Czarek mimo dawno przekroczonej czterdziestki wyglądał doskonale, chyba nawet lepiej niż za młodu, chociaż trzeba przyznać, że zawsze był wybitnie przystojny. Stał w przedpokoju, wkładając kurtkę. – Znowu wychodzisz? – znajome uczucie niepokoju podeszło falą do gardła. Wiedziałam, co odpowie, to co zawsze. – Idę na siłownię – zerknął do lustra, w którym napotkał mój wzrok. Od niedawna tylko w ten sposób patrzył mi w oczy. Byłam pewna, że kogoś sobie znalazł. Z taką aparycją nie musiał się nawet wysilać. Pierwszy raz pożałowałam, że wybrałam na męża takiego przystojniaka, na moich oczach spełniało się proroctwo Urszuli. Potrzebował kogoś takiego jak ja Dwadzieścia lat temu na nasze wesele przybyła zła wróżka. Ukrywała się pod postacią Urszuli, osoby zwanej ciotką, chociaż stopień pokrewieństwa pozostawał bardzo daleki. Nie dociekałam, kto i dlaczego ją zaprosił, byłam tak zaaferowana ślubem, że miałam w nosie wszystkie Urszule świata. – Obyś nie zaznała przekleństwa posiadania zbyt przystojnego męża – rzekła w ramach składania mi poślubnych życzeń. Przyjrzała mi się kontrolnie ze źle skrywaną dezaprobatą i pokiwała głową, upewniając się, że istotnie, jestem brzydsza od Czarka. Coś w tym było, moja uroda należała do „interesujących”, jego była bezdyskusyjna, w dodatku powalająca. Czaruś był z niego, teściowie dobrze wybrali mu imię. Podobał mi się, ale nie miałam kompleksów na jego tle i nie zamierzałam dziękować na kolanach, że zwrócił na mnie uwagę. Po kilku miesiącach intensywnego związku oswoiłam się z tym, że mam superprzystojnego chłopaka, który zwraca uwagę otoczenia. Całkowicie na mnie polegał, potrzebował kogoś silnego i ja właśnie taka byłam. Nie wydawał mi się zbyt przystojny, za to z czasem zaczęłam dostrzegać, że mój Czaruś wymaga prowadzenia i...

Tego dnia wróciłem z pracy wyjątkowo wcześnie. Wiedziałem, że Laura, moja żona, będzie dopiero za trzy godziny, więc miałem sporo czasu, by przygotować dla niej niespodziankę. Nic wielkiego – chciałem ugotować obiad, bo wiedziałem, że wróci głodna i zmęczona. W domu zastałem teściową krzątającą się po kuchni. Wiedziałem, że ma klucze, ale zawsze uprzedzała, że wpadnie. – Chyba nie masz mi za złe, Kubusiu – uśmiechnęła się – że zrobiłam dla was obiad. Jesteście oboje z Laurą tak zajęci. – Oczywiście, mamo! – odpowiedziałem zaskoczony. – Już cię prosiłam, żebyś nie mówił do mnie „mamo” – teściowa spojrzała mi prosto w oczy, aż dreszcz mi przeszedł po plecach. – Mam na imię Oliwia i tak się do mnie zwracaj. Mama Laury była piękną, 44-letnią kobietą. Podobała mi się. Laura była bardzo do niej podobna. – Wiem ma… Oliwio – poprawiłem się szybko. – Ale jakoś mi głupio tak się zwracać do mamy mojej żony. – Kuba, zrozum – teściowa, rozkładając talerze, pochyliła się na stołem, pokazując obfite piersi. – Zwrot „mamo” postarza mnie! Mów do mnie Oliwio. Tak będzie najlepiej. – Jasne, Oliwio! – pocałowałem ją w rękę. Musiałem być czerwony niczym rak we wrzątku, bo twarz cholernie mnie paliła. Czułem, że jej się podobam Było mi głupio. Miałem dziwne wrażenie, że Oliwia mnie podrywa. Nie spodziewałem się tego. Jako młody mężczyzna byłem niezbyt odporny na takie widoki. – Tak lepiej – roześmiała teściowa. – Siadaj, ugotowałam pomidorową, a na drugie schabowy z ziemniakami. Naleję ci zupy – znowu pochyliła się na stołem. – Jeszcze czy wystarczy? – spytała Oliwia. – Wy… wystarczy – znowu się zająknąłem i z przerażeniem poczułem, że moje ciało nie jest obojętne na jej urodę. Nie wiedziałem, jak mam się zachować. To była...

Długo jeszcze będziesz rozpaczała po tym zdrajcy? – pyta moja koleżanka. – Myślałby kto, że naprawdę warto się tak zamartwiać! Ocknij się, dziewczyno, i zacznij normalnie żyć! „Normalnie żyć” to według niej jeść, spać, pracować, umawiać się na randki, a nawet od czasu do czasu zaprosić do siebie kogoś na kolację ze śniadaniem. Od kiedy nakryłam mojego męża w sytuacji jednoznacznej z młodą sąsiadką mieszkającą naprzeciwko, świat mi się zawalił. To było ponad rok temu, ale romans między nimi trwał o wiele dłużej, czyli od czasu, gdy do pustego mieszkania wprowadziła się wnuczka zmarłej lokatorki. Była bardzo ładna. Aż mnie zakłuło pod sercem, gdy pierwszy raz zobaczyłam jej długie nogi i zgrabną pupę w obcisłych szortach, a mój Patryk podejrzanie długo zamykał nasze drzwi wejściowe, zerkając na schody, po których zgrabna blondynka schodziła w dół. – Podoba ci się? – zapytałam, a on udał, że nie wie, o kogo chodzi. Cały czas grał, że na sąsiadkę nie zwraca uwagi, a ja dawałam się uśpić jego „O kim mówisz? Nie przyglądałem się, nie mam czasu na głupstwa, nie marudź, czyżbyś była zazdrosna?”. Kiedy się okazało, że blond piękność pracuje jako laborantka w naszej przychodni, mój Patryk nagle postanowił zrobić ogólne badania, niby w trosce o zdrowie i kondycję. Nie przeszkadzało mu to, że covid nie odpuszczał i że jak dotąd na sam widok igły w strzykawce robił się biały jak płótno. Do badań podstawowych dołączył płatne rozszerzone i w ten sposób kilkakrotnie widział się z sąsiadką na obcym gruncie. Najwidoczniej to mu nie wystarczyło, więc spotkania przeniosły się na teren prywatny, o czym nie miałam pojęcia. Patryk ma nienormowane godziny pracy, często wyjeżdża, dlatego mógł nawet kilka dni pomieszkiwać za ścianą, a mnie nie przyszłoby do głowy, że tam jest. Raz czy dwa...