Nie wiem, o czym myślała moja siostra, kiedy przystawała na pomysł swojej córki. Sprzedać własne mieszkanie tylko dlatego, że dziecko potrzebowało pieniędzy na biznes? I Krzysiek zgodził się na to? Przecież trzypokojowe mieszkanie w bloku było ich jedynym majątkiem.
Halina i Krzysiek całe życie ciężko pracowali, żeby dostać przydział na upragnione cztery kąty. Potem z wielkim wysiłkiem starali się naprawić spartaczoną robotę fachowców i przystosować mieszkanie do użytkowania. Umeblować je za zaciągnięte w zakładach pracy pożyczki i dodatkowe fuchy szwagra, z zawodu hydraulika, a wszystko to z powodu swojego jedynego dziecka. Od chwili narodzin Asi oboje stawali na głowach, żeby mała miała wszystko, czego zapragnie. Dlatego ich córeczka, choć w latach 70. nie było to normą, dostała własny pokój, mebelki wystane w kolejkach i zabawki przywożone z wycieczek do ZSRR i NRD. Nikt w rodzinie nie dziwił się zapatrzeniu Halinki w Asię. Każda kobieta na miejscu mojej siostry, której po przebytej w dzieciństwie chorobie lekarze nie dawali szansy na dzieci, postępowałaby podobnie, dziękując Bogu za zdrową córeczkę.
Rodzice bez wahania oddali Asi kupiony za talony samochód, gdy w czasie studiów postanowiła wyjść za mąż, uznając, że młodym bardziej się przyda. Wydali wszystkie oszczędności na zakup dwupokojowego mieszkania, kiedy okazało się, że Asia jest w ciąży, a po narodzinach drugiego wnuka zamienili się z córką i zięciem na mieszkania, dając im większe. O mało nie stracili go zresztą przy rozwodzie Asi i podziale majątku. Przerażeni zapożyczyli się u całej rodziny, żeby spłacić byłego zięcia. Oczywiście Asia nie poniosła żadnych obciążeń z tego tytułu. Tym bardziej więc dziwiło mnie, że tak bezrefleksyjnie postąpili teraz, sprzedając swoje małe lokum i przenosząc się do mieszkania przepisanego na córkę.
– A jeśli ich biznes padnie? – próbowałam przemówić siostrze do rozsądku.
– Asia jest urodzonym handlowcem, a jej mąż Günter to naprawdę wytrawny biznesmen. Nic nam się nie stanie. Zobaczysz, że jeszcze na stare lata w końcu zamieszkamy w wymarzonym domu – przekonywała mnie siostra.
Nie wiem, jak udało się Asi wmówić swoim rodzicom, że nie tylko nie stracą na tej transakcji, ale i w przyszłości, dzięki zyskom z firmy Güntera, jej drugiego męża i Niemca z pochodzenia zyskają dom w zamian za ciasne mieszkanko.
– Czemu więc nie sprzeda swojego? – spytałam, bo przecież dostałaby za nie więcej pieniędzy niż za mieszkanie rodziców, ale nie otrzymałam sensownego wyjaśnienia.
Halinka tłumaczyła coś mgliście o lepszym zabezpieczeniu dla Asi, czym jeszcze bardziej mnie zdenerwowała. Mój mąż twierdził, że powinnam machnąć ręką na poczynania siostry, ale jako najstarsza z całej rodziny, zawsze czułam się odpowiedzialna za pięcioro młodszego rodzeństwa, zwłaszcza za łatwowierną Halinkę. Nie czekając więc, aż dokończy swoje wyjaśnienia, rozłączyłam się i zadzwoniłam do mojej chrześnicy, czyli Asi. Ona też, choć pełna entuzjazmu, nie potrafiła przekonać mnie, czemu zostawiła rodziców w Polsce bez żadnego zabezpieczenia na starość. W końcu nie byli już młodzi i różne rzeczy mogły im się przydarzyć, podobnie jak biznesowi Güntera.
