Miłość matki to nie tylko gotowość do poświęceń, nocnego czuwania i pracy ponad siły. To także pokora i umiejętność wybaczania…
Jestem najstarsza z czwórki rodzeństwa, a w naszej rodzinie nigdy się nie przelewało. Dlatego wybrałam technikum ekonomiczne i zaraz po jego ukończeniu zaczęłam rozglądać się za robotą. Poszczęściło mi się i dostałam przyzwoicie płatną pracę, ale w dużym mieście oddalonym od naszej mieściny o dwieście kilometrów.
Udało mi się jednak znaleźć niedrogi pokój z łazienką w czymś pośrednim między hostelem a pensjonatem. Stać mnie było na jego wynajęcie i jeszcze zostawało coś dla mnie. Mogłam też co miesiąc posyłać mamie niewielkie kwoty, co było dla niej pewnym wsparciem, bo trójka młodszych dzieci jeszcze się uczyła. Tęskniłam za domem, jednak miałam mnóstwo nowych obowiązków, którym musiałam sprostać.
Byłam strasznie naiwna, zwykła gęś z prowincji. Duże miasto fascynowało mnie, zakompleksioną prowincjuszkę. Miałam niewiele pieniędzy, ale lubiłam przechadzać się ulicami pełnymi eleganckich sklepów, spacerować po galerii handlowej, gdzie czasami pozwalałam sobie na kawę w jakimś niedrogim miejscu. I właśnie tam, w galerii, w taniej kafejce, którejś niedzieli poznałam Szymona.
Co taki elegancki, zamożny mężczyzna robił w miejscu, gdzie zachodzili tacy jak ja, nieśmierdzący groszem? Nie wiem. Zwrócił na mnie uwagę, przysiadł się do mojego stolika i jakoś udało mu się przełamać moją nieśmiałość i rezerwę. A potem historia potoczyła się banalnie.
Czarujący mężczyzna, moje zauroczenie, randki, obietnice, wyznania… „Jesteś taka śliczna, mogłabyś być modelką”, „Jesteś taki męski…”.
Niedługo po tym pierwszym spotkaniu poszłam z Szymonem do łóżka. Udawałam silną i wyzwoloną, pewnie dlatego nawet do głowy mu nie przyszło, że mogłabym nie zabezpieczyć się przed ciążą. Zresztą kochałam go, a on twierdził, że się ze mną ożeni.
Jak na skrzydłach biegłam na spotkanie z ukochanym, podczas którego zamierzałam mu powiedzieć o naszym dziecku. A potem przeżyłam szok. Szymon wpadł we wściekłość.
– Ty durny wsioku! Co ty sobie wyobrażasz?! – wydarł się na mnie. – Że mnie na bachora złapiesz?! Niby co ja bym robił z takim prymitywem jak ty?! Nigdy bym nie pomyślał, że taki z ciebie tłumok i się nie zabezpieczysz! Rób teraz, co chcesz, jak ci się brzucha zachciało! Żegnaj!
I to był koniec wielkiej miłości. Zostałam sama, w ciąży z facetem, który okazał się kanalią. Nie płakałam. Cios był tak silny, że zabrakło mi łez. Ale kiedy ochłonęłam z pierwszego szoku, zrozumiałam, że jestem w tragicznej sytuacji. Do domu wrócić nie mogłam. Panna z brzuchem? Aż się trzęsłam na myśl o ludzkim gadaniu. Rodzice umarliby chyba ze wstydu! Tacy byli przecież ze mnie dumni…
Tak, to będzie najlepsze wyjście. Dla niej i dla mnie. Aborcja nie wchodziła w grę. Nie mogłabym zabić swojego dziecka! Ale coś musiałam wymyślić. Rozwiązanie znalazło się samo. Któregoś dnia, kiedy błąkałam się bez celu po ulicach, zauważyłam budynek, a w nim „okno życia”. Już wiedziałam, co robić. Ciąży nie było jeszcze widać, pojechałam więc do domu, a tam naopowiadałam rodzicom, że mam bardzo dużo pracy, bo dostałam dodatkowe zlecenia bo przełożeni są ze mnie zadowoleni. A poza tym:
– No, sami rozumiecie, najmłodsza w firmie, to najwięcej na mnie zwalają. Ale może dostanę awans… Nie będę też na razie przyjeżdżać do domu, bo droga zabiera bardzo dużo czasu i nie będę miała go na podróże, zresztą nawet urlopu nie dostanę…
– Dbaj o siebie, córciu! – zatroskała się mama. – Taka jesteś bledziutka!
