Karolina z błyskiem w oczach opowiadała o podróży poślubnej. Byli z Bartkiem w Maroko i przeżyli przygodę życia. Przyjaciółka była opalona, wypoczęta, uśmiechnięta i wyglądała na szczęśliwą. Patrzyłam na nią z lekką zazdrością.
– A wy kiedy? – zapytała Karolina i spojrzała na moją prawą dłoń i zaręczynowy pierścionek z dużą cyrkonią, który nosiłam od dwóch lat.
– Jest dobrze, jak jest – mruknęłam.
Zastanawiałam się nad tą spontaniczną odpowiedzią. Dlaczego nie chciałam niczego zmieniać? Bałam się przejść na wyższy etap?
Chodziliśmy ze sobą od pięciu lat. Poznaliśmy się zaraz po maturze. Zamieszkaliśmy razem na drugim roku studiów. Kiedy niespodziewanie okazało się, że jestem w ciąży, Miłosz mi się oświadczył. Zgodziłam się zostać jego żoną, ale zanim zaczęliśmy cokolwiek załatwiać, poroniłam. Chociaż ciąża nie była planowana i wywracała nam życie do góry nogami, koszmarnie przeżyłam jej stratę.
Zaszyłam się w domu, nie chciałam się z nikim widzieć, nie jadłam, nie spałam. Popadłam w odrętwienie, smutek i marazm. Kiedy udało mi się zasnąć, miałam nadzieję, że wszystko mi się śniło. A jak docierało do mnie, że to prawda, wybuchałam płaczem. Miłosz na początku próbował mnie pocieszać, ale wywoływało to u mnie złość, więc w końcu przestał. Przeżywałam moją żałobę samotnie.
Doszłam do siebie, ale nie na tyle, żeby wrócić do tematu ślubu. Z jednej strony byłam pewna, że kocham Miłosza, z drugiej nie chciałam podejmować życiowych decyzji. Coś mnie powstrzymywało, żeby przysiąc mu obecność w jego życiu na dobre i na złe. Tak jakbym nie do końca wierzyła w to, że to ten jedyny.
I choć pierścionek nosiłam, a narzeczony kilka razy chciał wrócić do tematu ślubu, ja ucinałam rozmowę, twierdząc, że nie jest to jeszcze odpowiedni czas. Życie toczyło się dalej, skończyłam studia, już na czwartym roku zaczęłam dorywczo pracować w biurze nieruchomości. Szło mi całkiem nieźle. Szefowa mówiła, że mam do tego talent i rzeczywiście, myślę, że nie były to czcze komplementy.
Mogłam się pochwalić bardzo dobrymi wynikami i w końcu dostałam pełny etat i świetne warunki. Z biegiem czasu zostałam kierowniczką działu. Miałam pod sobą trzy osoby i wkrótce został mi przydzielony nowy pracownik. Kompletnie bez doświadczenia, ale ze wspaniałym podejściem do ludzi, szybko się uczył i nasza szefowa doszła do wniosku, że pod moimi skrzydłami zostanie dobrym agentem.
Nowy miał na imię Mateusz, był ode mnie rok młodszy i niesamowicie otwarty i pogodny. Podziwiałam go za nastawienie do świata. Nigdy nie był zmęczony, nie narzekał, we wszystkim widział dobre strony i chyba właśnie tą cechą zjednywał sobie ludzi. Nie bez znaczenia była jego aparycja.
Wysoki i szczupły, a najbardziej przyciągał uwagę jego szeroki, zaraźliwy uśmiech i swobodny styl bycia. Tego dnia miałam mu przekazać najważniejsze wiadomości na temat naszych klientów. Było tego naprawdę dużo. Z ferworu pracy wyrwał mnie dźwięk telefonu. To był Miłosz.
– Co się dzieje, kochanie? Gdzie jesteś? – zapytał.
– W pracy. Pokazuję Mateuszowi... – nie dał mi dokończyć.
– Jak to w pracy? Przecież za pół godziny mamy gości!
– Zapomniałam… – jęknęłam.
Chciała nam przedstawić swego chłopaka. Szybko poinstruowałam narzeczonego, co ma pokroić i wstawić do piekarnika, przeprosiłam Mateusza i pognałam do domu. Prawdę mówiąc, wolałam siedzieć po godzinach w biurze niż iść na to spotkanie.
