – Nie mam żadnych cholernych dni, tylko raz w życiu chciałabym wrócić do posprzątanego domu! Za dużo wymagam?! – prychnęłam.    – Spoko, spoko, przecież ci pomagam – Jaś nie tracił zimnej krwi. – Usiądź, odpocznij. Zrobić herbatkę? – próbował mnie trochę udobruchać.    – Zrób – zgodziłam się łaskawie. Położyłam resztę siatek na stole i opadłam na krzesło.    – Jak dobrze… – westchnęłam. Nogi oparłam na małym taborecie. Lubiłam swoją kuchnię. Była maleńka, ale bardzo przytulna. Pogratulowałam sobie w duchu żółtych ścian, na które uparłam się parę lat temu w trakcie remontu. Mimo szarugi za oknem w pomieszczeniu było radośnie i swojsko.    – Czy to zapach wędzonki? – podeszłam do garnków stojących...

Miałam niespełna 30 lat, gdy zaszłam w ciążę. Byłam wtedy uśmiechniętą, zadowoloną z życia kobietą. Miałam dobrą pracę, kochającego męża, własne mieszkanie. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko jednego – dziecka. Przez kilka lat staraliśmy się o nie z Kamilem, ale jakoś nam nie wychodziło. Chcieliśmy nawet iść już na badania, ale okazało się to niepotrzebne. Pięć lat temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreski. Byłam taka szczęśliwa! Nasze dziecko miało być idealne Ciążę znosiłam znakomicie. Pracowałam do siódmego miesiąca! Przez cały ten czas zastanawiałam się, jakie będzie to moje wymarzone dziecko. Wyobrażałam sobie, że będzie idealne – piękne, mądre, zdolne, wrażliwe, wesołe, pogodne… Do głowy mi nawet nie przyszło, że może urodzić się chore. Byliśmy z mężem młodzi i zdrowi, na badaniach lekarz nie dopatrzył się niczego niepokojącego. Cóż więc złego mogło się stać? Miałam nadzieję na szybki poród, tymczasem rodziłam prawie 16 godzin. Gdy jednak w końcu Jasiek pojawił się na świecie, byłam taka szczęśliwa. Miałam nadzieję, że za sekundę będzie tak, jak opowiadały mi koleżanki – położna z uśmiechem położy mi synka na piersi, ja go przytulę i poczuję, jak ogarnia mnie niewyobrażalna fala matczynej miłości. Ale nic takiego się nie działo. Położna się nie uśmiechała, tylko wezwała pomoc. Przybiegł lekarz, pielęgniarki. Synka gdzieś zabrano. Gdy na zmianę z mężem pytaliśmy, co się dzieje, słyszeliśmy tylko, że zaraz wszystkiego się dowiemy, że dziecko wymaga natychmiastowej pomocy… Płynęły kolejne minut, potem godziny. Trafiłam na salę poporodową. Patrzyłam na inne mamy tulące swoje dzieci i ogarniał mnie coraz większy lęk. Kamil, rodzice starali się mnie uspokoić, ale widziałam, że sami są przerażeni. Najgorsze było to, że nikt niczego konkretnego nie...

Nie spodziewałam się po własnej mamie takiego okrucieństwa i egoizmu. Nie chciałam być taka jak ona! – Babciu, ale mnie się chce pić – zaczął marudzić Olek. – Kup mi soczek. – A nie wytrzymasz jeszcze trochę? – spytałam. – Zaraz wejdziemy do delikatesów, to ci coś kupię. – Ale mnie się chce bardzo, nie wytrzymam – skrzywił się mały. Wracaliśmy z parku do domu, po drodze miałam jeszcze zrobić zakupy na weekend. Upał panował potężny, a mały dawno wypił już cały swój zapas soku. Na szczęście dostrzegłam jakiś sklep z alkoholem. „Chyba będą tam coś mieli do picia, poza tymi wszystkimi procentami” – pomyślałam. Poszliśmy w tamtą stronę. Wiedziałam bowiem, że jak mój wnuczek się na coś uprze, to nie ma na niego siły. Zresztą, miał to po mnie, nawet nie było na kogo zrzucić winy w tej kwestii Ekspedientka podała Olkowi sok pomarańczowy w szklanej butelce, zwracając mu uwagę, aby uważał przy otwieraniu. Była dla niego wyjątkowo miła, może właśnie dlatego, że był to trochę inny klient niż ci, do których była przyzwyczajona na co dzień. – To jest szkło, mógłbyś się skaleczyć, gdyby butelka się rozbiła – uśmiechnęła się do małego. – Ale mamusia pewnie ci pomoże – popatrzyła na mnie. – Ale to jest moja babcia, nie mamusia – zaprotestował Olek. – Moja mamusia jest w pracy, w sądzie, a babcia się mną opiekuje – paplał po dziecinnemu. – To pewnie bardzo kochasz tę swoją babcię? – spytała ekspedientka. – No pewnie – odparł mały rezolutnie. – To jest moja najukochańsza babcia na świecie! – przytulił się do mnie mocno, przy okazji oblewając mi białą spódnicę soczkiem. Podniósł na mnie przestraszone oczy, ale ja tylko pokręciłam głową. – Nic się nie stało, na pewno się spierze – powiedziałam, głaszcząc go po włoskach. – Ale chodźmy już, bo późno...