Droga Redakcjo, czy istnieje jakiś wiek, od którego można bezpiecznie oddać dziecko do żłobka lub przedszkola? Tak żeby maluszek nie ucierpiał? Nie mogłam pozwolić sobie na siedzenie w domu i czekanie, aż córka skończy 3 lata. Z drugiej strony bardzo cierpię, kiedy ona jest daleko ode mnie. Boję się, że będzie miała traumę. Oddałam dziecko do żłobka, wyrzuty sumienia mnie zżerają Wróciłam do pracy, kiedy moja Agusia skończyła półtora roku. Musiałam to zrobić z kilku powodów. Nie narzekamy z mężem na finanse, ale nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość. Wolę być zabezpieczona i niezależna. O pracę muszę dbać, tam nikt nikomu nie pobłaża, nawet matkom. Rola kury domowej to też nie dla mnie, po roku na macierzyńskim zaczęłam się czuć nieswojo. Ale... Zaczęłam płakać już na tydzień przed pierwszym dniem w żłobku. Nerwy mnie zjadały. Co moja malutka córeczka będzie tam robić beze mnie? Czy ciocie nakarmią ją, kiedy trzeba, czy będzie tęsknić? Może biedna pomyśli, że ją porzuciłam? Te straszne myśli ciągle nie dają mi spokoju. Czasem wręcz nie mogę skupić się na pracy, myślę o córeczce bez przerwy. Ale swoją pracę kocham. Nie ukrywam też, że to dla mnie świetna odskocznia od domowej rutyny i teraz widzę, jak bardzo tego potrzebowałam.  Taki chyba los nas, matek. Jesteśmy w ciągłym rozkroku między dziećmi a normalnym dorosłym życiem. Na razie staram się do tego przyzwyczaić, ale gdzieś w głowie kołacze mi myśl, że jestem złą matką. Może powinnam postawić wyżej dziecko niż pracę i własną niezależność? W końcu nie przymieramy głodem, mogłam spokojnie poczekać jeszcze rok, dwa, nawet do początku podstawówki. Może i zaczęłabym w końcu wariować w domu, ale przynajmniej Agusia miałaby mamę obok, czułaby się bezpiecznie... Alicja Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Matka zawsze mnie krytykowała. Odkąd skończyłam 15 lat, nie usłyszałam od niej dobrego słowa. Niestety teściowa to jakby jej kopia, tyle że zapatrzona w swojego synka. Mną pomiata. Ale teraz mam małą córeczkę, myślałam, że coś się zmieni, że zaczną mnie szanować... Jestem młodą mamą, a nazywają mnie niedojdą Mój problem polega na tym, że mieszkamy z teściami przez ścianę. W domu obok mieszka też szwagierka z mężem i dwoma synami. Rodziców także mam blisko, z rodziną mojego męża żyją dobrze, często przyjeżdżają. Urodziłam Zuzię dwa miesiące temu, jest całym moim światem, ale czuję się zagubiona. Tak naprawdę nie mam w nikim oparcia, nikogo nie mogę zapytać o radę. Ale po kolei. Męża całymi dniami nie ma w domu, wraca wieczorem po pracy i szybko idzie spać. Może gdyby bywał dłużej ze mną, toby mnie obronił, a tak... Teściowie i rodzice bez przerwy mnie dołują! Narodziny Zuzi to był dla mnie szok. To jak skok na głęboką wodę, wydaje mi się, że nic nie wiem o opiece nad takim malutkim dzieckiem. Potrzebowałam czasu, spokoju. A tymczasem... Cała rodzina wparowała mi do mieszkania od razu, gdy tylko wróciłam ze szpitala. Bez pytania brali malutką na ręce, komentowali, że źle ubrana, że jej zimno, ciasno, krzywo... Wszystko nie tak. Najgorzej, że nikt nawet nie patrzył mi w oczy, nie powiedział nic wprost, nie poradził. Teściowa, teść, szwagierka, moja mama – traktowali mnie jak powietrze, jakby mnie tam w ogóle nie było. Od dwóch miesięcy jestem jak w transie, przewijam, karmię, bujam... I tak w kółko. Boję się nieziemsko, że coś robię źle. Ręce mi się trzęsą, gdy biorę malutką w ramiona, serce mi podchodzi do gardła, kiedy słyszę jej płacz... Czy coś jej dolega? Zrobiłam coś źle? I wtedy zwykle wpada teściowa, wchodzi jak do siebie i wyrywa mi Zuzieńkę z rąk. Tuli ją, kołysze, a na mnie nawet nie spojrzy....

Oboje chcieliśmy tego dziecka. Tylko że mój mąż chyba nie do końca wiedział, czym jest ciąża i poród. Myślał, że rozkwitnę, wypięknieję i zostanę miss świata?! Powoli się odsuwał Ciążę znosiłam słabo, miałam mdłości, wymioty, puchłam. Opadłam z sił w pierwszym trymestrze i tak już zostało do końca. O bliskości z mężem nie było mowy. Zresztą Bartek zaczął się ode mnie odsuwać, kiedy tylko moje ciało zaczęło się zmieniać. Ten jego wzrok do dziś mam w pamięci... Pełny niechęci i niezrozumienia. Myślałam wtedy, że ma kryzys i że to minie. Na krótko przed porodem ważyłam już 30 kg więcej niż przed ciążą. Opuchnięta, zmęczona, zaniedbana. Ciążowe hormony nie dodały mi wcale urody, wręcz przeciwnie. Tak bardzo potrzebowałam wtedy wsparcia i miłego słowa od męża. Niczego nie dostałam. Nie wiem, dlaczego zdecydowaliśmy się na wspólny poród. To jakoś tak chyba wyszło z rozpędu. Bartek był w sali porodowej, skrzywiony i zupełnie niewspierający. Ale był. Nie miałam wtedy głowy, żeby roztrząsać jego dziwne miny i brak jakiejkolwiek pomocy. Ale czułam się bardzo zawiedziona. Co to za mąż, który tylko dokłada zmartwień rodzącej żonie? Prawdziwa bomba wybuchła, kiedy wróciłam z Gabrysią ze szpitala do domu. Wszystko miało być tak pięknie, ale widziałam, że Bartek mnie unika. Nie rozumiałam tego. Odsuwał się, kiedy siadałam obok niego, nie chciał na mnie patrzeć ani przytulić. Był nieobecny. W końcu powiedział najgorsze słowa, jakie może usłyszeć kobieta i matka. Wydusił z siebie, że się mnie brzydzi. Tłumaczył się jeszcze, że poród go przerósł, że nie może zapomnieć tego widoku. I jeszcze, że ja bardzo się zmieniłam od momentu zajścia w ciążę. A on nie żenił się z taką kobietą, jaką się stałam, nie pisał się na to. Płaczę, gdy to piszę. Ale ważne, że jego już nie ma w moim domu. Nie...