Miłosz przyjaźnił się z Patrycją od piętnastego roku życia. Byli jedynym mi znanym przykładem, że przyjaźń między kobietą a mężczyzną jest możliwa. Czułam się trochę zazdrosna, ale nie mogłam nic na to poradzić. Byli bardzo zżyci. Miłosz nie miał rodzeństwa i tłumaczyłam sobie, że traktuje Patrycję jak siostrę. Dlatego starałam się nie okazywać jej wrogości i od czasu do czasu tolerować jej obecność w naszym życiu.
Wieczór, jak się spodziewałam, nie był udany. I to nawet wcale nie z powodu drażniącego mnie sposobu bycia Patrycji. To Miłosz działał mi na nerwy. Nie mógł zapomnieć o moim spóźnieniu i tym, że wszystkie przygotowania zostały na jego głowie. Nieustannie mi docinał i dopytywał, co takiego ważnego kazało mi do późna siedzieć w pracy. Zaczęłam więc opowiadać o Mateuszu.
– Robi niesamowite postępy. Jakby był do tego stworzony. Ma dar przekonywania! Szewcowi sprzedałby ciężarówkę butów – starałam się wytłumaczyć, dlaczego uważam, że warto chłopakowi poświęcić czas. – Brakuje mu wiedzy. Muszę mu przekazać dużo informacji, a w ciągu dnia nie ma na to czasu – wyjaśniałam.
– Widzę, że nowy kolega bardzo ci przypadł do gustu – odparł Miłosz.
Jego ton był niemiły i uszczypliwy. Poczułam się urażona. Do końca kolacji siedziałam przygaszona i nie brałam udziału w rozmowie.
– Jak ci się podobał chłopak Patrycji? – zapytał Miłosz, gdy goście wyszli. – Nie pasuje do niej, prawda? Ona zasługuje na kogoś fajniejszego.
– Ja też! – odparłam zła i zniknęłam za drzwiami łazienki.
Następne dni minęły mi szybko. Skupiłam się na pracy, żeby jak najmniej uwagi poświęcać atmosferze panującej w domu. Mateusz radził sobie coraz lepiej. Zabrałam go na wizytę u klientów sprzedających mieszkanie i skłonienie ich do podpisania umowy na wyłączność z naszą agencją. Było to jedno z trudniejszych zadań w naszej pracy.
Mateusz jednak poradził sobie śpiewająco. Tak oczarował od wejścia małżeństwo sprzedające śliczny segment pod miastem, że bez mrugnięcia okiem podpisali dokumenty.
– Chyba ja powinnam się od niego uczyć! – opowiadałam Miłoszowi z kieliszkiem wina w ręku.
– Widzę, że nadal jesteś oczarowana kolegą – powiedział zgryźliwie Miłosz. I cały mój dobry nastrój prysnął.
– O co ci chodzi?! – naskoczyłam na niego. – Opowiadam ci, jak mi minął dzień. Czy musisz zaraz sprawiać, żeby zrobiło się nieprzyjemnie?
– To ty tutaj wyskakujesz z opowieściami, jaki to ten facet jest cudowny!
– Przecież to mój pracownik.
– No, ale osiągnięć innych ludzi z biura nigdy tak nie relacjonowałaś!
– Bo jest przy okazji bardzo sympatyczny – poprawiłam się na kanapie i usiadłam twarzą do Miłosza.
Spojrzałam mu w oczy, szykując się do ostrego starcia. Dosyć miałam tych docinków i niedomówień.
– Chyba wolno mi się zaprzyjaźnić z innym mężczyzną? – zapytałam.
– A czy to na pewno przyjaźń? Zawsze przyjaźniłaś się z dziewczynami..
– No, ale mogę i z chłopakiem. To tak jak z tobą i Patrycją!
Miałam mu zamiar wykrzyczeć, że sam jest najlepszym przykładem na to, że można się kumplować z osobą przeciwnej płci. I nagle… Trwało to ułamek sekundy.
Gdybym nie patrzyła mu prosto w oczy, nic bym nie zauważyła. Ale dostrzegłam spłoszone spojrzenie, które uciekło w bok, zaróżowione policzki, wstrzymany oddech.
– O nie! – jęknęłam. – Ty draniu…
– O czym ty, do cholery, mówisz?!
Siedzieliśmy chwilę w głuchym milczeniu, a gula, która narastała mi w gardle, nagle wydała się tak realna, jakbym mogła sięgnąć do ust i ją wyjąć.
