Zdziwiłam się, że siostra Tomka zdecydowała się wrócić z emigracji. Zawsze twierdziła, że uwielbia Szkocję i jej mieszkańców, psioczyła na Polskę…
– Jednak nie wszystko było takie kolorowe, co? – zapytałam retorycznie, głównie po to, by przypomnieć mężowi, że sam kiedyś koniecznie chciał nas ciągnąć na Wyspy.
Ładnie byśmy teraz wyglądali!
Tomek wzruszył ramionami:
– Wiesz, jaka jest Gośka… Trudno za nią nadążyć – mruknął.
Mnie szwagierka interesuje o tyle, że jest chrzestną naszej Nikoli. Córa jest za mała, by ogarnąć, że nie poleci nigdy na wakacje do ciotki do Edynburga, cieszy się natomiast, że teraz będą się widywać częściej. Też mi to na rękę, bo, odkąd jestem w ciąży, moje zasoby cierpliwości uległy znacznym ograniczeniom.
– Jestem wykończona – tłumaczyłam ostatnio mężowi. – Cały tydzień w robocie, już jadę na oparach… Chciałabym wypocząć w weekend, a nie wysłuchiwać od rana marudzenia młodej. Ciągle jej coś nie pasuje.
A ten mi na to, że córka „potrzebuje matki”, bo szkoła, nowe środowisko, nowe wyzwania…
Ostatnio po prostu przerwałam mu w połowie wywodu:
– A może to ojca potrzebuje, Tomuś? Gdy wracasz z firmy, jest już w łóżku.
I proszę, jaki sprytny tatuś: tak zakręcił, że Nikola wyjeżdża na cały weekend z ciocią Gosią w góry. Cudotwórca, normalnie – daj mu zadanie, a on zaraz znajdzie jelenia. Ale przemilczałam; prawie trzy dni luzu to nagroda, w zamian za którą oddałabym duszę, a nie tylko dziecko na przechowanie. Sama Nikola była w siódmym niebie, i to było nie do przecenienia – w końcu coś, co nie spotkało się z kolejnym narzekaniem.
– Uważaj na siebie, córuś, i nie sprawiaj cioci kłopotów – ucałowałam ją na pożegnanie. – Dzwońcie codziennie wieczorem, dobrze?
– Ta moja kumpela, do której jedziemy, jest lekarką, mamo kwoko – zaśmiała się Gośka. – Twój skarb będzie bezpieczny. Zmykaj, bo się przeziębisz.
Dobry żart; z tym wielkim brzuchem spociłabym się nawet na Antarktydzie.
W sobotę pomalowaliśmy z Tomkiem na luzie pokój dla maluszka, wieczorem obejrzeliśmy film bez napinki, że nazajutrz ktoś wdepnie nam do łóżka o nieludzkiej godzinie… Było fajnie i pomyślałam nawet, że dobrze będzie mieć Gośkę blisko, przynajmniej dopóki znów nie wyfrunie w poszukiwaniu szczęścia, Bóg jeden wie dokąd.
Przyjechały dopiero pod wieczór. Nikola nareszcie uśmiechnięta i zadowolona, widać, że wypoczęła. Pomyślałam, że powinnam poświęcić jej więcej czasu i częściej ją gdzieś zabierać – gdybyż doba była dłuższa, a końcówka mojej ciąży mniej wyczerpująca! Buzia się małej nie zamykała. Pokazywała zdjęcia na telefonie, gdzie była, co widziała, potem wzięła się za rozpakowywanie bagażu.
– A to co? – zobaczyłam, że wyciąga z plecaka jakieś kolorowe gumy.
– To do ćwiczeń – uśmiechnęła się córa. – Chcesz zobaczyć, jak robię?
– Potem, Nikuś – zerknęłam na zegarek. – Przygotowałam ci twoje ulubione hamburgery. To znaczy, dla wszystkich, na kolację. Taka jestem szczęśliwa, że już jesteś w domku!
Mała musiała być zmęczona podróżą, bo zjadła tylko kawałek bułki i poszła się wykąpać. Tomek poszedł za nią, żeby pościelić i przygotować piżamkę.
Gośka zaofiarowała się, że sprzątnie po jedzeniu. A proszę bardzo!
– Słuchaj, Renata – powiedziała, gdy już włożyła gary do zmywarki.
– Wiesz, że Nikola ma nadwagę, nie?
– Już bez przesady – wzruszyłam ramionami. – Jest pulchna, i tyle. Wyciągnie się, ma dopiero siedem lat.
– Też tak myślałam, ale ta moja lekarka ją poważyła, pomierzyła i mówi, że jest problem. Raz, że stawy mogą małej siadać, dwa, otyłość sprzyja wcześniejszemu dojrzewaniu.
– O, dopiero była nadwaga, a już jest otyłość – mój dobry humor powoli odpływał w niebyt. – Nagadałyście dziecku głupot i teraz boi się nawet kolację zjeść jak człowiek.