– To tylko parę miesięcy – uspokajałam ją. – Firma rozkręca dodatkową działalność, więc wszyscy hulamy jak na karuzeli! Potem się wszystko ułoży i będzie spokojniej.
Obiecałam, że na Boże Narodzenie na pewno przyjadę. Do tego czasu miało już być po wszystkim… Wróciłam do miasta, pracowałam, a maleństwo rosło w moim brzuchu. Starałam się o nim nie myśleć, żeby się nie przywiązywać. Ale i tak odczuwałam żal na myśl o tej kruszynce. Biedactwo! Ojciec go nie chciał, a matka będzie musiała oddać…
Rodziłam w pokoju, w samotności, z ręcznikiem wciśniętym w zęby, żeby nie krzyczeć. Urodziłam córeczkę. Nie mogłam tak od razu jej odnieść. Było jeszcze jasno, a ja strasznie osłabiona. Nakarmiłam ją więc, by nie płakała, i czekałam na zmrok. Serce mi pękało z bólu, ale nie wiedziałam, co innego miałabym zrobić.
Po ciemku, ukradkiem przemknęłam do „okna życia” i zostawiłam tam swoją córeczkę. Zapłakała żałośnie, kiedy położyłam ją na posłaniu. Czułam się jak zbrodniarka!
– Wybacz mi, aniołku, moje serce! – załkałam i uciekłam.
Zza rogu słyszałam alarm w oknie; zobaczyłam jeszcze, jak zakonnica zabiera moje maleństwo. Czułam się tak, jakby wydarto mi serce! Po tym wszystkim wpadłam w depresję. Nie mogłam jeść, spać, wciąż słyszałam płacz maleńkiej, kiedy odchodziłam od „okna życia”. W końcu wzięłam zwolnienie i pojechałam do rodzinnego domu, bo w mieście wszystko przypominało mi stracone dzieciątko.
– Co ci się stało, Agnisiu? – spytała mama, ledwo stanęłam na progu.
W tym momencie ryknęłam płaczem i opowiedziałam jej o wszystkim. Zrozumiałam, że muszę odzyskać córeczkę, bo zwariuję. Mama spojrzała na mnie.
– Kocham cię! Pomogę ci! – obiecała.
Tam dowiedziałam się, że moja córka ma już nową tożsamość, imię i nazwisko, ale nie adoptowano jej jeszcze, dostała tylko opiekuna prawnego. Na szczęście prawo dawało mi sześć tygodni na zmianę decyzji. Zdążyłam w ostatniej chwili!
Poddałam się badaniom genetycznym na dowód, że dziecko jest moje, i czekałam z drżeniem na decyzję sądu. Rodzice towarzyszyli mi i wspierali przez cały czas w batalii o córeczkę. Kiedy usłyszałam, że moja maleńka do mnie wróci, omal nie zemdlałam ze szczęścia! Dostałam wprawdzie kuratora, który miał nadzorować moją opiekę nad dzieckiem, ale oddano mi je! Moje ukochane słoneczko było ze mną!
Dziękowałam Bogu, że pozwolił mi naprawić mój błąd. Tamtego ranka, gdy znowu wzięłam Amelkę w ramiona, przysięgłam na wszystko, że już nigdy jej nie zostawię. A mama gładziła czule główkę swojej wnusi i płakała cichutko.
