Niestety dla mnie nie ma już odwrotu. Związałam swoje życie z Maćkiem i tutaj, w jego rodzinnym domu, założyliśmy swoje gniazdko. Kredyt, dzieci, praca... Nie rzucę przecież teraz wszystkiego. Ale może moja historia będzie ostrzeżeniem dla innych kobiet, które jeszcze mają szansę coś zmienić? Teściowa niszczy mi życie Przeprowadziłam się na wieś do domu Maćka, bo tak było po prostu taniej. Myślałam, że złapaliśmy Pana Boga za nogi, bo teściowie zaoferowali nam całe piętro. Wyremontowaliśmy to tylko trochę i dobudowaliśmy łazienkę, oczywiście wszystko na wspólny kredyt. Miało być pięknie, ale jednak nie jest. Zacznę od tego, że moja teściowa czuje się u nas jak u siebie. Niby jest u siebie, ale nasze piętro też traktuje jak swój dom. Wchodzi, kiedy chce, raz nawet wparowała, gdy byliśmy w łóżku. Dobrze, że wcześniej usłyszeliśmy jej kroki na schodach. To nie wszystko. Grzebie w naszych rzeczach, jak uzna, że pora na pranie, to wynosi do swojej pralki. Kiedyś wyrzuciła mi sukienkę, bo miała za duży dekolt i uznała, że nie będę się tak we wsi pokazywać. Wściekłam się, ale to na nic, ona śmieje mi się w twarz albo patrzy z politowaniem. Przy dzieciach pomaga, owszem, ale wszystko wie lepiej ode mnie i mówi o tym głośno. Krytykuje mnie, że córeczka za lekko ubrana albo że nie umiem gotować. Mojemu synowi powtarza, żeby słuchał taty, nigdy nie powie, że mamy też trzeba słuchać.  Ostatnio miarka się przebrała, kiedy wylała cały gar zupy, której nagotowałam specjalnie dla dzieci. Awantura była, że hej. A ona oznajmiła, że zrobiła lepszą, bo dzieci muszą jeść tłusto, rosołek na mięsie, a nie te moje wymysły z samych warzyw. Wybuchłam, wykrzyczałam, że odejdę, ale co z tego? I tak nie mam dokąd pójść. Mój maż to taki synek mamusi, słucha jej we wszystkim, uważa, że powinnam się cieszyć, że nam tak dobrze i nie...

Sprawa mieszkania nabrzmiała i pękła, kiedy nie wiem już który raz zostałam zmuszona do przeprowadzki. Dobrze mówię, zostałam, ja i tylko ja, sama jak palec, bo Sławek jak zwykle nie miał czasu, a Celinka, chociaż rwała się, by pomóc mamusi, była za mała na takie wyzwanie. – Mam tego serdecznie dość – awanturowałam się, kopiąc pudło, jedno z wielu zalegających w przedpokoju i utrudniających i tak już niełatwe życie. – Czego masz dość? – całkiem poważnie zainteresował się Sławek, na chwilę odrywając się od komputera. Kończył jakiś projekt i nie miał głowy do takich przyziemnych spraw jak przeprowadzka. – Wynajmowania mieszkań! – wrzasnęłam, wymierzając tekturze kolejnego kopa. Lepiej wyładować się na pudle niż na własnym mężu. – Kochanie, przecież nieraz o tym rozmawialiśmy – rzucił pobłażliwie Sławek, rozwścieczając mnie jeszcze bardziej. – Dokładnie siedem razy, przy każdej przeprowadzce – wycedziłam. – I wtedy zgodziłaś się ze mną, że tak jest dobrze. Nie stać nas na mieszkanie za gotówkę, a branie kredytu na trzydzieści lat oznacza konieczność spłaty koszmarnych odsetek. W sumie oddamy bankowi o wiele więcej, niż wzięliśmy, a tego nie chcemy, prawda? – Zaraz cię uduszę – powiedziałam wolno i dobitnie. – Poparłaś moją koncepcję, by uzbierać co najmniej połowę potrzebnej kwoty, a tylko resztę pożyczyć z banku i szybko spłacić zadłużenie. – To było ponad dziesięć lat temu! Od tej pory przeprowadzaliśmy się siedem razy, a nasi znajomi od dawna mieszkają u siebie i nie muszą co dwa lata pakować całego życia do pudeł! – Nie moja wina, że oszczędzanie tak wolno nam idzie – naindyczył się Sławek. – A może moja?! Uważasz, że jestem rozrzutna? – Ja zarabiam, ty wydajesz. – Ja też zarabiam! Krzyczeliśmy na siebie jak nigdy przedtem, w...

Teściowie wymyślili, że przepiszą dom w całości na nas. Przestronny, z ogrodem, w spokojnej okolicy. To oczywiste, że dom należy się nam, bo mamy przecież 4 dzieci, możliwe nawet, że pomyślimy o piątym. Rodzeństwo męża nie potrzebuje takiego lokum. Poza tym żadne z nich nie pali się do niańczenia starzejących się rodziców, ale pieniądze od nas to chętnie by wzięli. Dom powinien być nasz, bo mamy dużą rodzinę To był pomysł teściów, żeby przepisać dom na nas jeszcze za ich życia. Chcą mieć wszystko poukładane i ustalone, póki jeszcze są w pełni sił i mogą decydować. Szczerze mówiąc, do głowy by mi nie przyszło, że dom mógłby trafić do kogoś innego. Tylko my mamy dużą rodzinę. Brat męża wiecznie hula po imprezach, zmarnowałby majątek. Starsza siostra męża ma tylko jedno dziecko i już raczej więcej nie urodzi. Wyszła za bogatego biznesmana, na standard życia nie może narzekać. Po co jej domek za miastem? Problem jest tylko taki, że teściowa wymyśliła, że musimy spłacić Janka i Gabrysię. W miarę naszych możliwości i nie od razu, ale i tak po co najmniej kilkadziesiąt tysięcy na głowę. Wmurowało mnie, bo nie mamy takich pieniędzy, a przecież w dom też trzeba zainwestować. Okna powymieniać, dach połatać, strych wyremontować... To nie jest żadna luksusowa willa. To mnóstwo pracy i pieniędzy, a my żyjemy skromnie. Do tego dochodzi jeszcze opieka nad teściami. Teść choruje, teściowa też powoli słabnie. Jeszcze trochę i położą się do łóżek i kto wtedy będzie koło nich skakał? Oczywiście ja i mój mąż. A jak z nimi zamieszkamy w domu, to już w ogóle cały ten ciężar spadnie tylko na nas.  Rodzeństwo męża już teraz się wymiguje, jak trzeba coś pomóc, to na starość raczej lepiej nie będzie. Oni oboje szybko podchwycili temat i żądają, żebyśmy ich spłacili w zamian za zrzeczenie się praw do domu. Sępy i tyle....