Na początku oczywiście było pięknie. Byłam zakochana, jak mi się wydawało – z wzajemnością. Od razu zaznaczę, że mój były obecnie mąż to w sumie poczciwy człowiek. Tylko że to, co mi zgotował, dyskwalifikuje go całkowicie jako męża i ojca. Myślał, że ma służącą Jak to zwykle bywa, przegapiłam pierwsze sygnały. Zbierałam z podłogi jego brudne skarpetki, gotowałam obiadki, nadskakiwałam. Mój błąd. Ale przyznacie mi, drogie kobiety, że normalny facet w takiej sytuacji powinien powiedzieć 'Stop, sam ogarnę swoje brudy, ugotuję, gdy trzeba, posprzątam, nie mam dwóch lewych rąk, nie jesteś służbą, odpocznij'. Pracowaliśmy zawodowo oboje, tak samo potrzebowaliśmy relaksu i czasu dla siebie. Miał go tylko on, ja tyrałam na dwa etaty – w pracy i w domu. Ale to jeszcze nic. Prawdziwe schody zaczęły się, kiedy urodziłam Antosię. To już przestały być dwa etaty w moim wykonaniu, zaczęłam harować na trzech albo i czterech. Dziecko, dom, potem i praca zawodowa, bo wróciłam od razu po macierzyńskiem. W sumie nie miałam wyjścia, bo szanowny mężuś nie raczył postarać się o coś bardziej dochodowego. Musiałam więc martwić się nawet o to, co włożymy do garnka i za co opłacimy mieszkanie. A w domu? Ja z mopem, ja przy kuchni, ja z dzieckiem do lekarza, ja do przedszkola. Opłacałam rachunki, pilnowałam terminów, robiłam zakupy, naprawiałam cieknący kran i zepsuty zawias. Nie wytrzymałam tak długo. Pewnego dnia mąż siedział przed telewizorem i czekał na obiad. Więc usiadłam obok niego i czekaliśmy razem. To był początek zmian, coś we mnie pękło.  Nie ogarnął się, nie działały prośby i groźby. Wystąpiłam o rozwód, chociaż bardzo się bałam. W sumie teraz to nie wiem, czego, przecież i tak sama wszystko ogarniałam. Powiem wam, jak teraz wygląda moje życie. Mam tyle samo obowiązków, tyle samo pracy, ale mimo tego jest mi......

Oboje chcieliśmy tego dziecka. Tylko że mój mąż chyba nie do końca wiedział, czym jest ciąża i poród. Myślał, że rozkwitnę, wypięknieję i zostanę miss świata?! Powoli się odsuwał Ciążę znosiłam słabo, miałam mdłości, wymioty, puchłam. Opadłam z sił w pierwszym trymestrze i tak już zostało do końca. O bliskości z mężem nie było mowy. Zresztą Bartek zaczął się ode mnie odsuwać, kiedy tylko moje ciało zaczęło się zmieniać. Ten jego wzrok do dziś mam w pamięci... Pełny niechęci i niezrozumienia. Myślałam wtedy, że ma kryzys i że to minie. Na krótko przed porodem ważyłam już 30 kg więcej niż przed ciążą. Opuchnięta, zmęczona, zaniedbana. Ciążowe hormony nie dodały mi wcale urody, wręcz przeciwnie. Tak bardzo potrzebowałam wtedy wsparcia i miłego słowa od męża. Niczego nie dostałam. Nie wiem, dlaczego zdecydowaliśmy się na wspólny poród. To jakoś tak chyba wyszło z rozpędu. Bartek był w sali porodowej, skrzywiony i zupełnie niewspierający. Ale był. Nie miałam wtedy głowy, żeby roztrząsać jego dziwne miny i brak jakiejkolwiek pomocy. Ale czułam się bardzo zawiedziona. Co to za mąż, który tylko dokłada zmartwień rodzącej żonie? Prawdziwa bomba wybuchła, kiedy wróciłam z Gabrysią ze szpitala do domu. Wszystko miało być tak pięknie, ale widziałam, że Bartek mnie unika. Nie rozumiałam tego. Odsuwał się, kiedy siadałam obok niego, nie chciał na mnie patrzeć ani przytulić. Był nieobecny. W końcu powiedział najgorsze słowa, jakie może usłyszeć kobieta i matka. Wydusił z siebie, że się mnie brzydzi. Tłumaczył się jeszcze, że poród go przerósł, że nie może zapomnieć tego widoku. I jeszcze, że ja bardzo się zmieniłam od momentu zajścia w ciążę. A on nie żenił się z taką kobietą, jaką się stałam, nie pisał się na to. Płaczę, gdy to piszę. Ale ważne, że jego już nie ma w moim domu. Nie...

Droga Redakcjo, piszę ten list, bo zżera mnie frustracja. Wyszłam za mąż za mężczyznę, który miał plany i ambicje, uczył się, dobrze się zapowiadał. Niby wszystko fajnie, a teraz ledwo wychodzimy na plus. Tak naprawdę musimy ciąć wydatki i zaciskać pasa. To niesprawiedliwe. Wyszłam za biedaka, co będzie teraz z moim dzieckiem? Paweł nic nie miał, rodzice niczego mu nie dali na start, mnie zresztą też nie. Zaczynaliśmy od zera, ale myślałam, że jakoś to się ułoży. Mąż miał skończyć ekonomię, zrobić karierę. Studiów ostatecznie nie skończył, co już powinno mi dać do myślenia. Nie ogarniał po prostu, orłem nie jest, za ciężko mu było z tą całą nauką. Do pracy poszedł, bo kolega mu załatwił. Jako przedstawiciel handlowy mógłby zarobić, ale do tego trzeba mieć głowę na karku, być przebojowym. Wstyd przyznać, ale mój mąż to taka ciapa, nic sam nie wymyśli, nie przebije się. Efekty od razu było widać, pensja marna.  No ale byliśmy już po ślubie, zaszłam w ciążę. Marcelek ma teraz rok. Niestety poziom życia bardzo nam się obniżył. Paweł zarabia marne 4 tysiące zł, co to jest na 3-osobową rodzinę?! Ja jestem przyzwyczajona do wyższych standardów, no i przecież nasz synek powinien mieć wszystko. O drugim dziecku nawet nie myślę. Chodzę wściekła, czepiam się o wszystko, bo bardzo mnie ta sytuacje stresuje. Wyrzucam mu, że jest nieudacznikiem, a on się obraża. Koleżanki mają ogarniętych mężów, w rodzinie też mam przykłady, że jak się chce, to się da – moi dwaj bracia mają wysokie stanowiska, żonom i dzieciom niczego nie brakuje. A my musimy oglądać każdą złotówkę. Wstydzę się za męża. Nie chcę tak żyć, tak bylejak. Czy powinnam zażądać rozwodu? Jak mu przemówić do rozumu, żeby wziął się za robotę i coś osiągnął? On nie widzi problemu, mówi, że daje z siebie wszystko i że nie musimy żyć w...