Naturalnie bez ludzkiego gadania się nie obeszło, ale moja rodzina stanęła za mną murem. Niepotrzebnie się kiedyś obawiałam! Rodzice przechwalają się cudowną wnuczką, a ja robię wszystko, aby udowodnić, że jestem dobrą matką. W pracy dostałam urlop macierzyński, a potem będę mogła pracować dla swojego pracodawcy przez internet. Wszystko wspaniale się układa!
Ufnie patrzę w przyszłość, tym bardziej że córeczka chowa się zdrowo i nic nie wskazuje na to, by dramatyczne przeżycia z pierwszych dni wpłynęły na jej rozwój. Amelka rośnie jak na drożdżach i z dnia na dzień staje się mądrzejsza. Jest bystra i wesolutka. To oczko w głowie moich rodziców i rodzeństwa. Kiedyś pewnie zapyta o ojca, ale na razie cieszy się życiem, słońcem, kwiatkami i motylkami. A ja jestem szczęśliwa, że w decydującym momencie nie zabrakło mi odwagi, by odzyskać swój największy skarb.
Agnieszka, lat 25
Czytaj także:
Mama nie miała jeszcze dwudziestu lat, kiedy przyszłam na świat. To z mojego powodu rodzice wzięli ślub. Rozwiedli się, gdy miałam pięć lat. Nie doczekałam się rodzeństwa. Od tamtej pory byłyśmy z mamą już tylko we dwie. A teraz, kiedy sama jestem mężatką i spodziewam się pierwszego dziecka, ona nagle oznajmiła mi, że jest w ciąży i wychodzi za mąż. A może najpierw powiedziała, że wychodzi za mąż, a potem, że jest w ciąży, sama nie wiem. Byłam w takim szoku, że przez bardzo długą chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa. – Mamo, ale to przecież ja jestem w ciąży – wyszeptałam w końcu. – Ja również, córeczko. – Ale przecież ty będziesz babcią. – Bardzo młodą babcią, moja droga – roześmiała się. – Mam dopiero czterdzieści dwa lata. Mogę jeszcze być mamą – dodała po chwili. Dlaczego nikt nie chce zrozumieć, co ja w tej sytuacji czuję? Zdawałam sobie sprawę, że mama jest jeszcze młoda i ładna, że mogłaby ułożyć sobie życie. Adam, z którym od pewnego czasu się spotykała, jest zresztą całkiem fajnym facetem, nie mam nic przeciwko niemu. Jednak do głowy mi nawet nie przyszło, że jeszcze mogłabym mieć rodzeństwo. Przecież to ja miałam urodzić dziecko, ja miałam być mamą, a moja mama – babcią. Miała mi pomagać i doradzać przy dziecku, a nie sama mieć maleństwo. Dosłownie nie mogłam w to uwierzyć. I nie mogłam się z tym pogodzić. – Nie rozumiem, co cię tak zbulwersowało? – mama zachowywała się, jakby wszystko było w najlepszym porządku, jakby rodzenie dzieci po czterdziestce, gdy ma się już dorosłą córkę, było czymś zwyczajnym. Dla mnie jednak nie było to normalne. Wyszłam od niej, z trudem powstrzymując łzy. Gdy wróciłam do domu, Zbyszek od razu zauważył, że coś jest nie tak. – Co się stało? – zapytał. Nie wiedziałam, co mu...