– Nie odwracaj kota ogonem…
– Przestań! – zawołałam. – Przestań i powiedz mi wszystko! – zażądałam.
Wziął głęboki wdech i już zamierzał odeprzeć atak, ale spotkał się z moim niezłomnym spojrzeniem. Wypuścił powietrze. Poddał się.
– To było dawno… A ty byłaś… – zaczął, a mnie zakręciło się w głowie.
– Nie mów, że to wtedy! – jęknęłam.
Spuścił wzrok. Jeśli istniała nadzieja, że nasz związek przetrwa ten kataklizm, to w tej chwili wszystko legło w gruzach. Zrozumiałam, że to się stało wtedy, kiedy najbardziej potrzebowałam wsparcia, uwagi i zrozumienia.
– Zdradziłeś mnie, kiedy poroniłam!
– Odepchnęłaś mnie… – odparł.
– I to jest wytłumaczenie? Straciłam twoje dziecko, a ty poszedłeś do innej! I śmiesz mi ją tutaj zapraszać?!
– To tylko kilka razy, nic dla mnie nie znaczyło. Potrzebowałem bliskości.
Nie mogłam tego słuchać. Nie mieściło mi się w głowie, że mogłam z nim przez te wszystkie lata mieszkać pod jednym dachem. Nie potrafiłam zostać w tym mieszkaniu ani sekundy dłużej. Pobiegłam do Karoliny. Na szczęście przyjęli mnie z Bartkiem serdecznie.
Wiem, dlaczego nie ruszyłam dalej z tamtym związkiem. Podświadomie czułam, że to nie jest prawdziwe. Wynajęłam mieszkanie, przestałam się już budzić z mokrą od łez poduszką. I przyjęłam zaproszenie Mateusza na kolację. Może zarazi mnie swoim pozytywnym nastawieniem do świata?
Monika, lat 31
Czytaj także:
Pamiętam tamten obiad. Miał być wyjątkowy. I właściwie był, tyle że z innego powodu, niż planowałam. Jurek miał podczas toastu oznajmić coś ważnego: że się zaręczyliśmy. Bardzo żałowałam, że na tym obiedzie nie będzie nikogo z mojej rodziny, ale siostra mieszkała za daleko, a z bratem od dawna nie utrzymywałam kontaktów. Przygotowałam więc obiad dla rodziny Jerzego: czwórki dzieci ze współmałżonkami i potomstwem, dwóch sióstr i pary najlepszych przyjaciół. Jednak zanim Jerzy zdołał podzielić się fantastyczną nowiną, że zgodziłam się zostać jego żoną, Alicja nie wytrzymała i ogłosiła swoją wiadomość. – Jestem w ciąży! – wypaliła bez wstępów 23-letnia córka Jurka . – Będę mamą! A ty dziadkiem po raz kolejny, tatuś! W tym momencie wszyscy zajęli się Alą, próbując jednocześnie dowiedzieć się, kto jest ojcem jej dziecka, i nie urazić jej tym pytaniem. Nasza nowina musiała poczekać Ostatecznie wspomnieliśmy o zaręczynach przy deserze, nie wywołując większej sensacji. Ale może to i dobrze, że nikt się nie zdziwił. Miałam zostać trzecią panią M., dwie poprzednie żony Jerzego dały mu w sumie czworo dzieci, które stanowiły całkiem zgrane przyrodnie rodzeństwo. Dla mnie to miał być drugi związek, a własnych dzieci nie miałam . Szybko przekonałam się, że dla rodziny Jerzego jest to pewien problem. – Chciałem, żeby Ania i Artur zostawili nam Jagienkę na kilka godzin w niedzielę – powiedział mąż, cały zakochany w trzyletniej wnuczce – ale Ania nie chce się zgodzić. Boi się, że nie damy sobie z nią rady. Wcześniej usłyszeliśmy to samo od partnerki najstarszego syna mojego narzeczonego . Że nie da nam zabrać wnuka do wesołego miasteczka, bo „sobie z nim nie poradzimy”. – To nie chodzi o ciebie – zapewniał mnie ukochany – tylko o mnie. Nie byłem za dobrym ojcem… Pierwszą żonę...