Niby dobrze patrzyło mu z oczu. Był starszy od Asi o 15 lat, co wzięłam za dobrą monetę, bo dał jej i dzieciom tak potrzebne poczucie bezpieczeństwa. Nigdy jednak nie sądziłam, że na swoje niemieckie przedsięwzięcia będzie szukał pieniędzy u polskich teściów, których dochody nie mogły równać się z tymi liczonymi w euro. Na niewiele jednak zdały się moje tłumaczenia. Nie pozostało mi nic innego, jak pić melisę i modlić się, by złe przeczucia okazały się fałszywe.
Jestem z moim rodzeństwem i ich dziećmi bardzo zżyta. Choć nie mieszkamy blisko siebie, to nie ma tygodnia, abym nie rozmawiała z nimi lub z którymś z ich dzieci czy nawet wnucząt. Dlatego kiedy Halinka nagle przestała się odzywać i odbierać telefony ode mnie, a jeden z siostrzeńców podzielił się ze mną swoimi przemyśleniami z podróży do Niemiec i odwiedzin u Asi, która nawet nie miała dodatkowego pokoju, żeby przenocować kuzyna, a przez całe spotkanie wydawała się dziwnie spięta, postanowiłam zadzwonić do siostry lub jej męża. Staś powiedział mi też, że Günter całe popołudnie, choć była to sobota, nie pojawił się w domu. Asia tłumaczyła go dodatkowymi zleceniami, ale mnie ta dziwna nieobecność męża siostrzenicy dała do myślenia.
– Nikomu nie zaglądam do portfela, ale oni ciociu nie wyglądają na zamożnych. To już nasze mieszkania czy domy urządzone są lepiej – powiedział mi na koniec rozmowy Staś.
Puściłam tę uwagę mimo uszu, bo przecież nie każdy musi przywiązywać wagę do wystroju wnętrz, jak mój siostrzeniec, architekt czy jego żona, dekoratorka wnętrz. Bardziej zaniepokoiła mnie nerwowość Asi i nieobecność Güntera. Czyżby historia się powtarzała? Serce mi się ścisnęło na wspomnienie rozwodu chrześnicy, dlatego cały dzień wybierałam na przemian numer Halinki albo Krzyśka, nie dając się zbyć ich milczeniu.
– Co się dzieje?! – krzyknęłam, gdy w końcu siostra raczyła odebrać.
Udała zdziwioną, ale z tonu jej głosu wyczułam, że kłamie, więc bezpardonowo przyparłam ją do muru i zapytałam wprost o kłopoty małżeńskie mojej chrześnicy.
– Nie! – Halinka zaprzeczyła stanowczo. – Asia się nie rozwodzi! To nie tak… – wyczułam, że jest bliska płaczu, więc spuściłam z tonu i czekałam spokojnie, aż wyjaśni mi powody swojego milczenia.
Moja siostra dobrze wiedziała, że łatwo nie odpuszczę, więc w końcu przyznała, że mają poważne kłopoty.
– Jak możemy wam pomóc? – natychmiast byłam gotowa wesprzeć siostrę, choć w myślach od razu dodałam sobie dwa do dwóch i już wiedziałam, że jeśli nie chodzi o rozwód, ani o kłopoty zdrowotne któregokolwiek z nich, to sprawa dotyczy biznesu Güntera.
– Raczej w niczym nam nie pomożecie. Nic nie wyszło z biznesu Güntera i teraz oboje mają długi… Najgorsze, że nie mamy im już jak pomóc… – łkała moja siostra.
Już chciałam powiedzieć, że to córka powinna się martwić, skąd rodzice wezmą pieniądze na większy czynsz za dużo większe mieszkanie albo na lekarzy, bo Krzysztof z wiekiem coraz częściej musiał się rehabilitować, także prywatnie. Mimo wszystko ugryzłam się w język i zapytałam, czy starcza im do pierwszego, bo Asia miała dokładać się do wyższych rachunków.
– Nie bardzo, oszczędzamy na wszystkim – powiedziała siostra.
– Ale najgorsze, że nie mamy żadnych oszczędności. Ani złotówki na wypadek jakiegoś nieszczęścia.
