Tego dnia wróciłem z pracy wyjątkowo wcześnie. Wiedziałem, że Laura, moja żona, będzie dopiero za trzy godziny, więc miałem sporo czasu, by przygotować dla niej niespodziankę. Nic wielkiego – chciałem ugotować obiad, bo wiedziałem, że wróci głodna i zmęczona. W domu zastałem teściową krzątającą się po kuchni. Wiedziałem, że ma klucze, ale zawsze uprzedzała, że wpadnie. – Chyba nie masz mi za złe, Kubusiu – uśmiechnęła się – że zrobiłam dla was obiad. Jesteście oboje z Laurą tak zajęci. – Oczywiście, mamo! – odpowiedziałem zaskoczony. – Już cię prosiłam, żebyś nie mówił do mnie „mamo” – teściowa spojrzała mi prosto w oczy, aż dreszcz mi przeszedł po plecach. – Mam na imię Oliwia i tak się do mnie zwracaj. Mama Laury była piękną, 44-letnią kobietą. Podobała mi się. Laura była bardzo do niej podobna. – Wiem ma… Oliwio – poprawiłem się szybko. – Ale jakoś mi głupio tak się zwracać do mamy mojej żony. – Kuba, zrozum – teściowa, rozkładając talerze, pochyliła się na stołem, pokazując obfite piersi. – Zwrot „mamo” postarza mnie! Mów do mnie Oliwio. Tak będzie najlepiej. – Jasne, Oliwio! – pocałowałem ją w rękę. Musiałem być czerwony niczym rak we wrzątku, bo twarz cholernie mnie paliła. Czułem, że jej się podobam Było mi głupio. Miałem dziwne wrażenie, że Oliwia mnie podrywa. Nie spodziewałem się tego. Jako młody mężczyzna byłem niezbyt odporny na takie widoki. – Tak lepiej – roześmiała teściowa. – Siadaj, ugotowałam pomidorową, a na drugie schabowy z ziemniakami. Naleję ci zupy – znowu pochyliła się na stołem. – Jeszcze czy wystarczy? – spytała Oliwia. – Wy… wystarczy – znowu się zająknąłem i z przerażeniem poczułem, że moje ciało nie jest obojętne na jej urodę. Nie wiedziałem, jak mam się zachować. To była...

Długo jeszcze będziesz rozpaczała po tym zdrajcy? – pyta moja koleżanka. – Myślałby kto, że naprawdę warto się tak zamartwiać! Ocknij się, dziewczyno, i zacznij normalnie żyć! „Normalnie żyć” to według niej jeść, spać, pracować, umawiać się na randki, a nawet od czasu do czasu zaprosić do siebie kogoś na kolację ze śniadaniem. Od kiedy nakryłam mojego męża w sytuacji jednoznacznej z młodą sąsiadką mieszkającą naprzeciwko, świat mi się zawalił. To było ponad rok temu, ale romans między nimi trwał o wiele dłużej, czyli od czasu, gdy do pustego mieszkania wprowadziła się wnuczka zmarłej lokatorki. Była bardzo ładna. Aż mnie zakłuło pod sercem, gdy pierwszy raz zobaczyłam jej długie nogi i zgrabną pupę w obcisłych szortach, a mój Patryk podejrzanie długo zamykał nasze drzwi wejściowe, zerkając na schody, po których zgrabna blondynka schodziła w dół. – Podoba ci się? – zapytałam, a on udał, że nie wie, o kogo chodzi. Cały czas grał, że na sąsiadkę nie zwraca uwagi, a ja dawałam się uśpić jego „O kim mówisz? Nie przyglądałem się, nie mam czasu na głupstwa, nie marudź, czyżbyś była zazdrosna?”. Kiedy się okazało, że blond piękność pracuje jako laborantka w naszej przychodni, mój Patryk nagle postanowił zrobić ogólne badania, niby w trosce o zdrowie i kondycję. Nie przeszkadzało mu to, że covid nie odpuszczał i że jak dotąd na sam widok igły w strzykawce robił się biały jak płótno. Do badań podstawowych dołączył płatne rozszerzone i w ten sposób kilkakrotnie widział się z sąsiadką na obcym gruncie. Najwidoczniej to mu nie wystarczyło, więc spotkania przeniosły się na teren prywatny, o czym nie miałam pojęcia. Patryk ma nienormowane godziny pracy, często wyjeżdża, dlatego mógł nawet kilka dni pomieszkiwać za ścianą, a mnie nie przyszłoby do głowy, że tam jest. Raz czy dwa...

Chciałabym, ale podejrzewam, że nie będziemy mogli przyjść, Maks nie znajdzie w tym terminie czasu… – Eliza mówiła spokojnie, jakby recytowała wyuczoną lekcję. Aż mnie przytkało z oburzenia. Co ona mówi, od kiedy to Maks nie znajduje czasu dla starych znajomych? Co prawda nie odebrał telefonu, ale napisał esemesa, w którym prosił, bym uzgodniła wszystko z jego żoną, bo on chwilowo jest zajęty i poza zasięgiem, więc zadzwoniłam do Elizy. Znałam ją od niedawna, od kiedy wyszła za mąż za Maksa. Była młodsza ode mnie i grona naszych przyjaciół o dobre dwadzieścia pięć lat, podejrzewałam, że ma nas za paczkę nudnych pryków i dlatego nie chce przyjąć zaproszenia na sobotniego grilla. – Maks ulega jej we wszystkim, prędko go nie zobaczymy – zrelacjonowałam rozmowę z Elizą Krysi, organizatorce przyjęcia w ogrodzie. – Na drugi raz nie zwalaj na mnie zapraszania Elizy. Odmówiła, smarkata, nawet nie raczyła wytłumaczyć dlaczego. Zasłoniła się pracą Maksa. – Nie wiedziałam, że on zasuwa także w weekendy – zdziwiła się Krysia. – Coś mi się wydaje, że mała kręci, sama porozmawiam z Maksem. – Powodzenia! – zaśmiałam się. – Próbowałam kilka razy, nie odebrał. Nagrałam się na pocztę, przysłał wiadomość, że nie ma zasięgu, oddzwoni, jak będzie mógł. – Dziwne – zastanowiła się Krysia. – Maks nigdy nie był aż tak zajęty, by unikać kontaktów z przyjaciółmi. No ale cóż, ludzie się zmieniają… – Szczególnie jak żenią się z dziewczyną niewiele starszą od własnej córki. – Mam pomysł! – ożywiła się Krysia. – Skoro Maks nie może przyjść, zaprośmy Elizę. Zabawi się dziewczyna, rozerwie pod nieobecność męża, a my ją sobie dokładnie obejrzymy. – Jest od nas młodsza o pokolenie, wątpię, byśmy stanowili dla niej atrakcję towarzyską. Będziemy niańczyć żonę Maksa?! – He...