Na świat przyszło moje upragnione dziecko, a ja nie umiałam w pełni cieszyć się tym faktem. Dlaczego? Moja radość mieszała się z uczuciem pustki. Po powrocie ze szpitala przez nasz dom nie przewalały się tłumy gości, spragnionych widoku maleńkich stópek i słodkiego zapachu noworodka. Mój mąż był jedynakiem, a z dalszą rodziną nie utrzymywał zbyt serdecznych kontaktów. Zarówno moi, jak i jego rodzice nie żyli – Ty masz przynajmniej brata. Swoją drogą może to dobra okazja, żeby odnowić kontakty? – zagadnął mnie pewnego razu, gdy zamyślona przeglądałam zdjęcia w starym albumie. Wiedziałam, że lubił Marka i wciąż pokładał w nim nadzieje, ale dla mnie to wciąż był bolesny temat. Tyle między nami zaszło, odkąd zmarła mama. Wychowywała nas samotnie. Ja byłam starszą siostrą, więc musiałam świecić przykładem i dbać o młodszego braciszka. On był oczkiem w głowie mamusi . Inteligentny, przystojny, zabawny, uroczy. I rozpuszczony jak dziadowski bicz. Jednak wyskoki z dzieciństwa to nic. Prawdziwe problemy się pojawiły, gdy zaczęliśmy wkraczać w dorosłość. Zdałam maturę, a potem poszłam na studia i jednocześnie do pracy. W głowie mi się nie mieściło, że mój młodszy o dwa lata brat zamiast skupić się na przygotowaniach do matury, woli palić papierosy na klatkach schodowych, pić z kolegami piwo i imprezować. – Musi się wyszumieć, chłopaki tak już mają – mama bez przerwy tłumaczyła swojego beniaminka. Kiedy wracał do domu nad ranem, zamiast ostrej rodzicielskiej reprymendy, dostawał gorący rosół na kaca . Próbowałam chociaż mamę przekonać, żeby nie była tak pobłażliwa wobec Marka, bo brat nie chciał mnie słuchać i każda rozmowa z nim kończyła się awanturą. Niestety moje przestrogi szybko się sprawdziły. Pierwsze załamanie przyszło, kiedy pewnego zimowego ranka do drzwi naszego mieszkania zapukała...
Babuniu, gdzie jesteś? – tamtego dnia głos mojej starszej wnuczki drżał niemal jak moje ręce, którymi wygrzebałam komórkę z przepastnej torby na zakupy. – Na ulicy, wracam z bazarku, a co się stało? – zapytałam. Eliza rzadko do mnie dzwoniła, wolała wpaść po szkole. – Babciu, przyjdź szybko – jej głos przeszedł w łkanie. – Siedzę pod twoją klatką… Pomimo siedemdziesiątki na karku potrafię całkiem żwawo maszerować, więc już po dziesięciu minutach dostrzegłam sylwetkę wnuczki skulonej na krawężniku. Przed nią stał wielki szkolny plecak na kółkach wypchany chyba toną książek i zeszytów. Znowu uderzył mnie kontrast między dziecinnymi, różowymi i błękitnymi motylkami na nim nadrukowanymi a niemal dorosłą twarzą wnuczki. Pomimo niecałych szesnastu lat miała już ufarbowane na rudo włosy i wyraźny makijaż postarzający ją o dobre dziesięć lat. „Gdzie te czasy, gdy do szkoły chodziło się w mundurku, a za pomalowane paznokcie można było zostać zawieszoną w prawach ucznia?” – pomyślałam. – Babcia! – Eliza poderwała się i przez moment wyglądała jak mała dziewczynka ucieszona widokiem Świętego Mikołaja. No, z tym zastrzeżeniem, że małym dziewczynkom nie spływają po buziach smugi tuszu. Zabrałam ją na górę, dałam gorącej herbaty i sernik. Uznałam, że ma jakieś problemy w szkole. Wnuczka była wtedy w pierwszej klasie liceum; wiedziałam, że trudno jej wejść w nowe środowisko i przywyknąć do nowych wymagań. Moja córka, Lidka, jeszcze we wrześniu skarżyła się, że Eliza ma problemy z matematyką, a co gorsza, klasa jej nie akceptuje. – Rano ze stresu zawsze boli ją brzuch – relacjonowała mi córka. – Mówi, że wszyscy z niej szydzą, bo jest pulchna. Eliza rzeczywiście była, jak to się mówiło za moich czasów, grubej kości. Według Lidki miała...