– Niczego nie nagadałyśmy – przewróciła oczami. – Zresztą, co ty myślisz, że Nikola nie wie, że jest nie halo? Myślisz, że czemu nie lubi chodzić do szkoły? Bo ją przezywają!
– Chryste, jak świat światem, dzieciaki zawsze się przezywały… Za mną wołali „Ruda”, za Tomkiem „Pershing”…
– Proszę cię, Renata – Gośka dotknęła mojej dłoni, ale strzepnęłam ją jak robala. – Niechże dziewczyna ćwiczy, pije dużo wody, ty nic nie musisz robić… Tylko zamiast parówek z keczupem daj jej wieczorem musli z owocami albo jakąś sałatkę.
Tomek akurat wszedł do kuchni.
– O, sałatka? Zjadłbym. Takiej z majonezem. Dobrze, że już niedługo święta.
– Kretyn – syknęłam.
– Ej, co jest, dziewczyny? Chyba się nie kłócicie? – przestraszył się.
– Nie, no skąd – burknęłam. – Właśnie się dowiedziałam, że jestem złą matką, bo przekarmiam dziecko gównianym żarciem. Ale luz. Jakieś uwagi?
– Renata… – Gośka uniosła dłonie do góry. – Nie nakręcaj się, ok? Nikt cię nie krytykuje, dziewczyno. Po prostu kocham Nikolę i boli mnie, gdy czuje się nieszczęśliwa. Ja też byłam gruba w podstawówce i wiem, jak to jest.
– Czyli to geny – załapałam. – Po twojej rodzinie, Tomuś. Gratuluję.
– Ale co właściwie? – mąż zrobił głupią minę. – Bo gadaliśmy o sałatce.
Właśnie do mnie dotarło, że wyszłam za idiotę, w dodatku z dziedziczną otyłością w pakiecie.
– Ty gadałeś o sałatce, Tomek – westchnęła Gośka i przewróciła oczami. – A my z Reńką o tym, że Nikola jest trochę za ciężka i przez to ma problemy. Na razie towarzyskie, ale jej zdrowie też na tym nie korzysta.
– Nieprawda. To twoja siostra o tym mówiła – sprostowałam. – Ja w życiu bym nie pomyślała, że bezdzietna stara panna będzie mi dawała rady dotyczące dzieci.
– Dobra – szwagierka wstała i sięgnęła po torebkę. – Sorry, chyba źle to rozegrałam. Przemyśl to, Renata, jak ci już hormony przestaną szaleć.
Patrzcie państwo, na ciążach też się zna! Miałam ją nawet zapytać, skąd, ale zakręciła się i wyszła, zanim zdążyłam się odezwać.
A Tomuś obrażony, że kłótnie w rodzinie… Wrażliwiec!
Renata
Zobacz także:
Żadnych krzyków i przepychanek o lalkę czy misia. Żadnego gderania Marcina, że nie ma obiadu. Usiadłam w fotelu, by przez moment napawać się słodkim nieróbstwem. Niestety, nie trwało to długo… – Oddaj moją lalkę! – Nie! Jest moja! – A ty jesteś głupia! – Sama jesteś głupia! – Mamo, powiedz jej coś! – krzyknęły jednocześnie, stając w drzwiach. I tyle, jeśli chodzi o święty spokój – pomyślałam zrezygnowana. – Marcin, co wy tu robicie? – zapytałam męża, chwilo ignorując kłótnię córek. – Jak to co? Nie pamiętasz? Dziewczynki nie miały dziś lekcji, były z klasą w kinie. Faktycznie. Jak mogłam zapomnieć? Kilka dni temu sama dawałam bliźniaczkom pieniądze na składkę. Nie dane mi było dłużej zastanawiać się nad powodem mojego roztargnienia, bo dziewczynki na dobre zaczęły się sprzeczać i wyrywać sobie lalkę. Niedawno skończyły osiem lat i coraz mocniej rysowały się różnice charakteru między nimi. Hania była wrażliwa i uparta, a Julka żywiołowa i pyskata. Czy ja nie mam prawa być zmęczona? – Uspokójcie się wreszcie, głowa mi pęka! – krzyknęłam. – Ani chwili spokoju w tym domu! – Czemu się na nie drzesz? – wtrącił się Marcin, po czym ostentacyjnie rozejrzał się po salonie. – Jak na wcześniejszy powrót do domu to niewiele zrobiłaś, więc od czego niby cię ta głowa boli? – zakpił. Jak zwykle widział tylko to, co chciał widzieć. Nieodkurzony dywan i rozrzucone ubrania. Zapomniał, że wczoraj po pracy odrabiałam z dziewczynkami lekcje, ugotowałam spaghetti na dziś i wyprasowałam stertę ubrań. Miałam serdecznie dość bycia praczką, sprzątaczką, nauczycielką i kucharką w jednym. Marcin w ogóle mi nie pomagał, czasem z łaski zabrał dziewczyny na zakupy lub do kina, ale to były sporadyczne przypadki. Jakby mógł, przeniósłby się do pracy na stałe. Dom od...
