Zaczęło się pod koniec wakacji, gdy Natalka wróciła ze wsi od jednej z przyszywanych ciotek. Obawialiśmy się, że dziesięciolatka wynudzi się tam jak mops, tymczasem była zachwycona: w gospodarstwie żyło tyyyyle zwierząt! Kotki, papugi, dwie kozy i jeszcze oswojona kawka. Ale najlepsza, najlepsza ze wszystkiego była suka, która oszczeniła się tydzień przed jej przyjazdem. Miała osiem przepięknych szczeniaczków i ciocia Hania obiecała, że da Natalce jednego, jeśli tylko rodzice się zgodzą.   – Zgodzicie się, prawda? – mała spojrzała na nas błagalnie. – Mamuś, tatusiu? Mogę pieska? Mogę, mogę?   – Ciocia tylko żartowała – stwierdziła wówczas moja żona i nawet powieka jej nie drgnęła. – Znasz ją, sama wiesz, że robi różne kawały. Każdy wie, że mieszkanie w bloku to nie jest miejsce dla zwierzęcia! Natalkę zatkało, mnie zresztą też Nie żebym zapragnął nagle szczeniaka w naszym M-4, ale żeby tak autorytatywnie i od strzału załatwić sprawę? Czapki z głów! Natalka jednak okazała się nieodrodną córką swojej matki. Kiedy tylko zaczął się rok szkolny, przyniosła spis koleżanek mieszkających w bloku i posiadających psy. Żona nawet nie spojrzała na kartkę, stwierdziła tylko, że te osoby powinny zostać ukarane za znęcanie się nad żywymi stworzeniami: zarówno zwierzętami jak i sąsiadami. I w ogóle, ziewnęła, zamknijmy ten jałowy temat.    – Kochamy zwierzęta, to oczywiste – zakończyła. – Ale w naturalnym środowisku, nie w mieszkaniu.   – Możesz powiedzieć, kochanie, jakie jest naturalne środowisko psa? – zapytałem, gdy mała poszła spać. – Ciekawość mnie żre.   – Każde, byle z daleka ode mnie  – burknęła Aldona. – Nie zamierzam wyciągać kudłów z talerza ani ciuchów. Ani latać za kundlem z torebeczką pełną kup.    Natalka jednak nie zamierzała rezygnować. Wciąż przychodziła z nowymi...

Myślałam, że na mojego byłego męża nie ma mocnych. W żaden sposób nie mogłam go bowiem zmusić do płacenia alimentów na naszą córkę. Uważał się za sprytniejszego ode mnie. Ale się przeliczył! Jestem sama z dzieckiem Pracuję w supermarkecie i zarabiam bardzo niewiele. W zasadzie wszystko wydaję na 11-letnią córkę. Asia nie jest rozpuszczona, ale wiadomo, im dziecko starsze, tym potrzeby ma większe. Od wydatków puchnie głowa. Staram się mądrze gospodarować pieniędzmi, jak tylko mogę dorabiać gdzieś na boku, ale na niewiele to wszystko się zdaje. Wpadłam w jakąś spiralę długów . Nie śpię po nocach, martwię się, czy z tego wyjdę. A ojciec Asi? Nic go to nie obchodzi, choć twierdzi, że bardzo kocha córkę. Osiem lat mieszkaliśmy razem, tworzyliśmy rodzinę. Czułam się szczęśliwa. Adam założył niewielką firmę remontowo-budowlaną. Pracował zawsze bardzo solidnie, więc zleceń mu nie brakowało. Żyliśmy dostatnio. Ale cztery lata temu wszystko się zawaliło. Adam zakochał się w księgowej, która prowadziła mu rachunkowość Próbowałam ratować nasze małżeństwo. Mówiłam, że wybaczę mu zdradę, błagałam, by został, że przecież mamy dziecko. Straszyłam, że nie dam mu rozwodu. Nic do niego nie docierało. – Nie kocham cię, ale nigdy nie przestanę kochać naszej córki. Zadbam o to, by niczego jej nie brakowało – zapewnił, odchodząc. Na początku rzeczywiście regularnie przysyłał pieniądze. Na sprawie rozwodowej bez słowa sprzeciwu zgodził się na 1500 złotych alimentów. Aż sędzia był zdziwiony, bo normalnie ojcowe wszelkimi sposobami starają się zaniżyć stawkę. Wtedy myślałam, że naprawdę zamierza dotrzymać słowa, że jest odpowiedzialnym ojcem. Ale dziś wiem, że to była tylko gra. Chciał jak najszybciej uzyskać rozwód i ożenić się z tą księgową . Dlatego godził się na wszystko… Niedługo po naszym rozwodzie...

Takiej podłości nie można zapomnieć. Moja była żona zrobiła mi straszną krzywdę. Mnie i dzieciom. Myślała, że się nie wyda, ale kłamstwo ma krótkie nogi. Dowiedziałem się i... mój świat runął. Nigdy jej tego nie wybaczę. Moje małżeństwo było krótkie i pełne emocji Kiedy poznałem Marzenę, zakochałem się w niej do szaleństwa, ona we mnie chyba też. Ale już na początku często się kłóciliśmy. Mamy różne charaktery, poglądy i zainteresowania, a łączył nas chyba głównie… wybuchowy temperament. Prawie każde nasze spotkanie kończyło się awanturą i co najmniej kilka razy myślałem, że to już koniec, że nie będziemy razem, że do siebie nie pasujemy. Tym bardziej że Marzena, zanim mnie poznała, spotykała się z kimś i czasem miałem wrażenie, że on nadal jest dla niej ważny. No i ta moja zazdrość też nie ułatwiała nam wspólnego życia. Byliśmy ze sobą już dwa lata, kiedy pokłóciliśmy się tak poważnie, że postanowiłem raz na zawsze z tym skończyć. Kochałem ją, ale nasz związek był dla mnie za trudny. Za dużo nerwów, za dużo szarpania. Podjąłem decyzję. To koniec Marzena zadzwoniła do mnie po dwóch tygodniach. Zdziwiłem się, widząc jej numer i… ucieszyłem. A kiedy poprosiła mnie o spotkanie, byłem po prostu szczęśliwy. Wiem, idiota ze mnie, ale naprawdę ją kochałem i tęskniłem za nią. Jednak to, co Marzena miała mi do powiedzenia, zwaliło mnie z nóg. Okazało się, że jest w ciąży! Zaczęła to podejrzewać już kilka dni po naszym rozstaniu, wczoraj zrobiła testy. Nie zastanawiałem się długo. Było oczywiste, że skoro mamy być rodzicami, to weźmiemy ślub. Marzena chyba bała się, jak zareaguję, czy zaakceptuję to dziecko, bo kiedy powiedziałem o małżeństwie, rzuciła mi się na szyję. Jak było do przewidzenia, nasze relacje w dalszym ciągu były burzliwe. Teraz chyba jeszcze bardziej, bo Marzena pod...