Ja miałam dwadzieścia lat, mój narzeczony niewiele więcej. Kochałam go do szaleństwa! Wiadomość o ciąży przyjęłam spokojnie, tym bardziej że jego rodzice bardzo się ucieszyli. To przyszli teściowie wybrali nam termin ślubu – miał być szybko, żeby jeszcze nie było widać rosnącego brzucha. Oni zorganizowali wesele, kupili suknię i welon… Długi, spływający do samej ziemi, upięty na cienkim, złotym kółku, z konwaliami nad uchem. Nie mam ani jednej ślubnej fotografii, wszystkie podarłam. Ale pamiętam, że oboje wyglądaliśmy jak ze snu. Lekarz nawet nie poprosił mnie do gabinetu Czułam się świetnie do początku trzeciego miesiąca. Potem zaczęły się kłopoty: miałam nieustanne mdłości, bóle głowy, nogi i ręce puchły mi tak, że palce wyglądały jak serdelki. Zbrzydłam, miałam paskudną cerę, włosy mi się przetłuszczały, z lustra patrzyła na mnie obca, nalana dziewczyna. I ciągle chciało mi się płakać! – Idziemy do lekarza! – zdecydowała wreszcie teściowa. – Dosyć tego. Cackasz się z sobą, jak z jajem. – Twoja mama mnie chyba nie lubi – zwierzałam się Krzysiowi. – Jej zależy tylko na dziecku. Ja się nie liczę. – Nieprawda – pocieszał mnie. – Czeka na to nasze maleństwo, jak na siódmy cud świata, ale to nie znaczy, że ty dla niej nie jesteś ważna. Zrobi wszystko, żebyś tylko szczęśliwie urodziła. Załatwili mi najlepszego ginekologa w mieście, prywatnie. Nawet nie wiem, ile kosztowała wizyta, ale na pewno bardzo dużo. Zrobiono mi USG i wszystkie potrzebne badania krwi. Potem długo siedzieliśmy na korytarzu i czekaliśmy na wyniki. Byłam zdziwiona, że najpierw do gabinetu poproszono nie mnie, a mamę Krzyśka, jednak pomyślałam, że skoro lekarz i teściowa są znajomymi od wielu lat, to może ona chce się czegoś dowiedzieć także o swoim zdrowiu....
Nie spodziewałam się po własnej mamie takiego okrucieństwa i egoizmu. Nie chciałam być taka jak ona! – Babciu, ale mnie się chce pić – zaczął marudzić Olek. – Kup mi soczek. – A nie wytrzymasz jeszcze trochę? – spytałam. – Zaraz wejdziemy do delikatesów, to ci coś kupię. – Ale mnie się chce bardzo, nie wytrzymam – skrzywił się mały. Wracaliśmy z parku do domu, po drodze miałam jeszcze zrobić zakupy na weekend. Upał panował potężny, a mały dawno wypił już cały swój zapas soku. Na szczęście dostrzegłam jakiś sklep z alkoholem. „Chyba będą tam coś mieli do picia, poza tymi wszystkimi procentami” – pomyślałam. Poszliśmy w tamtą stronę. Wiedziałam bowiem, że jak mój wnuczek się na coś uprze, to nie ma na niego siły. Zresztą, miał to po mnie, nawet nie było na kogo zrzucić winy w tej kwestii Ekspedientka podała Olkowi sok pomarańczowy w szklanej butelce, zwracając mu uwagę, aby uważał przy otwieraniu. Była dla niego wyjątkowo miła, może właśnie dlatego, że był to trochę inny klient niż ci, do których była przyzwyczajona na co dzień. – To jest szkło, mógłbyś się skaleczyć, gdyby butelka się rozbiła – uśmiechnęła się do małego. – Ale mamusia pewnie ci pomoże – popatrzyła na mnie. – Ale to jest moja babcia, nie mamusia – zaprotestował Olek. – Moja mamusia jest w pracy, w sądzie, a babcia się mną opiekuje – paplał po dziecinnemu. – To pewnie bardzo kochasz tę swoją babcię? – spytała ekspedientka. – No pewnie – odparł mały rezolutnie. – To jest moja najukochańsza babcia na świecie! – przytulił się do mnie mocno, przy okazji oblewając mi białą spódnicę soczkiem. Podniósł na mnie przestraszone oczy, ale ja tylko pokręciłam głową. – Nic się nie stało, na pewno się spierze – powiedziałam, głaszcząc go po włoskach. – Ale chodźmy już, bo późno...
