Zanim jeszcze odezwała się moja komórka, ja już wiedziałam, że coś się stało. Odebrawszy, zapytałam tylko:   – Coś z Martynką?   – Kaszle tak okropnie, jakby szczekała! – wyjąkała Diana, młoda opiekunka, którą zatrudniałam, żeby mała nie musiała chodzić do przedszkola, tej wylęgarni chorób. – Dałam jej syrop, ale go zwymiotowała. Ma wysoką gorączkę i chyba coraz ciężej oddycha… – szeptała dziewczyna wyraźnie przestraszona.   – Chyba? – zdenerwowałam się. – Dziewczyno, skup się!    Jestem samotną matką, muszę więc podejmować decyzje za dwoje. I odpowiedzialność ponosić za dwoje – matkę i ojca.   – Na pewno – wzięła się w garść Diana. – Wezwałam pogotowie. Na wszelki wypadek.   – Co?! – poczułam, jak oblewa mnie fala gorącej złości, a potem lodowatego przerażenia.   Już widziałam, jak faszerują moje dziecko antybiotykami i innymi środkami „na wszelki wypadek…. Robiłam, co mogłam, by trzymać córkę z dala od skutków zachłanności firm farmaceutycznych, wybierając medycynę naturalną. I Martynka rosła zdrowo! Na przekór czarnym wizjom mojej przemądrzałej matki Odkąd urodziłam córkę, straszyła mnie, że jej szkodzę, że prowokuję los. Nawet się nie dziwię, że tak mówiła. Jako dentystka należała do jednej lekarskiej bandy z pediatrą i lekarzem rodzinnym, z którymi prowadziłam nieustanne boje ideologiczne.    Moja światła, wyemancypowana matka nigdy nie miała dla mnie czasu: praca i rozwój kliniki były dla niej ważniejsze. Wciąż tułałam się więc po przedszkolach, świetlicach i zajęciach dodatkowych. Czasami czułam się jak sierota, jakbym wcale nie miała matki, a teraz ona śmie mnie pouczać, jak powinnam wychować własne dziecko!    Dlatego ograniczyłam nasze kontakty do minimum. Oczywiście to też mi miała za złe, twierdząc, że separuję ją od wnuczki ze...

Dzisiaj mija dziesięć lat. Dziesięć lat od tamtego dnia, który zmienił moje życie o sto osiemdziesiąt stopni. Był najgorszym a jednocześnie najpiękniejszym dniem mojego życia. Nienawidzę go i kocham. Chciałabym wymazać z pamięci, a jednocześnie nigdy nie zapomnieć. Nigdy nie zapomnę… W wakacje przed drugą klasą technikum poznałam Piotrka. Przyjechał do naszego miasteczka do pracy. Był zatrudniony w firmie, która remontowała kościół. Spodobał mi się od razu. Przystojny, opalony…    Mama bardzo krzywo patrzyła na moją fascynację.   – Jest od ciebie dużo starszy, poza tym przyjechał tu na chwilę. Zrobią swoje i pojadą. Przestań się koło niego kręcić, bo cię zbałamuci i tylko kłopoty będą – mówiła.   Ja jednak byłam młoda, zakochałam się i nie docierały do mnie żadne logiczne argumenty.   Na szczęście dla mnie – kościół jest tuż obok parku, więc mogłam bezkarnie kręcić się wokół niego prawie całe dnie. Przecież kto zabroni mi odpoczynku i czytania książek na łonie natury? Po kilku dniach chyba zauważył, że coś jest na rzeczy. Nic dziwnego – wciąż posyłałam mu zalotne spojrzenia , niby przypadkiem przechodziłam tuż obok, kiedy miał przerwy i kiedy kończył pracę. Wreszcie podszedł, zagadał, umówiliśmy się wieczorem na spacer i tak się zaczęło.   Potem spotykaliśmy się dość często, kiedy tylko się dało. Byłam w nim zakochana bez pamięci! Nie przeszkadzało mi dziewięć lat różnicy, ani to, że Piotrek był taki… oschły, momentami nawet opryskliwy. Wręcz jeszcze bardziej mnie do niego ciągnęło. Nie od dziś wiadomo, że źli chłopcy kręcą kobiety. Chociaż niekoniecznie dobrze na tym wychodzą. Tak było ze mną.   Piotrek wyjechał pod koniec września. Zanim do tego doszło, płakałam, mówiłam mu, że nie dam rady.   – Jak daleko jest stąd do twojego domu? Może będziemy...

Naprawdę nie wiem, czy to dobry pomysł, żeby go tam wysyłać. Może jeszcze trochę powinniśmy się z tym wstrzymać? Przynajmniej rok – zaproponowała nieśmiało Agata.   – Kochanie, przecież rozmawialiśmy o tym już sto razy – westchnąłem.   – Wiem, ale przecież to taka mała kruszynka. Jak sobie poradzi w przedszkolu? – niepokoiła się moja żona.    – Przecież nie ma nawet trzech lat.   – W jego grupie będą wyłącznie dzieci w jego wieku – przypomniałem jej. – Zresztą sama wiesz, on jest bardzo samodzielny, stara się jak najmniej korzystać z naszej pomocy.   – Co z tego? Jak sobie nie poradzi, to zabieram go z tego przedszkola natychmiast! I nic mnie nie obchodzi, że przepadnie wpisowe – oznajmiła stanowczo. Odetchnąłem głęboko, starając się zachować zimną krew Takich rozmów odbyliśmy już setki. Starałem się nie okazywać strachu, choć sam również miałem obawy związane z faktem powierzenia opieki nad synem obcym ludziom. Ale nie chciałem dodatkowo martwić mojej żony. Ona była już wystarczająco przerażona perspektywą wysłania Łukasza do przedszkola.   Teoretycznie nie musieliśmy tego robić. Obydwie babcie mieszkały blisko i chętnie do nas wpadały by zaopiekować się wnukiem. Ja co prawda musiałem codziennie chodzić do pracy i spędzać tam określony czas, za to Agata była „wolnym strzelcem”, fachowcem do wynajęcia. Pracowała głównie w domu i tylko raz, góra dwa razy w tygodniu musiała chodzić na spotkania z klientami. Dlatego też udawało jej się godzić obowiązki zawodowe z matczynymi.   Jednak naszemu synowi potrzebna była nie tylko matka czy babcie. Wyraźnie brakowało mu kontaktu z rówieśnikami. Tak się złożyło, że w najbliższej rodzinie nie było dzieci w jego wieku. Na placach zabaw, owszem, bawił się z innymi dziećmi. Ale ich opiekunowie tak drżeli o swoje maluchy, że nie...