Nie było sensu dłużej czekać. Następnego dnia, mimo opadów śniegu, moich problemów z sercem i nogami, syn zawiózł mnie do siostry. Ledwie weszłam na czwarte piętro bez windy i omal się nie popłakałam na widok zmizerniałej Halinki. Ubrana była w trzy swetry, a Krzysztof miał na sobie kurtkę i szalik, bo oszczędzali na ogrzewaniu. Mimo że i mnie się nie przelewa, obiecałam im dokładać do rachunków. Wzbraniali się, ale w końcu przystali na moją pomoc.
Od tej pory wszyscy im pomagamy. Jedna z sióstr przekazuje im przez swoje dzieci nowalijki z działki, mieszkający bliżej nich brat podrzuca kompoty i drobne sprawunki, jeden z bratanków obiady z prowadzonego przez siebie baru, ja płacę za prąd i gaz, a moja córka, przedstawiciel medyczny, załatwia im tańsze lekarstwa. Radzimy sobie, ale myślę, że nie znamy całej prawdy o biznesach Güntera. Boję się, co stanie się z moją siostrą i jej mężem, jeśli ich zięć nie wykaraska się z długów i zechce sprzedać mieszkanie Asi, a ta przystanie na jego głupi pomysł. I jeszcze przekona do niego rodziców?
Renata
Zobacz też:
To miał być cudowny dzień, w którym mieliśmy świętować i poznać płeć naszego trzeciego dziecka. Zaprosiliśmy rodzinę i najbliższych przyjaciół. Myślałam, że teściowa cieszy się tak samo jak my. Ale zamiast zadbać o nastrój, zażartowała sobie ze mnie w okrutny sposób. Dlaczego tak mnie potraktowała? Wszystko się nagrało Droga Redakcjo, nawet nie wiem, od czego zacząć, mam w głowie milion myśli naraz. Jestem spełnioną mamą dwóch cudownych synków. Teraz urodzę trzecie dziecko i tak naprawdę nie ma dla mnie znaczenia, jakiej będzie płci. Ale gdzieś tam w sercu miałam nadzieję, że to dziewczynka. Malutka córeczka byłaby nieziemskim szczęściem, taką równowagą dla tego szalonego, chłopięcego świata, w którym żyję od 6 lat. Teściowa sama zaproponowała, że ogarnie tuby z confetti – miały być niebieskie albo różowe, w zależności od płci dziecka. Teresa miała się wszystkim zająć, utrzymać w tajemnicy i sprawić nam piękną niespodziankę. Byłam jej wdzięczna za pomoc. Ale nie, ona postanowiła wszystko zepsuć i pogrążyć mnie we łzach. Kiedy dostaliśmy z Markiem tubę do rąk, cała drżałam z emocji. Już za chwilę miało się okazać, czy to chłopiec, czy dziewczynka. Wystrzeliliśmy i... różowe confetti! Córeczka, oszalałam ze szczęścia! Rzuciłam się na męża, płakałam i śmiałam się. Wszystko zostało nagrane. A potem Teresa podała mi coś, mówiąc, że to jest 'prawdziwe confetti'. Ale jak to? Tamto nie było prawdziwe? Stałam tam oszołomiona, a Marek wystrzelił. Niebieskie confetti. Tamto różowe to był żart. Przez chwilę wierzyłam, że urodzę córeczkę. To ona dała mi tę nadzieję, a potem okrutnie mi ją zabrała. Zaczęłam płakać i wybiegłam. Płaczę do teraz, nie mogę przestać. Jest mi tak przykro, że ktoś miał gdzieś moje emocje. Że wszyscy widzieli moją radość, a potem rozczarowanie, chociaż to...
