Zbierałam się długo z tą decyzją, ale w końcu czara goryczy się przelała. Mój syn ma dopiero 10 lat, a już widzę, ile złego zrobił mu komputer i gry. Przesiadywał przed ekranem całe wieczory, parę razy przyłapałam go na graniu po nocach. Opuścił się w nauce, nie obchodzą go koledzy. Powiedziałam 'dość'. Teraz nie wiem, czy nie byłam zbyt radykalna. Zabrałam synowi komputer, teraz go nie poznaję! No bo co miałam robić, wszędzie krzyczą, jakie to ekrany są niebezpieczne dla dzieci. Jak im się mózgi zmieniają, depresja się nawet pojawia. Nie wiedziałam o tym wcześniej. Z mężem popełniliśmy błąd i Michałek niemal od niemowlęcia bawił się naszymi smartfonami. Nie mogę sobie tego darować, nie wiadomo, ile szkody to zrobiło w jego głowie. Postanowiłam odciąć go od tego świństwa, póki jeszcze nie jest zbuntowanym nastolatkiem, który zamknie się przede mną w pokoju albo ucieknie grać do kolegi. Tylko że chyba mój syn już wszedł w ten koszmarny wiek! Michałek niedawno skończył 10 lat, a gra od co najmniej 5. Strasznie mnie to zaczęło męczyć, bo przecież widzę, jak to na niego działa i że zamiast zamykać się w jakichś ramach, to problem tylko się pogłębia. W szkole jest coraz więcej roboty, książki czekają, koledzy ćwiczą sporty walki, grają w piłkę na podwórku. A Michał tylko komputer i komputer. W końcu kategorycznie zabroniłam, co najmniej na miesiąc. Nie posłuchał. W nocy po cichu wstawał i grał. Odłączyłam kabel i schowałam. Tak się wściekł, że prawie mu głowa parowała! Od kilku dni chodzi naburmuszony, nie odzywa się do mnie, a jak już coś mówi, to krzyczy. Ojca już od dawna nie zauważa. Teraz myślę, że może byłam za ostra? Może lepiej tylko ograniczyć to granie do godziny dziennie albo jakoś tak? Sama nie wiem. Dziecko mi się tak zmieniło, a wcześniej przynajmniej był spokojny. Biję się z myślami, ale na razie...

Podobno nigdy do końca nie zna się własnych dzieci. I szczerze mówiąc, do niedawna uważałam, że dotyczy to tylko tych rodziców, którzy dla swoich pociech nie mają czasu. Ja Stasiowi poświęcam każdą wolną chwilę, interesuję się tym, co robi w szkole, co lubi, a czego nie. Kontroluję, w co gra na komputerze i wożę go na zajęcia. Jestem oddaną matką. Okazało się jednak, że żyłam złudzeniami.   Staś skończył teraz trzecią klasę. Nie do końca jestem zadowolona ze szkoły rejonowej i nawet zastanawiam się, czy go gdzieś nie przenieść. No, bo oczekiwałam, że nauczyciele będą doceniać indywidualność, a tymczasem oni chyba chcą sprowadzić wszystkie dzieci do jednego poziomu. Nie widzą tego, że Staś jest wyjątkowy.   Owszem, trochę buńczuczny i bardzo ruchliwy, ale nie uważam tego za wadę! Tyle się teraz słyszy, że dzieci żyją tylko w wirtualnym świecie, że nie mają własnego zdania. Zatem to chyba dobrze, że mój syn wie, czego chce i potrafi się o to upomnieć?   Niestety, zamiast docenić to i odpowiednio go ukierunkować, nauczyciele mają do niego pretensje i wpisują mu uwagi. Ciągle słyszę, że zachowuje się nieodpowiednio i komuś napyskował. Moje tłumaczenia, że po prostu zna swoją wartość, nikogo nie przekonują.   A w to, że mój syn pyskuje, do niedawna nigdy bym nie uwierzyła! Przecież dobrze go znałam i wiedziałam, jak się odnosi do starszych. Na pewno nie przeklinał i nie był chamski!  Dlatego postanowiłam, że gdy nowi nauczyciele, w czwartej klasie, nadal nie będą odpowiednio oceniać mojego syna, poszukam mu nowej szkoły. A na razie, ponieważ są wakacje, zapisałam go na półkolonie do jednej z upatrzonych przeze mnie podstawówek. Niech pozna tam dzieci, nauczycieli, i jak się okaże, że mu wszystko pasuje, to właśnie tam go zapiszę! Staś wracał z zajęć zadowolony Z entuzjazmem opowiadał o zawodach sportowych, o grach,...

Staram się być łagodna i spokojna, tłumaczę mojemu synkowi wszystko, czego nie rozumie. Mąż podobnie, nigdy nie było wychowania twardą ręką, tylko rozmowy i cierpliwość. Ale ile tak można?! Gotuje się we mnie, kiedy dostaję po twarzy od 5-latka. Zaciskam pięści, oddycham i znowu powoli tłumaczę. A jego to bawi. Gdzie popełniam błąd? Syn mnie bije. Czy to minie? Nie mam pojęcia, skąd w moim dziecku tyle agresji. My z mężem jesteśmy spokojni jak baranki, nigdy nawet nie podnosimy głosu. W ogóle po domu chodzimy teraz na palcach, bo jest jeszcze 2-miesięczna córeczka, która na razie głównie śpi. Mój Alanek też potrafi się normalnie zachowywać, ale czasem jak coś mu nie podpasuje, to podbiega i strzela dłonią prosto w moją twarz. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia. Np. siedzimy sobie przed TV, a on się nagle odwija i uderza. Ma z tego dużo śmiechu. A ja łzy w oczach. Tłumaczenia, że nie wolno,  to jak grochem o ścianę. Nauczył się tego bicia i robi tak coraz częściej, w różnych sytuacjach. To jego sposób na nerwy, jak się wścieknie, to bije na oślep. A czasem myśli, że to śmieszne – trzepnąć mamę z zaskoczenia. Chwytam go wtedy za ręce i tłumaczę, że nie wolno. Pokazuję na czerwony ślad na policzku, mówię, że boli. Nic nie działa.  Wstyd przyznać, ale czasami to aż mnie ręka świerzbi, żeby się odwinąć i mu oddać. Może by się nauczył, co to ból. Koleżanka poradziła, żeby go podszczypywać za każdym razem, kiedy uderzy. Trochę to głupie – szczypać dziecko, ale może nie ma innego wyjścia? Może jesteśmy z mężem zbyt łagodni i na zbyt wiele mu pozwalamy? Ada Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania.  Zobacz też: 5 rzeczy, których warto nauczyć dzieci,...