Widzisz, Oleńko, tak wygląda plac zabaw – wyjaśniłam. – Dzieci krzyczą tutaj, hałasują, przeszkadzając sąsiadom, brudzą swoje nowiutkie i czyste ubrania. To nie jest dobre miejsce… – Mamo – odezwała się Ola. – Tam jest Maciek z przedszkola. Mogę się z nim pobawić? Jaką ma czerwoną koparkę! – w głosie mojej córki usłyszałam zachwyt. Nigdy nie pozwolę, by była jak inne, zwykłe dzieci Szybko odnalazłam wzrokiem wspomnianego chłopca. Poczułam, że robi mi się słabo. Jak matka mogła wypuścić go z domu w takim stanie? Poplamione na zielono spodenki świadczyły o tym, że ich właściciel niedawno siedział w nich na trawie. Teraz brudnymi rączkami poprawił czapkę z daszkiem i z zapałem zabrał się do kopania kolejnej dziury w piachu. – Mamusiu, patrz! – zawołał wesoło, zwracając na siebie uwagę młodej kobiety czytającej książkę. – Zobacz, jaka głęboka dziura! – zachwycał się swoim dziełem. – Można z niej zrobić kryjówkę albo tunel prowadzący do zamku! – A w zamku będzie księżniczka? – młoda kobieta roześmiała się wesoło. Jaka kryjówka? Jaki zamek? Jaka księżniczka? Przecież to tylko piaskownica! Po co opowiadać dziecku głupoty? Poza tym księżniczek nie ma. To tylko wymysł tych wszystkich bajkopisarzy! – Mamo, mogę pobawić się z nimi? – dobiegł do mnie głos Oleńki. Moja ukochana, długo wyczekiwana córeczka. Dbałam o nią, o jej rozwój, naukę, poświęcałam cały swój czas, chuchałam i dmuchałam, aby wyrosła na wartościowego człowieka i umiała odróżnić to, co w życiu ważne, od błahostek i pokus. I ona teraz pyta, czy może pobawić się w tym syfie! – Kochanie, przyprowadziłam cię tutaj, żebyś zobaczyła nowo otwarty plac zabaw. Pan prezydent miasta wybudował go za pieniądze mieszkańców, na prośbę lokatorów osiedla. Pamiętasz, jak chodzili od drzwi do drzwi z kartką i...
Gdybym miała wskazać jedną jedyną rzecz w moim życiu, która jest dla mnie najważniejsza, powiedziałabym, że rodzina. A dokładniej miłość do rodziny. Aż zapiera dech, ile satysfakcji i dobra można znaleźć w niewielkim mieszkaniu i czterech osobach, które razem w nim żyją. Czasem tak dużo, że człowiek chce się tym podzielić. Kiedy tylko poznaliśmy się z Grzegorzem, wiedzieliśmy, że chcemy być razem już zawsze. Byliśmy bardzo młodzi jak na dzisiejsze standardy, bo tuż po maturze. Spotkaliśmy się na korytarzu uczelni, tuż przed egzaminami wstępnymi. Startowaliśmy na dwa zupełnie różne kierunki, nie byliśmy dla siebie konkurencją, ale momentalnie zaiskrzyło. Nawet kiedy starałam się skupić na tym, że za chwilę wchodzę na egzamin i ostatni raz przeglądałam notatki, czułam na sobie jego wzrok. Sama też co chwilę zerkałam na przystojnego bruneta. To było jak magia. A kiedy wyszłam z sali, czekał pod drzwiami. – Boże, zdążyłem… – westchnął. – Przepraszam, to nie znaczy, że cię śledzę czy coś. Tylko… Zauważyłem cię przed egzaminem i nie wiem, co napisałem, bo mogłem myśleć tylko o tobie. Chciałem cię zaprosić na kawę albo do kina… Cieszyłam się, że wrócił, że wyszedł z inicjatywą, więc mnie pozostało się tylko zgodzić. Nazajutrz po południu zjawiłam się pod kinem. Znowu na mnie czekał, tym razem z długą, różową różą i pełnym nadziei uśmiechem. Od tamtej pory byliśmy nierozłączni. Miłość uderzyła nas w serca i między oczy i nic nie było w stanie jej osłabić. – Szybko przyszło, szybko wam przejdzie! – prorokowano. – Tego kwiatu pół światu, nie spiesz się – mówiła moja mama, choć bardzo Grześka polubiła. Nie pił, nie balował, nie rozpraszał mnie, przeciwnie, namawiał, żebym uczyła się jak najwięcej. Ale od razu mówiliśmy, że nie chcemy czekać ze ślubem. Obędzie się bez wesela, by...