Poznaliśmy się na konferencji. Cały dzień różnych spotkań, wykładów, ale posiłki to był czas wolny, i właśnie podczas kolacji Rafał do mnie zagadał. Podobno od kiedy mnie zobaczył, nie mógł oderwać ode mnie oczu. Banał, ale podziałał… Od razu się przyznał, że jest rozwodnikiem, i że to on zajmuje się dwójką dzieci. Ich matka raz jest w Polsce, raz jej nie ma, raczej nie widuje się z dziećmi. Aha, czyli nie ma się co nastawiać na wolne weekendy tylko we dwoje, choćby co dwa tygodnie. Niemniej doceniłam fakt, że Rafał niczego nie ukrywał. Gdy po konferencji umówiliśmy się na randkę, długo rozmawialiśmy, dochodząc do wniosku, że z tej mąki może być chleb. Szybko rzuciliśmy się więc do prac piekarskich i już wkrótce poznałam jego córki. Bałam się tego spotkania A jeśli mnie nie polubią? Albo ja ich? Co tu kryć, nie przepadałam za dziećmi, prawdę mówiąc, nie byłam pewna, czy w ogóle chcę mieć własne. Tymczasem wiążąc się z facetem, który jest ojcem, siłą rzeczy wiązałam się też z jego dziećmi, zwłaszcza że ich matki praktycznie nie było. Mimo moich obaw spotkanie przebiegło gładko. Zuzia miała cztery lata i była typową przylepą, który uśmiechała się i lgnęła nawet do obcych ludzi. Siedmioletnia Dominika była bardziej wycofana, ale i ona stopniowo nabierała do mnie zaufania. Jednak co do przeprowadzki… wahałam się. Miałam własne mieszkanie, małe, ale urządzone po mojemu. Ciche, czyste i pastelowo-eleganckie. W mieszkaniu Rafała było głośno, kolorowo i panował w nim wieczny bałagan, bo dziewczynki wywracały wszystko do góry nogami, co rozumiałam. Ale gdy wracałam do siebie, oddychałam z ulgą i wreszcie odpoczywałam. Czy dałabym radę mieszkać razem z nimi i znosić ten chaos na co dzień? Jakim trzeba być wrednym, żeby wymyślać te piramidalne bzdury! Z biegiem czasu coraz bardziej...
Upiłem się pierwszy raz w życiu. Czułem się, jakby ktoś uderzył mnie cegłą w głowę. Myślę, że byłem nawet bardziej poturbowany, niż gdybym faktycznie dostał ciężkie lanie… A to wszystko dlatego, że moja córka Ania, patrząc mi prosto w oczy, oświadczyła, że wstępuje do klasztoru. I jeszcze że to jest klasztor klauzurowy, to znaczy od tej pory będziemy się widywali rzadko albo wcale. W pierwszej chwili nie zrozumiałem. – Co ty robisz? – zapytałem. – To jakiś żart, prawda? – Nie, tato – odpowiedziała. – Mówię poważnie. Przemyślałam swoją decyzję, nie podjęłam jej pochopnie, możesz mi wierzyć, że wiem, co robię. – Ależ ja wierzę, dlaczego miałbym nie wierzyć? Tylko mam wrażenie, że albo ogłuchłem, albo zwariowałem, bo przecież dopiero co skończyłaś studia, odebrałaś dyplom, czekałem na twój pierwszy dzień w pracy, a ty wszystko odwracasz do góry nogami, więc się nie dziw, że jestem zaskoczony. Powiem więcej, nigdy nie byłem bardziej zdumiony niż teraz! – Tato, naprawdę się nie domyślałeś, że mam takie plany? – A sądzisz, że gdybym się domyślał, tobym milczał? Ja, ateista niemający nic wspólnego z Kościołem, pozwoliłbym ci na takie szaleństwo? – Mama wierzyła. Babcia Zosia także, więc nie jest tak, że byłam tylko pod twoim wpływem. Jestem ochrzczona, byłam u komunii, o bierzmowaniu nawet nie wiedziałeś, bo wtedy pracowałeś za granicą. Potem też nie pytałeś, czy wierzę. Czemu? Na to pytanie nie umiałem jej odpowiedzieć. Faktycznie, Ania miała rację, moja żona i teściowa były praktykującymi katoliczkami, a ja nigdy im nie przeszkadzałem, bo dla mnie sprawy wiary nie miały żadnego znaczenia. Zgodziłem się nawet na ślub kościelny, bo kochałem Małgosię, a jej na tym bardzo zależało. Mnie było wszystko jedno, więc nie protestowałem. Do czasu choroby Małgosi tolerowałem święte...
